Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy numer "Nowej Fantastyki" miał stary skład redakcji (z niewielkimi zmianami) i zachował główne cechy poprzedniczki z lat 80-tych. Tym niemniej był to udany start w nową epokę - wydrukowano sporo znanych i uznanych nazwisk (Dick, Wolfe, Inglot),ale dochodzą również do głosu autorzy dla polskiego rynku nowi (Aldridge, Cyran, Sekyrova). Wybrane opowiadanie Dicka nie jest pewnie z najwyższej półki, zawiera jednak typowe dla PKD podejście do oklepanego tematu inwazji obcych. Mimo swojego wieku da się ten tekst jeszcze czytać. Ray Aldridge to młody-gniewny numeru, ale jego "Stalowe psy" wydają mi się jednak zbyt przewidywalne. Sam pomysł jest mimo to nienajgorszy. Słowianie (Czeszka Sekyrova i obaj Polacy) dmą zgodnie w tą samą trąbę jerychońską i prezentują teksty o tematyce religijno-eschatologicznej. Ich clerical fiction właśnie rozpoczyna swój anielsko-diabelski nalot na polską fantastykę, ale "Sodomion" mnie nie przekonał - to jednak nie "Agent Dołu" Wolskiego. Janusz Cyran kroczy tym razem śladami Borgesa i Lema i prezentuje fikcyjną recenzję książki o latach 50-tych w... III Rzeszy. Tym samym krąg się zamyka i lądujemy znowu u Dicka i jego "Człowieka z Wysokiego Zamku". Objawieniem numeru jest jednak "Siedem amerykańskich nocy" Wolfe'a. Ta krótka, ledwie 40-stronnicowa nowela z późnych lat 7o-tych zyskuje ogromnie, gdy czyta się ją w dzisiejszych czasach: Irański turysta dopływa do Waszyngtonu i zwiedza pozostałości wielkich niegdyś USA, których mieszkańcy padli przed wiekiem ofiarą nieudanej manipulacji biotechnologicznej i przerodzili się w karykaturalnie zniekształcone stwory. Wspaniałe odwrócenie ówczesnej geopolitycznej rzeczywistości! O publicystyce tym razem krótko: Piotr Gociek, niewierny Tomasz fandomu, wkłada palce w rany młodej polskiej fantastyki i roznieca przygasłą nieco dyskusję o brakach warsztatowych autorów tzw. czwartej generacji.