Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Weteran Armii Czerwonej, który w 1945 roku brał udział w działaniach na terenie Polski, wraca do PRL po wojnie w poszukiwaniu śladów przeszłości. Okazuje się że nic nie jest już takie, jak było kiedyś, a i obraz wydarzeń, który sam zachował w pamięci, jest przekłamany. Niczym w Rashomonie, książkę można interpretować w kontekście pytania o naturę prawdy i o to, czy możliwe jest obiektywne poznanie. Styl - dość przystępny, choć nadal jest to typowy Pilot. Naturalnie tym razem gwarę wiejską zastępuje pojawiający się od czasu do czasu fonetycznie zapiany rosyjski. Trochę to pomaga, ale z drugiej strony utrudnia weryfikację za pomocą telefonu i dostępnych słowników. Odrębna kwestią jest fakt, że już dziesięć lat od ukazania się opisywanej książki, a już z pewnością dzisiaj, rozważania o zachowaniu pamięci radzieckich żołnierzy walczących na terenach Polski wydają się nieco abstrakcyjne - pomijając już czy jest to słuszne, czy nie. Stąd ta "wyklęta" pozycja w dorobku Pilota zapewne nie doczeka się nowego wydania.

Weteran Armii Czerwonej, który w 1945 roku brał udział w działaniach na terenie Polski, wraca do PRL po wojnie w poszukiwaniu śladów przeszłości. Okazuje się że nic nie jest już takie, jak było kiedyś, a i obraz wydarzeń, który sam zachował w pamięci, jest przekłamany. Niczym w Rashomonie,...

Rozwiń Zwiń

Tytuł mówi sam za siebie. Historia kapitana statku, który traci wzrok i stara się ukryć przed załogą swoją chorobę. Paradoksalnie tracąc wzrok, zaczyna dostrzegać "człowieka" w podwładnych. Niestety, rozumiejąc swoją słabość i postępującą niedołężność, zaczyna też odczuwać lęk przed zemstą. Klimat filmu noir.

Tytuł mówi sam za siebie. Historia kapitana statku, który traci wzrok i stara się ukryć przed załogą swoją chorobę. Paradoksalnie tracąc wzrok, zaczyna dostrzegać "człowieka" w podwładnych. Niestety, rozumiejąc swoją słabość i postępującą niedołężność, zaczyna też odczuwać lęk pr...

Rozwiń Zwiń

I znowu trafiła w moje ręce książka stanowiąca przekładaniec cynizmu, szowinizmu i mizoginii. Kluczowe jest pytanie zadane przez narratora: która kobieta nie zgodziłaby się zabić własnego dziecka i pożreć go jeśli w zamian mogłaby przywiązać do siebie samca, wciągnąć go od spodu, zakisić w sobie w formie płodu i nosić tak we własnym łonie? Przy czym to samiec jest słaby, sztuki piękne, religie, posty, klauzury to tylko nieliczne z narzędzi walki wynalezione by bronic się przed uniwersalna przewaga kobiety. Tymczasem kobieta jest masochistką, bo "miłość zaczyna się od przebicia błony, by doprowadzić do rozdarcia całej istoty w chwili połogu". Całe życie jest jednym wielkim cierpieniem, "co miesiąc broczą z tego powodu krwią" Jedynym pryncypium życia jest masochizm a masochizm jest pryncypium śmierci.

A w telegraficznym skrócie:
Pierwsze 20-30 stron bardzo hermetyczne, swoisty dziennik obłędu
Kolejne ok. 30 stron to wykładnia filozoficzna, swoista kosmogonia
Bliżej końca przechodzimy od Rewolucji Bolszewickei do podroży dookoła świata - nie są to swoiste poszukiwania Eldorado ale raczej misja zniszczenia życia na ziemi
Ostatnie 20-30 stron to zapis bardziej z perspektywy lekarza medycyny prowadzącego dziennik choroby.
i cóż . Dużo mozna pisać, ale na pewnociężko przejść obok tej książki obojętnym. Dziękuję osobie, która zdecydowała się zostawic ją na półce zgodnie z ideą bookcrossingu.

I znowu trafiła w moje ręce książka stanowiąca przekładaniec cynizmu, szowinizmu i mizoginii. Kluczowe jest pytanie zadane przez narratora: która kobieta nie zgodziłaby się zabić własnego dziecka i pożreć go jeśli w zamian mogłaby przywiązać do siebie samca, wciągnąć go od spodu, zakisić w...

Rozwiń Zwiń

Zbiór bardziej szkiców niż skończonych utworów.

Zbiór bardziej szkiców niż skończonych utworów.