Jesteśmy społecznością, która kocha książki

uwaga! moja opinia zawiera spoilery zarówno do 'Cienia w żarze', jak i do serii 'Krew i popiół' (tomy 1-3)!

gdyby to była pierwsza książka Jennifer L. Armentrout po jaką sięgnęłam, to bez wahania dałabym jej 7, może nawet 8 gwiazdek. gdyby - to jest słowo-klucz. jednak wcześniej sięgnęłam po serię 'Krew i popiół', i przez 2/3 tego spin-offa i prequela czułam się, jakbym przeżywała nieśmieszne déjà vu. pod koniec się rozkręca i historia Serapheny i Asha przestaje być plagiatem historii Poppy i Casteela. ale do tego czasu obie te serie można by streścić właściwie w ten sam sposób (co zrobię poniżej, aby nie być gołosłowną) XD oczywiście, pojawiają się różnice, wszystko jest osadzone w nieco innych realiach, kolejność wydarzeń jest różna itd. jednak biorąc pod uwagę całokształt, 'Cień w żarze' nie sprawia wrażenia powieści wymyślonej na nowo, a bardziej kopii poprzedniej serii ze zmienionymi detalami. jest mi ogromnie szkoda, gdyż świat zbudowany we 'Krwi i popiele' jest naprawdę fascynujący i zaczynałam czytanie będąc podekscytowaną, co też autorka wymyśli (a wymyślić można naprawdę wiele), a wrażenie jakie zostało to 'odgrzewany kotlet'.

w obu seriach mamy główną bohaterkę - Pannę, Wybraną, której przeznaczenie i cel są nadane od początku życia, co dla obu stanowi źródło cierpienia i skłania je do samotnych wycieczek utrzymywanych w tajemnicy w poszukiwaniu poczucia wolności. obie dowiedzą się później, że nic nie jest takie jak im się wydawało, były okłamywane przez całe życie, a cel ich życia straci jakiekolwiek znaczenie. obie są waleczne, odważne, mają dobre serce. oczywiście obie są szczupłe lecz kobiece, mają długie falowane włosy, są białe, właściwie różni je tylko kolor włosów. jednej rodzice nie żyją, drugiej nie żyje ojciec, a matka zachowuje się jak obca osoba, co dla obu jest kolejnym źródłem bólu i poczucia braku. obie są szkolone do walki przez rycerza, który jako jedyny okazuje im zrozumienie i wsparcie, i stanowi dla nich figurę najbliższą ojcu. obie na początku są śmiertelniczkami, jednak z czasem przez różne zawirowania zmieniają się w coś innego. obie parę razy niemal tracą życie, przy czym stanowi ich wybrankom uświadamia to, jak bardzo im na nich zależy. obie odkrywają w sobie dar uzdrawiania i przywracania do życia niedawno zmarłych (biorąc pod uwagę że jedna jest potomkinią drugiej, na to mogłabym przymknąć oko). obie okazują się o wiele bardziej potężne, niż na początku wszystkim się wydawało.

potem mamy jego - Casteel i Ash to bliźniacy jednojajowi z wyglądu, różniący się jedynie kolorem oczu (myślałam, że to Poppy wywodzi się od Nyktosa, nie Casteel). opis ich rysów i wyglądu jest dosłownie identyczny: mocne rysy, wydatne kości policzkowe, pełne usta, prosty nos, ciemne, falowane włosy, skóra w kolorze miodu/pszenicy. no i oczywiście wysoki i umięśniony. obaj początkowo są potężniejsi niż partnerka, nieśmiertelni i z nadprzyrodzoną mocą (różni się to oczywiście stopniem tej mocy). obaj udają kogoś, kim nie są naprawdę, a kiedy partnerka dowiaduje się prawdy, chcą być adresowani 'starym' imieniem, sprzed wyjścia na jaw ich prawdziwej tożsamości. obu przybrane imiona są skrótem od drugiego imienia. obaj są związani paktem z przyjacielem (wilkłakiem/drakenem). obaj mają dramatyczną historię bycia więzionym i zmuszanym do różnych rzeczy, która odcisnęła na nich piętno.

jeśli chodzi o ich wspólne perypetie i wydarzenia, to podobieństw jest zbyt wiele żebym dała radę je wszystkie wymienić. obie pary poznają się w/na drodze do domu schadzek. w obu historiach ona go dźga nożem w serce, co staje się ich rolling jokiem i źródłem dogryzania jej ze strony jego przyjaciół. obie bohaterki zostają wysmagane biczem przez plecy przez króla. obie muszą uciekać wraz z partnerem do innej krainy (Atlantii/Ilizjum), bo w dotychczasowym miejscu zamieszkania przestają być bezpieczne. obie doświadczają emocjonalnego chaosu, a głównym zapalnikiem dla ich działań staje się pożądanie.

to, co chyba najbardziej mnie boli - obie te relacje są tak samo toksyczne, i to w ten sam sposób. miałam nadzieję, że w nowej historii zostanie zarzucone to powielanie szkodliwych wzorców relacji opartej na nierówności siły i władzy i manipulacji, ale niestety - nie dość, że zostało to powtórzone, to jeszcze w dokładnie ten sam sposób.

mimo całego mojego narzekania, książka jest bardzo przyjemna, wciąga i odstresowuje, język jest przystępny i nawet nie czuć jak mija 600 stron. parę wątków jest oczywiście nowych - np. niemal kryminalna historia odkrywania motywu bogów mordujących ludzi.

podsumowując:
za ogół i przyjemność w odbiorze, jaką miałabym gdybym wcześniej nie przeczytała 'Krwi i popiołu' - 7/10
za oryginalność i świeżość - 2/10

średnia wychodzi 4,5, zaokrąglając w górę dostaniemy moją ocenę. niestety

uwaga! moja opinia zawiera spoilery zarówno do 'Cienia w żarze', jak i do serii 'Krew i popiół' (tomy 1-3)!

gdyby to była pierwsza książka Jennifer L. Armentrout po jaką sięgnęłam, to bez wahania dałabym jej 7, może nawet 8 gwiazdek. gdyby - to jest słowo-klucz. jednak wcześniej sięgnęłam po serię 'Krew i popiół', i przez 2/3 tego spin-offa i prequela czułam się, jakbym...

Po tym, jak pierwsza część serii 'Metro' niezbyt przypadła mi do gustu, miałam nadzieję, że druga naprawi moją opinię o tym tytule. No cóż... nie tym razem.

Zabrałam się do czytania pełna optymizmu i nastawiona naprawdę pozytywnie, ale po dotarciu do połowy książki jedyną motywacją, aby czytać dalej, było 'żeby dobrnąć do końca', co raczej nie jest dobrym znakiem.

'Metro 2034' jest książką, która ma w sobie pewien paradoks. Niby jest wartka akcja, dużo się dzieje, nieoczekiwane zwroty sytuacji... Słowem, wszystko, czego potrzebuje utwór postapokaliptyczny. W teorii więc powinno się ją czytać z zapartym tchem i dreszczami na karku. Ale tak nie jest. Fabuła jest wręcz zaskakująco rozwlekła, zupełnie nieinteresująca. Jakiekolwiek krótkie momenty, kiedy rzeczywiście można się wciągnąć w losy bohaterów, są przedzielone długim gdybaniem (na zasadzie 'jeżeli zrobi to, to stanie się tamto, a jak nie, to nie') i niepotrzebnymi wstawkami o celu życia i tym, co po sobie zostawimy, które chyba miały skłonić czytelnika do refleksji. Oczywiście, takie fragmenty również są potrzebne, i w niewielkich ilościach mogą być nawet interesujące. Ale kiedy zaczynają stanowić ponad połowę książki, ma się ich zwyczajnie dość.

Drugą sprawą, która naprawdę pogarsza moje wrażenie o książce, jest nijakość i naiwność głównych bohaterów. Są oni tak bezbarwni i uniwersalni, że w pewnym momencie zaczynają po prostu irytować. W moim przypadku efektem tego był kompletny brak radości z sukcesów przez nich osiąganych na kartkach książki (zaczęłam 'kibicować' antagonistom, którzy byli tylko trochę mniej mdli). Może to właśnie dlatego fabuła mnie nie intrygowała i nie wciągała.

Ostatni mankament tego utworu - w moim, pierwszym, wydaniu, było mnóstwo błędów w korekcie (interpunkcyjnych, stylistycznych, 'zjedzonych' literek). Jest to, oczywiście, kwestia wydawnictwa, nie autora, ale bardzo przeszkadzała w czytaniu.

Zastanawiam się, czy zabierać się do lektury ostatniej części cyklu. Jeżeli ma mnie zanudzić, tak jak poprzednie dwie, to może lepiej, aby dalej spokojnie stała sobie na półce.

Po tym, jak pierwsza część serii 'Metro' niezbyt przypadła mi do gustu, miałam nadzieję, że druga naprawi moją opinię o tym tytule. No cóż... nie tym razem.

Zabrałam się do czytania pełna optymizmu i nastawiona naprawdę pozytywnie, ale po dotarciu do połowy książki jedyną motywacją, aby czytać dalej, było 'żeby dobrnąć do końca', co raczej nie jest dobrym znakiem.

'Metro...