Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.

Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.

Co to znaczy kochać mężczyznę? To znaczy kochać go na przekór sobie, na przekór niemu, na przekór całemu światu. To znaczy kochać go w sposób, na który nikt nie ma wpływu.

Co to znaczy kochać mężczyznę? To znaczy kochać go na przekór sobie, na przekór niemu, na przekór całemu światu. To znaczy kochać go w sposób, na który nikt nie ma wpływu.

Każda kobieta ma twoją twarz. Widzę tylko Ciebie i tylko Ciebie chcę.

Każda kobieta ma twoją twarz. Widzę tylko Ciebie i tylko Ciebie chcę.

To było miękkie i cudowne. Niepewne i rozważne jednocześnie. Pocałował mnie raz, potem znowu, a potem trzeci raz z cichym 'grrr' pomiędzy. Jego zapach, który dotąd jakoś przegapiłam, wypełnij moje nozdrza. Pachniał piaskiem, słońcem i słodką mieszanką wanilii i dymu. Nie ohydnego dymu papierosowego, ale ciepłym dymem z fajki i kominka w jednym. Słodki Jezu, on jest jak mój własny, osobisty S'more. Ta kombinacja na serio mieszała mi w głowie. Rozdzieliliśmy się i tylko patrzyliśmy na siebie. Pochyliłam się opierając czoło o jego. Szczerze, potrzebowałam podpory. Kręciło mi się w głowie. Uśmiechnął się pierwszy, a ja odpowiedziałam mu tym samym. – Poczułaś to? – zapytał, niepokój przebiegł przez jego twarz. – Taa, poczułam. Ty też? – spytałam flirtując. – Nie, to znaczy tak, jasne że to poczułem, ale czy poczułaś to na głowie? – zapytał, zaczynając uśmiechać się szeroko. – O czym ty mówisz? – zapytałam, podnosząc rękę do włosów. – O Jezu, Grace, mewa właśnie nasrała ci na głowę – oświadczył i zaczął się trząść. – Co? – krzyknęłam, zrywając się z miejsca i kręcąc w kółko. Oczywiście mewa nasrała mi na głowę. Jego śmiech rozbrzmiewał na plaży.

To było miękkie i cudowne. Niepewne i rozważne jednocześnie. Pocałował mnie raz, potem znowu, a potem trzeci raz z cichym 'grrr' pomiędzy. Jego zapach, który dotąd jakoś przegapiłam, wypełnij moje nozdrza. Pachniał piaskiem, słońcem i słodką mieszanką wanilii i dymu. Nie ohydnego dymu papierosowego, ale ciepłym dymem z fajki i kominka w jednym. Słodki Jezu, on jest jak mój włas...

Pomyślcie, jak mógłby wyglądać nasz świat, gdybyśmy nauczyli się błogosławić to, co mamy, zamiast przeklinać los za to, czego nas pozbawił!

Pomyślcie, jak mógłby wyglądać nasz świat, gdybyśmy nauczyli się błogosławić to, co mamy, zamiast przeklinać los za to, czego nas pozbawił!

Początki są nagłe, ale także podstępne. Zakradają się z boku, trzymają się w cieniu, czają się, nie rozpoznane. A potem eksplodują.

Początki są nagłe, ale także podstępne. Zakradają się z boku, trzymają się w cieniu, czają się, nie rozpoznane. A potem eksplodują.

Tak, właśnie tak patrzyłem wtedy na rzeczywistość. Teraz, w Londynie, słuchając łomotu skrzydeł helikoptera, czuję, że wszystko się zmieniło. Po pierwsze nie wierzę już, że mam władzę nad tym filmem, nad moim życiem. Na przestrzeni minionych lat w jakiś sposób zostałem przesunięty z miejsca za kamerą przed kamerę, tylko kiedy to się stało... Dziś jestem tylko marnym aktorem, a reżyser - nazwijcie go Bogiem, Losem, Allahem, Eisensteinem czy Clintem Eastwoodem - okazał się nieprzewidywalnym skurwysynem. Trudno powiedzieć, jakie ma plany na następny dzień zdjęciowy, może to być naprawdę cokolwiek, w każdym razie nie ma co liczyć na to, że zdradzi mi swoje zamiary. Ma też bardzo dobrą pamięć, paskudną pamięć i niczego nie zapomina. Słuchaj, mówię, dlaczego robię akurat coś takiego? Jak to się stało, że Dan zachowuje się właśnie w taki sposób? To do mnie nie pasuje. Te krótkie klatki są bez sensu. W jednej chwili jestem człowiekiem sukcesu, stoję na szczycie świata, radosny jak szczypiorek na wiosnę, a już w następnej kamera pokazuje zbliżenie twarzy Dana, na której maluje się, co tu kryć, przerażenie. Dlaczego? Co się dzieje? Co takiego zrobiłem? Co się stało? Ten scenariusz to jedno wielkie gówno. Chaos. Dzieło przypadku. Wydaje ci się, że to dzieło przypadku, odpowiada faszysta siedzący na krześle reżysera. Ależ oczywiście! Z drugiej strony, pamiętasz może trzydziestą szósta klatkę z drugiej rolki? Pamiętasz, co wtedy powiedziałeś? Co wtedy zrobiłeś? Sądziłeś, że to nieistotne? Błąd, smutasie. W tym filmie konkretne działania, pociągają za sobą określone konsekwencje, w każdym razie czasami, bo w ostatecznym rozrachunku i tak zależy to od mojego nastroju... I ziewa.

Tak, właśnie tak patrzyłem wtedy na rzeczywistość. Teraz, w Londynie, słuchając łomotu skrzydeł helikoptera, czuję, że wszystko się zmieniło. Po pierwsze nie wierzę już, że mam władzę nad tym filmem, nad moim życiem. Na przestrzeni minionych lat w jakiś sposób zostałem przesunięty z miejsca za kamerą przed kamerę, tylko kiedy to się stało... Dziś jestem tylko marnym aktorem, a ...