Dziękuję pięknie za wyróżnienie :)

Dziękuję pięknie za wyróżnienie :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dziękujemy za udział w konkursie, nagrodę w postaci książki przyznajemy Ewie K!

Zapraszamy do posłuchania kolejnego fragmentu i do udziału w konkursie: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/696/artysci-mowia-leon-tarasewicz-posluc...

Dziękujemy za udział w konkursie, nagrodę w postaci książki przyznajemy Ewie K!

Zapraszamy do posłuchania kolejnego fragmentu i do udziału w konkursie: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/696/artysci-mowia-leon-tarasewicz-posluc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Malarstwo socrealistyczne budzi bardzo mieszane uczucia. Patrząc na obrazy z tego okresu, trudno wyzbyć się negatywnych społeczno-politycznych skojarzeń. A od takich skojarzeń już niedaleko do uproszczonej interpretacji ich treści, postrzegania ich bardziej w kategorii ciekawostki historycznej, do której we współczesnych czasach odnosimy się ze swoistym sentymentem, niż pełnowartościowego, bogatego w głębię dzieła.

Oczywiście na sztukę z tego okresu trzeba patrzeć pod pewnym kątem. W Polsce początków tego nurtu można doszukiwać w zorganizowanej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki Konferencji Plastyków w Nieborowie (12-13 luty 1949) a po niej w IV Ogólnopolskim Zjeździe Delegatów Związku Polskich Artystów Plastyków. Socrealizm miał na celu propagować ideę socjalizmu, przybliżyć ją masowemu odbiorcy. Z tego też powodu obrazy z tego okresu są bardzo łatwe w odbiorze. Przedstawiają świat dość rzeczywisty, by można było uwierzyć w jego istnienie, jednak odpowiednio „udoskonalony“ – pełen harmonii i szczęśliwych ludzi, bez konfliktów i wojen. Ta optymistyczna wizja miała na celu utwierdzić przeciętnego człowieka w słuszność socjalistycznych haseł.

Ze względu na propagandowy charakter sztuki socrealistycznej, skupiającej się przede wszystkim na treści, malarzy tworzących w tym nurcie często postrzega się jako osoby pozbawione wolności tworzenia, niezależności w artystycznym wyrażaniu własnej osobowości. W rzeczywistości dzieła w tym nurcie tworzyło wielu doskonale wykształconych ludzi, którzy dobrowolnie przyjęli jej reguły, i nową rolę artysty w otaczającym go świecie.

Osobiście zdecydowanie odgradzam polski socrealizm od tego, z którym mamy do czynienia w sztuce radzieckiej. Dzieła z tego okresu są może dość monotonne, jeśli chodzi o tematykę, jednak często bardzo innowacyjne i świeże w formie przekazu. W tym miejscu trudno nie wspomnieć o plakacie – niezwykle nowoczesnym, trafnym, choć bardzo skrótowym pod względem znaku plastycznego, niejako wyprzedzającym własne czasy.

Malarstwo socrealistyczne w Polsce to moim zdaniem bardzo ciekawe zjawisko, obrazujące niesamowitą elastyczność artystów, którzy w bardzo krótkim czasie byli w stanie zweryfikować swoje artystyczne poglądy i dostosować je do nowego porządku otaczającego ich świata.

Malarstwo socrealistyczne budzi bardzo mieszane uczucia. Patrząc na obrazy z tego okresu, trudno wyzbyć się negatywnych społeczno-politycznych skojarzeń. A od takich skojarzeń już niedaleko do uproszczonej interpretacji ich treści, postrzegania ich bardziej w kategorii ciekawostki historycznej, do której we współczesnych czasach odnosimy się ze swoistym sentymentem, niż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Malarstwo socrealistyczne bez wątpienia było przełomem w historii polskiej sztuki. Nie był to jednak przełom, który można by współcześnie uznać za chwalebny. Stworzenie nowego kierunku w sztuce było z pozoru zwrotem ku najwyższym formom artyzmu. W praktyce przynosiło tylko uciemiężenie i zniewolenie twórcy.

Ówczesny ustrój polityczny, dążący do podporządkowania władzy wszystkich dziedzin życia ludzkiego, wykorzystał sztukę, by za jej pośrednictwem rozpowszechniać działania propagandowe. Odebrano wówczas artystom ich indywidualność na rzecz „wspólnego dobra”.

Ciekawa jest sama nazwa tego tworu, jakim był socrealizm. Władze domagały się, by artyści przedstawiali "prawdziwe" życie codzienne w socjalistycznym kraju. Malarze mieli czerpać inspirację z obserwacji ludu, a zwłaszcza robotników. Sztuka miała być o ludziach i dla ludzi. Nie było mowy o pierwiastku wyobraźni odautorskiej. Wszystko z góry zapowiadało sukces. Ale czy rzeczywiście malarstwo socrealistyczne miało przedstawiać prawdę tamtych czasów? Dziś już wiemy, że nie. W latach 60. XX wieku nie wszyscy jednak uważali panujący wtedy ustrój za największe zło tego świata. Wielu artystów zaczęło wówczas tworzyć zgodnie z założeniami socrealizmu. Jednych przyciągały profity, które zapewniała władza, innych popularność, a całkiem niemała grupa naprawdę wierzyła, że dzieła malowane zgodnie z założeniami nowego kierunku, będą z powodzeniem krzewiły w narodzie ducha socjalizmu.

Malarze nieustannie tworzyli dzieła zgodne z wytycznymi władz. Niezwykłą popularnością cieszyły się portrety. Zwłaszcza te przedstawiające Włodzimierza Lenina i jego wielkiego następcę Józefa Stalina. Portrety te znajdowały się w niemal każdej instytucji publicznej lub partyjnej. Wizerunki tych wodzów miały „podtrzymywać” kult dwóch Ojców socjalizmu. Z tego okresu pochodzą również setki plakatów wychwalających robotników i lud pracujący wsi, które opatrzone zostały słynnymi już hasłami ówczesnej ideologii.

Wszystkie dzieła malarskie tego okresu stawiały na treść, nie na formę. Dla władz ważne było, by artyści przekonali do socjalizmu prostych ludzi, dlatego też sztuka musiała opuścić salony i niejako „wyjść na ulicę”. Był to z pewnością okres, w którym utraciła ona rangę wytworu elitarnego i stała się z założenia egalitarna.

Mimo tego, że władze PRL zupełnie ograniczyły swobodę działań artystów, to nie sposób opowiadać dziś o malarstwie socrealistycznym bez refleksji. Choć kiedyś był to skuteczny środek propagandy, dla ludzi współczesnych stanowi tylko wyjątkową pamiątkę po ustroju, który w przeciwieństwie do tych dzieł, mimo usilnych starań nie przetrwał próby czasu.

Malarstwo socrealistyczne bez wątpienia było przełomem w historii polskiej sztuki. Nie był to jednak przełom, który można by współcześnie uznać za chwalebny. Stworzenie nowego kierunku w sztuce było z pozoru zwrotem ku najwyższym formom artyzmu. W praktyce przynosiło tylko uciemiężenie i zniewolenie twórcy.

Ówczesny ustrój polityczny, dążący do podporządkowania władzy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post