Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugie czytanie po latach. Ależ to powolne, filozoficzne i przeintelektualizowane! Świat przedstawiony dalej hipnotyzuje i zachwyca, jednak trochę razi brak akcji oraz mnogość (i długość!) dysput ideologicznych. Wątek religijny mocno czerpie z islamu i szczerze mówiąc, trochę moralnie odrzuca.

Niemniej jest to klasyk SF.

Drugie czytanie po latach. Ależ to powolne, filozoficzne i przeintelektualizowane! Świat przedstawiony dalej hipnotyzuje i zachwyca, jednak trochę razi brak akcji oraz mnogość (i długość!) dysput ideologicznych. Wątek religijny mocno czerpie z islamu i szczerze mówiąc, trochę moralnie odrz...

Rozwiń

Zwiń

Kate Quinn ma niebywałe wyczucie w problematyce drugiej wojny. Jej historie, okraszone sporym rozeznaniem na ten temat (absolutnie nie "po łebkach"), są pełne akcji, tajemnic i pasji.

Autorka z dużym szacunkiem i wyczuciem wplata losy postaci autentycznych, jak i również wzoruje na nich postacie fikcyjne, co zawsze tłumaczy w zgrabny sposób na końcu książek.

Tym razem akcja rozpoczyna się na trzech płaszczyznach: austriackiej, rosyjskiej i amerykańskiej, podczas, jak i po drugiej wojnie. Ian Graham doświadczony wojną dziennikarz wraz ze swoim jankeskim przyjacielem Tonym łowią nazistów, którzy po wojnie chcieli uciec spod stryczka. Najbardziej zależy mu na schwytaniu słynnej Łowczyni. Nina, dziewczynka z dziczy znad Bajkału, marzy o lataniu, jednak gdy spełnia marzenie, los karze jej się zmierzyć z niemiecką morderczynią. Jordan amerykańska nastolatka kocha fotografię i ojca. Ten przyprowadza do domu nową kandydatkę na macochę. Czy Die Jägerin bezwzględna, nazistowska zbrodniarka ucieknie sprawiedliwości?

Kate Quinn ma niebywałe wyczucie w problematyce drugiej wojny. Jej historie, okraszone sporym rozeznaniem na ten temat (absolutnie nie "po łebkach"), są pełne akcji, tajemnic i pasji.

Autorka z dużym szacunkiem i wyczuciem wplata losy postaci autentycznych, jak i również wzoruje...

Rozwiń

Zwiń

Świetna. Fabularyzowana historia tajnej brytyjskiej jednostki zajmującej się łamaniem szyfrów w czasie drugiej wojny światowej. Los trzech zupełnie różnych kobiet zostaje ze sobą połączony na zawsze przez przysięgę, tajemnicę i zdrajcę.

Zaskakująco wierna historii i szczegółowa. Nie jest to babskie romansidło z wojną w tle. Porządnie wytłumaczone zasady działania maszyn takich jak słynna Enigma (nawet tak beznadziejny laik, jak ja zrozumie). Watek feministyczny został podany w bardzo przystępnej formie (nie wali po oczach i nie jest wbijany czytelnikom młotkiem do głowy jak w niektórych dzisiejszych popularnych powieściach). Kibicujemy Beth, Mab i Osli, bo są charakterami kompletnymi, z pełną gamą przywar i kompleksów, ale również ze sporą dawką geniuszu. Do tego opowieść posiada te specyficzną aurę podniosłości, tak charakterystyczną dla lektur osadzonych w tej epoce. Okropne czasy, ale jakie piękne historie!

Świetna. Fabularyzowana historia tajnej brytyjskiej jednostki zajmującej się łamaniem szyfrów w czasie drugiej wojny światowej. Los trzech zupełnie różnych kobiet zostaje ze sobą połączony na zawsze przez przysięgę, tajemnicę i zdrajcę.

Zaskakująco wierna historii i szczegółowa. Nie jest ...

Rozwiń

Zwiń

Komedia romantyczna dla nie romantyków i cyników. Gorsze oceny nie dziwią, miłośnikom ciepłych kluch i Hallmarkowych filmów świątecznych, prawdopodobnie nie przypadnie do gustu.
Antybohaterzy literaccy i filmowi wszelkich romansideł dostali okazję do odwetu i go wykorzystali. Historia jest niegłupia, przenikliwa, inteligentna, zabawna i niesztampowa (nie wierzę, że to piszę).
Wreszcie jakaś porządna krytyka idyllicznej małomiasteczkowości i chociaż częściowe odkupienie wielkomiejskich zwierząt (nie każdy z nas marzy o drewnianym domku w głębi lasu, gromadce dzieci, dzierganiu swetrów i stolarce ^^).

Komedia romantyczna dla nie romantyków i cyników. Gorsze oceny nie dziwią, miłośnikom ciepłych kluch i Hallmarkowych filmów świątecznych, prawdopodobnie nie przypadnie do gustu.
Antybohaterzy literaccy i filmowi wszelkich romansideł dostali okazję do odwetu i go wykorzystali. Historia jest...

Rozwiń

Zwiń

Jestem wielką fanką powieści z akcją osadzoną w pierwszej połowie XX wieku, co większości przypadków kończy się historiami o wojnach światowych. W ostatnim czasie zauważyłam tendencję do trywializowania problemów tych strasznych czasów i powstające niesmaczne idylliczne historie z nimi związane (kazus "...cokolwiek... z Auschwitz"). Jak było w przypadku "Księgi utraconych imion"?

Historia francuskiego ruchu oporu i pracy fałszerzy była szalenie interesująca. Nieraz wysoce kreatywne próby oszukania nazistów budziły mój niemały podziw (ale właściwie chciałam poznać więcej szczegółów, więcej tematycznego "mięsa"). Klimat małego okupowanego francuskiego miasteczka miał swój urok (skojarzenie ze " Słowikiem" K. Hannah nieprzypadkowe). Kiełkujące uczucie pomiędzy Evą a Remym podane zostało w przystępnej i uroczej formie.

Wydaje mi się jednak, że jeżeli czytelnik szukał w tej opowieści waloru historycznego, mógł się mocno rozczarować. Ot, liźnięcie tematu, który był tylko tłem dla części romantycznej.

Niemniej, miło spędziłam czas.

Jestem wielką fanką powieści z akcją osadzoną w pierwszej połowie XX wieku, co większości przypadków kończy się historiami o wojnach światowych. W ostatnim czasie zauważyłam tendencję do trywializowania problemów tych strasznych czasów i powstające niesmaczne idylliczne historie z nimi zwi...

Rozwiń

Zwiń

Niemal dekadę temu trylogia zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Co z czwartą częścią? Dalej jest nastolatkowo, hiper emocjonalnie i ze skłonnością do przesady. Chyba trochę wyrosłam z teen dram, więc bawiłam się ciut gorzej. Niemniej, Julia i Warner to dalej para z jedną z najbardziej ekscytujących chemii w literaturze młodzieżowej.

Niemal dekadę temu trylogia zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Co z czwartą częścią? Dalej jest nastolatkowo, hiper emocjonalnie i ze skłonnością do przesady. Chyba trochę wyrosłam z teen dram, więc bawiłam się ciut gorzej. Niemniej, Julia i Warner to dalej para z jedną z najbardziej ek...

Rozwiń

Zwiń

A Jennifer znowu to samo... jest tak wtórnie, że na miejscu autorki spodziewałabym się pozwów od niektórych pisarzy: czysta zrzynka hierarchii i stosunków u Bogów wprost z Anielskich układów w Łowcy gildii N. Singh czy kreacja (XD duże słowo) głównej bohaterki wprost wzięta od właściwie wszystkich heroin S. Maas. Najgorsze jest jednak to, że Pani Armentrout najbardziej kopiuje sama siebie, nie wiem, zapętliła się czy co? Seraphena to przecież kropka w kropkę Poppy z Krwi i Popiołu. No może jest jeszcze bardziej irytująca. I wszechmocna. Wszechwiedząca.

No ale trzeba, oddać autorce, że potrafi budować chemię bohaterów (przynajmniej w pierwszych tomach serii).

Zabawa była przednia.

A Jennifer znowu to samo... jest tak wtórnie, że na miejscu autorki spodziewałabym się pozwów od niektórych pisarzy: czysta zrzynka hierarchii i stosunków u Bogów wprost z Anielskich układów w Łowcy gildii N. Singh czy kreacja (XD duże słowo) głównej bohaterki wprost wzięta od właściwie ws...

Rozwiń

Zwiń