Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z książką pana Talko spotkałam się przygotowując się na olimpiadę z polskiego. Z trudem przebrnęłam przez początek, ale potem było już lepiej.
Niestety, książka nie spodobała mi się tak jak "W pustyni i w puszczy". Bohaterowie wydawali mi się zbyt opanowani, dorośli pewni siebie i tego co robią. Nie wydaje mi się, żeby dziesięciolatka uprowadzona przez skrytobójców zachowała tak zimną krew, jak Nel w powieści. Niby bohaterowie ci sami, a jednak... Jakby pozbawiono ich jakiegoś aspektu osobowości.
Nie spodobało mi się również to, że przez całą książkę Staś,a raczej Stach widzi się z Nel jakieś dwa razy, co nie pozwoliło na zbudowanie między nimi odpowiedniej relacji, tak istotnej dla mnie w powieści Sienkiewicza.
Kolejnym minusem jest dla mnie brak rozdziałów. Niestety, gwiazdki mi ich nie zastępują. Przez to lektura wydawała mi się coraz dłuższa.
Istotną wadą stanowi niewyraźna linia między realizmem, a magią i fantastyką. Chłopiec zmieniający się w zwierzę, lewitująca lina, tajemnicze, nie starzejące się postacie... Nie wiem jak Wy, ale ja potrzebowałam jakiegoś wyjaśnienia! Wraz z ostatnią stroną zaczęły się moje pytania dotyczące niedokończonych wątków.
Ostatnim zażaleniem jest bardzo skomplikowana polityka, a także brutalność które mogą przeszkodzić w poleceniu dzieła młodszym czytelnikom.
Znając jedną z książek Pana Talko, spodziewałabym się trochę większej ilości humoru i szybszej akcji.
Zarówno bohaterowie, jak i cała książka średni mi się podobały. Liczyłam na więcej, niż kręcenie się w kółko przez 400 stron.

Z książką pana Talko spotkałam się przygotowując się na olimpiadę z polskiego. Z trudem przebrnęłam przez początek, ale potem było już lepiej.
Niestety, książka nie spodobała mi się tak jak "W pustyni i w puszczy". Bohaterowie wydawali mi się zbyt opanowani, dorośli pewni siebie i tego co robią. Nie wydaje mi się, żeby dziesięciolatka uprowadzona przez skrytobójców...