Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Różnie mi było z Gibsonem. Od chwil wysokich uniesień i wrażenia, że czytam rzeczy, których nikt już nigdy nie powtórzy (Neuromancer, Johnny Mnemonic, Trylogia Ciągu), przez wrażenia ambiwalentne, bywa świetnie, bywa letnio (początek trylogii Mostu, peryferal) po smutne stany schyłkowe (maszyna różnicowa). Byłem na festiwalu muzycznym w Katowicach, włóczyłem się po mieście bez planu i celu. Wszedłem do taniej księgarni, kupiłem "wszystkie jutra" za 12 zeta. Usiadłem w parku miejskim i zacząłem czytać, czekając na pierwsze koncerty. Czytałem dalej w takim zakątku Czech wciśniętym pomiędzy kotlinę Kłodzką a głęboki zielony ocean. Przyjemne to było.
Gibson zawsze dla mnie miał dwie strony. Jedna z nich, to jak fantastycznie potrafi opisywać przyszłość, która stała się już przeszłością. Technologie jutra, dla nas ciągle niedostępne, u niego są już szmelcem, rdzewiejącym reliktem, obwiniętym taśmą, połatanym recyklowanym plastikiem, szczepione kurczowo przewodami bez izolacji. Ludzie żyją na śmietniskach rzeczy, idei, budują swoje konstrukcje, realne i wirtualne, na fundamentach szczątków cywilizacji, rewolucji technologicznych, które wybuchły i dokonały się na długo przed początkiem narracji. Lubię bardzo ten śmieciowy klimat zmierzchu, workaroundu na wysypisku, myślę o obrazach Stalenhaga.
Ale fabuły ten Gibson miał (a może miewał) zawsze takie sobie. Miewał i miewa postacie która pojawiają się nie wiadomo po co, których początek i koniec egzystowały jakby w innych książkach. Miewał wątki które kończyły się dlatego, że nie było już więcej stron do przeczytania, a nie dlatego ze doszliśmy do jakiś logicznych fabularnych konkluzji. Uwielbiał operować niedopowiedzeniem, zostawiał sobie furtki na następną książkę, ale co mi z tego, jak z "Idoru" pamiętam tyle, że kiedyś ją czytałem, a "wszystkie jutra" ciągną ją tak, jak gdyby nie minęło 20 lat życia, mojego, nie książki. "Wszystkie jutra" mają wszystkie zalety i wszystkie wady o których napisałem powyżej. Nie wiadomo co się wydarzyło, a wydarzyło się stosunkowo mało. Ale czytało się dobrze, na trawie, w przesuwającym się cieniu sosny, bez zasięgu telefonii, z czeską telewizją i granicą państwa w środku lasu.

Różnie mi było z Gibsonem. Od chwil wysokich uniesień i wrażenia, że czytam rzeczy, których nikt już nigdy nie powtórzy (Neuromancer, Johnny Mnemonic, Trylogia Ciągu), przez wrażenia ambiwalentne, bywa świetnie, bywa letnio (początek trylogii Mostu, peryferal) po smutne stany schyłkowe (ma...

Rozwiń Zwiń

Ciekawe, ciekawe. Kolejna książka którą wziąłem bez żadnego klucza, chyba Agnieś mi podsunęła, przeczytałem. Zanim kliknąłem na pole recenzji, rzuciłem okiem na oficjalny opis, stwierdziłem standardowo, że totalnie się z nim nie zgadzam, a sam opis brzmi tak, jakby o tej książce koniecznie trzeba było coś napisać. Rozrachunków z kulturą masową tutaj nie zauważyłem, mamy zamiast tego ciasnotę celi, bliskość klaustrofobiczną, dwóch mężczyzn którzy tą objętość wypełniają całkowicie. Jeden z nich snuje opowieści, drugi bardziej słucha, choć czasem też coś powie, skojarzenia z Szecherezadą się narzucają natarczywie, szczególnie w kontekście finału. Są zaskoczenia, są wątki poboczne, ale najważniejszym rdzeniem tej fabuły jest tych dwóch mężczyzn którzy zlewają się w jedno ciało. Bardzo podobały mi się przypisy zajmujęce większą część kartek, ciągnące się na strony trzy albo cztery, tak że niemożliwe jest przeczytanie ich do końca, trzeba uwagę dzielić pomiędzy akcję i didaskalia po równo. Nie pamiętam takiego zabiegu, żebym w sensie spotkał, podobał mi się, był ożywczy. Nie byłem dużym fanem akapitów freudowskich, cały dyskurs trącił tymi pięcioma dekadami jakie minłęy, ani zbytnio mądre, ani nowe, ani trafne. Ale można było przerzucić wzrokiem bez dużej straty. Książkę zapamiętam, a to chyba najważniejsze co można zrobić z książką.

Ciekawe, ciekawe. Kolejna książka którą wziąłem bez żadnego klucza, chyba Agnieś mi podsunęła, przeczytałem. Zanim kliknąłem na pole recenzji, rzuciłem okiem na oficjalny opis, stwierdziłem standardowo, że totalnie się z nim nie zgadzam, a sam opis brzmi tak, jakby o tej książce koniecznie...

Rozwiń Zwiń