Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobre, zwięzłe i zrozumiałe wprowadzenie do filozofii św. Tomasza z Akwinu. Autor przyjął ciekawą koncepcję, gdyż wraz z kolejnymi aspektami nauki Akwinaty podaje też fragment jego biografii. Publikacja jest nowa (2018), napisana przez polskiego specjalistę od Tomasza z Akwinu prof. Artura Andrzejuka, co jest gwarantem rzetelności, ale też i zrozumiałości (nie ma bariery tłumaczenia). Ogólnie jest to naprawdę dobra popularyzatorska (lecz nie uproszczona) propozycja i jeśli ktoś miał wcześniej problem z filozofią Akwinaty, jego koncepcjami istnienia i istoty, jego antropologią, etyką itd. to tutaj jest to wytłumaczone bardzo zrozumiale. Plusem jest też sporo diagramów, które ułatwiają połapanie się w zawiłościach myśli Tomasza, minusem (niewielkim), są natomiast zdarzające się literówki.

Bardzo dobre, zwięzłe i zrozumiałe wprowadzenie do filozofii św. Tomasza z Akwinu. Autor przyjął ciekawą koncepcję, gdyż wraz z kolejnymi aspektami nauki Akwinaty podaje też fragment jego biografii. Publikacja jest nowa (2018), napisana przez polskiego specjalistę od Tomasza z Akwinu prof....

Rozwiń Zwiń

Świetna książka o Marcinie Lutrze, ukazująca reformatora jako postać odbrązowioną ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami. Luter w niniejszej publikacji jest przedstawiony jako człowiek z krwi i kości, ogólnie książka jest próbą wejścia w jego sposób myślenia, w jego psychikę. Ale nie tylko jego, gdyż - co jest moim zdaniem największą jej zaletą - skupia się na relacjach z jego najbliższymi kolegami. Zarówno Melanchton czy Karlstadt stali się osobami z krwi i kości.

Autorka nie robi z Lutra bohatera. Ukazuje jego mroczne strony, takie jak wybuchowy charakter, zapalczywość, skłonność do apodyktyczności i protekcjonalnego traktowania swoich towarzyszy. Ukazuje też jego wyraźny antysemityzm. Nie odmawia mu jednak religijnego zaangażowania i tego, że na serio traktował to o czym mówi. Zwłaszcza ważna była dla niego - wbrew innym reformatorom - rzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii.

Ogólnie publikację czyta się jak dobry reportaż, język nie jest suchy, a autorka sprawnie potrafi zarysować zarówno sylwetki postaci jak i miejsca w których Luter przebywa. Książka jest gruba, ale dzięki takiej narracji dość szybko się ją czyta. Jak najbardziej polecam, wartościowa biografia Marcina Lutra - i na dodatek całkiem obiektywna.

Świetna książka o Marcinie Lutrze, ukazująca reformatora jako postać odbrązowioną ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami. Luter w niniejszej publikacji jest przedstawiony jako człowiek z krwi i kości, ogólnie książka jest próbą wejścia w jego sposób myślenia, w jego psychikę. Ale nie tylko...

Rozwiń Zwiń

Kolejna kazania Mistrza Eckharta, których nie ma w dużym tomie, a zostały wydane całkiem niedawno i przetłumaczone przez niezastąpionego o. Wiesława Szymonę OP. W tomiku brakuje jednak jakiegoś wstępu i nie ma też żadnych przypisów. Szkoda.

W porównaniu do reszty kazań, to nie ma tutaj nic o czym Mistrz już by nie mówił. Przewija się ten sam temat dotyczący zjednoczenia człowieka z Bogiem. Jednak jest tutaj chyba jeszcze więcej spekulacji. Na uwagę zasługuje ostatnie, najdłuższe i najbardziej uporządkowane kazanie, w którym Eckhart zarysowuje doktrynę Trójcy Świętej, a potem niejako streszcza i w systematyczny sposób przedstawia swoją naukę o zjednoczeniu. Można powiedzieć wręcz, że to mały traktacik bardziej niż kazanie, jest to też chyba jeden z najtrudniejszych tekstów Mistrza.

Każdy, kto przeczytał kazania i mu się podobały, może z czystym sumieniem sięgnąć po ten tomik. Polecam.

Kolejna kazania Mistrza Eckharta, których nie ma w dużym tomie, a zostały wydane całkiem niedawno i przetłumaczone przez niezastąpionego o. Wiesława Szymonę OP. W tomiku brakuje jednak jakiegoś wstępu i nie ma też żadnych przypisów. Szkoda.

W porównaniu do reszty kazań, to nie ma tutaj n...

Rozwiń Zwiń

Zaczynając od początku, to na pochwałę zasługuje tutaj (jak zawsze) świetny wstęp o. Wiesława Szymony, który doskonale wyjaśnia niuanse nauki Mistrza. Jest wyczerpujący i zwiększa znacząco wartość tego wydania.

Natomiast same kazania Eckharta są stosunkowo ciężkim kawałkiem chleba. Raczej spekulatywne, bardziej np. od typowo kaznodziejskich kazań Taulera, bardziej też "suche" od dzieł Henryka Suzo, kolejnego z mistyków nadreńskich. Są jednak w nich momenty piękne, porywające człowieka, czy wręcz może po prostu kierujące go na Tego, który jest Najwyższy, ponad wszystkim. Jest to zasługa języka Eckharta, pełnego paradoksów, ale też nieraz głęboko filozoficznego, spekulatywnego.

Z dzieł Eckharta mimo wszystko mocniej trafiają do mnie jednak "Traktaty", w których jego nauka jest zdecydowanie bardziej uporządkowana i praktyczna, trochę mniej jest też teologicznych spekulacji. Tym niemniej warto zapoznawać się ze spuścizną Eckharta, tego protoplasty nadreńskiej mistyki, warto poznać jego naukę o odosobnieniu i zjednoczeniu z Bogiem (chociażby w wyciągu przygotowanym przez o. Szymonę, gdzie są zamieszczone najbardziej wartościowe fragmenty z jego niemieckich dzieł), gdyż, można rzec, jest to nauka mogąca odmienić ludzkie życie.

"Jeśli Bóg ma być twoim panem, ty musisz być Jego sługą. Ale jeśli uczynki spełniasz dla własnej korzyści lub przyjemności, albo też dla swojej szczęśliwości, zaprawdę nie jesteś sługą, bo nie szukasz wyłącznie chwały Bożej – szukasz własnej korzyści. Dlaczego napisane jest: „Boga, twojego Pana”? Bóg chce, żebyś był chory, a ty chcesz być zdrowy. Bóg chce, by twój przyjaciel zmarł, a ty chciałbyś, wbrew Jego woli, żeby on żył. Zaprawdę, Bóg nie byłby wtedy twoim Bogiem. Jeśli kochasz Boga, a jesteś chory – wola Boża! Jeśli umiera twój przyjaciel – wola Boża! Straciłeś oko? – wola Boża! Taki człowiek postępowałby właściwie. Ale jeśli jesteś chory, a prosisz o zdrowie, milsze ci ono nad Boga, i On nie jest wtedy twoim Bogiem. Jest Bogiem nieba i ziemi, ale nie twoim."

Zaczynając od początku, to na pochwałę zasługuje tutaj (jak zawsze) świetny wstęp o. Wiesława Szymony, który doskonale wyjaśnia niuanse nauki Mistrza. Jest wyczerpujący i zwiększa znacząco wartość tego wydania.

Natomiast same kazania Eckharta są stosunkowo ciężkim kawałkiem chleba. Racze...

Rozwiń Zwiń

Zbiór kilku krótkich traktatów Boecjusza na temat Trójcy Świętej i natury Chrystusa. Raczej jednak dla specjalistów, gdyż język jest dość trudny. Warto pochwalić dobry wstęp tłumaczki, prof. Agnieszki Kijewskiej, która zarysowuje sylwetkę tegoż filozofa jak i tematykę jego dzieł.

Zbiór kilku krótkich traktatów Boecjusza na temat Trójcy Świętej i natury Chrystusa. Raczej jednak dla specjalistów, gdyż język jest dość trudny. Warto pochwalić dobry wstęp tłumaczki, prof. Agnieszki Kijewskiej, która zarysowuje sylwetkę tegoż filozofa jak i tematykę jego dzieł.

Wybitna i niezwykła książka, jednego z największych gigantów teologii chrześcijańskiej, o ile nie największego. Jest to tekst, o którym można by było pisać wiele, ale chyba najlepiej po prostu wziąć i zacząć czytać.

Wyznania Augustyna są jego duchową autobiografią, swoistym rozliczeniem się ze swoim życiem, jednak jednocześnie też wielkim traktatem o Bogu jako jedynym Dobru, poza którym jest tylko pustka. Czuć natchnienie neoplatonizmem, który Augustyn przyswoił sobie przez fragmenty pism Plotyna i Porfiriusza.

Tekst jest niesamowicie aktualny. Można tutaj odnaleźć krytykę próżnej wiedzy i ciekawości mało istotnych rzeczy, takich jak np. dawna mitologia. Jest krytyka pustego rozczulania się nad spektaklami teatralnymi (filmami?), jest krytyka wyścigu szczurów, karierowiczostwa itp., jest natomiast pochwała wiedzy elementarnej jak czytanie, która daje nam moc zgłębiania tego co jest naprawdę wartościowe. Bo jeśli coś nie prowadzi nas do Boga, nie jest godne by to zgłębiać. Dostało się również modnej obecnej astrologii, co potwierdza aktualność dzieła.

Jak wiele tutaj cennych rozmyślań. Augustyn przy okazji śmierci swojego przyjaciela, zastanawia się nad istotą przyjaźni i przemijaniem, nad swoim stosunkiem do nich. Jest to bardzo głęboka introspekcja. W ostatnich trzech księgach natomiast rozważa czym jest czas i próbuje się egzegezą pierwszych wersów Księgi Rodzaju. Ta część nie jest już autobiografią, jednak ukazuje to, że w rzeczywistości chyba nie powinniśmy tak tej książki określać. Wyznania są medytacją nad Bogiem i naszą do Niego relacją. Naszą, ale z perspektywy Augustyna.

Wyznania są tekstem kardynalnym dla naszej kultury. I wciąż, mimo takiej odległości czasowej, bardzo dobrze się to czyta. Polecam nowe tłumaczenie prof. Stabryły. Zrozumiałe, ale bardziej stonowane emocjonalnie od natchnionego przekładu Kubiaka (co może przeszkadzać), wydaje się natomiast, że bardziej precyzyjne i dosłowne.

Wybitna i niezwykła książka, jednego z największych gigantów teologii chrześcijańskiej, o ile nie największego. Jest to tekst, o którym można by było pisać wiele, ale chyba najlepiej po prostu wziąć i zacząć czytać.

Wyznania Augustyna są jego duchową autobiografią, swoistym rozliczeniem ...

Rozwiń Zwiń

Konkretne i bardzo dobre wprowadzenie do liturgii. Autor nie tylko tłumaczy aspekty "techniczne" ale zwraca uwagę na mniej oczywiste rzeczy, związane bardziej z duchowością mszy i odpowiednim jej przeżywaniem. Przykładem może tu być np. śpiewanie pieśni, które dla kogoś, kto tego nie lubi, może być okazją do wyrzeczenia się samego siebie.

Konkretne i bardzo dobre wprowadzenie do liturgii. Autor nie tylko tłumaczy aspekty "techniczne" ale zwraca uwagę na mniej oczywiste rzeczy, związane bardziej z duchowością mszy i odpowiednim jej przeżywaniem. Przykładem może tu być np. śpiewanie pieśni, które dla kogoś, kto tego...

Rozwiń Zwiń

Całkiem ciekawe rozważania-medytacje na temat Trójcy Świętej, a głównie relacji Ojca do Syna. Nie jest to książka ściśle dogmatyczna, chociaż sporo tutaj teologii, co bardziej duchowa. Natomiast ostatni rozdział to już ścisłe omówienie tego, co dla znaczy być dzieckiem bożym. Atutem publikacji jest to, że dość precyzyjnie przedstawia rozumienie Trójcy na chrześcijańskim zachodzie i wschodzie, niejako syntetyzując oba podejścia. W sumie bardzo dobra lektura.

"Pierwszą rzeczą, jaką sprawia miłość, jest swego rodzaju wyjście poza siebie, zapomnienie o sobie. Bóg, będący Miłością, jest permanentną ekstazą. Wychodzi niejako z siebie i zradza Syna, będącego tak płomienną intensywnością, że pełnia tego zrodzenia daje początek stworzeniu. Całe uniwersum rodzi się ze zrodzenia Syna.
Drugim momentem czy poruszeniem jest przyciąganie. Ojciec, który niejako wychodzi z siebie i zradza Syna, pociąga Go na powrót do siebie. Zradza Go poprzez wydawanie i przyjmowanie równocześnie. Bóg, stwarzając, wychodzi niejako z siebie do Chrystusa i świata i ponownie Chrystusa i świat do siebie przyjmuje. W pierwszej kolejności przyjmuje Chrystusa poprzez Jego zmartwychwstanie, a wraz z Nim pociąga świat, aż ostatecznie złączy się on z Chrystusem. Wówczas świat będzie „Bożym królestwem” i Bóg będzie wszystkim we wszystkich.
To rozlanie się i to przyciąganie, ów Boski wydech i wdech, jest świętym „Tchnieniem”, jest Duchem Świętym. To w Duchu Świętym Ojciec zradza Syna i stwarza wszechświat."

Całkiem ciekawe rozważania-medytacje na temat Trójcy Świętej, a głównie relacji Ojca do Syna. Nie jest to książka ściśle dogmatyczna, chociaż sporo tutaj teologii, co bardziej duchowa. Natomiast ostatni rozdział to już ścisłe omówienie tego, co dla znaczy być dzieckiem bożym. Atutem publik...

Rozwiń Zwiń