Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Był taki czas, że bardzo ciekawiła mnie sprawa zielonej karty w Stanach Zjednoczonych. Bardzo prawdopodobne, że było to związane z serialem Jane The Virgin, gdzie w pewnym momencie był to bardzo ważny motyw dla całej rodziny Villanueva. Dlatego też, gdy dostałam propozycję zrecenzowania książki Glody Moldavsky „Powiedz tak”, bez wahania podjęłam się współpracy.

Jimena Ramos pochodzi z Peru, ale całe życie spędziła w Nowym Yorku i dopiero teraz, w wieku 17 lat dowiaduje się, że jest nielegalną imigrantką. Wszystkie jej plany, studia, relacje mogą iść do kosza w momencie, gdy tylko ktoś się dowie, że przebywa na ziemiach USA nielegalnie. Ale jest jedno wyjście. Jeden sposób, żeby zdobyć zieloną kartę szybko i nie wyjeżdżając z kraju, bez narażania siebie i mamy. Jimena doskonale wie co musi zrobić – musi jak najszybciej wyjść za mąż, za prawdziwego Amerykanina. Jedynym problemem okazuje się być jej sąsiad, Vitaly.

Miałam ogromne oczekiwania co do „Powiedz tak” i część z tych oczekiwań zdecydowanie zostało spełnionych, jednak mam kilka zarzutów co do tej cudownej książki. I właśnie przez te kilka rzeczy nie stanie się moim ulubieńcem na przyszłe lata.

💐 💐 💐 💐 💐 💐 💐

Po pierwsze:

Jimena jest typową amerykańską nastolatką. I niby nic w tym złego, gdyby nie to, że jest STEREOTYPOWA. Jest zwyczajnie głupiutka, dopóki nie dowiaduje się o swojej sytuacji, nie ma hamulców (w granicach rozsądku oczywiście). Natomiast, gdy już szuka idealnego Amerykanina jest w stanie się zdecydować na dwa razy starszego od siebie mężczyznę (nie byłoby to złe, gdyby nie to, że nie kochają siebie nawzajem, tylko ona chce go wykorzystać dla zielonej karty, a on ją dla własnych korzyści). Z resztą ja naprawdę nie rozumiem (najprawdopodobniej jest to przez to, że całe życie mieszkam w Polsce i nie wiem, jak to działa w USA) jakim cudem przez 17 lat Jimena nie zorientowała się, że powinna mieć jakieś dokumenty?

💐 💐 💐 💐 💐 💐 💐

Po drugie:

Ta książka jest zdecydowanie za krótka. Została przepięknie u nas wydana, każdy rozdział rozpoczyna półróżowa kartka, tak samo martwa pagina i pierwsza litera każdego rozdziału jest różowa! Mimo to, brakuje mi czegoś w tej książce, POTRZEBUJĘ DRUGIEJ CZĘŚCI!

💐 💐 💐 💐 💐 💐 💐

Po trzecie:

Język hiszpański. Dla mnie nie był to ogromny problem, ale nie każdy rozumie ten język i w momencie, kiedy matka głównej bohaterki mówi po hiszpańsku, a nie jest to nigdzie przetłumaczone (nie mamy przypisów, ani słowniczka), to jest to ogromne utrudnienie. Moldavsky próbowała to ominąć mową zależną, ale to nie gwarantuje nam zrozumienia całej wypowiedzi postaci.

💐 💐 💐 💐 💐 💐 💐

Sama fabuła jest naprawdę ciekawa, pochłania i nie chce wypuścić, dlatego bardzo wam polecam tę książkę. Musicie poznać Vitaly’ego!

Był taki czas, że bardzo ciekawiła mnie sprawa zielonej karty w Stanach Zjednoczonych. Bardzo prawdopodobne, że było to związane z serialem Jane The Virgin, gdzie w pewnym momencie był to bardzo ważny motyw dla całej rodziny Villanueva. Dlatego też, gdy dostałam propozycję zrecenzowania książki Glody Moldavsky „Powiedz tak”, bez wahania podjęłam się współpracy.

Jimena...

Nie chciałabym za bardzo spoilerować osobom, które 1 tomu jeszcze nie czytały, więc zamiast fabuły raczej opiszę moje uczucia związane z tym tomem „Stypendium Pentagramu”. Nie zmienia to faktu, że KONIECZNIE MUSICIE PRZECZYTAĆ TĘ DYLOGIĘ!!!
Najważniejsze co musicie wiedzieć, to to, że początek „… Córki Eshell” jest bezpośrednią kontynuacją tego, co działo się w „Stypendium Pentagramu: Mistic”, więc znajomość pierwszego tomu jest w tym przypadku niezbędna.
Co do moich odczuć związanych z tą książką, to tak jak już mówiłam, jestem niezdecydowana! Z jednej strony jestem zachwycona tym, że Aneta Swoboda głębiej wchodzi w temat Podziemia, demonów i dzieci cienia. Wątek z salą muzyczną i fortepianem był przepiękny i jednocześnie niepokojący, jednak otoczka amnezji, która się pojawiła w pewnym momencie. Był to zabieg, który może i był potrzebny fabule, ale sprawił, że motyw found family, który był budowany w całym pierwszym tomie, właściwie rozsypał się w pył. Myślę, że można było rozwiązać to w inny sposób. Zostawić temperament i upartość Mistic, ale jednocześnie pozostawić w pamięci jej przyjaciół Carol.
Z rzeczy, które potwornie mi się nie podobały jest to, że w całej książce nie było Sama! Liczę jednak na to, że Aneta napisze prequell do tej dylogii, gdzie zamieści jego historię. Niestety, albo i stety, muszę przyznać rację Miłoszowi, że nowa postać w świecie Pentagramu otarła łzy po utracie Sama. W końcu dostaliśmy mrocznego nieznajomego, który w dodatku jest DEMONEM!!! W końcu, bo jak pewnie już wiecie nie lubię Ethana.
Czy polecam tę książkę? Na pewno, jest to zwieńczenie historii, chociaż osobiście chciałabym więcej. W tej części w końcu dowiadujemy się, co się stało z Carol i czy można to wszystko jakoś odkręcić. Dostajemy więcej wątków, mamy narrację Sky i Eli, ale jednocześnie cała książka wydaje się być za krótka jak na tyle wątków. Czuję, że czegoś mi brakuje i jeżeli nie będzie 3 tomu, który pięknie mi wyjaśni czego (oprócz ofc Sama) to chyba będę zawiedziona.

Nie chciałabym za bardzo spoilerować osobom, które 1 tomu jeszcze nie czytały, więc zamiast fabuły raczej opiszę moje uczucia związane z tym tomem „Stypendium Pentagramu”. Nie zmienia to faktu, że KONIECZNIE MUSICIE PRZECZYTAĆ TĘ DYLOGIĘ!!!
Najważniejsze co musicie wiedzieć, to to, że początek „… Córki Eshell” jest bezpośrednią kontynuacją tego, co działo się w „Stypendium...

Pamiętam jak kilka lat temu miałam podejście do debiutu Edyty Prusinowskiej. Nie przebrnęłam przez tamtą książkę. I szczerze myślałam, że nigdy więcej już po tę autorkę nie sięgnę, jednak promocja wydawnictwa Moondrive zrobiła swoje, a ja od miesięcy czekałam na opowieść o wampirze, który boi się krwi.

Życie Dakoty najpierw zawisło na włosku, żeby potem upaść i odwrócić się kompletnie do góry nogami. Po śmierci jej ojca już nic nie było takie samo, jej matka wpadła w alkoholizm, a sama Dakota musiała odtąd zajmować się nią i całym domem. Do tego wszystkiego za główny cel postawiła sobie dostanie się na studia medyczne. Wszystko może by dalej szło w miarę spokojnym torem, gdyby nie pewien wampir, który poprosił ją o korepetycje z biologii. Wraz z Henrym do życia Dakoty ponownie zawitała śmierć…

Nie spodziewałam się tego, ale totalnie przepadłam w tej książce! Zakochałam się, pomimo tego, że z twórczością Edyty Prusinowskiej z początku się nie lubiłam oraz pomimo tego, że na samą „Krew, która nas dzieli” (tak jak i na inne książki tej autorki) spadł ogromny hejt jeszcze kilka miesięcy przed premierą. Zakochałam się w książkarze Henrym, w Dakocie, która ciągle myśli z perspektywy biologicznej. Zakochałam się w tym, że w końcu w polskiej literaturze ktoś odważył się poruszyć temat tabu, jakim jest (jak się okazało) okres. Tak, okres, który ma prawie połowa ludzi na świece jest dalej tematem tabu. I wiecie co? Między innymi przez to, na Edytę Prusinowską i „Krew, która nas dzieli” spadł ogromny hejt w przeciągu ostatniego miesiąca.

Ktoś, zapewne recenzent książki, którą dostaliśmy przedpremierowo w pdf’ie, opublikował na TikToku dźwięk ze sceną, w której, gdy Dakota dowiaduje się o tym, że Henry jest wampirem, przypomina sobie, że przecież ma okres. A wiecie, okres = krew, a wampiry krew piją… a ludzie się oburzyli, tym bardziej po tym jak Dakota pomyślała „To oznaczało, że mogłam wyrzucić z głowy wyobrażenie, w którym Henry zamiast herbaty wrzuca do wrzątku tampony”. Tak! STRASZNE! Tak jak już to tłumaczyłam na TikToku, Dakota myśli w sposób biologiczny. Henry jest wampirem, pije krew, Dakota ma okres, (możliwe, że) używa tamponów. Może nie każdy myślał nad tym, jakie herbatki wampiry sobie piją, ale ja na pewno kiedyś się nad tym zastanawiałam.

Treść „Krwi…” nie jest szczególnie wymagająca, ale nie powiedziałabym też, że jest to czytadło. Jest to młodzieżówka, dzięki której możemy się oderwać od rzeczywistości i rozwiązywać zagadkę razem z Dakotą i Henrym. Myślę, że jest to również opowieść, w której każdy z nas może odnaleźć część siebie i zobaczyć, że jednak są ludzie (lub wampiry) podobni do nas. Do tego jest to historia o odkrywaniu siebie, akceptacji tym kim się jest i przede wszystkim o kochaniu Pana Darcy’ego. Tak, to jest mój ukochany moment.

Jedyny mój problem z tą książką jest taki, że jest 14+, przez co jest za mało tej tytułowej krwi, a ja bym jednak chciała, żeby w tej książce było bardziej… krwawo.

Pamiętam jak kilka lat temu miałam podejście do debiutu Edyty Prusinowskiej. Nie przebrnęłam przez tamtą książkę. I szczerze myślałam, że nigdy więcej już po tę autorkę nie sięgnę, jednak promocja wydawnictwa Moondrive zrobiła swoje, a ja od miesięcy czekałam na opowieść o wampirze, który boi się krwi.

Życie Dakoty najpierw zawisło na włosku, żeby potem upaść i odwrócić...