Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jedno z tych spotkań, które są tak intensywne, iż chce się je przeżywać szybko, by ich żar coś w nas wypalił. Jakieś myśli. Jakieś nowe zdefiniowanie wyrażenia "nie wiem". Jednocześnie nie powinno się w tym przypadku - w mojej opinii - pozwolić sobie na przelotny romans.
Dynamika podawania w wątpliwość rzekomej wiedzy na temat istoty ludzkiej sprawia, że chce się czytać czytać czytać, ale ostrzegam, że trzeba tutaj nieco poukładać. Jak to w życiu.
Rozważanie problemów, nad których rozwiązeniem filozofowie pracują od ponad 2000 lat nie przybliży nas ani o krok do prawdy.
Ale może przybliżyć nas do człowieka.

To jedno z tych spotkań, które są tak intensywne, iż chce się je przeżywać szybko, by ich żar coś w nas wypalił. Jakieś myśli. Jakieś nowe zdefiniowanie wyrażenia "nie wiem". Jednocześnie nie powinno się w tym przypadku - w mojej opinii - pozwolić sobie na przelotny romans.
Dynamika podawania w wątpliwość rzekomej wiedzy na temat istoty ludzkiej sprawia, że chce się czytać...

"To chmury mnie uspokajały. To chmury nauczyły mnie wybaczać. Chmury, które były tu przede mną, przed wami, przed szpiczastym hotelem na naszej górze, przed komunistami, przed nazistami, przed piłkarzami i hokeistami, przed kolejarzami, paniami doktor i grabarzami, przed piosenkarzami, aktorkami i robotami, przed całą naszą historią".
Nigdy nie chciałam bardziej stać się chmurą, cichą obserwatorką dziejów, która co prawda zmienia stan skupienia, ale ciągle jest w nich obecna pod różnymi postaciami. Po lekturze tej powieści trudno nie być chmurą.

"To chmury mnie uspokajały. To chmury nauczyły mnie wybaczać. Chmury, które były tu przede mną, przed wami, przed szpiczastym hotelem na naszej górze, przed komunistami, przed nazistami, przed piłkarzami i hokeistami, przed kolejarzami, paniami doktor i grabarzami, przed piosenkarzami, aktorkami i robotami, przed całą naszą historią".
Nigdy nie chciałam bardziej stać się...

Lektura zakończona na stronie 405.
Zapowiadało się ciekawie, wyszło średnio.
Najbardziej rozczarował mnie język, który momentami bywa poetycki, ale przez większość książki jest albo poprawny, albo - w przypadku dialogów - wręcz sztuczny.
To subiektywna opinia. Rozumiem, że ktoś może odczuwać tę (o)powieść inaczej.

Lektura zakończona na stronie 405.
Zapowiadało się ciekawie, wyszło średnio.
Najbardziej rozczarował mnie język, który momentami bywa poetycki, ale przez większość książki jest albo poprawny, albo - w przypadku dialogów - wręcz sztuczny.
To subiektywna opinia. Rozumiem, że ktoś może odczuwać tę (o)powieść inaczej.