Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor książki to Aleksander Lech Godlewski, naukowiec, etnograf, człowiek, który za młodu zapragnął zwiedzać świat, żeby to zrobić wybrał ścieżkę nauki, podjął studia w odpowiednim kierunku i w roku 1938 wybrał się z wyprawą badawczą na Tahiti. Książka była pisana koło roku 1948, a wydana w 1957. Przed czytaniem cieszyłem się, że jest to książka napisana przez naukowca, jednak w trakcie czytania zacząłem się przekonywać, że nie jest to plusem. Widać sposób myślenia i pisania, który polega na gromadzeniu i analizowaniu informacji, mało jest w książce takiego zwykłego, ludzkiego podejścia do przebywania tam, autor patrzy na świata kątem naukowca żeby się czegoś nauczyć. Drugi minus to, że książka nie była na bieżąco pisana, na gorąco, pod koniec jest napisane, że autor musiał wracać do Polski ze względu na 2 wojnę światową, domyślam się, że w trackie pobytu na Tahiti zajęty był badaniami naukowymi, a nie materiałami do tej książki. Sama książka chyba powstała długo potem jako efekt uboczny całej tej wyprawy. Sięgając po tą książkę liczyłem, że dowiem się czegoś na temat życia mieszkańców wysp z okresu przed 2 wojną światową i tego w książce prawie w ogóle nie ma. Najwięcej jest w książce przeróżnych suchych danych historycznych, geograficznych, fauny, flory i tak dalej. Wygląda to jakby autor korzystając z wielu różnych książek starał się skondensować wiedzę w jednym miejscu i dodać trochę od siebie z tego co on widział w trakcie wyprawy. Mało jest rzeczy codziennych z życia Tahiti z czasu pobytu autora i takiego zwykłego ludzkiego podejścia do ludzi i poznawania ich. Są też rzeczy nie na temat na przykład historia Wyspy Wielkanocnej, wyspy Pitcairn. Książkę czyta się łatwo i szybko, głównie dzięki temu, że autor wyciąga najciekawsze rzeczy historyczne i naukowe i same w sobie te informacje są tak ciekawe, że połyka się strony jedna za drugą. Podsumowując, książkę dobrze się czyta, ale większa zawartość tekstu powtarza się z tym co jest w innych książkach. Jest też trochę informacji z bieżącego pobytu autora na wyspach i czarno-białe zdjęcia, jak ktoś ma dobrą wyobraźnię i umiejętność łączenia faktów, może sobie rozszerzyć wizję tego jak wyglądało Tahiti przed 2 wojną światową.