Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce na pierwszy plan zostaje wyciągnięta Rosja - „kapryśna dama”, kraj ekstremalny, dziwny, przerażający, trudny, piękny. W centrum zainteresowania jest człowiek. Anna Wojtacha pisze, że interesuje ją człowiek w sytuacji ekstremalnej. Sama Wojtacha to ekstremalna kobieta, dziennikarz, korespondent wojenny, co także czyni ją bohaterką swojej książki, jednak zawsze w relacji „z”, którą opisuje, stara się opowiedzieć i bardzo dobrze jej to wychodzi. Opowieści te dosłownie ociekają autentyzmem i choć niektóre sytuacje są tak niewiarygodne i wręcz nie do uwierzenia, że po prostu musiały się wydarzyć, bo nikt normalny nie wpadłby na pomysł opisania wożenia łba barana w wózku dziecięcym po Ułan Ude. Abstrakcja. Z całym szacunkiem dla Anny Wojtachy - jest ona wariatką, ale to bardzo mi się w niej podoba. Z tą kobietą chciałoby się obalić niejedną wódkę i posłuchać o jej podróżach. Mimo że książka nie jest pisana językiem literatury wybitnej i nie jest też arcydziełem stylu, co akurat w tym przypadku działa bardzo mocno na jej korzyść, uważam, że jest po prostu genialna. Czyta się to świetnie. Narracja jest prosta i przejrzysta, niepozbawiona uroku i błyskotliwych spostrzeżeń. Niektóre fragmenty są wręcz mistrzowskie i trafiają w samo sedno, jak choćby ten, w którym odnajdujemy trop tytułu. Anna Wojtacha prezentuje postawę niezwykle otwartą, jest szczera, spostrzegawcza, odważna, potrafi zyskać sympatię rozmówcy, jest ciekawska i bezpośrednia. Stąd też myślę tak ciekawi bohaterowie, bo to dzięki autorce, która potrafi nawiązać z nimi nić porozumienia, możemy poznać ich historie, życie, poglądy, charaktery czy zainteresowania. Bywają to historie wzruszające i smutne, czasami, choć rzadziej, zabawne - jak w życiu. Bohaterowie sprawiają, że reportaż ten jest różnorodny, a Anna Wojtacha udowadnia, że Rosja to fascynujący kraj.

W tej książce na pierwszy plan zostaje wyciągnięta Rosja - „kapryśna dama”, kraj ekstremalny, dziwny, przerażający, trudny, piękny. W centrum zainteresowania jest człowiek. Anna Wojtacha pisze, że interesuje ją człowiek w sytuacji ekstremalnej. Sama Wojtacha to ekstremalna kobieta, dziennikarz, korespondent wojenny, co także czyni ją bohaterką swojej książki, jednak zawsze...

Stara, zabytkowa kamienica w centrum Lwowa - to wokół tego domu toczy się historia bohaterek powieści, pokolenia czterech kobiet, Prababki, Babki, Matki i Córki. A także historia Ukrainy, która również jest bohaterką tej książki. Osobista, intymna opowieść o poszukiwaniu tożsamości, rewolucji i sztuce. I jedenastometrowe zagadkowe dzieło sztuki - witraż nieznanego autora podporządkowujący sobie konstrukcję kamienicy - symbol budzący podziw i przywiązanie mieszkańców. Przestrzeń domu i kobiet w nim mieszkających to emocjonalna bomba, która swoją żywiołowością przypomina Pełtew - rzekę płynącą w podziemiach miasta. Każda z nich reprezentuje inną postawę, lecz pomimo różnic są do siebie w pewien sposób podobne. Refleksyjny charakter tej prozy uwydatnia w specyficzny sposób nastrój tej powieści, gdzie teraźniejszość przeplata się z przeszłością, a w czas osobisty boleśnie wkrada się historia. Najmłodsza z kobiet, narratorka powieści, to postać o bujnej wyobraźni. Opisując swoje dzieciństwo naznaczone tragedią, tworzy własną prywatną mitologię; w centrum jej świata znajduje się kamienica. Świat stopniowo rozbudowuje na ulice, budynki sklepy, a później, też z Mikołajem, na zabytki i szczegóły architektoniczne. Lwów staje się żywym organizmem, zmęczonym i cierpiącym, ale też wzbudzającym głębokie uczucia.

Stara, zabytkowa kamienica w centrum Lwowa - to wokół tego domu toczy się historia bohaterek powieści, pokolenia czterech kobiet, Prababki, Babki, Matki i Córki. A także historia Ukrainy, która również jest bohaterką tej książki. Osobista, intymna opowieść o poszukiwaniu tożsamości, rewolucji i sztuce. I jedenastometrowe zagadkowe dzieło sztuki - witraż nieznanego autora ...