Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka sama w sobie jest niesamowicie toporna. Za dużo lania wody. Rozumiem, że autor napisał ją w taki sposób, aby przedstawić iż jego słowa to nie jest tylko czcza gadanina, lecz fakty odkryte za sprawą wieloletnich rozmów prowadzonych z niezliczoną ilością osób, jednak ilość nazwisk jest tak przytłaczająca, że aż się w oczach mieni i bardzo łatwo zgubić wątek. Sama treść i to co zostało tutaj przedstawione zdecydowanie otwiera oczy, tym bardziej, że osobiście nie byłam świadoma aż tak wielkiego zakłamania tejże instytucji, jednak osobiście uważam, że spóźniła się o conajmniej 20 lat. To co mnie głównie interesowało można by zawęzić do 250 stron, a co za tym idzie prawie ⅔ książki było dla mnie totalną męką i chyba nie byłam na to do końca przygotowana. Książka przez ilość researchu jest zdecydowanie wiarygodna, co tylko wzbudza wewnętrzną złość i utwierdza we własnych skorygowanych przekonaniach, co jest miłą odmianą dla ciągłego kwestionowania słuszności swoich opinii. Nie zmienia to jednak faktu, że dla człowieka nie obeznanego z czołowymi postaciami Watykanu jest to książka o wątpliwie odkrywczej treści.

Książka sama w sobie jest niesamowicie toporna. Za dużo lania wody. Rozumiem, że autor napisał ją w taki sposób, aby przedstawić iż jego słowa to nie jest tylko czcza gadanina, lecz fakty odkryte za sprawą wieloletnich rozmów prowadzonych z niezliczoną ilością osób, jednak ilość nazwisk je...

Rozwiń

Zwiń

Z twórczością Pana Krzysztofa lubię się już od pierwszych tomów jego genialnej serii „Skazaniec”. Czytałam go na początku w wersji elektronicznej, ale bardzo szybko zapragnęłam mieć wszystkie książki z serii także na półce w wersji papierowej, a co za tym idzie każdą następną książkę kupowałam już tylko w takiej formie, co w późniejszym czasie szybko przeklnęłam. Od lat mam problemy z czytaniem książek w wersji papierowej i na mojej półce wciąż przybywało książek „do przeczytania” zamiast ich ubywać. Oczy i ręce szybko się męczyły i w tempie ekspresowym książka była odkładana i totalnie przeze mnie zapominana. W tym roku stanęłam przed moją półką i przeliczyłam że mam ponad 20 książek, których nawet jeszcze nie otworzyłam, a wciąż dokupuję nowe. Padło postanowienie, że nic nowego nie kupię dopóki nie przeczytam przynajmniej połowy z nich, zakupiłam nową lampkę do czytania i powoli sukcesywnie książki z „do przeczytania” przechodziły do działu „przeczytane”. „Dotyk Wieczości” leżał u mnie od premiery i szczerze mówiąc nie myślałam, że przeczytam go już teraz gdyż „Karmazynowy Kniaź” - wedle chronologii wydania - powinnam przeczytać wcześniej, ale coś mnie popchnęło, żeby sięgnąć właśnie po tę pozycję i przyznam szczerze - nie żałuję. Lektura jest bardzo ciekawa i wciągająca, bardzo lubię to w jaki sposób Pan Krzysztof tworzy fikcję i umiejscawia ją w świecie realnym zachowując przy tym stan faktyczny historycznych wydarzeń. Zawsze przy tym znajdzie gdzieś jakąś zagadkę/niewiadomą, ciekawostkę, której można przypisać wiele interpretacji. Niejednokrotnie podczas czytania jego powieści sprawdzam stan faktyczny poruszanej przez niego tematyki, rozbudza moją ciekawość i poszerza w ten sposób wiedzę na tematy, których niekoniecznie byłabym ciekawa dziś, czy może nawet za 15-20 lat i to bardzo sobie w jego twórczości cenię. Bardzo też lubię język i styl jakim Pan Spadło operuje, jednak czasami nie do końca mi on pasuje - szczególnie w przypadku kiedy wypowiada się młodzież, a czasem nawet dorośli. O ile Pan Krzysztof bardzo pięknie pisze, to jednak z własnego doświadczenia ciężko przychodzi mi zaakceptowanie formy dialogów miedzy bohaterami - wydają się jednowymiarowe, ale jednocześnie też bardzo lubię ten format, gdyż z jednej strony jest to nierozerwalny znak rozpoznawczy Pana Krzysztofa. Z drugiej zaś ma się wrażenie, że nie są to dialogi między bohaterami - kompletnie odmiennymi ludźmi, z zupełnie odmiennych rodzin, z różnymi doświadczeniami życiowymi itd - a coś na kształt wewnętrznego dialogu dwóch postaci w głowie jednej osoby. Książka na tyle mi się podobała, że byłam skłonna dać 9 gwiazdek, ale zbrakło mi jednej rzeczy, która była w „Skazańcu”. Bardzo lubię żywić sympatię do konkretnego bohatera, jednak tutaj tak naprawdę głównej postaci nie ma. Jest historia, ale nie bohater. Mamy historię opisaną z punktu widzenia kilku najważniejszych osób, ale żadna z nich nie wzbudziła mojej niepohamowanej sympatii. Powieść sama w sobie jest moim zdaniem bardzo dobra i stworzona z naprawdę niesamowitą starannością i dokładnością w detale, podobało mi się w które rejony mój umysł powędrował i zaczął kwestionować moje osobiste przekonania, jak otworzyłam się na inne możliwości, które wcześniej raczej wykluczałam i to jest to za co najbardziej cenię tę właśnie książkę. Bałam się rozczarowania i porównywań do „”Skazańca” ale jak widać niepotrzebnie, bo wyszło moim zdaniem bardzo pozytywnie. Gorąco polecam.

Z twórczością Pana Krzysztofa lubię się już od pierwszych tomów jego genialnej serii „Skazaniec”. Czytałam go na początku w wersji elektronicznej, ale bardzo szybko zapragnęłam mieć wszystkie książki z serii także na półce w wersji papierowej, a co za tym idzie każdą następną książkę kupow...

Rozwiń

Zwiń