Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem na tak, aczkolwiek miałabym pewne zastrzeżenia. Mam wrażenie, że książka jest tak bardzo skierowana do młodego pokolenia, że starsi mogliby jej nie zrozumieć. Ale Hołownia podkreśla, że taki ma cel - w świecie Zachodu coraz mniej mówi się o świętych i on chciałby to zmieć, docierając właśnie do młodych ludzi. Mamy do dyspozycji 52 krótkie życiorysy napisane w bardzo przystępnym języku i musimy zdecydować, czy któraś z opisanych w książce osob przypada nam do gustu. Do tego stopnia, by zacząć się do niej modlić. Nic nie tracimy, dlaczego więc nie spróbować? A do próbowania Hołownia jest najlepszy.

Jestem na tak, aczkolwiek miałabym pewne zastrzeżenia. Mam wrażenie, że książka jest tak bardzo skierowana do młodego pokolenia, że starsi mogliby jej nie zrozumieć. Ale Hołownia podkreśla, że taki ma cel - w świecie Zachodu coraz mniej mówi się o świętych i on chciałby to zmieć, docierając właśnie do młodych ludzi. Mamy do dyspozycji 52 krótkie życiorysy napisane w bardzo...

Książka wygrywa swoją autentycznością. Jest trudna w lekturze, bo zaczyna się znikąd i kolejne jej fragmenty to przeplatające się fakty dotyczące podróży w rejon Amazonki, kawałki własnego życiorysu, kawałki życiorysu Ewy i jeszcze trochę wspomnień ze szpitala psychiatrycznego. Ale nadrabia głosem złamanej, przygnębionej kobiety, która wybiera się aż na drugi koniec świata, by tam zdefiniować siebie na nowo. Czy nie czujemy czegoś podobnego? Czy czasem nie wiemy, kim jesteśmy? Czy nie czujemy się zagubieni w życiu codziennym? Jeśli nie, możemy uważać się za szczęściarzy. Wtedy i tak warto sięgnąć po książkę – pomoże nam ona zrozumieć innych. Polecam.

Książka wygrywa swoją autentycznością. Jest trudna w lekturze, bo zaczyna się znikąd i kolejne jej fragmenty to przeplatające się fakty dotyczące podróży w rejon Amazonki, kawałki własnego życiorysu, kawałki życiorysu Ewy i jeszcze trochę wspomnień ze szpitala psychiatrycznego. Ale nadrabia głosem złamanej, przygnębionej kobiety, która wybiera się aż na drugi koniec świata,...

Nie znałam historii Jureczka, więc to dobrze, że sięgnęłam po książkę. Przeczytałam ją bardzo osobiście, bo przypadki śmiertelnie chorych dzieci to dla mnie bardzo mnie angażują emocjonalnie. Cieszę się, że chłopczyk tak świetnie radzi sobie w życiu i że idzie już do przedszkola. Na pewno będę trzymać za niego kciuki. Co do książki jako książki – ciekawa narracja, pisana z perspektywy małego dziecka, który nie zna wszystkich terminów medycznych, ale rozumie i wie zazwyczaj bardzo dużo. Jurek opisuje nie tylko swoją chorobę, ale też to, co się wokół niego dzieje – widać tutaj ogromne pokłady wsparcia i opieki ze strony rodziny, ale też przyjaciół rodziny. Bardzo budujące. Myślę, że warto po nią sięgnąć, ale trzeba się uzbroić w chusteczki.

Nie znałam historii Jureczka, więc to dobrze, że sięgnęłam po książkę. Przeczytałam ją bardzo osobiście, bo przypadki śmiertelnie chorych dzieci to dla mnie bardzo mnie angażują emocjonalnie. Cieszę się, że chłopczyk tak świetnie radzi sobie w życiu i że idzie już do przedszkola. Na pewno będę trzymać za niego kciuki. Co do książki jako książki – ciekawa narracja, pisana z...