Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka na początku porywa swoim krytycznym i wywrotowym podejściem, ale z czasem robi się strasznie monotonna i jednowymiarowa. Autor zdaje się oskarżać szkołę, nauczycieli i wszystko, co z tą instytucją związane, o całe zło tego świata, zupełnie nie dostrzegając w zasadzie żadnych pozytywów, ani też realnych ograniczeń, które wpływają na jej kształt. O ile zgadzam się w dużym stopniu z wieloma twierdzeniami, to zupełny brak krytycznego spojrzenia na nie wręcz odrzuca. Mam też poczucie, że pomijanych jest sporo istotnych wątków, a dowody dobierane są pod tezę i mają niekiedy charakter anegdotyczny. Dużo tutaj stwierdzeń bardzo ogólnych, z istoty niesprawdzalnych, lub wręcz przeczących sobie nawzajem. Nie mówiąc już o tym, że autor proponuje bardzo niewiele konkretnych, realnych rozwiązań dla *masowego* systemu szkolnictwa poza "spalić wszystko do gołej ziemi". Miejscami mam wrażenie, że książka ma być przepracowaniem osobistej traumy, a nie rzetelną, naukową analizą problemu.

Książka na początku porywa swoim krytycznym i wywrotowym podejściem, ale z czasem robi się strasznie monotonna i jednowymiarowa. Autor zdaje się oskarżać szkołę, nauczycieli i wszystko, co z tą instytucją związane, o całe zło tego świata, zupełnie nie dostrzegając w zasadzie żadnych pozyty...

Rozwiń Zwiń