Wilfrid Stinissen OCD

Książka ta budzi we mnie duże kontrowersje. Pierwszy rozdział to silna krytyka praktyk medytacyjnych dalekiego wschodu. Problem w tym, że tak krytyka nie trzyma się kupy, a argumenty są wymyślane na siłę. Ot chociażby "Satori jest czymś naturalnym, co można osiągnąć własnym wysiłkiem.", "Technika nie może wymusić Boga.", "Medytacja wschodnia, na przykład zen, prowadzi w najlepszym razie do przeżycia, w którym człowiek czuje się jedno z wszechświatem.", "[buddyzm definiuje absolut jako pustkę], Jednak sam fakt, że wyrażenie jest negatywne, utrudnia w dużej mierze zbliżenie się do tegoż absolutu..." Wszystko to jest bzdurą. W Buddyzmie nie po to praktykuje się jogę aby wymusić Satori, ale aby przygotować siebie na przyjęcie tego doświadczenia. Takim samym niezrozumieniem mówienie, że chrześcijanie modlitwą jak zaklęciami wywołują Boga. Ostatniego cytatu nawet nie warto komentować, wystarczy znać termin teologii negatywnej albo mistycyzm nadreński aby wiedzieć jak daleki jest od rzeczywistości. Kolejne rozdziały są dużo lepsze i z pewnością są warte przeczytania, autor przytacza wielu mistrzów Kościoła i ich nauki o medytacji i zagłębieniu się w swoim wnętrzu. Autor popisuje się elokwencją i znajomością języków, ale to akurat nie przeszkadza. Szczególnie zainteresował mnie rozdział o modlitwie Jezusowej, nad którą dotąd się nie zastanawiałem, a która jest doskonałą metodą medytacyjną. Szok pojawia się przy rozdziale ostatnim - tak bardzo krytykowane praktyki azjatyckie nagle są bez pardonu kopiowane jako przykłady i pomysły na praktykowanie chrześcijańskiej medytacji - różne assany, joga nidra, wszystko to co przed chwilą było be, teraz jest mega odkrywcze i dobre. Uważam, że warto przeczytać tę pozycję, jest ciekawa, nawet ta bezpodstawna krytyka potrafi ubogacić jeśli wejdzie się z nią w polemikę. Mimo to pojawia się dosyć duża doza zażenowania postawą autora - my katolicy nie mamy czego się wstydzić i to jest naprawdę słabe gdy niektórzy uciekają się do takiego czarnego marketingu.