Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lata temu obejrzałem ekranizację dzieła Kishiego i wiele się od tego czasu zmieniło (w tym moje podejście do samego gatunku),a jednak świat wykreowany w "Shinsekai Yori" pozostał ze mną do dziś. I to pozostał na tyle wyraźnie, że w końcu zdecydowałem się zgłębić w pierwowzór, nie zrażając się nawet jego masywną objętością. I cóż to była za podróż! Nie powinienem się zresztą dziwić, bo skoro tak względnie krótkie i okrojone anime potrafiło wywrzeć taki efekt, to ponad 900 stron czystej powieści powinno... W zasadzie dostarczyć właśnie to, czego dostarczyło. Kishi nie bawi się w żadne półśrodki, kreując najlepszą możliwą dystopię – taką, która wcale na dystopię nie wygląda. Świat przedstawiony jest dopracowany do perfekcji i nawet po tych 900+ stronach można by czytać o nim wiele, wiele więcej. Fabuła zachwyca od pierwszych stron, aż do samego końca. Jasne, niektóre jej elementy mogą być nieco nudnawe i się dłużyć, ale... nawet i one mają tutaj swoje miejsce. Szczerze wierzę, że każde opisane wydarzenie ma tu swoje miejsce, nawet jeśli czytelnikowi wydaje się czasem, że on wie lepiej, co w danej chwili byłoby ciekawsze do poznania. Ale właśnie to świadczy o świetnej historii – że po prostu broni się ona sama i nie trzeba jej upiększać. No i w końcu bohaterowie. Jasne, w zasadzie wszyscy główni protagoniści – Saki, Satoru, Shun, Maria (to był tam ktoś jeszcze...?) – są świetnie napisani i mało, jeśli w ogóle cokolwiek, można by w tej kwestii wytknąć. Jednak elementem, który zasługuje tutaj na szczególne wyróżnienie jest główny antagonista, którego nie sposób zapomnieć. Tym bardziej, że linia między dobrem a złem zaciera się tu szybciej, niż sobie można zdawać sprawę. Nie wiem, czy jestem gotów już teraz nazwać "Shinsekai Yori" moją ulubioną powieścią science-fiction, ale na pewno jest to solidny pretendent do tego tytułu.