Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mgła spowija senne miasteczko na Podlasiu. Sinice. W mlecznych oparach regularnie co kilka lat giną młodzi ludzie, a ostatnio studentka medycyny Alicja Jarosz, córka miejscowego lekarza. Wobec niewykrycia sprawców miejscowi już przyswoili sobie legendę, w myśl której, kto wejdzie w mgłę już nigdy z niej nie wyjdzie, bo “mgła nie oddaje tego, co uznała za swoje”.

Mgła w tej książce jest niemal wszechobecna. Nie tylko jako sceneria morderstw sprzed lat i tych wszystkich tajemniczych wydarzeń, które dzieją się współcześnie, od lutego do kwietnia 2019 roku. Odczuwamy ją wszystkimi niemal zmysłami. Osacza nas na każdym kroku. Widzimy i dotykamy razem z bohaterami każdym porem skóry jej zimnej, śliskiej, odpychającej i budzącej grozę konsystencji.

Ale ta mgła ma i inny wymiar, niezwiązany z prawami natury. To mgła niepamięci, doświadczana przez Jana vel Adama; mgła odrzucenia najbliższej osoby, bo ta nie wpisywała się w idealny obraz bogobojnej szanowanej rodziny i musiała zostać przykładnie ukarana, mgła kłamstw, którymi matka długie lata karmiła syna. Mgła, gęsta i nieprzenikniona, która faktycznie “mąciła w głowach i wiodła na zatracenie”, w której zatracano rozeznanie granic dobra i zła, lekceważono konsekwencje swoich złych uczynków i tolerowano przemoc.

Sinice to małe miasteczko, gdzie wszyscy się znają, ale żyją pozorami i każdy chce stworzyć jak najlepszy obraz swojej rodziny, bo opinia innych jest ważniejsza nawet od sumienia. Więc niektórzy, jak Wanda, budują latami, z wielkim poświęceniem wizerunek idealnej matki, a inni, jak Jaroszowie z pogardą traktują wyzywające zachowanie córki, jednocześnie ukrywając toksyczne relacje w swoim własnym domu. Kłamstwa, tajemnice i hipokryzja znajdują tam wszelkie możliwości rozwoju.

Komisarz Krzysztof Lipski za nic ma miejscowe legendy, bo z doświadczenia wie, że wszelkie zło, zawiść i pogarda pochodzą od ludzi i to wśród nich szukać trzeba sprawców. Czy zatem Alicję pozbawił życia zazdrosny kolega, mężczyzna, z którym odważnie bawiła się w klubie, czy ktoś zupełnie inny? A może ten, który wyłonił się z mgły i cierpi na amnezję, a w posiadaniu miał biżuterię dziewczyny?

I chociaż przez sporą część książki miejscowi policjanci faktycznie błądzą we mgle i brakuje im punktów zaczepienia, rozwinięcie z wprowadzeniem do fabuły Jana i dziennikarza Daniela Webera rekompensuje wszystko.

Muszę przyznać, że Pani Izabela Janiszewska stworzyła świetny thriller, wielowątkowy, ze znakomitym tłem obyczajowym, misternie skonstruowany i dopracowany w najmniejszych detalach. Rozbudziła moją ciekawość do maksimum, wkręciła w mylne tropy i ślepe uliczki, zmusiła do intensywnego myślenia.

Polecam.
Mgliste Sinice na pewno Was wciągną.

Mgła spowija senne miasteczko na Podlasiu. Sinice. W mlecznych oparach regularnie co kilka lat giną młodzi ludzie, a ostatnio studentka medycyny Alicja Jarosz, córka miejscowego lekarza. Wobec niewykrycia sprawców miejscowi już przyswoili sobie legendę, w myśl której, kto wejdzie w mgłę j...

Rozwiń Zwiń

Skradła moje serce okładka tej książki. Wzięłam ją natychmiast z półki w bibliotece, chociaż nazwisko autora nic mi nie mówiło. Zapowiada mroczne tajemnice, dzikość przyrody skrytej w oparach mgły. I rzeczywiście. Są tu sekrety sprzed siedmiu dekad, jest sporo mgły zasnuwającej połoniny i takiej, która siedzi w człowieku utrudniając mu poprawny odbiór rzeczywistości, ale summa summarum to nie jest ani kolejny thriller psychologiczny, ani typowy kryminał. Jest to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym, a - moim zdaniem - bardzo dobry debiut literacki i mocno obiecujący autor.

Sebastian Sadlej, rocznik 1988, sam o sobie pisze na obwolucie okładki, że chociaż mieszka i pracuje w Częstochowie, jest zakochany w Bieszczadach. I tę miłość do polskich gór ulokowanych w południowo-wschodnim skrawku Polski umie przelać na papier. Jego bohater – Krzysztof Smolan - porzuca bez słowa (a przy tym bez samochodu i bez komórki) Kraków i wyjeżdża do Lutowisk, by rozwikłać tajemnicę sprzed lat, która związana była z jego dopiero co zmarłym ojcem. Ten, umierając daje mu wskazówkę, dokąd ma się udać. Ostatnim słowem ojca było: Szewczenko. Niezorientowanym wyjaśniam, że to dawna nazwa Lutowisk, zmieniona po korekcie granic między ZSRR a PRL w 1951 roku. Więc w Lutowskach, Ustrzykach Górnych, Wetlinie i kilku pomniejszych wsiach odkrywa lata młodości swego ojca, jego pierwszą, jakże tragiczną miłość i wszystkie związane z nią okoliczności.

Śmierć ojca zbiega się z poznaniem przez Krzysztofa diagnozy lekarskiej. Stwardnienie zanikowe boczne brzmi jak wyrok bezwzględnego dożywocia. To ono przykuło ojca do łóżka na wiele lat i zapewne to samo zrobi z synem. Więc podróż w Bieszczady śladem tajemnicy rodzinnej jest raczej ostatnim spotkaniem z tamtymi stronami i musi przynieść odpowiedź na dręczące pytania.

“Czuł, że to miejsce może go uleczyć. Przynajmniej jego duszę. Tyle razy słyszał to powiedzenie: “Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady”, ale dopiero teraz zrozumiał, jak wielka mądrość jest w nim zawarta. Przyjeżdżając w te rejony, porzucasz całą resztę świata. Przynajmniej na jakiś czas.”

Nie będę zdradzać, jak potoczyła się wyprawa Krzysztofa. Nadmienię, że spotkał tam ludzi, których w innych okolicznościach ominąłby szerokim łukiem, ale jednak paradoksalnie to oni mu pomogli zrozumieć wiele spraw i spojrzeć na wszystko z innego punktu widzenia. I tu kłania się refleksja, by nie oceniać ludzi po pozorach i nie malować obrazu innych na podstawie plotek i pomówień, co w małych społecznościach bywa oczywiste.

Krzysztof, w poszukiwaniu prawdy, przywołał w pamięci wiele wspomnień z dzieciństwa, kiedy bywał z rodzicami w Bieszczadach i przemierzył wiele bieszczadzkich szlaków. "Róże trzeba powąchać, miłości zaznać, a Bieszczady przewędrować. Słowa tego nie oddadzą." Autor zaserwował nam wspaniałe opisy pięknych, klimatycznych gór u schyłku sezonu turystycznego. Nie tych najgęściej obleganych szczytów, ale rejonów dziewiczych, prawdziwego “końca świata”.

Od początku książki przykuł moją uwagę język powieści, który przyciąga a wielu miejscach zachwyca. Jak na debiutanta to bardzo dojrzały styl. Świetnie wykreowani zostali także bohaterowie powieści. W warstwie psychologicznej bardzo realistyczni. Autor nakreślił także tło historyczne tamtych terenów odnosząc się do działalności UPA i korekty granic z 1951 roku wraz z jej konsekwencjami w postaci przesiedleń ludności.

To piękna opowieść o stracie, poszukiwaniu prawdy o ojcu, o nigdy nierozliczonej tragedii, o nigdy nierozwiniętym malarskim talencie, o niespełnionej miłości i w końcu o konfrontacji wspomnień z rzeczywistymi wydarzeniami.

Jeśli kochacie Bieszczady z pewnością nie pominiecie tego tytułu, a jeśli chcecie poznać magię tych gór lub wybieracie się tam w te wakacje zapraszam Was do lektury. To nie będzie stracony czas. Autorowi gratuluję świetnego debiutu.

Skradła moje serce okładka tej książki. Wzięłam ją natychmiast z półki w bibliotece, chociaż nazwisko autora nic mi nie mówiło. Zapowiada mroczne tajemnice, dzikość przyrody skrytej w oparach mgły. I rzeczywiście. Są tu sekrety sprzed siedmiu dekad, jest sporo mgły zasnuwającej połoniny i ...

Rozwiń Zwiń