Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie spotkałam książki wzbudzającej tak skrajne emocje. Musi mieć coś w sobie jeżeli ludzie dołączają ją do najgenialniejszych dzieł danych im przeczytać lub odkładają na półkę i posyłają śmiertelne spojrzenie za każdym razem gdy wzrok przypadkiem padnie na ten tytuł. Uważam, że książka może pokazać jakie jest nasze życie. Jeżeli jesteśmy malkontentami, marudami, ludźmi którym ten świat nie wystarcza, chcemy więcej, myślimy trochę inaczej, jesteśmy dziwni lub wyjątkowi (zależy jak kto patrzy), zadajemy pytania, a czasem nawet (o zgrozo) mówimy co myślimy, nasze artystyczne, filozoficzne, romantyczne dusze cały czas szukają tego "czegoś", świat nas często przytłacza, inni często nie rozumieją, w swojej odrębności czujemy się lepsi lub gorsi, marzymy o ucieczce, w prostych rzeczach widzimy więcej, małe wydarzenia są dla nas zwiastunami apokalipsy, nie rozumiemy ludzi i ich za to obwiniamy, wszystkiego jest dla nas za dużo i za mało jednocześnie. Przez to ,a może dzięki temu utożsamiamy się z Werterem. Według mnie nie ma znaczenia czy byliśmy zakochani czy nie. Liczy się to że rozumiemy...

Dawno nie spotkałam książki wzbudzającej tak skrajne emocje. Musi mieć coś w sobie jeżeli ludzie dołączają ją do najgenialniejszych dzieł danych im przeczytać lub odkładają na półkę i posyłają śmiertelne spojrzenie za każdym razem gdy wzrok przypadkiem padnie na ten tytuł. Uważam, że książka może pokazać jakie jest nasze życie. Jeżeli jesteśmy malkontentami, marudami,...

to nie jest książka której szukacie

to nie jest książka której szukacie

Od niedawna staram się czytać ambitne lektury mające przekaz, znaczące coś dla świata i dzięki temu odkryłam jak bardzo lubię antyutopie. O ile "Rok 1984" napawa mnie odrazą do rządzących i uderza moją bezsilnością wobec świata, tak marzę o życiu przedstawionym przez Aldous'a Huxley'a. Opisy tego jak "robi się" ludzi były odpychające, metody wychowawcze nie godzą się z moją moralnością ale kiedy dłużej się zastanowiła zobaczyłam idealne miejsce dla mnie. Nie musiałabym myśleć o niczym, każdy poważniejszy problem egzystencjalny zbyłabym tabletką somy. Nie martwiłby mnie otaczający mnie bezsens, bo przysłoniłoby go szczęście i spełnienie. Nikt nie czułby się dziwny albo inny, bo każdy miałby swoje miejsce. Tak szczerze to byłby wspaniały świat.

Od niedawna staram się czytać ambitne lektury mające przekaz, znaczące coś dla świata i dzięki temu odkryłam jak bardzo lubię antyutopie. O ile "Rok 1984" napawa mnie odrazą do rządzących i uderza moją bezsilnością wobec świata, tak marzę o życiu przedstawionym przez Aldous'a Huxley'a. Opisy tego jak "robi się" ludzi były odpychające, metody wychowawcze nie godzą się z...