Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wątpliwość, czy lubię tę książkę. Niewątpliwie jest bardzo "radomska", nikomu nie udałoby się wmówić czytelnikowi, że napisał ją ktoś inny. Nieco chaotyczna, z poczuciem humoru. Cała Radomska. Porusza bardzo trudne, niedoceniane, mało omawiane, przemilczane czy uznane za nieważne tematy, wartko je opisuje bazując na własnych doświadczeniach. Raczej w punkt. Niestety lektura tak samo porwała mnie jak zmęczyła. Te wszystkie porównania nad wyraz, jakby na siłę, byle tylko utrzymać styl w każdym wersie. Wolałabym mieć trochę czasu na oddech, niż biec na łeb na szyję po tych wybojach innowatorskich wstawek.

Mam wątpliwość, czy lubię tę książkę. Niewątpliwie jest bardzo "radomska", nikomu nie udałoby się wmówić czytelnikowi, że napisał ją ktoś inny. Nieco chaotyczna, z poczuciem humoru. Cała Radomska. Porusza bardzo trudne, niedoceniane, mało omawiane, przemilczane czy uznane za nieważne tematy, wartko je opisuje bazując na własnych doświadczeniach. Raczej w punkt. Niestety...

Męcząca była ta lektura. Nie mam pewności co dokładnie przeczytałam. Czy dramat filozoficzny, czy pseudogrecką tragedię, czy może bezsensownie napisane "dzieło" o najzupełniej niczym. Temat niby wzniosły, szczere ludzkie nieszczęście - ale jakieś to wszystko nierealne, nieistniejące, miałkie. Nie przemówiło do mnie zupełnie.

Męcząca była ta lektura. Nie mam pewności co dokładnie przeczytałam. Czy dramat filozoficzny, czy pseudogrecką tragedię, czy może bezsensownie napisane "dzieło" o najzupełniej niczym. Temat niby wzniosły, szczere ludzkie nieszczęście - ale jakieś to wszystko nierealne, nieistniejące, miałkie. Nie przemówiło do mnie zupełnie.

W Kingu uwielbiam dwie rzeczy. Po pierwsze to, że jest tak płodny artystycznie, ze zawsze znajdzie się jakaś książka, której jeszcze nie czytałam, a jeśli nie, to on właśnie nad nią pracuje. Po drugie to, że choć jego twórczość znam, zdawałoby się, na wylot, zawsze mnie zaskoczy jakąś genialną wręcz pozycją. Tak było w tym przypadku. Krótka, a jednocześnie włócząca (tak, włócząca!) się powieść, która wciągnęła mnie na szlak wraz z resztą chłopaków. Szłam obok nich, lub tuż za nimi tracąc oddech i siły, zdzierałam podeszwy i naciągałam ścięgna. Czułam słońce piekące ich twarze, moknęlam w deszczu który ich moczył i słyszałam wiwatujący tłum który znienawidziłam jak oni. Szłam jednak dzielnie między nimi nie mogąc ich zostawic samych. Dotarłam do końca. Z bardzo podobnymi emocjami jak wygrany.

W Kingu uwielbiam dwie rzeczy. Po pierwsze to, że jest tak płodny artystycznie, ze zawsze znajdzie się jakaś książka, której jeszcze nie czytałam, a jeśli nie, to on właśnie nad nią pracuje. Po drugie to, że choć jego twórczość znam, zdawałoby się, na wylot, zawsze mnie zaskoczy jakąś genialną wręcz pozycją. Tak było w tym przypadku. Krótka, a jednocześnie włócząca (tak,...