Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżycjada, wersja 21.0. Niektórzy fani już dawno skapitulowali, inni wiernie trwają, pytanie jest jedno: czy warto?
Ci „pierwsi” Borejkowie dawno się zestarzeli, mamy do czynienia z kolejnym już pokoleniem. Tym razem głównym bohaterem książki jest syn Gabrieli, Ignacy. Romantyk, student historii sztuki. Przypadkiem spotyka swoją koleżankę ze szkolnych lat, Agnieszkę, a spiritus movens zdarzeń stanowi pewien wazon i jego kłopotliwe ucha. Jak zwykle nie zabraknie paru nietypowych zdarzeń, rodzinnego obiadu u Borejków i happy endu.
Można narzekać na to, że Musierowicz zrobiła się nudna albo że wciska nam na siłę ultraprawicowe wartości prorodzinne. Wtedy trzeba sobie zadać pytanie jakie były początki Jeżycjady i 21 tomach małżeństwa przypomnieć sobie, za co się w całym cyklu zakochaliśmy. Jak w każdym związku - są wzloty i upadki - nie każdy żart musi nas śmieszyć, nie wszystkie zachowania bohaterów przekonywać i nie wszystkie sceny wzruszać. Ale zapewniam, to nadal to jest ta sama Musierowicz - pełna ciepła, radosna, wzruszająca. Po prostu urocza. I chociaż z wielu rzeczy mogliśmy już zwyczajnie wyrosnąć, to w „Febliku”, możemy z powodzeniem znaleźć te rzeczy, przez które zakochaliśmy się kilkanaście tomów wcześniej.

Jeżycjada, wersja 21.0. Niektórzy fani już dawno skapitulowali, inni wiernie trwają, pytanie jest jedno: czy warto?
Ci „pierwsi” Borejkowie dawno się zestarzeli, mamy do czynienia z kolejnym już pokoleniem. Tym razem głównym bohaterem książki jest syn Gabrieli, Ignacy. Romantyk, student historii sztuki. Przypadkiem spotyka swoją koleżankę ze szkolnych lat, Agnieszkę, a...

Katharsis - oczyszczenie poprzez doświadczenie głębokich przeżyć. Nieprzypadkowo taki tytuł nosi książka słynnego polskiego internisty, Andrzeja Szczeklika. Nie tylko daje nam wskazówki o czym książka w ogóle będzie, ale też doskonale określa wrażenia po lekturze.
„Katharsis” stanowi zbiór felietonów. Rozdziały nie są ze sobą ściśle powiązane, ale łączy je temat kultury antycznej, medycyny, filozofii i sztuki (w dużym skrócie). Szczeklik, jak prawdziwy wirtuoz, komponuje opowieść, która prowadzi nas od najdawniejszych czasów do refleksji nad przyszłością medycyny. Wplata w to umiejętnie grecką etymologię, wspaniałe obrazy, historię medycyny i anegdoty ze swojej pracy. Oczarowuje czytelnika swoją wszechstronną wiedzą, a przejścia między pozornie tak różnymi aspektami są subtelne i płynne. Najprościej można określić „Katharsis” jako opowieść o życiu i śmierci - poruszone zostają kwestie duszy, nieśmiertelności człowieka, dylematów moralnych lekarzy i losy naszej cywilizacji.
Książka na długo pozostaje w pamięci - intryguje, uczy, bawi (czasem może nawet przygnębiać). Ważna lektura dla każdego, kto jeszcze nie przestał fascynować się człowiekiem i światem. Gwarantuję moc wrażeń - dopełnia się obiecane w tytule katharsis.

Katharsis - oczyszczenie poprzez doświadczenie głębokich przeżyć. Nieprzypadkowo taki tytuł nosi książka słynnego polskiego internisty, Andrzeja Szczeklika. Nie tylko daje nam wskazówki o czym książka w ogóle będzie, ale też doskonale określa wrażenia po lekturze.
„Katharsis” stanowi zbiór felietonów. Rozdziały nie są ze sobą ściśle powiązane, ale łączy je temat kultury...

Chociaż filologia klasyczna może dla wielu brzmieć dość enigmatycznie w dzisiejszych czasach, to jednak powinien być to tylko dodatkowy powód dla wszystkich zaintrygowanych, żeby sięgnąć po „Tajemną historię”.
Powieść napisana jest z rozmachem, jak wszystkie książki tej autorki liczy sobie dobre kilkaset stron. Opowiada o grupie studentów wspomnianej już na początku filologii klasycznej, z Richardem Pappenem w roli głównej. Chłopak porzuca studia medyczne, żeby w elitarnym, kilkuosobowym gronie zgłębiać tajniki języków i kultury starożytnej. Bardzo szybko przekonuje się, że został członkiem grupy dość ekscentrycznych osobliwości, które łączą zażyłe stosunki i skłonności do nietuzinkowych pomysłów. O tym jak Richard odnajduje się w nowym środowisku i jakie mogą być konsekwencje eksperymentowania przekonujemy się dość szybko.
Nie jest to powieść sensacyjna, trzeba uprzedzić, chociaż istotnym elementem historii jest wątek kryminalny. Nie czekamy z zapartym tchem do ostatniej strony, żeby dowiedzieć się kto i dlaczego zabił, ale to nie oznacza, że książka nie wciąga nas bez reszty. Jest napisana świetnym językiem, który zadowoli nawet najbardziej wymagających. Bohaterowie są prawdziwym koktajlem Mołotowa - każda postać jest zupełnie inna, barwna, Tartt rysuje fantastyczne portrety psychologiczne, które pozwalają nam doskonale wyobrazić sobie każdego z osobna. Tłem opowieści jest antyczny świat, którym fascynacja prowokuje zachodzące wydarzenia. Stanowi to niewątpliwy atut książki - przybliża dawno zapomnianą starożytność - jej tradycję i obyczajowość oraz świadczy o wielkiej erudycji autorki.
Na okładce najnowszego wydania „Tajemnej historii” przeczytamy „jedna z najważniejszych powieści końca XX wieku”. Chociaż zwykłam trzymać duży dystans od podobnych chwytów reklamowych, to w tym wypadku podpisuje się pod tą opinią. Ta książka stała się dla mnie jedną z najważniejszych wśród dotychczas przeczytanych. Napisana w odcieniach szarości - stawia wiele istotnych pytań, nie udzielając jasnych odpowiedzi. Pozostawia czytelnikowi wiele pola do popisu, a przy tym inspiruje i jest prawdziwą ucztą dla ducha. Zdecydowane tak.

Chociaż filologia klasyczna może dla wielu brzmieć dość enigmatycznie w dzisiejszych czasach, to jednak powinien być to tylko dodatkowy powód dla wszystkich zaintrygowanych, żeby sięgnąć po „Tajemną historię”.
Powieść napisana jest z rozmachem, jak wszystkie książki tej autorki liczy sobie dobre kilkaset stron. Opowiada o grupie studentów wspomnianej już na początku...