Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy tylko wychodzi jakaś książka Karoliny Wójciak, to mimo stosiku do recenzji zawsze staram się gdzieś tam ją wrzucić poza kolejnością. Karolinę uwielbiam, polecam jej profil, storki które tworzy są uzależniające, ale to jakie książki pisze, to już jest mistrzostwo. Tym razem znowu dałam się zwieźć i zaraz Wam o tym opowiem.

Marika, celebrytka, gwiazda filmowa, przystojny mąż, córeczka, która jest dla nie całym światem, ale sława to nie tylko blaski, są i cienie jak hetjerzy i stalkerzy, dlatego Marika ufa tylko mężowi i nikogo nie wpuszcza do swojego świata. W szkole córki poznaje Sonię, jest sceptycznie nastawiona do tej znajomości, ale córki obu kobiet tak dobrze się dogadują, że Sonia coraz częściej gości w życiu Mariki. Kobiety zaczynają się przyjaźnić, Sonie osacza Marikę, chce ją na wyłączność, a jeszcze bardziej pragnie jej męża. Czy wszystko jest takie na jakie wygląda?

Słuchałam książki w formie audiobooka, czytana przez trzech lektorów, mistrzostwo. Byłam tak całą historią zafascynowana, że nie mogłam się oderwać i starałam się słuchać w każdej wolnej chwili, dzięki temu pies miał więcej spacerów. Jak to w książkach Karoliny obstawiałam zakończenie, miałam swoje podejrzenia, a tu nagle autorka daje mi rozwiązanie zagadki na tacy, godzina do końca książki, już wiadomo o co chodzi, myślę sobie nic już się więcej nie wydarzy, może jakieś smaczki z przeszłości głównej bohaterki. Nagle zwrot akcji i to taki, którego już bym się nie spodziewała, ewentualnie może na początku, ale nie kiedy sama autorka podała mi rozwiązanie tej tajemnicy. Byłam zaskoczona i jak zawsze dałam się podejść, w białych rękawiczkach.

Kiedy tylko wychodzi jakaś książka Karoliny Wójciak, to mimo stosiku do recenzji zawsze staram się gdzieś tam ją wrzucić poza kolejnością. Karolinę uwielbiam, polecam jej profil, storki które tworzy są uzależniające, ale to jakie książki pisze, to już jest mistrzostwo. Tym razem znowu dała...

Rozwiń Zwiń

Czy można porzucić dwa razy dziecko i to przez dwie różne matki? Można i o tym opowiada ta przejmująca powieść, która porusza, emocjonuje i zostawia czytelnika z refleksją.

Trzynastoletnia dziewczyna zostaje nagle wyrwana ze swojego bezpiecznego świata, kochanych rodziców, domku nad morzem, szkoły, przyjaciół. Trafia znowu do swojej biologicznej rodziny, rodziców i rodzeństwa, żyjących w biedzie, brudzie i często głodzie. Nikt jej nie wyjaśnia co się wydarzyło, dlaczego tak się stało, podejrzewa, że jej przybrana mama jest ciężko chora i wkrótce umrze. O biologicznej rodzinie nie miała pojęcia, nie umie odnaleźć się w nowym domu, sytuacje z którymi musi się mierzyć są nowe i trudne. Nauczona nie tylko wygód ale i miłości, rodzinnego ciepła nie rozumie jak można żyć w takich warunkach czy też nie okazywać dzieciom uczuć. Zaprzyjaźnia się z bratem i siostrą, te relacje pomagają jej przetrwać nową rzeczywistość.

Temat trudny i bolesny, autorka podjęła się narracji pierwszoosobowej i całą historię poznajemy z perspektywy właśnie tej trzynastoletniej dziewczyny. Jej ból, rozterki, zamartwianie się o przybraną mamę, odczuwałam to ze stron książki. Byłam wręcz wściekła na obie rodziny, że żonglowali sobie dzieckiem jak im się podobało, najpierw byłam pewna, że biologiczni rodzice po prostu chcieli odzyskać swoje dziecko np. dla pieniędzy, ale kiedy poznałam pobudki obu rodzin, a szczególnie tej przybranej byłam na nich wściekła. Ta książka to sinusoida emocji, różnych, skrajnych, trudno się ją czyta ale mimo tego jest warta przeczytania. Na pewno sięgnę po drugi tom „Opowieść sióstr” ale zanim to nastąpi obejrzę ekranizację pierwszego.

Polecam, czytajcie takie książki bo warto.

Czy można porzucić dwa razy dziecko i to przez dwie różne matki? Można i o tym opowiada ta przejmująca powieść, która porusza, emocjonuje i zostawia czytelnika z refleksją.

Trzynastoletnia dziewczyna zostaje nagle wyrwana ze swojego bezpiecznego świata, kochanych rodziców, domku nad morze...

Rozwiń Zwiń

Są książki tak dobre, że czyta się je jednym tchem, ale są i książki wspaniałe, niesamowite a jednocześnie trudne, które trzeba na chwilę odłożyć, przemyśleć treść, zadać sobie mnóstwo pytań, często takich bez odpowiedzi. Do tych książek na pewno należy najnowsza książka Joanny Kuciel-Frydryszak, autorka wielu powieści, w tym nagradzanych „Służących od wszystkiego” których nie miałam okazji czytać, teraz uważam to za wielki błąd z mojej strony, tym razem postanowiła przybliżyć czytelnikom polską wieś, a dokładniej kobiety na polskiej wsi, tak zwane chłopki.

Wieś lekko ponad 100 lat temu, z opowieści mamy, babć wiem, że to nie były łatwe czas, liczne rodziny, dużo pracy, inwentarz, pole bez sprzętów, które dzisiaj ułatwiają pracę. Do szkoły po kilka kilometrów, w obojętnie jaka pogodę, ot wiejskie życie. Ta książka pokazała mi, że było to życie tragiczne, szczególnie dla kobiet, wstawały wczesnym świtem, karmiły zwierzęta, szykowały posiłek dla rodziny, sprzątały, często też pracowały w polu, były do wszystkiego, a jeszcze musiały usługiwać swoim mężom. Dzieci w takich rodzinach często kończyły tylko kilka klas, chodząc do szkoły boso, w wieku 12 lat wysyłane do pracy u panów wykorzystujących te dzieciaki ile się dało. Nie jedna nastolatka była wykorzystywana seksualnie, a gdy zachodziła w ciążę pan ją wyrzucał, a ona była we wsi wręcz wyklęta bo to przecież jej wina, że ma bachora.
Zacofanie na wsiach było ogromne, ludzie bali się lekarza, za to chętnie korzystali ze znachorów. Higienę znali tylko latem, dzięki kapaniu się w rzece.

Domy to często była jedna izba, gdzie każdy spał ze sobą, a toaletę załatwiało się za budynkiem. Wiejskie kobiety uważały majtki za jakiś wymysł i jak już je nosiły, mając w domu tylko jedną parę to było to zimą. Autorka nie opisuje czasów średniowiecznych a czasy naszych prababć, a czasem nawet babć
Traktowanie kobiety w tamtych czasach to dla mnie coś co zaczyna mi przypominać czas współczesne, czytając takie książki boję się, że do tego wracamy, totalne uprzedmiotowienie do którego zachęca między innymi kościół, rodzenie dzieci na potęgę, sprowadzanie na kobiety śmierci, widocznie siła wyższa tak chciała. Edukacja dotycząca seksualności praktycznie nie istniała, dziewczynka dostająca miesiączki nie wiedziała co się z nią dzieje, myślała, że umiera. W tamtych czasach kobiety które zaznały życia w mieście zaczynały się buntować przeciwko takiemu traktowaniu, ale były to pojedyncze jednostki, na wsiach miały bardzo mało do powiedzenia, ale gdyby i ich nie było, nam współczesnym kobietom było by jeszcze dalej do równouprawnienia.
Pani Joanno jako kobieta jestem wdzięczna ze tę książkę, dowiedziałam się o kobietach w czasach nie tak bardzo odległych, mających bardzo trudne życie, wstrząsające historie i niestety prawdziwe. Bieda, głód, upokorzenie, brak prawa do własnego zdania, straszne. Lektura obowiązkowa i całym sercem zachęcam do jej przeczytania. Dla mnie to jedna z bardziej emocjonalnych książek❤️❤️❤️

Są książki tak dobre, że czyta się je jednym tchem, ale są i książki wspaniałe, niesamowite a jednocześnie trudne, które trzeba na chwilę odłożyć, przemyśleć treść, zadać sobie mnóstwo pytań, często takich bez odpowiedzi. Do tych książek na pewno należy najnowsza książka Joanny Kuciel-Fryd...

Rozwiń Zwiń

Książka z którą do was przychodzę jest idealna na ten letni czas, do zabrania na plażę, do poczytania wieczorem, można by rzec tak na jeden raz. Jednak nie jest to lekkie czytadło, a historia pełną emocji, tak, że się wyłączycie i zapomnicie o całym świecie, więc gwar na plaży nie będzie Wam przeszkadzał.

Julia mieszka z Kopenhadze, świeżo po rozwodzie z mężem despotą próbuje stanąć na nogi. Niespodziewana wiadomość z Polski o chorobie jej mamy, burzy życie dziewczyny, czy na pewno powinna wrócić, przecież to właśnie między innymi z powodu matki uciekła, te dylematy towarzyszą jej bezustannie. Pewnego dnia poznaje sekret swojej matki, tajemnicze listy i pojawiająca się w nich Anna, nie dają Julii spokoju, za wszelką cenę chce poznać prawdę.

Po raz pierwszy spotkałam się z piórem autorki i jestem zachwycona. Książka z niepozorną okładką, a w środku tak wiele się dzieje, ogromny wulkan emocji. Miłość, którą zniszczyła tajemnica. Relacje między córką a matką, skomplikowane z powodu braku rozmowy i szczerości. Ucieczka przed samą sobą, złe wybory, a to rzutuje na całe dorosłe życie.

Przeżycia przy tej książce gwarantowane. Ilona Gołębiewska porusza trudne tematy, pokazuje, że życia nie da się nigdy do końca zaplanować. Lubię takie życiowe historię i chętnie po nie sięgam. Na uznanie zasługuje jeszcze wydanie tej książki, okładka ładna ale wnętrze czaruje.

Książka z którą do was przychodzę jest idealna na ten letni czas, do zabrania na plażę, do poczytania wieczorem, można by rzec tak na jeden raz. Jednak nie jest to lekkie czytadło, a historia pełną emocji, tak, że się wyłączycie i zapomnicie o całym świecie, więc gwar na plaży nie będzie W...

Rozwiń Zwiń

Tu już okładka fascynuje, jest piękna, romantyczna, taka w moim stylu.

Dwie kobiety, tak do siebie podobne, ale żyjące w dwóch różnych czasach. Vaiva, piękna dziewczyna, kiedy odmawia ręki temu który chce ją zdobyć. Duma mężczyzny zostaje urażona, więc oskarża dziewczynę o czary, w 1641 roku to nie do pomyślenia, więc dziewczyna zostaje skazana na szubienicę.
Dwieście lat później Wiktoria, ukochana córka swojego ojca, żyje beztrosko dopóki jej ojciec nie umiera. Nowy mąż jej matki chce się jej pozbyć i wydać za mąż, mężczyźnie który ma wiele na sumieniu. Wiktoria ucieka z majątku, w miejsce gdzie kiedyś żyła Vaiva. Czy losy tych kobiet jakoś się łączą? To zdradza ta powieść.

Książka dopracowana w każdym szczególe, nie mogłam uwierzyć, że to debiut. Ewa Sobieniewska napisała książkę takim językiem, iż przenosi czytelnika w czasie, czułam się jakbym tam była. Bohaterki są wyraziste, delikatne a jednak z charakterem, stawiające na swoim, tak mało było takich kobiet w tamtych czasach, mających swoje zdanie, walczących o swoje, dlatego trafiały na stos jak wiedźmy. Nie jest to cukierkowa opowieść, mnóstwo tu bólu, strachu, ale jest też miłość, prawdziwa, niestety nie do końca usłana różami.

Kochani polecam Wam ten debiut, będziecie zaskoczeni, że to pierwsza książka autorki, oczywiście mam na myśli pozytywne zaskoczenie.

Tu już okładka fascynuje, jest piękna, romantyczna, taka w moim stylu.

Dwie kobiety, tak do siebie podobne, ale żyjące w dwóch różnych czasach. Vaiva, piękna dziewczyna, kiedy odmawia ręki temu który chce ją zdobyć. Duma mężczyzny zostaje urażona, więc oskarża dziewczynę o czary, w 1641 r...

Rozwiń Zwiń

Dostałam w ręce powieść tak bardzo w moim stylu, dwie przestrzenie czasowe, kiedyś i dziś, dwudziestolecie międzywojenne. Rodzinne relację, głęboko skrywana tajemnica, ta powieść po prostu przyciąga.

Róża, kocha sztukę, obcuje z nią na co dzień, w galerii, gdzie ze swoją przyjaciółką wystawiają mnóstwo artystów. Matka Róży to szalona pisarka, chce żeby wszystko działało idealnie, ale odpowiedzialność za to zrzuca na innych, szczególnie na córkę. Róża ma też babcię Ginę, to dla niej i dla matki ma zostać wydane przyjęcie z okazji jubileuszu. Matka Róży postanawia zrobić uroczystość w Łabonarówce, pałacu w którym Gina mieszkała jako dziecko. To tam doszło do tragedii, to tam straciła swoich rodziców, ta podróż do przeszłości może być bolesna.

Tajemnica której nigdy nikt nie odkrył niedopowiedzenia wiszące nad całą rodziną. Róża za wszelką cenę chce poznać prawdę i nie jest z tym sama.

Podróż w czasie, powolne ujawnianie sekretów sprzed lat sprawia, że ta historia wciąga, fascynuje. Niesamowity klimat towarzyszy tej powieści od samego początku, a im dalej tym bardziej czytelnik się w nim zagłębia. Nie jest to słodka opowieść o miłości, jest tu trup i to nie jeden, mrok, sekret, autorka stworzyła książkę na którą czekałam, cieszę się, na kontynuację losów Korsakowskich i nie mogę się ich doczekać.

Dostałam w ręce powieść tak bardzo w moim stylu, dwie przestrzenie czasowe, kiedyś i dziś, dwudziestolecie międzywojenne. Rodzinne relację, głęboko skrywana tajemnica, ta powieść po prostu przyciąga.

Róża, kocha sztukę, obcuje z nią na co dzień, w galerii, gdzie ze swoją przyjaciółką wyst...

Rozwiń Zwiń

Znacie Sagę Muślinową? Ja z niecierpliwością czekałam na drugi tom, tak bardzo chciałam poznać dalsze losy rodziny Wilamowskich. Tym razem cała rodzina zostaje rozdzielona, w rodzinnym domu zostaje tylko Rozalia która musi się teraz stać głową domu i córka Agnesa. Do tego pani domu zabija ważnego oficera niemieckiego i nie wie gdzie ukryć ciało. Czarne chmury wiszą nad ich domem, ale Rozalia stara się je rozgonić i robi wszystko, żeby dom przetrwał i rodzina miała do czego wracać.

Ta część dzieje się w samym środku wojennej zawieruchy. Najpierw okupacja niemiecka, za chwilę sowiecka, nie było łatwo, a każdy z bohaterów nosił w sobie piętno wojny. Tutaj też wychodzą na jaw długo skrywane rodzinne tajemnice. Autorka znowu sprawiła, że wzięłam do ręki książkę, której nie miałam ochoty odkładać. Inspiracja prawdziwymi losami rodziny Pani Sakowicz tym bardziej działają na moją wyobrazić. Przeniesienie się na Warmię, którą znam tylko z opowieści, było bardzo ciekawym doświadczeniem. Ciężko było mi się rozstać z bohaterami, zżyłam się z nimi od pierwszego tomu.

Żeby też nie było, ta książka to nie tylko ochy i achy, ma jeden mankament, ale o nim dowiecie się czytając końcówkę książki, niczego nie zdradzę, żeby nie spojlerować. Całym sercem polecam Wam całą sagę, jest przepiękna.

Znacie Sagę Muślinową? Ja z niecierpliwością czekałam na drugi tom, tak bardzo chciałam poznać dalsze losy rodziny Wilamowskich. Tym razem cała rodzina zostaje rozdzielona, w rodzinnym domu zostaje tylko Rozalia która musi się teraz stać głową domu i córka Agnesa. Do tego pani domu zabija ...

Rozwiń Zwiń

Historia która pachnie nawet ze stron książki, piękna, cudowna, niesamowita. Miłość, fascynująca, pełna doznań ale też taka która potrafi zadać ból.

Mała Przutulna, sama nazwa miejscowości wywołuje ciepło na sercu. To tutaj chce znaleźć spokój Laura wraz ze swoją rezolutną córka Gabrysią, obie wierzą, że będzie to ich miejsce na ziemi. Laura przeszła wiele w swoim życiu, najpierw śmierć rodziców, oszukana i okradziona przez własną ciotkę ucieka do Paryża. Tam, dzięki Jeannine, swojej mentorce zgłębia tajniki tworzenia perfum i wie, że to będzie jej droga życiowa. Niespodziewana, głęboka i namiętna miłość do Gabriela dodaje jej skrzydeł. Niestety życie znowu rzuca jej kłody pod nogi.

Cudowna, otulającą jak kocyk, magiczna powieść o uczuciach, marzeniach i wiary w siebie i swoje możliwości. Historia ta pokazuje, że w życiu nie można się poddawać, po burzy w końcu przecież wyjdzie słońce.

Uwielbiam powieści Magdaleny Witkiewicz, nigdy mnie nie zawiodła i zawsze sprawia, że przepadam w jej książkach.

Historia która pachnie nawet ze stron książki, piękna, cudowna, niesamowita. Miłość, fascynująca, pełna doznań ale też taka która potrafi zadać ból.

Mała Przutulna, sama nazwa miejscowości wywołuje ciepło na sercu. To tutaj chce znaleźć spokój Laura wraz ze swoją rezolutną córka Gabrysią,...

Rozwiń Zwiń

Mam spory problem z oceną tej książki. Były momenty, że mi się bardzo podobała, jak również momenty, gdzie ją odkładałam nie mogąc przebrnąć dalej. Na początku wydawała mi się genialnym debiutem, później sinusoida, raz czułam zachwyt, a za chwilę pojawiało się znudzenie.

Antara miała trudne dzieciństwo, matka odeszła wraz z nią od swojego męża i rodziców, żyła w jakiejś komunie, zajęta sobą, nowym kochankiem. Dzieckiem interesowała się tylko wtedy, kiedy coś jej się nie udało, albo chciała się na kimś wyżyć. Koszmar zafundowany dziecku, zawszona, brudna, często głodna, kiedy trafia znowu do swoich dziadków nie jesy już tym samym dzieckiem. Dorosła Antara, ma męża, swoje życie. Kiedy matka zaczyna mieć początki Alzheimera, najpierw postanawia jej pomóc, a później wspomina swoje dzieciństwo i krzywdy zrobione jej przez matkę. Chęć żeby jednak pozbyć się matki jest coraz większa.

Historia z ogromnym potencjałem, jednak czegoś mi zabrakło. Chwilami nie wiedziałam czy to matka jest chora, czy córka zwariowała. Wspomnienia z dzieciństwa są straszne ale to wszystko jest tak chaotycznie napisane, że chwilami musiałam czytać niektóre fragmenty jeszcze raz. Miałam mętlik w głowie, ale dam jeszcze szansę autorce przy następnych jej pozycjach. Książka zbiera dobre opinie na portalach książkowych, więc nie sugerujcie się moją oceną, a sami wyróbcie sobie o niej zdanie.

Mam spory problem z oceną tej książki. Były momenty, że mi się bardzo podobała, jak również momenty, gdzie ją odkładałam nie mogąc przebrnąć dalej. Na początku wydawała mi się genialnym debiutem, później sinusoida, raz czułam zachwyt, a za chwilę pojawiało się znudzenie.

Antara miała tru...

Rozwiń Zwiń

Jak już wiecie uwielbiam książki Danki Braun, na tą trafiłam przypadkiem i bardzo chętnie się za nią zabrałam. Nie sprawdzałam kategorii ale początek zapowiadał się bardzo kryminalnie. Jakież było moje zaskoczenie gdy okazało się, że to literatura obyczajowa.

Podczas festynu w Żuradzie zostaje zamordowany Jacek Wąsowski, biznesmen, bogacz, człowiek mający wysokie mniemanie o sobie, taki, którego już na wstępie się nie lubi. O morderstwo jest podejrzewanych wiele osób, żona, kochanka, wspólnik, syn wspólnika. Policja próbuje rozwikłać tajemniczą zagadkę, a na światło dzienne wychodzącym coraz to nowsze fakty z życia zamordowanego i jego bliskich.

Ja przez większość książki bardziej skupiłam się na historii miłosnej toczącej się pomiędzy dwójką bohaterów. Zakochani w sobie do szaleństwa ale dzieli ich spora różnica wieku i wiele innych przeciwności. Chwilami to nawet nie skupiałam się na tym kto mógł zabić, ale czy tych dwoje będzie ze sobą.

Ta powieść jest naszpikowana sekretami, tu każdy coś ukrywa przed każdym i stara się niczego nie zdradzić, co czyni książkę jeszcze bardziej tajemniczą.

Akcja dzieje się nieśpiesznie, autorka powoli dozuje informację, nie powoduje to, że książka nudzi, a jeszcze bardziej fascynuje. Gdzieś tam z opinii wyczytałam, że to najgorsza książka autorki, ja tak nie uważam, każdą książkę Pani Danki czytam z taką samą fascynacją.
Polecam.

Jak już wiecie uwielbiam książki Danki Braun, na tą trafiłam przypadkiem i bardzo chętnie się za nią zabrałam. Nie sprawdzałam kategorii ale początek zapowiadał się bardzo kryminalnie. Jakież było moje zaskoczenie gdy okazało się, że to literatura obyczajowa.

Podczas festynu w Żuradzie zo...

Rozwiń Zwiń