Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie musisz umieć w dorosłość - tak na pierwszy i drugi rzut oka, nikt nie umie, tylko życie i pesel wskazują, że trzeba wziąć się w garść i udawać, że już się ogarnia rzeczywistość, choć tak naprawdę to nie, bo w środku człowiek czuje się wciąż na 16, mimo iż metryka mówi 32, 48 itd.

To jedno z wielu przesłań książki-kocyka-okładu na człowieka, jaką podarowała nam Marta Kisiel w tym roku. Mowa oczywiście o "Małej drace w fińskiej dzielnicy", którą przeczytałam za szybko. Czy żałuję? Nie, nawet za szybko nie znaczy źle, a jak zawsze cudowna skleroza pozwoli mi wrócić do tej książki za pół roku, max do roku czekania na ponownie czytanie. To dobra rzecz, zapominać detale, a czasem nawet istotne fragmenty fabuły. Można na nowo cieszyć się dobrem literatury, a szczególnie tak wyśmienicie podanej - językowo czujemy się wymiziani, aż żal słuchać audiobooka, tu trzeba czytać i cieszyć się, jak pięknie sformułowane są potyczki słowne głównej bohaterki samej ze sobą, z najbliższymi i wszechświatem. Bo w życiu nie ma lekko, nie może być łatwo, ale przecież może być zabawnie, bo czasami tylko śmiechem da się wyleczyć łzy, przygnębienie i dołek egzystencjalny.

W moim przypadku był to ebook, ale pewnie zakupię na głębokiej promocji opcję papierową, bo na półce "Mała draka w fińskiej dzielnicy" musi być.

PS. Ogromne pokłony za tak mało popularny mit wzięty na tapetę oraz za Bambiego, człowieka, którego potrzebowaliśmy, a o którym nie wiedzieliśmy, że potrzebujemy, a na którego nie zasługujemy!

Nie musisz umieć w dorosłość - tak na pierwszy i drugi rzut oka, nikt nie umie, tylko życie i pesel wskazują, że trzeba wziąć się w garść i udawać, że już się ogarnia rzeczywistość, choć tak naprawdę to nie, bo w środku człowiek czuje się wciąż na 16, mimo iż metryka mówi 32, 48 itd.

To jedno z wielu przesłań książki-kocyka-okładu na człowieka, jaką podarowała nam Marta...