Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki Kinga czytają się same - powtarzam to za każdym razem, kiedy przewracam ostatnią stronę jego kolejnego dzieła. I niezależnie od tego, ile jeszcze takich razów będzie - oby jak najwięcej - wiem, że nigdy nie przestanie mnie to zadziwiać. Co z tego, że akurat w tym przypadku główny bohater jest jakby trochę nijaki (podczas lektury nie zapałałam do niego żadnym głębszym uczuciem). Co z tego, że momentami historia stanowczo za bardzo się wlecze. Co z tego, że mamy kilka odgrzewanych kotletów. To wszystko psuje wrażenie, jasne, ale ani razu nie przyjdzie ci do głowy szalona myśl, żeby cisnąć książkę w cholerę. King doskonale wie, w jakich miejscach zarzucać przynęty; wie, gdzie podrażnić czytelnika, a gdzie go pogłaskać. Dlatego nie ma takiej opcji. Jest za to niesamowita ciekawość, magiczny wręcz przymus, by brnąć dalej. Ty przewracasz strony, ale książka czyta się sama. Właśnie powtórzyłam to kolejny raz.

Książki Kinga czytają się same - powtarzam to za każdym razem, kiedy przewracam ostatnią stronę jego kolejnego dzieła. I niezależnie od tego, ile jeszcze takich razów będzie - oby jak najwięcej - wiem, że nigdy nie przestanie mnie to zadziwiać. Co z tego, że akurat w tym przypadku główny bohater jest jakby trochę nijaki (podczas lektury nie zapałałam do niego żadnym...