Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka bardzo poruszająca. Opowieść o losach dziewcząt w wieku dojrzewania, które muszą w tak młodym wieku szybko dorosnąć i postawić na szali własne szczęście, chęć życia po swojemu a życie z rodziną, zgodnie z tradycjami, honorem. Autorka wspaniale pokazuje różnice pomiędzy kulturami Anglii, czy też szeroko rozumianego "Zachodu" a krajami islamskimi. Pomijając jednak różnice kulturowe tych dwóch światów, najważniejsze powinno być życie i zdrowie każdego człowieka, bez wyjątku czy jest to mężczyzna, kobieta czy też dziecko. A podstawowym celem każdego kraju i wyznania religijnego powinno być dbanie o członków swojej społeczności, bądź o mieszkańców kraju - bez względu na to skąd pochodzą.

Książka bardzo poruszająca. Opowieść o losach dziewcząt w wieku dojrzewania, które muszą w tak młodym wieku szybko dorosnąć i postawić na szali własne szczęście, chęć życia po swojemu a życie z rodziną, zgodnie z tradycjami, honorem. Autorka wspaniale pokazuje różnice pomiędzy kulturami Anglii, czy też szeroko rozumianego "Zachodu" a krajami islamskimi. Pomijając jednak...

Niby nic wielkiego, zbiór kilku cytatów, kilka ciepłych słów. Ale faktycznie działają jak plaster. Czasem warto przeczytać coś miłego, szczególnie jak życie nie rozpieszcza.

Niby nic wielkiego, zbiór kilku cytatów, kilka ciepłych słów. Ale faktycznie działają jak plaster. Czasem warto przeczytać coś miłego, szczególnie jak życie nie rozpieszcza.

Książka dla osób zafascynowanych działalnością WOŚP. Czyta się przyjemnie, sposób pisania jest tak samo charakterystyczny, jak sposób wypowiedzi Jurka Owsiaka.
Jednak moim zdaniem, streszczenie 19 lat działalności Orkiestry w jednym tomie, to trochę za dużo. Przyjemnie się czytało do 12, 13 finału, później potrzebowałam 2 tygodni przerwy. Stanowczo czułam przesyt i nawet po powrocie do lektury już nie czytałam z ogromnym zainteresowaniem, a jedynie dlatego by doczytać.
Cóż, chyba mimo podziwu dla Fundacji, ta książka to było dla mnie za dużo.

Książka dla osób zafascynowanych działalnością WOŚP. Czyta się przyjemnie, sposób pisania jest tak samo charakterystyczny, jak sposób wypowiedzi Jurka Owsiaka.
Jednak moim zdaniem, streszczenie 19 lat działalności Orkiestry w jednym tomie, to trochę za dużo. Przyjemnie się czytało do 12, 13 finału, później potrzebowałam 2 tygodni przerwy. Stanowczo czułam przesyt i nawet po...

W porównaniu z przeczytanymi przeze mnie ostatnio książkami, to była bardzo przyjemna i lekka lektura. Powieść napisana jest w lekkiej formie. Przyjemnie i szybko się czyta. Przyznam, że nie znam pierwszej części książki, ale po przeczytaniu "Jeszcze się spotkamy" z chęcią sięgnę po poprzednią część.
Opowieść o niesamowitej miłości oraz wierności. Nasyca nadzieją, że w życiu warto czekać na to prawdziwe i wartościowe uczucie.

W porównaniu z przeczytanymi przeze mnie ostatnio książkami, to była bardzo przyjemna i lekka lektura. Powieść napisana jest w lekkiej formie. Przyjemnie i szybko się czyta. Przyznam, że nie znam pierwszej części książki, ale po przeczytaniu "Jeszcze się spotkamy" z chęcią sięgnę po poprzednią część.
Opowieść o niesamowitej miłości oraz wierności. Nasyca nadzieją, że w...

Bardzo poruszająca opowieść o młodej dziewczynie, rewelacyjnie napisany szkic psychiki dorastającej nastolatki. Moim zdaniem sama opowieść o chorobie jest tylko w tle. Najważniejszym tematem tu była sytuacja rodzinna głównej bohaterki, brak jakiegokolwiek porozumienia z najbliższymi, ciągły stres i wygórowane wymagania wobec samej siebie. Jak to sama w pewnym momencie określiła, że nie może ich zawieść. Najpierw dziadków, rodziców, później nauczycieli i psychiatrów.
W niesamowity sposób została w książce opisana zawiłość dziewczęcej psychiki. Jej problemy, rozterki, myśli i kompleksy. I ta chęć, by móc coś kontrolować. By móc mieć nad czymś władzę i by osiągnąć sukces. Nawet jeśli tym sukcesem wówczas było osiągnięcie jak najniższej wagi i jak najdłużej unikać lekarzy.
Opowieść Karoliny czytałam z zapartym tchem. Jest napisana w prosty i zrozumiały sposób. Mam nadzieję, że autorka osiągnie swój zamierzony cel. Po pierwsze, że zwycięży z przerażającą chorobą i uda jej się stłamsić w sobie Kristin. Po drugie, że pomoże innym dziewczynom zrozumieć, czym na prawdę jest anoreksja. I jaki wpływ na nie może mieć narastająca obsesja na temat własnego ciała i wagi.

Bardzo poruszająca opowieść o młodej dziewczynie, rewelacyjnie napisany szkic psychiki dorastającej nastolatki. Moim zdaniem sama opowieść o chorobie jest tylko w tle. Najważniejszym tematem tu była sytuacja rodzinna głównej bohaterki, brak jakiegokolwiek porozumienia z najbliższymi, ciągły stres i wygórowane wymagania wobec samej siebie. Jak to sama w pewnym momencie...

Książka dostała się w moje ręce przypadkiem. Gdy zaczynałam ją czytać, patrzyłam na jej treść przez pryzmat osoby, do której książka należy. Próbowałam w historii Katarzyny znaleźć słowa, które moją niepełnosprawną przyjaciółkę postawiłyby do pionu. Przyznam szczerze, że nie znalazłam ich. Przynajmniej na początku. Później historia Kasi zaczęła mnie wciągać, z zapartym tchem czytałam o jej życiu: zarówno tym pełnym emocji życiu zdrowej kobiety, jak i owładniętym przez postępującą chorobę. Starałam się nie oceniać jej przyjaciół, znajomych i dzieci. Ciężko było się od tego powstrzymać. Ale jest tak jak pisze Katarzyna: dzieci w ciągu krótkiego czasu zostały pozbawione dzieciństwa, poczucia bezpieczeństwa i matki. Tak - matki też. Zamiast ich matki pojawił się strach o każdy dzień, strach, że ich rodzicielka umrze i ich zostawi, samych sobie.
"Ołówek" jest poruszającą opowieścią, przy której momentami towarzyszył mi śmiech, a momentami łzy same spływały z oczu. Jednak w przeciągu całej lektury towarzyszyło napięcie. Podziwiam Katarzynę za jej siłę, za jej wiarę. Jest niesamowitą kobietą. I mam nadzieję, że lektura tej książki pomoże mojej przyjaciółce znaleźć w sobie podobne pokłady siły. Czyli - znalazłam to, czego początkowo szukałam w książce.

Książka dostała się w moje ręce przypadkiem. Gdy zaczynałam ją czytać, patrzyłam na jej treść przez pryzmat osoby, do której książka należy. Próbowałam w historii Katarzyny znaleźć słowa, które moją niepełnosprawną przyjaciółkę postawiłyby do pionu. Przyznam szczerze, że nie znalazłam ich. Przynajmniej na początku. Później historia Kasi zaczęła mnie wciągać, z zapartym...