Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy inspiracją do stworzenia książki są zwierzęta w roli głównej, tkwi w tym zamyśle znaczny potencjał do wzruszenia i wzniecenia empatii, pozytywnych emocji w niemal każdym czytelniku. Pisarz w swej twórczości pod tytułem "Puc, Bursztyn i goście" ten potencjał przygwoździł monotematyczną problematyką, ubogim areałem, w jakim toczyła się akcja, bezbarwnymi postaciami. W książkach dedykowanych młodszym teoretycznie powinien tkwić morał podlegający dyskusjom w trakcie lekcji wychowawczych. W niniejszej pozycji ukazane zostały postawy niezupełnie moralne- jakby w myśl metody wychowywania poprzez stawianie antywzorców. Deprecjonowanie innych gatunków, przywłaszczanie cudzej własności, usprawiedliwione kradzieże zamiast uczciwego zdobywania zasobów- niby bagatelne wykroczenia, a jednak w moim odczuciu kolidowały nie tylko z ludzką, ale i psią naturą.
Nie przeszkadzał mi aż tak bardzo dobór wyrazów, jednak niektóre wymieniłabym na synonimy (są niekompatybilne ze słownictwem, jakim powinny operować dzieci).

Kiedy inspiracją do stworzenia książki są zwierzęta w roli głównej, tkwi w tym zamyśle znaczny potencjał do wzruszenia i wzniecenia empatii, pozytywnych emocji w niemal każdym czytelniku. Pisarz w swej twórczości pod tytułem "Puc, Bursztyn i goście" ten potencjał przygwoździł mon...

Rozwiń

Zwiń

"Kroczący wśród cieni" dokonał prezentacji siebie już na samym początku książki w sytuacji, wydawać by się mogło, bez wyjścia. Kavel wpłynął do mej świadomości jako enigmatyczny detektyw, a właściwie tropiciel, który wirtuozeryjnie i strategicznie potrafił rozwikłać każdą sprawę i stanąć u celu prawdy.
Sielankowe, nieco izolowane miejsce zamieszkania, komponowanie  eliksirów, prace badawcze przyprószone atmosferą magii, dyskursy przyprawione humorystycznym sarkazmem z Berrą, specyficzną opiekunką w ciele potulnej starszej pani to bezpośrednio wiodły oczy mej wyobraźni ku średniowiecznej, nieskażonej, przyrodniczej przestrzeni wprawiającej w stoicki spokój. Został on jednak zmącony wartko rozwojem wydarzeń. Kavel został wciągnięty w poważną, nie cierpiącą zwłoki misję, a sekwencje licznych wydarzeń, szybkie tempo akcji, precyzyjny, obrazowy, elokwentny język powieści polaryzowały koncentrację na każdej stronie. Napędzała mnie silna ciekawość, jak potoczą się losy bohatera i co kryje się za jego niesamowitymi, dającymi przewagę zdolnościami. Rozdziały opisujące poczynania Seweńczyka (pytanie, czy rodowitego, jednoczy się z odpowiedzią w trakcie czytania powieści) poszatkowane były przez kluczowe wstawki retrospekcyjne - pozwalające zrozumieć istotę i pochodzenie zjawisk nadprzyrodzonych, w tym tytułowych cieni. W dialogach z Rachne przez mglistą zasłonę tajemniczego, zagmatwanego pochodzenia z reminiscencji, wspomnień wynurzała się powoli przeszłość Kavla, którą on sam próbował w pełni pojąć i zrozumieć stan, w jakim się znalazł.
Jarosław Kukiełka stworzył osobliwe uniwersum, wariant świata, korzystając z sedna sentencji, iż kreatywność to łączenie znanego z nieznanym. Wykoncypował nazwy własne, czerpiąc inspirację z istniejących konstruktów, nadał znaczenie i funkcję maskom teatralnym (myślenie asocjacyjne wykopało mi z pamięci maski i "gęby" gombrowiczowskie), oparł konwencję instytucji Kościoła Żywych o rdzeń zamysłu mitologii, zapożyczył reguły polityczne z szerokiej bazy tych, które autentycznie dyrygują ustrojami państw na globie. Przyswajałam ten świat z zaciekawieniem nie mniejszym niż podczas retrospekcyjnych fragmentów przybliżających gradiacyjnie zawiłą przeszłość Kavla.
Autor zyskał aprobatę dzięki swobodnemu układaniu logicznych, dynamicznych opisów walk, zaznajomieniu ze sztuką wojenną i artylerią. Sporządził dość detaliczne charakterystyki miejsc akcji i ujął szczegółowo wiele działań Kavla i jego sprzymierzeńców. Dialogi kipiały inteligentnym humorem.
Translokując się na platformę niuansów i niedociągnięć, wskazuję w pierwszej kolejności brak wykorzystania szerokiej palety odcieni kolorów uczestniczących w pewnych aspektach fabuły. Powracając do definicji kreatywności, nie mogłam wyeliminować z głowy luźnego skojarzenia z fizycznym pojęciem "stany splątane", a to dlatego, iż autor w nakreślaniu rusztowania swej powieści splątał znacznie więcej pojęć znanych, niegdyś wprowadzonych i funkcjonujących od dawien dawna, niż pionierskich i nowatorskich. Pełniejszej specyfikacji powinien też podlegać związek, a właściwie "tunel" między światem żywych i cieni. Mechanizm przeskakiwania z jednego do drugiego ma niebagatelne znaczenie, więc jego uszczegółowienie dopomogłoby wyobraźni czytelnika. Książka prowokowała mnie do myślenia do momentu zderzenia z barierą uproszczonego zakończenia, w którym nastąpiło pospieszne rozwikłanie tajemnic i częściowa eksplanacja niedopowiedzeń. Nie było ono dla mnie spójne, ciekawe i logiczne, a raczej cudaczne, mało oryginalne i wznoszące most konieczności sięgnięcia po kolejną część serii (zanika autonomia powieści, gdyż będzie się zazębiać z zawartością drugiego tomu).
Mój ateistyczny pogląd na świat zadziałał jak detektor aluzji do niebezpieczeństwa indoktrynacji i zakorzenionej tendencji do bezkrytycznego gloryfikowania kościoła, wiary, a także zespalania moralności z religią. Druga część serii o Kavlu przyniesie zapewne wyjaśnienie przemycanej intencji pisarza.
Oceniam książkę na mocną siódemkę. Sądzę, że Jarosław Kukiełka do jej stworzenia dołożył sporo pasji, entuzjazmu literackiego i zaangażowania w badaniu areału tematycznego, jakiego się podjął. Chcąc pozostać w tym fantastycznym uniwersum, przeczytam następną część serii, jeśli tylko się pojawi.

"Kroczący wśród cieni" dokonał prezentacji siebie już na samym początku książki w sytuacji, wydawać by się mogło, bez wyjścia. Kavel wpłynął do mej świadomości jako enigmatyczny detektyw, a właściwie tropiciel, który wirtuozeryjnie i strategicznie potrafił rozwikłać każdą sprawę ...

Rozwiń

Zwiń

"Cud w Dolinie Poskoków" opowiada o specyficznej, przywołującej ambiwalentne skojarzenia rodzinie Poskoków składającej się z pięciu psychologicznych wulkanów. Są to: ojciec Jozo Poskok (bezwzględny, gburowaty, apodyktyczny, wyzuty z empatii i uczuć w takim stopniu jak nierozumny) i jego czterej synowie o imionach Kreszimir, Branimir, Zvonimir (trio łobuzów z czynami na swym koncie przerastającymi ludzkie pojęcie) i Domagoj (wrażliwy, delikatny, odmieniec na tle pozostałych trochę jak serialowy Alf pośród ludzi).

Żyją nieco jak prehistoryczni przodkowie człowieka z krztyną udogodnień cywilizacji, wyalienowani i ukryci wśród skalistych wyniosłości Chorwacji,  kilka kilometrów od Smiljewa. Posiadają pokaźny ekwipunek militaryjny, którym ustalają własne prawa i strzegą swój areał przed intruzami (szczególnie tymi, którzy ośmielą się zażądać pieniędzy). Jakiś czas temu mieszkała z nimi matka, żona Jozego, lecz zmarła, pozostawiając ich skazanymi na własne umiejętności prowadzenia domu. Ogarnianie - jak to się mawia- wychodziło im dość specyficznie, a niepomyślne tego rezultaty w połączeniu z dyskusją z księdzem wzbudziły impuls w najstarszym z synów, by znaleźć sobie żonę i sprowadzić do Poskokowego dystryktu. Kobieta bowiem mogłaby położyć kres niedopranej bieliźnie, naczyniom ubranym w obfite wdzianko z grzybów pleśniowych, monotonnej diecie składającej się z mamałygi w wersjach nieobliczalnych połączeń smakowych.

Kreszimir wyruszył do miasta, w którym niegdyś bywał jako żołnierz. Odwiedził wuja i ciocię, którym przedstawił motywację pobytu oraz wysnuł plan dzięki ich radom. Ustalił cel łowów na żonę - Lovorkę pracującą w barze Żyrafa. Bez komplikacji jednak się nie obeszło. Trudność w namierzeniu ukochanej stanowiła jedynie rozgrzewkę przed sekwencją kolejnych, burzliwych, pogmatwanych wydarzeń, którym polityczna propaganda przypięła komiczne interpretacje.

Fanom bliźniąt też został poświęcony rozdział.
Bronimir i Zvonimir z racji braterskiej solidarności zjawili się w wielkim, nowoczesnym mieście, w którym wpadli w tarapaty, wykaraskali się z nich popisowo, wygrali zatargi i nawiązali nowe znajomości. Opisy zdarzeń autor wymieszał z humorem według przyjętej przez siebie receptury.

W każdym rozdziale zatytułowanym szczegółowo i smakowicie detekcji czytelniczej podlegają: zaskakujące, nieprawdopodobne wydarzenia, karykaturalne zachowanie postaci, dialogi wprawiające w osłupienie, kolorowe, dalekie od nudy opisy miejsc. Uniwersalizm książki polega właśnie na tym, że niezależnie od tego, czy ktoś jest nałogowym pochłaniaczem kryminałów, czy ekspertem otoczonym przez fortyfikację podręczników akademickich, trafia ona w pierwotny głód humoru i pozytywnych emocji.

Miłosne poszukiwania najstarszego syna z rodu Poskoków rozrastają się jak korzenie w kilka innych wątków, a jednoczą się one jak krzyżujące się rzeki w zabawną komedię, która dodatkowo rozsiewa w świadomości aluzje polityczno- historyczne, akcentując absurdy i ciemną stronę władz i sytuacji w kraju. Granda za grandą, afera za aferą, zaskakujące, czasem dramatyczne zwroty akcji spowite eksplozją śmiechu dokądś bohaterów prowadzą, a czy będzie to istny cud - zachęcam w celu zyskania odpowiedzi do przeczytania książki.

"Cud w Dolinie Poskoków" opowiada o specyficznej, przywołującej ambiwalentne skojarzenia rodzinie Poskoków składającej się z pięciu psychologicznych wulkanów. Są to: ojciec Jozo Poskok (bezwzględny, gburowaty, apodyktyczny, wyzuty z empatii i uczuć w takim stopniu jak nierozumny)...

Rozwiń

Zwiń