Rzeźbiarz łez

Super historia!! Bohaterowie wydają się tacy realistyczni, prawdziwi... Napisana pięknym językiem. Książka pokazuje, że nigdy nie należy tracić nadziei, że los się obróci i wszystko się ułoży. Głównych bohaterów łączy nieoczywista, skomplikowana relacja. On od zawsze o nią dbał, ale on tego nie wiedziała. Robił to w ukryciu, a gdy rozmawiali jego zachowanie wskazywało na lekceważący stosunek i spory dystans. Wszystko zmienia się, gdy trafiają do tej samej rodziny adopcyjnej.... Książkę naprawdę dobrze się czytało. Wzbudziła we mnie wiele emocji. Żałują, że skończyła się tak szybko.

Super historia!! Bohaterowie wydają się tacy realistyczni, prawdziwi... Napisana pięknym językiem. Książka pokazuje, że nigdy nie należy tracić nadziei, że los się obróci i wszystko się ułoży. Głównych bohaterów łączy nieoczywista, skomplikowana relacja. On od zawsze o nią dbał, ale on tego nie wiedziała. Robił to w ukryciu, a gdy rozmawiali jego zachowanie wskazywało na...

Książka nie dla mnie, więc nie będę jej sztucznie zaniżać oceny. Nie mniej mocno się zawiodłem pod względem tego, co o niej usłyszałem, a tego, co dostałem.

Książka nie dla mnie, więc nie będę jej sztucznie zaniżać oceny. Nie mniej mocno się zawiodłem pod względem tego, co o niej usłyszałem, a tego, co dostałem.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby mi się podobała, dużo było w niej rzeczy, których nie było w filmie, ale... Dla mnie takie WOW było od połowy do końca książki,a pierwsza połowa przedłużona. Za dużo powtarzających się opisów o delikatności głównej bohaterki. Także, książka ładna,ale nie rewelacyjna, ucięła bym z niej jakieś 150 stron.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby mi się podobała, dużo było w niej rzeczy, których nie było w filmie, ale... Dla mnie takie WOW było od połowy do końca książki,a pierwsza połowa przedłużona. Za dużo powtarzających się opisów o delikatności głównej bohaterki. Także, książka ładna,ale nie rewelacyjna, ucięła bym z niej jakieś 150 stron.

Już na samym początku, kiedy tylko zaczęłam te książkę, kiedy pierwsze strony zaczęły odsłaniać mi te historię zastanawiałam się jak napiszę jej recenzję.
Czy pokuszę się o wysublimowany język, oddający moje emocje, a może zupełnie zwyczajnie napiszę, że było dobrze, ale..
Bo zawsze jest jakieś 'ale', nie ma idealnej książki, idealnie napisanej, z idealnie wykreowanymi postaciami, jednak za to są książki, które do nas docierają, które nas przytulają, stają się częścią naszego życia i zostają w nas na długo po ich skończeniu i "Rzeźbiarz łez" jest dla mnie właśnie taką książką.
Nie miałam zbyt dużych oczekiwań, sam opis jakoś mnie nie przekonał, a kiedy zaczęłam ją czytać zderzyły się we mnie dwie skrajne reakcje, z jednej strony myślałam sobie to jest naprawdę dobre, a z drugiej co to za połączenie Zmierzchu z 50 Twarzami Greya? Nie na to się pisałam.
Znowu mamy niewinną bohaterkę i bad boya, który karze jej się trzymać od siebie z daleka, ale oczywiście sam za nią podąża, znowu dostajemy traumy, wyjaśnienia, usprawiedliwienia, agresje, delikatność, światło, ciemność, piękną i bestię, ale to wszystko okraszonego legendą o rzeźbiarzu łez, tak zakorzenioną w umysłach bohaterów, że długo zastanawiałam się z jaką literaturą mam do czynienia.
Długie przemyślenia i ich powtarzalność - to mogło być męczące, siedemnastolatka, która dochodzi do wniosków dorosłej kobiety, chociaż sama nie zasmakowała jeszcze życia wydawało mi się nad wyraz głupie. Jakby licealistka, który właśnie odkryła w sobie dryg do fizyki zaczęła rozprawiać o fizyce jądrowej. Relacje między głównymi bohaterami, naiwność Nici, agresja Rigela, ich przedstawienie było troszkę zbyt cukierkowate, jakby ze wszystkiego dało się wyjść obronną ręką, a życie przecież tak nie wygląda, ale to wszystko, te wszystkie minusy tej książki, wraz z każdym przeczytanym słowem zaczęły blaknąć.
Zaczęły blaknąć w świetle, pięknych metafor, symboli, porównań, niemal poezji opisującej kruchość emocji.
To nie było tak, że nie mogłam się oderwać, ponieważ mogłam, nie było tak, że cały czas rozmyślałam o tej lekturze, ale nie jestem w stanie powiedzieć ile razy ścisnęło mi się gardło, ile razy wzrok oderwał się od kartek, a ja zaczęłam się zastanawiać ile jest takich dzieci gdzieś tam, które właśnie w tej chwili są krzywdzone.
"Rzeźbiarz łez" mnie pokonał, ścisnął mnie za serce i nie puścił, piękny opis bólu i strachu pozostawił po sobie słodko-gorzki smak, a ostatnie zdanie wywołało delikatny uśmiech i nieśmiałą radość.

Już na samym początku, kiedy tylko zaczęłam te książkę, kiedy pierwsze strony zaczęły odsłaniać mi te historię zastanawiałam się jak napiszę jej recenzję.
Czy pokuszę się o wysublimowany język, oddający moje emocje, a może zupełnie zwyczajnie napiszę, że było dobrze, ale..
Bo zawsze jest jakieś 'ale', nie ma idealnej książki, idealnie napisanej, z idealnie wykreowanymi...

Bardzo głośno zrobiło się na temat filmu i mówie nie no, najpierw książka potem film. I tak się stało, musiałam zobaczyć, poczuć o co w tym wszystkim chodzi. Teraz już wiem. "Rzeźbiarz łez" to piękna historia, hisotria młodych ludzi, którzy próbują odnaleźć siebie, szczęście, miłość i chcą pożegnać swoje lęki.


"Nie zostawię go samego, bo w samotności nie docenia się życia, trzeba do tego kogoś, kto będzie trwał u twojego boli trzymając coś za rękę, trzeba mocnych serc i słońca na twarzach."

Bardzo głośno zrobiło się na temat filmu i mówie nie no, najpierw książka potem film. I tak się stało, musiałam zobaczyć, poczuć o co w tym wszystkim chodzi. Teraz już wiem. "Rzeźbiarz łez" to piękna historia, hisotria młodych ludzi, którzy próbują odnaleźć siebie, szczęście, miłość i chcą pożegnać swoje lęki.


"Nie zostawię go samego, bo w samotności nie docenia się...

Delikatna jak motyl Nica i mroczny Rigel wychowują się w sierocińcu. Pewnego dnia dziewczynę chce adoptować pewne małżeństwo, co jest spełnieniem marzeń dla niej. Chłopak daje piękny popis swoich zdolności muzycznych, co skutkuje również adopcją przez tą samą rodzinę ci Nica.

Ta książka przedstawia cudowną historię Nicy i Rigela, która mnie zachwyciła. Dwójka nastolatków, którzy mieszkają w sierocińcu, różni ich patrzenie na świat, a łączy ich odwzajemniony niepokój wobec siebie. Strata rodziców, samotność, łaknienie stworzenia rodziny by zaznać miłość i bezpieczeństwo, ale też przemoc wobec dzieci przez osoby, którym powierzono nad nimi pieczę. To wszystko ma wpływ na kształtowanie człowieka, na jego zachowania i patrzenie na świat. Każde z nich skrywa swoje sekrety i marzenia.

Choć w sierocińcu trzymali się do siebie z daleka to teraz muszą zamieszkać razem.Czy niechęć którą żywią do siebie nabierze siły? A może wspólne mieszkanie i dzielenie rodziny da im szansę na okazanie sobie odrobiny sympatii i akceptacji?

Jedyne "ale" mam wobec dłużących się opisów czy przemyśleń, co na pewno ma wpływ że ta książka jest grubaskiem. I choć wiedziałam jak się skończy, to nie odbierało mi to przyjemności z czytania.
Filmu na podstawie książki jeszcze nie oglądałam.

Delikatna jak motyl Nica i mroczny Rigel wychowują się w sierocińcu. Pewnego dnia dziewczynę chce adoptować pewne małżeństwo, co jest spełnieniem marzeń dla niej. Chłopak daje piękny popis swoich zdolności muzycznych, co skutkuje również adopcją przez tą samą rodzinę ci Nica.

Ta książka przedstawia cudowną historię Nicy i Rigela, która mnie zachwyciła. Dwójka nastolatków,...

Przebrnęłam. Pierwsze 300stron, po prostu jakoś przebrnęłam, potem pojawiła się nutka zaciekawienia, współczucia, było mi żal, jakieś emocje zaczęły się u mnie pojawiać.
Jednak dalej męczyły mnie te stronicowe przemyślenia głównych bohaterów, które momentami przeskakiwałam wzrokiem, nie dlatego że były nie ważne, owszem były, ale są wałkowane praktycznie na każdej stronie w taki sam sposób.

PS. Ocena tej książki i tak podniosła mi się po obejrzeniu filmu na netflixie.
O zgrozo! myślałam że książka jest "płytka", ale film?! Podniósł zdecydowanie moją ocenę o książce.

Przebrnęłam. Pierwsze 300stron, po prostu jakoś przebrnęłam, potem pojawiła się nutka zaciekawienia, współczucia, było mi żal, jakieś emocje zaczęły się u mnie pojawiać.
Jednak dalej męczyły mnie te stronicowe przemyślenia głównych bohaterów, które momentami przeskakiwałam wzrokiem, nie dlatego że były nie ważne, owszem były, ale są wałkowane praktycznie na każdej stronie w...

Przygodę z tą historią zaczęłam od filmu, niestety nie zdążyłam przeczytać książki. Sam film już wywołał w mojej głowie wiele emocji, chociaż na tle książki wypadł gorzej, bo było w nim parę niedopowiedzianych kwestii. Książka opowiada o dwójce zagubionych młodych osób z jednego sierocińca, których razem adoptuje para i muszą przetrwać razem w nowym życiu jako rodzeństwo. Oboje jako dzieci zostali mocno skrzywdzeni przez los i dom dziecka. Miejsce, które powinno być dla nich schronieniem stało się dla nich koszmarem. Żeby przetrwać w tym domu dzieci opowiadały sobie różna bajki, najciekawszą i najmroczniejszą była ta o rzeźbiarzu łez i do niej jest najwięcej odniesień. Główny bohater Rigel jest przedstawiony jako gburowaty nastolatek, który jest zamknięty na resztę świata, jedyną osobą przy której pokazuję cząstkę siebie jest Nica. Ona natomiast jest bardzo delikatna i niekiedy nawet dziecinna, przez dobroć w swoim sercu chce za wszelką cenę zrozumieć Rigela i mu pomóc. Przez to zbliżają się do siebie, wyjawiają swoje lęki i marzenia, aż rozumieją, że tylko oni mogą pomóc sobie nawzajem, bo przechodzili przez to razem. Gdy ich życie się uspokaja i wydaje im się, że mogą odetchnąć dogania ich sporawa z przeszłości. Podziwiam te osoby za to, że po takich przeżyciach potrafili znaleźć w sobie tyle odwagi, żeby zawalczyć o sprawiedliwość, nawet po takim czasie. Ta historia jest tak emocjonalna i bolesna, że wylałam na niej nie jedną łzę, wciągnęła nie na tyle, że nie mogłam się od niej oderwać. Dodatkowo wydanie tej książki ze zdobionymi brzegami na prawdę jest przepiękne. Polecam przeczytać książkę, a także obejrzeć film.

Przygodę z tą historią zaczęłam od filmu, niestety nie zdążyłam przeczytać książki. Sam film już wywołał w mojej głowie wiele emocji, chociaż na tle książki wypadł gorzej, bo było w nim parę niedopowiedzianych kwestii. Książka opowiada o dwójce zagubionych młodych osób z jednego sierocińca, których razem adoptuje para i muszą przetrwać razem w nowym życiu jako rodzeństwo....

"Każdy z nas ma swojego rzeźbiarza łez… To człowiek, który potrafi sprawić, że płaczemy, jednym spojrzeniem nas uszczęśliwić lub wtrącić w rozpacz. To ta osoba, która w nas… która zajmuje w nas tak ważne miejsce, że umie nas złamać jednym słowem, rozpromienić jednym uśmiechem. To osoba, której nie oszukasz… Nie możesz jej oszukać, bo uczucia, które cię z nią wiążą, przerastają wszelkie kłamstwo. Nie da się powiedzieć komuś, kogo się kocha, że się go nienawidzi. Tak po prostu jest… Nie okłamiesz rzeźbiarza łez. To byłoby tak, jakby okłamywać samego siebie." - Ten cytat w paru zdaniach zamyka w krótki i tajemniczy sposób fabułę powieści.

W książce poznajemy dwóch bohaterów - Nicę i Rigela. Tak różnych, a jednocześnie bliskich sobie osób. Nica - delikatna jak dotyk motyla osoba o pięknym sercu, które oddaje każdemu napotkanemu na swojej drodze zwierzęciu. Rigel - silny, stanowczy i zamknięty w sobie człowiek, który walczy z nawracającymi atakami bólu oraz, jak się po czasie okazuje, również z miłością, która w jego ocenie sprawia mu ból...

Pewnego dnia ww. dwójkę postanawia adoptować małżeństwo, które straciło swoje dziecko. Tak kończy się ich historia w Grave, a zaczyna nowa - w domu, z nowymi znajomymi i z ludźmi, którzy chcą im stworzyć rodzinę. Po wydarzeniach, które przeżyli w domu dziecka, ma to być dla nich nowy początek...

"Rzeźbiarz łez" to książka o miłości, oddaniu, nadziei, problemach nastolatków, znęcaniu się nad dziećmi, poczuciu straty oraz potrzebie bycia z drugim człowiekiem. Czytanie jej zajęło mi trochę, prawdopodobnie ze względu na sporą ilość szerokich opisów rzeczywistości i sentencji, ale dla mnie to jak najbardziej na plus. Gdybym miała ponownie do niej usiąść, zdecydowanie bym po nią sięgnęła.

"Każdy z nas ma swojego rzeźbiarza łez… To człowiek, który potrafi sprawić, że płaczemy, jednym spojrzeniem nas uszczęśliwić lub wtrącić w rozpacz. To ta osoba, która w nas… która zajmuje w nas tak ważne miejsce, że umie nas złamać jednym słowem, rozpromienić jednym uśmiechem. To osoba, której nie oszukasz… Nie możesz jej oszukać, bo uczucia, które cię z nią wiążą,...

Oj, zmęczyła mnie ta książka...
Kwestią małego wprowadzenia: bardzo lubię literaturę młodzieżową. Zawsze pozwalała mi się ona odprężyć i wiele spośród moich ulubionych książek pochodzi właśnie z tego gatunku. Niestety, Rzeźbiarza łez z pewnością nie zaliczę do grona jednych tych ulubionych pozycji literackich.
Pomysł jest niezły, choć w mojej ocenie bardzo mocno niewykorzystany potencjał. Faktycznie, jak ktoś już wcześniej wspomniał, gdyby skrócić książkę o jakieś 200 stron, wciąż miałaby dokładnie ten sam wydźwięk. Było tutaj wiele zbyt "barwnych" opisów, które wcale nie dodawały tej książce, jedynie utrudniały czytanie. Wielokrotne powtórzenia dokładnie tych samych stwierdzeń. No i niestety, książka była po prostu bardzo przewidywalna. Szybko można było wywnioskować, w jaki sposób się ona zakończy. Ostatnie kilka rozdziałów dodane nie wiem po co, bo kompletnie nic nie wnosiły do fabuły.
Czy poleciłabym ją dalej? Chyba mimo wszystko tak. Może komuś bardziej przypadnie do gustu, niż mnie. Niemniej sama na pewno nie sięgnę po nią po raz kolejny i prawdopodobnie szybko zapomnę o tym, że ta pozycja w ogóle znalazła się w moim ręku.

Oj, zmęczyła mnie ta książka...
Kwestią małego wprowadzenia: bardzo lubię literaturę młodzieżową. Zawsze pozwalała mi się ona odprężyć i wiele spośród moich ulubionych książek pochodzi właśnie z tego gatunku. Niestety, Rzeźbiarza łez z pewnością nie zaliczę do grona jednych tych ulubionych pozycji literackich.
Pomysł jest niezły, choć w mojej ocenie bardzo mocno...