Kamil Dziubka

Trzeba rozpocząć sprawę jasno. To nie jest literatura z najwyższej półki. To takie współczesne politycznie zaangażowane bajdurzenie, zbiór plotek, kuluarowych opowieści, a bo Pan X powiedział na temat Pana Y i to wszystko na temat jednej partii. Trzeba jednak przyznać, że część z tych anegdot była bardzo ciekawa. Załatwiając sprawę z prezesem partii trzeba się nastawić na długą rozmowę. Jego zegarek pod tym względem działa inaczej. By “dobić targu” trzeba się przygotować na intelektualną próbę, liczne zmiany wątków, dyskusje o biznesie, sztuce, literaturze. Ciągłe zarządzanie przez konflikt. Samorządowiec zapytany przez JK o sytuację w regionie opowiada o jego rozwoju, na co prezes "Ale ja nie o to pytam. Chcę wiedzieć, kto się z kim aktualnie żre". Pamiętam, że 10 lat pewien architekt był kandydatem na prezydenta Warszawy z ramienia PIS i nie do końca rozumiałem, czemu on się nagle pojawił w tych rozgrywkach. Okazało się, że Państwo Bieleccy - znani architekci - to było (jest?) zaplecze intelektualne partii, które organizowało/organizuje spotkania towarzyskie, w których uczestniczy trzon PC. To tam często rodziły się idee i podejmowane były decyzje. Według rozmówców autora była to odskocznia dla prezesa od codziennych sporów, często prowadzonych na wątpliwie niskim poziomie. Najciekawsza historią książki był jednak opis pierwszej kampanii Andrzeja Dudy, opis tego jak człowiek, z grupą oddanych znajomych, bez kłótni i dużego zaplecza, potrafił pokonać dwa ogromne bloki partyjne, w tym swój własny. Czy książkę polecam? Nie wiem, brakowało mi wypowiedzi polityków opozycyjnych. Większej głębi. To mimo wszystko interesująca i wciągająca pozycja i może to jest w tym wszystkim najstraszniejsze.