Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W teorii wszystko jest pięknie, ale brakuje tu praktycznego zastosowania RIE. Głównie tego oczekiwaliśmy z żoną od poradnika.

Dwa przykłady z brzegu:
1) Dziecko chce jeść pizzę, ale jako świadomy rodzic podajemy mu owsiankę. Dziecko jej nie zjada, mówiąc przy tym kilka niemiłych słów, a świadomy rodzic RIE w tej sytuacji według poradnika “akceptuje swoje niepowodzenie” i nie podejmuje z dzieckiem tematu, żeby go nie urazić. Jak to ma zadziałać na dłuższą metę? Brakuje tak jak w innych tematach rozwinięcia i “wgryzienia” się głębiej, typu co robić w takiej sytuacji, żeby dziecko jednak jadło i próbowało nowych smaków? Jak uznanie swojej porażki w ten sposób ma w czymś pomóc?

2) Większość przykładów jest niestety odrealniona. Sami wychowując swoje dzieci 2 i 4 lata działamy w zgodzie z założeniami RIE i o ile w sytuacji gdy mieliśmy jedną córkę nie było z niczym najmniejszego problemu, tak teraz nie da się uniknąć sytuacji gdzie spiętrzone naczynia i prasowanie zmuszają rodziców do zajęcia się codziennymi tematami. W międzyczasie oczywiście dzieci muszą walczyć o tą jedną jedyną zabawkę czy też poduszkę którą każda musi mieć. Każdy rodzic wie jak działają wtedy wszelkie “poradnikowe” założenia na dzieci. W książce przytoczony jest przykład stawiania granic dziecku: “nie pozwalam żebyś się tak zachowywał/nie pozwalam się bić”. Wiadomo co da nam takie postawienie granicy w realnym życiu, brakuje jak wyżej rozwinięcia tematu w wariancie gdzie dziecko jednak postanowi, że nie jest zainteresowane postawiona granicą. Co robić wtedy? Tego się z książki nie dowiemy.

W teorii wszystko jest pięknie, ale brakuje tu praktycznego zastosowania RIE. Głównie tego oczekiwaliśmy z żoną od poradnika.

Dwa przykłady z brzegu:
1) Dziecko chce jeść pizzę, ale jako świadomy rodzic podajemy mu owsiankę. Dziecko jej nie zjada, mówiąc przy tym kilka niemiłych słów, a świadomy rodzic RIE w tej sytuacji według poradnika “akceptuje swoje niepowodzenie” i...