Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokaż mi szok.
Błysk.
Pokaż mi podziw.
Błysk.
Pokaż mi mistrza Palahniuka ;)
Błysk, błysk, błysk.

Czy wrócę kiedykolwiek do tej książki? Nie wiem. Ale wiem, że chyba żadna inna książka nie odcisnęła jak dotąd we mnie tak mocnego śladu.

Wiem też, że chciałabym posiadać materialny egzemplarz tej książki z oryginalną okładką zakrwawionej księżniczki, która po odwróceniu do góry nogami staje się starą, brzydką (i smutną!) kobietą. Nie można było znaleźć lepszego obrazowego porównania dla głównej bohaterki i w ogóle, dla tej książki.

Każdy z bohaterów nosi w sobie tytułowe niewidzialne potwory, tak samo jak każdy z nas ma w sobie jakiegoś potwora, którego nie chce wyciągnąć na wierzch, ale jest on tak silnie zakorzeniony w nas, że czasem nie pozwala nam normalnie funkcjonować, czyż nie? Często są to sprawy właśnie cielesne... Aczkolwiek zastanawiam się, czy te wszystkie piękne "gwiazdeczki" mogą mieć na tyle silne kompleksy, chciałyby tak bardzo być kimś innym, wyglądać inaczej, że zdolne są do czynów o których nie będę tu mówić, ale o których wie każdy, który już przeczytał tę pozycję. Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły, bo są warte dotrzymania tajemnicy dla osób, które dopiero chcą przeczytać tę książkę. A warto!

To dopiero moja druga pozycja, po "Fight Clubie" Palahniuka. Nie ujmując nic tej sławnej powieści, według mnie "Niewidzialne potwory" są o wiele lepsze. Równie ciężkie w odbiorze, aczkolwiek nie przeszkadzało mi to. Można się pogubić w tych przeskokach wstecz i w przyszłość i choć jest ich bardzo (bardzo!) dużo, to wciąż mi to nie przeszkadzało. Warto się podjąć logicznego uporządkowania chronologii w głowie, aby wszystko zrozumieć i dłuższą chwilę zastanowić się nad przekazem książki.

Polecam z ręką na sercu. Palahniuk lubi szokować, a tu szokuje nie raz! I właśnie za to pokochałam tę książkę i autora. Kiedy już czasem myślałam, że mam zbudowany choć malutki obraz na pogląd całości sytuacji - Palahniuk ją rozwala. Niszczy doszczętnie wszystko to, czego byś był pewny. Ale to ma sens większy niż myślisz... ;)

Pokaż mi szok.
Błysk.
Pokaż mi podziw.
Błysk.
Pokaż mi mistrza Palahniuka ;)
Błysk, błysk, błysk.

Czy wrócę kiedykolwiek do tej książki? Nie wiem. Ale wiem, że chyba żadna inna książka nie odcisnęła jak dotąd we mnie tak mocnego śladu.

Wiem też, że chciałabym posiadać materialny egzemplarz tej książki z oryginalną okładką zakrwawionej księżniczki, która po odwróceniu do...

"Domofon" pożyczyła mi do przeczytania mama mojej przyjaciółki. Jako, że nie przepadałam nigdy za polskimi pisarzami podeszłam do tej książki dość sceptycznie. Może to tym lepiej, gdyż dzięki temu byłam pod większym wrażeniem. Trzymająca w napięciu pozycja przedstawia losy kilku bohaterów mieszkających w tym samym wieżowcu na Bródnie. Są dla siebie nieznajomymi, aż do czasu, kiedy w bloku zaczynają się dziać coraz bardziej dziwne rzeczy. Poznajemy historię każdego z nich stopniowo, co wzmaga ciekawość, ale mimo to wciąż nie wiemy co jest grane.
Nie lubię horrorów w kinematografii, ale w literaturze, to całkiem inna bajka! Czuję teraz wręcz niedosyt, gdyż bohaterowie powieści przypadli mi do gustu. Na pewno sięgnę po jakąś inną pozycję Miłoszewskiego! Ma bardzo dobry, szybko przyswajalny styl, potrafi utrzymać czytelnika w napięciu, a sam pomysł na tę historię - super!

"Domofon" pożyczyła mi do przeczytania mama mojej przyjaciółki. Jako, że nie przepadałam nigdy za polskimi pisarzami podeszłam do tej książki dość sceptycznie. Może to tym lepiej, gdyż dzięki temu byłam pod większym wrażeniem. Trzymająca w napięciu pozycja przedstawia losy kilku bohaterów mieszkających w tym samym wieżowcu na Bródnie. Są dla siebie nieznajomymi, aż do...

Żałuję, że ta książka nie wpadła mi w ręce przed swoją ekranizacją. Film zaciekawił mnie na tyle, że postanowiłam przeczytać tę pozycję i choć zwykle podobają mi się wersje historii z książki, to w tym przypadku nie potrafię zdecydować, która wersja jest lepsza. Film poruszył mnie bardzo, a wiadomo, że te główne wątki zostały zaczerpnięte z książki, przez co książka poruszyła mnie, ale jakoś bardziej z uczuciem obojętności, bo już znałam tę historię, choć przedstawioną w nieco inny sposób. Nie mniej jednak Joe Hill potrafi wciągnąć czytelnika w świat przez siebie stworzony, choć czuje się bezradny wobec problemów głównego bohatera - Iga, do którego czuje się wyraźną sympatię, mimo jego diabelnej cząsteczki. Lepsza jest jednak kreacja mordercy - na pozór spokojnego i inteligentnego socjopaty. Autor nie boi się używać wulgarnego (choć tu brzmi naturalnie) języka, czy poruszania tematów religijnych, a wręcz podważania wiary. Odważnie! Nie mogę się już doczekać, aż przeczytam kolejną pozycję tego pisarza.

Żałuję, że ta książka nie wpadła mi w ręce przed swoją ekranizacją. Film zaciekawił mnie na tyle, że postanowiłam przeczytać tę pozycję i choć zwykle podobają mi się wersje historii z książki, to w tym przypadku nie potrafię zdecydować, która wersja jest lepsza. Film poruszył mnie bardzo, a wiadomo, że te główne wątki zostały zaczerpnięte z książki, przez co książka...