Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam sobie właśnie ten wypust i powiem krótko:

Naprawdę dużo lepiej można spożytkować 100 złotych, niż na ten twór.

Pan Dimbleby słynie z pisania bryków o długich kampaniach - dotąd mieliśmy jego skrótową ''Bitwę o Atlantyk'', ale ta książka jest zwyczajnie komiczna. Sama akcja właściwa zaczyna się dopiero na 190 stronie spośród 688. Mamy w sumie 32 rozdziały, z których większość dotyczy albo polityki, albo zbrodni na Żydach.

Książka jest niesłychanie wtórna, z oszczędną bibliografią (przez ''oszczędną bibliografię'' rozumiem to, że w bibliografii książki teoretycznie o Barbarossie jest bardzo mało książek o Barbarossie), pisana skrajnie pod tezę i z bardzo prosowiecką narracją o przestarzałej Armii Czerwonej i pokojowo nastawionym ZSRR. Przykładem niech będzie przedstawienie ludności ZSRR jako lojalnej i posłusznej władzy. Postać generała Andrieja Własowa - istotnego skądinąd w temacie Barbarossy, choćby z powodu walk pod Moskwą - w ogóle się nie pojawia, tak jak liczne rosyjskie formacje kolaboracyjne. Za to marszałek Gieorgij Żukow wykreowany jest na genialnego stratega. Oczywiście, tezą wiodącą jest to, że Niemcy uderzając na ZSRR już przegrali wojnę. Tezy te są żywcem zaczerpnięte z sowieckiej propagandy. Do tego pozycja cechuje się typową dla Anglosasów ignorancją w sprawach frontu wschodniego i Europy Środkowo-Wschodniej.

Kwerendy naukowej, wbrew zapowiedziom wydawcy - brak. Żadnych ''nieznanych źródeł rosyjskich'' nie ma. Książka bazuje w większości na anglojęzycznych pozycjach - głównie ogólnikowych syntezach, biografiach i wspomnieniach. Poza kilkoma pozycjami Davida Glantza i Davida Stahela, nie ma pozycji poświęconych bezpośrednio samej ''Barbarossie''. Są za to książki o Ardenach, czy wspomnienia jakiegoś węgierskiego malarza.

Autor ewidentnie ma skromne pojęcie o militariach, a działania wojenne nie są jego mocną stroną. O dość mało istotnej bitwie pod Jelnią - z której zrobiono coś na miarę Stalingradu - jest kilkanaście stron. O bitwie w trójkącie rówieńskim jest aż jeden akapit na kilka linijek. Fragment o twierdzy brzeskiej (długości aż jednej strony) to powielanie bombastycznej sowieckiej propagandy na temat tej bitwy. Ogromna część bitew w ogóle się nie pojawia. W książce nie ma ani słowa o udziale sojuszników Niemiec w Barbarossie. Conducator Rumunii, marszałek Ion Antonescu jest wymieniony... na dwóch stronach, podczas gdy brytyjski ambasador Stafford Cripps jest wymieniony... aż 170 razy. Armie włoska, słowacka, węgierska i fińska też prawie w ogóle się nie pojawiają - jeśli już, to wspomniane przy okazji. Nie ma ani słowa o powstaniach w państwach bałtyckich, masakrach więziennych NKWD, zaporze DnieproGES, ani o formacjach cudzoziemskich po stronie Niemiec. Nie wspomniano o deportacjach Niemców nadwołżańskich i kaukaskich. Nie ma w ogóle aspektu wojny morskiej na Bałtyku i Morzu Czarnym. Ogromna część bitew w ogóle nie jest wymieniona. Polacy w tej książce są wymieniani głównie w kontekście Holocaustu i antysemityzmu. O armii gen. Andersa nie pada ani jedno zdanie.

Jest to książka przestarzała, wtórna, bardzo ogólnikowa, koncentrująca się na polityce i zbrodniach, niewiele tu o działaniach militarnych. ODRADZAM.

Czytam sobie właśnie ten wypust i powiem krótko:

Naprawdę dużo lepiej można spożytkować 100 złotych, niż na ten twór.

Pan Dimbleby słynie z pisania bryków o długich kampaniach - dotąd mieliśmy jego skrótową ''Bitwę o Atlantyk'', ale ta książka jest zwyczajnie komiczna. Sama akcja właśc...

Rozwiń Zwiń

Książka w sposób bardzo amerykański wybiela aliancką odpowiedzialność za pozostawienie Polski w rękach Stalina. Autorka wręcz nie ukrywa swojej fascynacji bohaterkami, posuwając się niejednokrotnie do fałszów, na przykład przeinaczając cytaty z dokumentów. Wyjątkowo niesmaczne jest usprawiedliwianie kreciej roboty Kathleen Harriman ws. Katynia. Wbrew temu, co pisze pani Katz, Alianci wcale nie szli ''z niechęcią'' na rękę Stalinowi. Autorka najwyraźniej nie zadała sobie trudu, by przejrzeć amerykańską i brytyjską prasę z tego okresu (w książce Thomasa Urbana jest cała galeria anglosaskich karykatur przedstawiających Katyń jak dzieło Niemców i Polaków jako kolaborantów Hitlera). Alianci doskonale zdawali sobie sprawę z poczynań Sowietów w Polsce. Informowali ich o tym Polacy, wiedzieli to z własnego wywiadu i od własnych oficerów. I zdając sobie z tego sprawę, z pełną świadomością poświęcili Polskę na ołtarzu polityki, bo Stalin był potrzebny Rooseveltowi do pokonania Japonii i tworzenia powojennego ładu. Lepiej byłoby koncentrować się na tym, a nie na anegdotkach, czy w Morzu Czarnym pływały sobie morświny, czy kto tam miał romans z kim. A tłumaczenia pani Katz są naiwne i obrażają inteligencję czytelnika. Szczególnie polskiego.

Książka w sposób bardzo amerykański wybiela aliancką odpowiedzialność za pozostawienie Polski w rękach Stalina. Autorka wręcz nie ukrywa swojej fascynacji bohaterkami, posuwając się niejednokrotnie do fałszów, na przykład przeinaczając cytaty z dokumentów. Wyjątkowo niesmaczne jest usprawi...

Rozwiń Zwiń