Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szkoda czasu, żeby bardziej się rozpisywać. Żenujący, irytujący i bezwartościowy tekst. Biada tym, którzy nazywają to książką.

Szkoda czasu, żeby bardziej się rozpisywać. Żenujący, irytujący i bezwartościowy tekst. Biada tym, którzy nazywają to książką.

Polska odwraca oczy to książka, w której Justyna Kopińska zamieściła cykl swoich śledczych reportaży. Od razu uprzedzam, że nie jest to książka, którą czyta się rano do kawy czy na wieczór przed snem. Tak jak King tworząc swoje horrory zostawia nas sam na sam z obrazami, które dopiero nasza wyobraźnia może przetworzyć na koszmary tak w tej książce dostajemy koszmary, które wydarzyły się naprawdę. Mało, która książka jest w stanie wywołać w czytelniku odrazę, złość, niedowierzanie, a nawet płacz. Osobiście dawno nie trafiło w moje ręce wydanie tak brutalnie opisujące rzeczywistość. Justyna Kopińska jako dziennikarz śledczy miała przed sobą bardzo ciężkie zadanie. Bo oprócz opisywania wydarzeń, które obserwowała prawie cała Polska – proces Trynkiewicza, sprawa siostry Bernadetty z ośrodka sióstr boromeuszek, strzelca ze służby więziennej z Sieradza czy wydarzeń z oddziału psychiatrycznego szpitala w Stargardzie Gdańskim – dotarła nie tylko do osób odpowiedzialnych za te wydarzenia ale do ofiar i ich rodzin. I co najistotniejsze w tym tomie to fakt, że dziennikarka oddaje tym ludziom głos. Może wcześniej nikt ich nie słyszał lub udawał, że nie słyszy? Jednym z najtrudniejszych zadań dla dziennikarza to zachowanie obiektywizmu. To akurat udało się pani Kopińskiej. Stworzyła teksty typowo opisowe. To nam zostawiła miejsce na refleksję biorąc na siebie obowiązek zadania tych wszystkich ciężkich pytań, które trapiły nas do tej pory. O tym jak istotne są jej teksty może świadczyć fakt, że jej interwencje zmusiły władze do wniesienia poprawek do prawa karnego. Laureatka European Press Prize w rzetelny sposób podchodzi do każdego z 16 reportaży. Z każdym tekstem coraz bardziej zaskakuje nas jak często takie aberracje się zdarzają. Zastanawiamy się jak to możliwe, że mimo zgłoszeń, skarg i widocznego łamania prawa nikt nie reaguje. Czy świat, w którym są równi i równiejsi naprawdę istnieje? Dlaczego ludzie odwracają oczy?

Polska odwraca oczy to książka, w której Justyna Kopińska zamieściła cykl swoich śledczych reportaży. Od razu uprzedzam, że nie jest to książka, którą czyta się rano do kawy czy na wieczór przed snem. Tak jak King tworząc swoje horrory zostawia nas sam na sam z obrazami, które dopiero nasza wyobraźnia może przetworzyć na koszmary tak w tej książce dostajemy koszmary, które...

Krążąc po czytelniczym rynku często czekam na nowe dzieła autorów czytanych w latach młodzieńczych. Jeżeli jest to nowa książka cyklu z nowymi przygodami ulubionego bohatera fikcyjnego czy dzieło osadzone w poznanym już wcześniej świecie to są to pozycje na, które ciężko jest czekać ze stoickim spokojem. Biorąc pod uwagę, że obserwuję otoczenie Marka Krajewskiego, i czekam na każde jego dzieło uwzględniające przygody wachmistrza policji Eberharda Mocka to właśnie Ludzie zoo jest książką, która wydana chwilę po równie genialnym Mocku(patrz nr. NM News) jest prezentem dla czytelnika. Akcja Ludzkiego Zoo zaczyna toczy się początkowo w ulubionym mieście autora książki – międzywojennym Wrocławiu. Mock już od początku powieści jest wplątany w sprawę, która nie jest w pełni jasna. Maria – narzeczona Eberharda słyszy płacz dzieci, który nie wiadomo skąd pochodzi. To co wydaje się początkowo tylko szaleństwem kobiety okazuje się później miejscem odhumanizowania ludzi. Nieludzkie krzyki, płacz dzieci powtarzają się z nocy na noc. Podkomisarz już pewny tego, że trafił na trakt handlu niewolnikami – co jest tylko połowiczną wiedzą na temat praktyk jakie odbywają się w podziemiach mrocznego Breslau. Próbując rozwiązać sprawę sprowadzanych z Afryki niewolników trafia na Gada. Na nieszczęście Mocka ma on bardzo wpływowych znajomych – włącznie z prezydium policji. Walka już prawie przegrana sprowadza na Mocka dodatkowe kłopoty. Pościg przenosi się na czarny ląd. Ciężkie życie w afrykańskim klimacie wcale nie służy naszemu bohaterowi. Stawiając po raz kolejny na szali swoje życie brnie przez dżunglę by uciec przed polującymi na białoskórych wojownikami dzikich plemion, robactwem, dzikimi zwierzętami i chorobami, które w kilka nocy mogą człowieka zabić. Gdy po przeczytaniu Mocka zdążyłem ochłonąć nad myślą o ludzkim okrucieństwie, bestialstwie, które jest w stanie zamienić człowieka w zwierzę i myśli, że świat to wyłącznie miejsce brutalnej walki o przeżycie trafiłem po raz kolejny w świat mroku i niepewności. To jest właśnie literatura Marka Krajewskiego. Mocna. Pewna. Brakuje w niej wysublimowanych tekstów. Jest mocnym zderzeniem ze światem, który nie zna litości. Pełna zwrotów i szybkiej akcji, która nie pozwala na złapanie oddechu.

Krążąc po czytelniczym rynku często czekam na nowe dzieła autorów czytanych w latach młodzieńczych. Jeżeli jest to nowa książka cyklu z nowymi przygodami ulubionego bohatera fikcyjnego czy dzieło osadzone w poznanym już wcześniej świecie to są to pozycje na, które ciężko jest czekać ze stoickim spokojem. Biorąc pod uwagę, że obserwuję otoczenie Marka Krajewskiego, i czekam...