Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety po przeczytaniu tej książki mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony autor przekopał się przez setki źródeł, porozmawiał z wieloma osobami chcąc jak najbardziej szczegółowo i (w jego mniemaniu) rzetelnie oddać historie o których pisał. Do tego same historie członków IRA sa bardzo ciekawe. Jednak z drugiej strony jest to bardzo stronnicza i subiektywna książka - a nie tego oczekuje po reportażach.
Już od początku można domyslić sie, że autor jest zapewne w jakiś sposób związany z Irlandią (do czego na końcu sam się przyznaje) i widać komu "kibicuje" w tym konflikcie. I choć w tych czasach o obiektywizm trudno, to niektóre sarkazmy nie przystoją poważnemu reporterowi (jak np. zdanie oskarżające o bierność jednego z bohaterów: "Zasadniczo jednak trzymał się na uboczu, pomagając swojej żonie lady Elizabeth Kitson w pracach nad jakże inspirującą książką o koniu, którego miała w młodości"...).
Niechlubną "wisienką na torcie" jest wysnucie własnej tezy i oskarżenie jednego z bohaterów o morderstwo Jean McConville na podstawie domysłów - bez żadnych dowodów czy pisemnych czy ustnych od innych osób (choć wg autora potwierdzeniem jego tezy jest np to, że ktos mu nie zaprzeczył...). Koszmar!
I dlatego nie wiem czy mam polecać tę książkę czy nie. Jeśli chodzi o historie to bardzo polecam, jeśli chodzi o sposób napisania reportażu - nie polecam.

Niestety po przeczytaniu tej książki mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony autor przekopał się przez setki źródeł, porozmawiał z wieloma osobami chcąc jak najbardziej szczegółowo i (w jego mniemaniu) rzetelnie oddać historie o których pisał. Do tego same historie członków IRA sa bardzo ciekawe. Jednak z drugiej strony jest to bardzo stronnicza i subiektywna książka -...

Książka przedstawia dużo ciekawych misji Mossadu. Autorzy dobrze się do niej przyłożyli, ponieważ informacje pochodzą z wielu różnych źródeł (w tym także z wcześniej niepublikowanych dokumentów Mossadu) czy z rozmów z byłymi pracownikami izraelskich tajnych służb.
Jednak książka jest fabularyzowana, co mi bardzo przeszkadzało. Chciałam poznać tylko fakty, a nie także zmyślone historyjki autorów. Chodzi mi tu np. o fragmenty, w których autorzy napisali co w danym momencie myślał sobie bohater (albo nawet mieszkańcy jakiegoś miasta obserwujący daną sytuację!). Albo wstawki typu "w ten deszczowy poranek" (czy sprawdzali pogodę wszystkich opisywanych dni?) lub opisy postaci: wg autorów prawie każdy był tam przystojny lub miał chociaż "zadbana" brodę. Nie wiem czym kierowali się autorzy przy wymyślaniu niektórych nazwisk i nazw operacji (w nawiasie sami podają, że nazwa jest zmyślona...). Przecież po prostu mogli ominąć tę informację a nie wymyślać co im się podoba.
Podsumowując: same historie są ciekawe, ale sposób ich opisu jest fatalny. Tak fatalny, że musiałam zmuszać się, żeby doczytać książkę do końca.

Książka przedstawia dużo ciekawych misji Mossadu. Autorzy dobrze się do niej przyłożyli, ponieważ informacje pochodzą z wielu różnych źródeł (w tym także z wcześniej niepublikowanych dokumentów Mossadu) czy z rozmów z byłymi pracownikami izraelskich tajnych służb.
Jednak książka jest fabularyzowana, co mi bardzo przeszkadzało. Chciałam poznać tylko fakty, a nie także...

Nie polecam! Książka jest jednym wielkim zachwytem nad Murakamim i jego twórczością. Nawet jego wady czy niedociągnięcia obrócone są w zalety. Owszem, dowiedziałam się czegoś nowego i o Murakamim i o jego twórczości, ale wszystko jest tak cukierkowo opisane, że musiałam się wręcz zmuszać, żeby dotrwać do końca. Styl popsuł mi całą przyjemność czytania.
Jednak trzeba przyznać, że Jay Rubin włożył wiele wysiłku w tę pozycję - odwołuje się tu do wielu źródeł i dość wnikliwie analizuje teksty Murakamiego.
Książka koncentruje się głównie na opisie i przeanalizowaniu prac Harukiego (do 2003 roku). Już przeglądając ją w księgarni wiedziałam o tym i byłam na to nastawiona, dlatego też akurat ten aspekt mi tu nie przeszkadzał. Jednak jeśli ktoś nie chce poznać fabuły którejś z wcześniejszych książek Murakamiego (której jeszcze nie czytał) - nie radzę sięgać po tę pozycję.
W zasadzie w ogóle nie radzę po nią sięgać. Nikomu: ani tym co już czytali jego książki, ani tym co jeszcze mają to przed sobą. Strata czasu.

Nie polecam! Książka jest jednym wielkim zachwytem nad Murakamim i jego twórczością. Nawet jego wady czy niedociągnięcia obrócone są w zalety. Owszem, dowiedziałam się czegoś nowego i o Murakamim i o jego twórczości, ale wszystko jest tak cukierkowo opisane, że musiałam się wręcz zmuszać, żeby dotrwać do końca. Styl popsuł mi całą przyjemność czytania.
Jednak trzeba...

Przewodnik całkiem dobry, choć nie świetny. Ma dużo zdjęć, tras wycieczek, historii czy cytatów różnych kobiet. Podoba mi się, że zwrócono tu także uwagą na malutkie wsie czy mniej popularne atrakcje. Jednak opisy atrakcji nie są wyczerpujące.
Przewodnik jest podzielony regionami, jest bardzo czytelny. Łatwo i szybko można znaleźć interesujące nas miejsca. Na końcu znajduje się mały "Słowniczek turystki". Przewodnik ma 400 stron.

Przewodnik całkiem dobry, choć nie świetny. Ma dużo zdjęć, tras wycieczek, historii czy cytatów różnych kobiet. Podoba mi się, że zwrócono tu także uwagą na malutkie wsie czy mniej popularne atrakcje. Jednak opisy atrakcji nie są wyczerpujące.
Przewodnik jest podzielony regionami, jest bardzo czytelny. Łatwo i szybko można znaleźć interesujące nas miejsca. Na końcu...

Książka jest świetna. Od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu. Podoba mi się nie tylko sama fabuła, ale też styl z jakim autor pisze i to, że mamy trzech, równoległych narratorów: ojca, dorosłą córkę i jej małego synka. Każdy na to samo wydarzenie patrzy w zupełnie inny sposób. Świetnie (i prawdziwie) oddany charakter tytułowej "szarańczy". Polecam!

Książka jest świetna. Od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu. Podoba mi się nie tylko sama fabuła, ale też styl z jakim autor pisze i to, że mamy trzech, równoległych narratorów: ojca, dorosłą córkę i jej małego synka. Każdy na to samo wydarzenie patrzy w zupełnie inny sposób. Świetnie (i prawdziwie) oddany charakter tytułowej "szarańczy". Polecam!

Książka ta to subiektywne wspomnienia Bunina o Czechowie. Ale to, że Bunin jest tak zachwycony i twórczością i samym Czechowem wcale tu nie przeszkadza. Książkę czyta się bardzo lekko i szybko (w końcu Bunin był także autorem z "górnej półki").
Bunin jako przyjaciel Czechowa zamieścił tu nie tylko wspomnienia ich wspólnych rozmów, ale także informacje zebrane od innych osób lub wyczytane w listach.
Książka może czasami wydawać się trochę chaotyczna, ale nie można się temu dziwić, ponieważ Bunin umarł zanim ją skończył. Zostało wydane jedynie to, co zdążył napisać i zanotować, a nie ostateczna, zredagowana wersja.

Książka ta to subiektywne wspomnienia Bunina o Czechowie. Ale to, że Bunin jest tak zachwycony i twórczością i samym Czechowem wcale tu nie przeszkadza. Książkę czyta się bardzo lekko i szybko (w końcu Bunin był także autorem z "górnej półki").
Bunin jako przyjaciel Czechowa zamieścił tu nie tylko wspomnienia ich wspólnych rozmów, ale także informacje zebrane od innych osób...

Książką ta jest nie tylko ładnie wydana, ale też bardzo przemyślana. To małe kompendium wiedzy o różnych serach (A4; 188 stron).
W książce znajdziemy m.in. krótką historię sera, zasady jego produkcji, podział, jak się z nimi prawidłowo obchodzić, jak dobierac odpowiednie wino do poszczególnych gatunków, a nawet parę słów o zwierzętach dających mleko!
Większą część książki zajmuje podział wg krajów, w którym to znajdziemy opisy już poszczególnych serów, a także ciekawe i różnorodne przepisy z ich wykorzystaniem.
Uważam, że książka warta jest uwagi. Ma nie tylko piękne zdjęcia, ale jest też napisane w prosty, nieprzesadzony sposób, a przy tym cały czas pozostaje merytoryczna.
Polecam nie tylko miłośnikom serów, ale także amatorom!

Książką ta jest nie tylko ładnie wydana, ale też bardzo przemyślana. To małe kompendium wiedzy o różnych serach (A4; 188 stron).
W książce znajdziemy m.in. krótką historię sera, zasady jego produkcji, podział, jak się z nimi prawidłowo obchodzić, jak dobierac odpowiednie wino do poszczególnych gatunków, a nawet parę słów o zwierzętach dających mleko!
Większą część książki...

Jeśli ktoś potrzebuje jedynie ogólnych informacji i lubi, kiedy w przewodniku jest więcej zdjęć niż tekstu to polecam. Teksty są takie same (ale baaardzo skrócone), jak w grubych, nieilustrowanych i wg mnie najlepszych w Polsce przewodnikach Pascala.
Jak dla mnie za mało informacji, za dużo (lub za duże formaty) zdjęć. Ale merytorycznie całkiem ok.

Jeśli ktoś potrzebuje jedynie ogólnych informacji i lubi, kiedy w przewodniku jest więcej zdjęć niż tekstu to polecam. Teksty są takie same (ale baaardzo skrócone), jak w grubych, nieilustrowanych i wg mnie najlepszych w Polsce przewodnikach Pascala.
Jak dla mnie za mało informacji, za dużo (lub za duże formaty) zdjęć. Ale merytorycznie całkiem ok.

Jeśli ktoś potrzebuje jedynie ogólnych informacji i lubi, kiedy w przewodniku jest więcej zdjęć niż tekstu to polecam. Teksty są takie same (ale baaardzo skrócone), jak w grubych, nieilustrowanych i wg mnie najlepszych w Polsce przewodnikach Pascala.
Jak dla mnie za mało informacji, za dużo (lub za duże formaty) zdjęć. Ale merytorycznie całkiem ok.

Jeśli ktoś potrzebuje jedynie ogólnych informacji i lubi, kiedy w przewodniku jest więcej zdjęć niż tekstu to polecam. Teksty są takie same (ale baaardzo skrócone), jak w grubych, nieilustrowanych i wg mnie najlepszych w Polsce przewodnikach Pascala.
Jak dla mnie za mało informacji, za dużo (lub za duże formaty) zdjęć. Ale merytorycznie całkiem ok.

To opowiadanie jest jedną z najważniejszych książek we współczesnej literaturze niemieckiej - tak smao jak jego autorka jest jedną z najważniejszych autorek NRD i już zjednoczonych Niemiec. Jest ona przesycona wątkami autobiograficznymi, które tylko dodają jej realizmu i dramatyzmu.

Opowiadanie opisuje jeden dzień z życia pisarki, która jest śledzona przez Stasi i zdaje sobie z tego sprawę. Pozornie w książce niewiele się dzieje, jednak przekazywane uczucia, emocje i myśli pisarki nie pozwalają czytelnikowi się nudzić.

Jest to raczej książka skupiająca się na psychice i zachowaniach ludzkich. Główna bohaterka opowiadania (przez wielu uważana za alter ego autorki) nie piętnuje jednoznacznie pracowników Stasi. Stara się zrozumieć ich motywy. Zdaje sobie sprawę, że oni jedynie wykonują swoją pracę.

Książka ta wywołała 3-letnią dyskusję w Niemczech na temat zachowania i nastawienia NRD-owskich pisarzy do NRD. Wiele zarzucało Wolf, iż tak późno wydała tę książkę (opowiadanie napisane zostało w 1979 roku a wydane dopiero w 1990 - po zburzeniu Muru Berlińskiego) dlatego, bo nie chciała pisać źle o NRD. Sytuacja tylko się pogorszyła, gdy w 1993 roku Christa Wolf przynała się, iż w latach 1959 - 1962 była tajnym współpracownikiem Stasi. Mimo, iż nic ważnego nie przekazała, a w następnych latach sama stała się objektem inwigilacjii Stasi, wielu ludzi zarzucało jej dwulicowość.

Uważam, iż książka warta jest przeczytania. Jeśli ktoś chce poznać problemy Niemców w czasie NRD lub w czasie jednoczenia się Niemiec jest to pozycja wręcz obowiązkowa.

To opowiadanie jest jedną z najważniejszych książek we współczesnej literaturze niemieckiej - tak smao jak jego autorka jest jedną z najważniejszych autorek NRD i już zjednoczonych Niemiec. Jest ona przesycona wątkami autobiograficznymi, które tylko dodają jej realizmu i dramatyzmu.

Opowiadanie opisuje jeden dzień z życia pisarki, która jest śledzona przez Stasi i zdaje...