Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu Duszy Ognia zastanawiałem się, czy warto brnąć dalej w "Miecz Prawdy". Następne tomy jednak czekały na półce, więc w końcu sięgnąłem po Nadzieję Pokonanych. I widać, że Goodkind przyłożył się tutaj znacznie bardziej! Ponownie dostajemy dość długie przedstawienie nowej postaci, Nicci, jednak w przeciwieństwie do fragmentów z Anderith z "piątki", tutaj nie czuć znużenia nowymi postaciami. Warto też dodać, że spora część książki dotyczy Kahlan, przesuwając Richarda na drugi plan praktycznie aż do samego końca. Przez cały czas czytania czuć było rozpacz walczących, gdzie pomimo wszelkich prób, nie udawało się przechylić szali zwycięstwa na korzyść Nowego Świata. Jedyne zastrzeżenie mam do samego budowania świata - Stary Świat poznaliśmy już w drugiej części, jednak z informacji zawartych w szóstym tomie wynika, że ziemie te są olbrzymie. Natomiast Goodkind potraktował je trochę po macoszemu. Niemniej jednak po rozczarowaniu, jakim była piąta część, rad jestem że kolejny tom stoi na dużo wyższym poziomie.

Po przeczytaniu Duszy Ognia zastanawiałem się, czy warto brnąć dalej w "Miecz Prawdy". Następne tomy jednak czekały na półce, więc w końcu sięgnąłem po Nadzieję Pokonanych. I widać, że Goodkind przyłożył się tutaj znacznie bardziej! Ponownie dostajemy dość długie przedstawienie nowej postaci, Nicci, jednak w przeciwieństwie do fragmentów z Anderith z "piątki",...

Naprawdę chciałem dać większą ocenę i przez ponad 600 stron zastanawiałem się pomiędzy 8 a 9. Niestety, kompletnie niepotrzebny i nudny wątek wyjazdu głównego bohatera i wydarzenia, które się tam odbyły na moment odebrały mi ochotę czytania. Brzmiało to bardziej jak szkic, którego autor za bardzo nie dopracował, gryzło się to strasznie z resztą powieści i tak naprawdę nie wniosło absolutnie nic. Dodając do tego dość rozczarowującą końcówkę, Imię Wiatru dostaje zaledwie "6". Niemniej jednak, te pierwsze kilkaset stron jest naprawdę rewelacyjne, szkoda tylko, że autor gdzieś zatracił w trakcie to "coś", co sprawiało, że czyta się tak świetnie.

Naprawdę chciałem dać większą ocenę i przez ponad 600 stron zastanawiałem się pomiędzy 8 a 9. Niestety, kompletnie niepotrzebny i nudny wątek wyjazdu głównego bohatera i wydarzenia, które się tam odbyły na moment odebrały mi ochotę czytania. Brzmiało to bardziej jak szkic, którego autor za bardzo nie dopracował, gryzło się to strasznie z resztą powieści i tak naprawdę nie...

Po przeczytaniu "Stopu Prawa" nie będę krył, iż po Sandersonie spodziewałem się czegoś więcej. Nie jestem pewien, czy przeniesienie się w lekko steampunkowe klimaty odbiły się tej powieści na dobre ale gdzieś mi brakuje wspaniałego klimatu z poprzednich tomów. Główny bohater jest wyjątkowo nieprzekonujący (Wayne natomiast trzyma poziom), wątek jest przewidywalny do bólu i niestety czuć wpływy klimatów Young Adult, w których Brandon się ostatnio lubuje. Dodając do tego ciężar naprawdę świetnej pierwszej trylogii, "Stop" nawet nie próbuje ustawiać wyżej poprzeczki, lecz po prostu przechodzi pod nią, oferując średnią, przewidywalną akcję na kilka wieczorów (objętościowo ledwo 300 stron). Mam nadzieję, że "Cienie Tożsamości" trochę rozkręcą niemrawe Elendel, póki co "piąteczka" za Wayne'a.

Po przeczytaniu "Stopu Prawa" nie będę krył, iż po Sandersonie spodziewałem się czegoś więcej. Nie jestem pewien, czy przeniesienie się w lekko steampunkowe klimaty odbiły się tej powieści na dobre ale gdzieś mi brakuje wspaniałego klimatu z poprzednich tomów. Główny bohater jest wyjątkowo nieprzekonujący (Wayne natomiast trzyma poziom), wątek jest przewidywalny do bólu i...