Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię twórczość tej pisarki. Książka bardzo mi się podobała. Szkoda tylko że domyśliłam się wszystkiego jak tylko pojawiła się Sylwia i jak zagubiona owieczka wymagała decyzji od własnej konsultantki.

Lubię twórczość tej pisarki. Książka bardzo mi się podobała. Szkoda tylko że domyśliłam się wszystkiego jak tylko pojawiła się Sylwia i jak zagubiona owieczka wymagała decyzji od własnej konsultantki.

Trudno mi ocenić książkę. Rozumiem zachwyt większości. Książka porusza na pewno wiele ważnych tematów jak np. strach przed karą, odwagę cywilną, uczciwość. Jednocześnie pobudza kreatywność i działa na wyobraźnie. Zarówno małego czytelnika jak i tego starszego. Oczywiście można wykorzystać ją podczas zajęć terapeutycznych, może stanowić punkt wyjścia do zajęć twórczych z dzieckiem (np. pobudzając zdolności plastyczne). Jednak coś mnie w niej denerwuje. Opowieść jest króciutka, oszczędna w słowach, właściwie mamy jedynie zarys opowieści. Historia bardzo prosta, niczym specjalnym nie zaskakuje. Oczywiście całości dopełniają minimalistyczne bym rzekła (ale wymowne) ilustracje. Tylko, czy w świecie tak przepełnionym obrazem, gdzie narzekamy, że dziecko otaczają obrazy, znaki, piktogramy nie powinniśmy chcieć aby miało kontakt nie ze obrazem a słowem. Czy nie można by namalować tego wszystko słowami.. Jakoś wole jak książka jest pełna słów nie minimalistycznych obrazów. Przeczytałam i nie czuje aby coś wniosła w moje życie...

Trudno mi ocenić książkę. Rozumiem zachwyt większości. Książka porusza na pewno wiele ważnych tematów jak np. strach przed karą, odwagę cywilną, uczciwość. Jednocześnie pobudza kreatywność i działa na wyobraźnie. Zarówno małego czytelnika jak i tego starszego. Oczywiście można wykorzystać ją podczas zajęć terapeutycznych, może stanowić punkt wyjścia do zajęć twórczych z...

Trudno ocenić mi tą książkę. W tej książce nie ma chyba ani jednego bohatera (może poza szwagrem bohaterki), który by mnie nie irytował. A już główni bohaterowie to irytowali mnie ponad wszelką miarę. Jemu miałam ochotę co dwie strony spuścić betonowe wiadro na głowę lub jądra, a jej to nawet co stronę. Drażniła mnie jej dobroduszność, płaczliwość i bezmiar głupoty. Historia z gatunku "wiem, że w szafie jest potwór ale otworze szafę bo może mnie nie zje" albo "mogłabym uciec ale mój oprawca sadysta będzie się martwił". Nawet cieszyłam się, że ją stłukł bo ileż można znosić jej naiwność? (wiem, źle to o mnie świadczy :))
Na szczęście książka nie kończy się idyllicznym "żyli długo i szczęśliwie" co od razu kojarzyłoby mi się z motywem "Pięknej i bestii". Moim zdaniem końcówka ratuje całą książkę. Na ostatnich paru stronach bohaterka w końcu zapowiada podjęcie jakiś "konkretnych" działań. Myślę, że kontynuacja może być nawet bardziej interesująca niż część pierwsza.

Trudno ocenić mi tą książkę. W tej książce nie ma chyba ani jednego bohatera (może poza szwagrem bohaterki), który by mnie nie irytował. A już główni bohaterowie to irytowali mnie ponad wszelką miarę. Jemu miałam ochotę co dwie strony spuścić betonowe wiadro na głowę lub jądra, a jej to nawet co stronę. Drażniła mnie jej dobroduszność, płaczliwość i bezmiar głupoty....