Kości, które nosisz w kieszeni

To było moje pierwsze zetknięcie z książkową perspektywą tej grupy społecznej - ze współczesną, polską biedą.
Główna bohaterka to dziewczynka, która po prostu bierze ze swojego życia to co ma. Nie marzy zbyt wiele, robi to co do niej należy i po prostu obserwuje świat okiem ciekawego dziecka, które musi słuchać dorosłych, nawet gdy ci dorośli zachowują się czasem gorzej niż dzieci.

Nie ma tu żadnej cenzury. Po prostu świat i jego brzydota, ale nie żadna przesadna i podkręcona, po prostu zwyczajna i szczera - bułki z pasztetem, brudne ciuchy, siki, czerwona i pulchna twarz sąsiadki.

Warsztat językowy pisarza świetny, niektóre porównania i metafory prawie zrzucały mnie z krzesła i myślałam sobie tylko o tym, że chyba lepiej już nie może być o potem leciał kolejny słowny "pocisk".

Także polecam. Coś innego i wartego poznania.

To było moje pierwsze zetknięcie z książkową perspektywą tej grupy społecznej - ze współczesną, polską biedą.
Główna bohaterka to dziewczynka, która po prostu bierze ze swojego życia to co ma. Nie marzy zbyt wiele, robi to co do niej należy i po prostu obserwuje świat okiem ciekawego dziecka, które musi słuchać dorosłych, nawet gdy ci dorośli zachowują się czasem gorzej...

Książka bardzo wyjątkowa. Książka bardzo ciężka. Ociekająca z niej beznadzieja, patologia, brak perspektyw aż biją czytelnika po oczach. W zasadzie nie ma w niej na pozór nic wciągającego. Wręcz przeciwnie, gdyby oceniać ją tylko przez pryzmat treści to po pierwszych 10 stronach, po poznaniu panującego klimatu lekturę można by uznać za zbyteczną i zakończoną. Niemniej jednak, Pan Łukasz Barys dokonał niemożliwego. Opowiedział historię Polski ukrytej, Polski pod radarem większości Polaków z większych miast, czy nawet wszystkich spoza
marginesu. Autor zabrał nas historią głęboko w ten margines. Oczami najstarszej siostry przedstawia losy dysfunkcyjnej, biednej rodziny gdzie każdy poszukuje szczęścia. Matka w rękach kochanków, siostra w
zlepianiu dziwnych hybryd z plasteliny, główna bohaterka w fantazjowaniu o śmierci i świecie zmarłych. Jest to książka zdecydowanie nietypowa, porusza bardzo wiele tematów i przenika duszę głównej bohaterki na wylot. Bohaterki, która przez biedę, brak ojca, chorą na raka babcię pozbawiona jest dzieciństwa. Bohaterki która musi dźwigać tak nieproporcjonalny do jej wieku ciężar zajmowania się domem i rodzeństwem pod nieobecność przepracowanej matki. Na niecałych 150 stronach książki doświadczamy jak zmienia się dom, jak jedno straszne przeradza się w drugie gorsze. Możemy doświadczyć poprzez unużaną (nawet językiem) prozę w patologii tego nieciekawego świata, gdzie perspektywy jedyne jakie istnieją to na brak perspektyw.

Bardzo cenię sobię tę pozycję, bo daje bardzo wiele tematów do rozmyślań. Poprzez kontrast czytelnik może zobaczyć jak naprawdę wygląda dno i docenić te aspekty codzienności, które uznajemy za pewnik. Pozwala na refleksję na temat tego co jest możliwe w świecie, gdzie nie ma środków by żyć, nie ma siły by żyć, jest tylko wola by żyć.

Książka bardzo wyjątkowa. Książka bardzo ciężka. Ociekająca z niej beznadzieja, patologia, brak perspektyw aż biją czytelnika po oczach. W zasadzie nie ma w niej na pozór nic wciągającego. Wręcz przeciwnie, gdyby oceniać ją tylko przez pryzmat treści to po pierwszych 10 stronach, po poznaniu panującego klimatu lekturę można by uznać za zbyteczną i zakończoną. Niemniej...

Łukasz Barys jest pisarzem, autorem powieści, książki poetyckiej oraz publikacji w pismach literackich. Laureat Paszportu „Polityki” oraz wielu innych konkursów literackich.
„Kości, które noszę w kieszeni” to debiutancka powieść Łukasza Barysa. Autor pokazuje dorastanie w Pabianicach, biedę i śmierć oczami Uli – nastolatki, opiekunki dla młodszego rodzeństwa, babci, a czasem również i mamy.
Na pierwszy rzut oka autor pokazuje ponurą walkę głównej bohaterki z ubóstwem, brakami rodzinnymi i odrzuceniem przez rówieśników. Jest jednak w jej podejściu wrażliwość, która pozwala jej przetrwać, poradzić sobie z trudnościami. Rzeczywistość, fantazje, tajemnice i historia Pabianic przedstawione są w spokojny, ale bezpośredni sposób, z dziecięcą ignorancją rzeczy ważnych dla dorosłych. Śmierć pokazana w powieści, jest niejednoznaczna i nieostateczna. Autor pokazuje, że śmierć i życie są awersem i rewersem tej samej monety, którą nosi każdy z nas, niezależnie od faktycznej zawartości portfela. Dla mnie pisanie o śmierci poprzez elementy nadprzyrodzone i magiczne jest kolejną bardzo dobrą, odświeżającą próbą jej wytłumaczenia i nadania jej sensu. Bohaterowie i bohaterki z przeszłości są nadal obecni w życiu Uli i mają wpływ na jej postrzeganie świata. W tej krótkiej książce autor pokazał kilka różnych wątków, a mnie najbardziej zatrzymała i skłoniła do rozważań właśnie śmierć, która staje się dla mnie czymś więcej niż tylko końcem, smutkiem i zapomnieniem.
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

Łukasz Barys jest pisarzem, autorem powieści, książki poetyckiej oraz publikacji w pismach literackich. Laureat Paszportu „Polityki” oraz wielu innych konkursów literackich.
„Kości, które noszę w kieszeni” to debiutancka powieść Łukasza Barysa. Autor pokazuje dorastanie w Pabianicach, biedę i śmierć oczami Uli – nastolatki, opiekunki dla młodszego rodzeństwa, babci, a...

zupełnie nie rozumiem niskich ocen innych czytelników, podczas gdy dla mnie była to lektura totalnie imersyjna, przepełniona niesamotitą warstwą symboliczną i mimo ze rzeczywiście każdy rozdział czytać można jak osobne opowiadanie, osobiście stanowi dla mnie to tylko zaletę, jako ze wiem, ze będę do tej książki wracał czesciej

zupełnie nie rozumiem niskich ocen innych czytelników, podczas gdy dla mnie była to lektura totalnie imersyjna, przepełniona niesamotitą warstwą symboliczną i mimo ze rzeczywiście każdy rozdział czytać można jak osobne opowiadanie, osobiście stanowi dla mnie to tylko zaletę, jako ze wiem, ze będę do tej książki wracał czesciej

Fragmentami przepiękna językowo, bogata we wrażenia, cielesna. Jednak same "momenty", to dla mnie za mało, choćby nie wiem jak niektóre z nich byly zręcznie ujęte. Jest to pdzyzwoita pozycja, ale właściwie mogła nie powstawać - wszystko już wcześniej było, nie dala nic nowego poza tymi "chwilami". Taka forma już mnie bardzo nie satysfakcjonuje. Na pewno ciekawy opis depresji, właściwie pokoleniowej, i relacji że śmiercią, ktora jest już tak powszednia, wszechobecna, że nawet przestala wzbudzać strach, a nawet jej pragnienie.

Fragmentami przepiękna językowo, bogata we wrażenia, cielesna. Jednak same "momenty", to dla mnie za mało, choćby nie wiem jak niektóre z nich byly zręcznie ujęte. Jest to pdzyzwoita pozycja, ale właściwie mogła nie powstawać - wszystko już wcześniej było, nie dala nic nowego poza tymi "chwilami". Taka forma już mnie bardzo nie satysfakcjonuje. Na pewno ciekawy opis...

Jeśli jest w tej książce coś wyjątkowego, to niestety mi umknęło. Autor ma fajny styl, pisze ładnie, zgrabnie i myślę, że kiedyś do niego wrócę.

Z samą historią mam za to spory problem. Mam wrażenie, że temat dojrzewania na wsi w biedzie, został już przerobiony przez tylu autorów, że podejmując ten temat, trzeba dorzucić coś "ekstra". Tutaj mi tego zabrakło. Trochę odgrzewane kotlety, niby smaczne, bo przepis dobry, ale jednak nie tak, jak świeżo zdjęte z patelni.

Jeśli jest w tej książce coś wyjątkowego, to niestety mi umknęło. Autor ma fajny styl, pisze ładnie, zgrabnie i myślę, że kiedyś do niego wrócę.

Z samą historią mam za to spory problem. Mam wrażenie, że temat dojrzewania na wsi w biedzie, został już przerobiony przez tylu autorów, że podejmując ten temat, trzeba dorzucić coś "ekstra". Tutaj mi tego zabrakło. Trochę...

KOŚCI, jakie nosisz w kieszeniach, poupychane i nie wiadomo czyje i dlaczego...babcia wie, potrafi je nawet ułożyć, jak obrazek z puzzli. przyłożyć i złożyć... ale te kości wygrzebane z ziemi, po której chodzimy - co one tu robią?
tak się zaczyna powieść - niby niepokaźna, a jakże otępiająca w treści - nie do szybkiego czytania. Nie. To ksiązka do powolnego wchodzenia i przesiąkania ową literacką atmosferą. Jest patologia, są przekleństwa, są dzieci, które chciałyby uciec od rodziców i wiecznie zmieniających się konkubentów mamy. dzieci, które opuszczają lekcje i mają problem z przystosowaniem, z towarzystwem innych i z bliskością. dzieci, które próbują sklejać w sobie duszę z resztkami godności. Rodzeństwo, które wraz z wiekiem ma ze sobą coraz mniej wspólnego.

ale - to nie jest oczywista historia ludzi z zatęchłej miejscowości. dusisz się tu, swędzi cię skóra od niemycia i gorąca. opary papierosów, czy alkoholu wżerają się w mózg, a skóra chłonie je każdym porem. czujesz się lepka i brudna... czasem nie masz czum oddychać, albo oddychasz płytko, bo płuca nie dają rady więcej tlenu w sobie pomieścić. Jest babcia, a umarła przecież. przychodzi w wigilię z rodziną Fulde, a przecież i ich już nie ma. leżą na cmentarzu - i ona, dziecko, dziewczynka przecież - widzi ich wszystkich. nawet z nimi rozmawia. Czy to prawda, czy złuda?
co jest prawdą w tej powieści?
nie wiesz.
interpretuj sobie sam tą skumulowaną treściowo powieść, bo chyba o to tu chodzi, albo w większości. czytasz i widzisz po swojemu. każdy inaczej i co innego
tu są łzy i śmiech. czasem miłość, choć przeważa jednak obojętność i odruch odtrącania
tu jest ławka, na której możesz usiąść z babunią, która nie zawsze jest przystępna
tu jest pudło, telewizor, który w większości służy konkubentom mamy do zabicia czasu nic-nierobienia, którzy co to rano wyłażą z pokoju i łażą po kuchni szukając jedzenia z Biedronki...
Tu są duchy i ludzie. są baśnie i rzeczywistość, cmentarz i rzeka niedaleko...
jest bieda i syf i samo-wychowanie

czy to powieść o wszystkim, czy o niczym?

#agaKUSIczyta

KOŚCI, jakie nosisz w kieszeniach, poupychane i nie wiadomo czyje i dlaczego...babcia wie, potrafi je nawet ułożyć, jak obrazek z puzzli. przyłożyć i złożyć... ale te kości wygrzebane z ziemi, po której chodzimy - co one tu robią?
tak się zaczyna powieść - niby niepokaźna, a jakże otępiająca w treści - nie do szybkiego czytania. Nie. To ksiązka do powolnego wchodzenia i...

Przygnębiająca, nudna i pesymistyczna.

Przygnębiająca, nudna i pesymistyczna.

DNF - 48/144 (33%)
Bardzo chciałabym przekonać się do polskiej literatury, ale rzadko która książka polskiego autora może rywalizować z pozycjami zagranicznymi. Niestety wszyscy polscy autorzy, których czytałam, mają tendencję do przedstawiania ojczyzny jako zapadłej dziury, rodzin jako biednej patologii. A ileż można o tym czytać.
Książka nie posiada żadnej wyraźnej fabuły, co niestety jest głównym powodem mojego porzucenia jej. Główny trzon powieści to obserwacja dziewczynki, która żyje w patologii, jej zmagań i codziennego życia. Naprawdę po tych 50 stronach poczułam się jakbym przebrnęła przez co najmniej 2 razy tyle, okropnie męczy mnie też poniekąd filozoficzny styl pisania autora.
Na początku współczujemy bohaterce, potem to już jest dla nas tak nudne i powszechne, że nie ma już tego "impactu", który autor chciał osiągnąć.
Strasznie męcząca pozycja - polecam jedynie osobom, które lubią takie powolne, filozoficzne dywagacje bohaterów (tzn. Pana autora).

DNF - 48/144 (33%)
Bardzo chciałabym przekonać się do polskiej literatury, ale rzadko która książka polskiego autora może rywalizować z pozycjami zagranicznymi. Niestety wszyscy polscy autorzy, których czytałam, mają tendencję do przedstawiania ojczyzny jako zapadłej dziury, rodzin jako biednej patologii. A ileż można o tym czytać.
Książka nie posiada żadnej wyraźnej fabuły,...

Bardzo dobra, poetycka powieść. Przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż druga książka Barysa, teraz wypatruję trzeciej. To człowiek, który ma naprawdę duży talent, protect him at all costs!

Bardzo dobra, poetycka powieść. Przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż druga książka Barysa, teraz wypatruję trzeciej. To człowiek, który ma naprawdę duży talent, protect him at all costs!