Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Teodory nie było – co za ulga! Na jedno czekał : móc żyć w sposób, z którego nic nie wynika. Żyć bez objaśnień, bez komentarzy i wniosków.

Teodory nie było – co za ulga! Na jedno czekał : móc żyć w sposób, z którego nic nie wynika. Żyć bez objaśnień, bez komentarzy i wniosków.

Wzgardliwy dąs na pięknej twarzy chłopca działał mu na nerwy.

Wzgardliwy dąs na pięknej twarzy chłopca działał mu na nerwy.

/jedzenie/Poruszał przy tym głową, w której środku była czaszka, jakby to było rzeczą najprostszą w świecie. Gryzł szczęką i od tego przesuwało się coś po skórą jego skroni.

/jedzenie/Poruszał przy tym głową, w której środku była czaszka, jakby to było rzeczą najprostszą w świecie. Gryzł szczęką i od tego przesuw...

Pojęcie o własnym wnętrzu długo nie było jasne. Dopiero w miarę upływających lat wnętrzności się różniczkują. Jakub widział rozkrojone zwierzęta, w atlasach anatomicznych obnażone organy ludzkie – żołądek, wątrobę, zielonoszare przeguby jelit, gąbeczki gałęziste płuc. Czyżby to istotnie było nami? – myślał ze zgrozą. Czy można na to przystać? Czy przyjąć tę poniżającą identyczność?

Pojęcie o własnym wnętrzu długo nie było jasne. Dopiero w miarę upływających lat wnętrzności się różniczkują. Jakub widział rozkrojone zwier...

/jedzenie/ Wkładał w głąb siebie, do swego środka zupełnie jak do worka. Głównym otworem, wierzchem worka, zawiązanym na zamknięte usta! Jakby to nie było potworne! Tu czaszka wysuwa się najbardziej na wierzch, tu jest po prostu widoczna jako zęby. Cóż za dziw! Oto rzecz, od której Jakub nie mógł myśli oderwać, gdy przypominała mu się w nocy Zęby, zęby! Jakże niewinna to jest rzecz, gdy się ukazuje w uśmiechu – zęby równe, białe albo krzywe, albo zepsute, jak u Modesta. Gdy się je plombuje! Nikt dorosły nie zastanawia się nad tym, że wystarczy uśmiechnąć się do lusterka, aby własnymi oczami ujrzeć nagą kość własną, umocowaną w szczęce własnej czaszki! I tym zębów używa się do uśmiechu, do przegryzania sznurka, gdy nie ma nożyczek. Do zgrzytania ze złości!

/jedzenie/ Wkładał w głąb siebie, do swego środka zupełnie jak do worka. Głównym otworem, wierzchem worka, zawiązanym na zamknięte usta! Jak...

Była w barwie tego dnia i ruchomości obłoków cała uroda ziemi.

Była w barwie tego dnia i ruchomości obłoków cała uroda ziemi.

Myślał o sobie, chociaż to nie on umierał. Myślał : skończy się życie, urwie ten proces – ustanie możność powiedzenia: ja. Moja skóra i mięso w niej, moje oczy, powieki i rzęsy, moje zęby, moje nogi i palce, którymi mogę ruszać, moje paznokcie, które mogę czuć – to jestem ja. I to mnie, takiego mnie, spotyka ten los podziemny. Nigdzie nie odejdę, nigdzie i nijak nie przetrwam, nie będę miał czym trwać. Umrę właśnie, jak żyłem – sobą: rękami i nogami, i głową, i oczami, i ustami.

Myślał o sobie, chociaż to nie on umierał. Myślał : skończy się życie, urwie ten proces – ustanie możność powiedzenia: ja. Moja skóra i mięs...

Myślał: „ciało” jest troską tych, którzy zostają – przedmiot martwy, ogromny, tym dziwny, że całkiem nieprzydatny, gdy „duch z niego uleciał”. Ale los właściwy – to jest już tylko ten podziemny dół, ciemność, trumna – taka, jaka jest od środka, nie z wierzchu.

Myślał: „ciało” jest troską tych, którzy zostają – przedmiot martwy, ogromny, tym dziwny, że całkiem nieprzydatny, gdy „duch z niego uleciał...

Miał w sobie postanowienie życia więcej niż dotąd, życia w sposób lepszy i trwalszy. Przecież nie było nic pomiędzy wciąż przeplatającym się życiem i umieraniem – tylko to jedno: bliski człowiek, do którego przychodzi się w trwodze, o którego się drży i troska, z którym we dwoje można to znieść, że się umrze.

Miał w sobie postanowienie życia więcej niż dotąd, życia w sposób lepszy i trwalszy. Przecież nie było nic pomiędzy wciąż przeplatającym się...