Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wędrówki, które bywają, od losu niespodzianką tworzą wokół nas najwięcej tajemnic związanych z tym, co przeżywamy w głębi i tym, co jest i może być jeszcze przed nami tu i teraz. Czy możemy pozwolić sobie na dotychczasowe zmiany, kiedy dotarliśmy do pełni szczęścia albo wydaje się nam, że jesteśmy, szczęśliwi nie będąc tego pewni lub na pokaz?

Czego możemy się spodziewać po czytanej powieści, która to opowiada o wędrówce, szczęściu, bezsilności, dążeniu do upragnionego celu podróży, miłości, ale należy zadawać sobie pytania: Co czuje główny bohater, podróżując, Czy cieszy się, że może poznawać na nowo miejsca, których nie zna, Czy otaczający go wokół ludzie są mu pomocni, czy tylko uważnymi obserwatorami wspierającymi go i trzymającymi za niego kciuki, aby mógł ją godnie do samego końca dzielnie przetrwać?

Tego zapragnęłam się dowiedzieć w książce nieznanej mi twórczości autorstwa Pani Rachel Joyce pt. ''Niezwykła wędrówka Harolda Fry'', która to od samego początku wywołała u mnie ogromne czytelnicze wyzwanie połączone z zainteresowaniem, gdyż nie wiedziałam, czego mam się spodziewać po przedstawionej treści w opisie.

Mogę z miłą chęcią dokonać oceny zachowania głównego występującego w tej powieści bohatera Harolda Fry, które było zbyt odważne, ale godne podziwu, gdyż nie każdy podjąłby, się od razu ryzyka mając, 65 lat uciekając w głąb duszy, jaką jest podróż do kobiety, która kiedyś uratowała go.

Jak ważne są, relacje z rodzicami we wczesnym dorastaniu przekonał się o tym na własnej skórze Harold, ponieważ to niestety odniosło skutki negatywne w komunikacji z jego synem Davidem. Tak to jest, gdy występuje odsunięcie się, niezrozumienie wzajemne, a za wychowanie syna odpowiada mama, żona Harolda.

Bohaterkami, którym najbardziej chciałam się przyjrzeć z bliska były żona Harolda Maureen i kobieta imieniem Oueenie, do której podążał, aby się z nią spotkać po otrzymaniu listu z informacją o jej obecnym stanie zdrowia.

Obie są pracowite, ale po drodze pojawia się u nich samotność, niedocenienie, rozbicie emocjonalne.

U żony Harolda Maureen nie podobała mi się kłamliwość, ale gdyby chciała, mogłaby lepiej zadbać o męża, zauważać go, uczyć go, aby nie czuł się gorszy z powodu, że nie jest bogaty, ale pracowity, uczciwy, dobry i skromny.

Oueenie jest wrażliwa, skryta, a nade wszystko umie być pogodna, ale czy godzi się na los, w którym musi dzielnie przeżyć.

Powieści tej nie czyta się szybko ze względu na zamieszczoną w niej zbyt małą czcionkę.

Czy Harold dotrze szczęśliwie do Oueenie i zdąży się z nią spotkać, aby wyjaśnić sobie nawzajem to, co kiedyś miało miejsce i wydarzyło się sprzed wielu lat pomiędzy nimi?

Czy wydarzy się coś, co odmieni życie Harolda, przywróci wiarę w lepsze jutro, czy będzie umieć pokonać swoje słabości względem tego, z czym musiał walczyć, aby czuł, że jest potrzebny tym osobom, które nie dostrzegało w nim wielu pozytywnych cech charakteru i mogły, się od niego ich uczyć o tym warto, się przekonać czytając tę powieść?

Wydawnictwu Znak dziękuje za podarowanie mi do zrecenzowania egzemplarzu książki autorstwa Pani Rachel Joyce pt. ''Niezwykła wędrówka Harolda Fry''.

Wędrówki, które bywają, od losu niespodzianką tworzą wokół nas najwięcej tajemnic związanych z tym, co przeżywamy w głębi i tym, co jest i może być jeszcze przed nami tu i teraz. Czy możemy pozwolić sobie na dotychczasowe zmiany, kiedy dotarliśmy do pełni szczęścia albo wydaje się nam, że ...

Rozwiń Zwiń

Przed przystąpieniem do przeczytania książki autorstwa Pani Marii Tyman pt. ''Bezsenność, czyli o tym, jak snu szukałam'', próbowałam, sama zorientować się w tym zagadnieniu, bo znam go z własnego doświadczenia oraz wielu innych osób, które miewają z nim duży problem, a niestety występuje on chcąc nie chcąc.

Czy jest na to sposób, aby problem z bezsennością był mniejszy lub zniknął, toby było najlepsze rozwiązanie z tej niewygodnej sytuacji życiowej, ale zawsze pojawi się, coś na horyzoncie co nie pozwoli nam spokojnie usnąć, ponieważ rozmyślamy o problemach, które nas otaczają wokół i żyjemy, wraz z nimi przeżywając, je choćby w ciszy nie mówiąc nikomu o nich?

Uważam, że autorka słusznie postąpiła, pisząc tę książkę, ponieważ nie jest tak łatwo na dobrą sprawę zechcieć, się podzielić własnym doświadczeniem związanym z życiem zawodowym oraz prywatnym, w którym zmaga się z problemem bezsenności.

Należy zauważyć to, że wyrazistość, odwaga, dobór właściwych słów do sytuacji życiowych autorki stanowił dla niej prawdziwą udrękę, ale chciała walczyć dzielnie z tym, co było dla niej prawdziwym bezsennym dramatem.

Gdy czytałam po kolei, przez co przeszła, autorka byłam pełna dla niej podziwu, bo właściwie w tym wszystkim nie zawsze była rozumiana przez środowisko medyczne, z którego korzystała, aby zostać wyleczona. Łatwo było poznać zmęczenie tym wszystkim, co działo się w jej wnętrzu. Dzieliła się chętnie emocjami, jakie wówczas czuła.

Rozumiem ją doskonale ze względu na poszukiwanie właściwych rozwiązań, aby mogła, żyć tak jak tego chce i pragnie z pojawieniem się upragnionego i wyczekiwanego przez nią snu.

Może się tak zdarzyć, że będą zwolennicy i krytycy tej książki, ale miejmy na uwadze to, że należy zrozumieć autorkę, bo nie każdą z chorób da się wyleczyć tak za pierwszym razem ot, tak, a w medycynie chodzi również o to, aby było należyte podejście do pacjenta i z czym się zmaga, aby mógł, się czuć dobrze przychodząc na ponowne wizyty, do lekarza podejmując, kolejne próby nie załamując się, że coś nie wyjdzie. Nie ma zagwarantowane w medynie, że zostaniemy wyleczeni za pomocą cudu. Lekarze podejmują wiele trudu, abyśmy zostali wyleczeni za pomocą nowych technologii i zależy im, abyśmy byli, zadowoleni dając nam nadzieje, że może nastąpi poprawa.

Autorka umiejętnie korzysta ze źródeł wiedzy naukowej, podaje przykłady osób zmagających się z chorobami, pod każdą z zamieszczonych z 10 części znajdują się trafnie dobrane rozdziały oraz cytaty.

Jak najbardziej mi się ta książka podobała, bo było w niej opisane doświadczenie życia, które nie jest poradnikiem, ale takim opowiadaniem, co się czuje, gdy nie pojawia się potrzebny sen.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Polecam przeczytać tę książkę.

Przed przystąpieniem do przeczytania książki autorstwa Pani Marii Tyman pt. ''Bezsenność, czyli o tym, jak snu szukałam'', próbowałam, sama zorientować się w tym zagadnieniu, bo znam go z własnego doświadczenia oraz wielu innych osób, które miewają z nim duży problem, a niestety występuje ...

Rozwiń Zwiń

Nietrudno nie zauważyć, że obecnie występujący klimat jest zmienny i niebezpieczny dla środowiska. Żyjąc, w nim nie czujemy, się dobrze i jest to bardzo widoczne.

Czy istnieją właściwie odpowiednio dobrane sposoby, aby można było spowodować likwidację masowo występujących katastrof związanych z klimatem, co wpłynie na pozytywne zmiany, które mogą odmienić środowisko, aby można było na co dzień w nim lepiej obcować z naturą i czy my jesteśmy w stanie pomóc tworzyć godne warunki życia?

Możliwe, że są sprawdzone sposoby, dzięki którym zdecydowanie przyczyniają się one do tego, aby żyło nam się bezpieczniej, ale czy to w zupełności wystarczy, by, przejść przez ten proces łagodniej tego nie jesteśmy, pewni, ale możemy, to zmienić powołując, się o dokonane obserwacje środowiska na podstawie zamieszczonych tematycznych zagadnień w książce pt. ''Odwołać katastrofę. Rozmowy o klimacie, buncie i przyszłości Polski'' autorstwa Pana Tomasza Borejzy.

Autor jest bardzo dobrze przygotowany do przeprowadzenia rozmów z wybranymi przez siebie specjalistami, którzy to nie tylko jako aktywni użytkownicy, ale uważni obserwatorzy potrafią zmierzyć się z odpowiedziami na zadane pytania mogące czytelnikom wiele uświadomić i przedstawić jak wygląda klimat na przestrzeni tu i teraz zaznaczając, jak to wyglądało kiedyś z podkreśleniem na podane przykłady, w których my nie uświadamiamy sobie, że istnieją i mogą, nam zagrażać wywołując nie jedną katastrofę.

Należy podkreślić to, że każdy ze specjalistów ma własne zdanie, przemyślenia. W tychże odpowiedziach na zadane pytania przez autora można dokonać samemu analizy czy one się nam podobają, czy nie ze względu na język wypowiedzi.

Książki tej nie czyta się szybko.

Ciekawostkę w tej oto książce stanowi, że zamiast zamieszczonych rozdziałów są granice, a nich zostały opisane wprowadzenia tematyczne.

Elementem dodatkowym są dodane zdjęcia specjalistów oraz informacje dotyczące się oni zajmują w pracy zawodowej.

Warte jest podkreślenia to, że na samym początku, że zostały umieszczone Granice planetarne i co oznacza to pojęcie.

Autor zachęca czytelnika, że jeśli ma lekki niedosyt wiedzy to, aby sięgnął do przeczytania książek polecanych przez jego rozmówców.

Wydawnictwu Znak Horyzont dziękuje za podarowanie mi do zrecenzowania egzemplarzu książki pt.'' Odwołać katastrofę. Rozmowy o klimacie, buncie i przyszłości Polski'' autorstwa Pana Tomasza Borejzy.

Polecam przeczytać tę książkę.

Nietrudno nie zauważyć, że obecnie występujący klimat jest zmienny i niebezpieczny dla środowiska. Żyjąc, w nim nie czujemy, się dobrze i jest to bardzo widoczne.

Czy istnieją właściwie odpowiednio dobrane sposoby, aby można było spowodować likwidację masowo występujących katastrof związa...

Rozwiń Zwiń

Jak już ostatnio zdążyliśmy zauważyć, że kuchnia polska nie ma przed nami tajemnic, chociaż dokonują, się wciąż to nowe zmiany nawet nie wiemy kiedy, ale może i dobrze, bo możemy odkrywać nowe i nieznane nam potrawy, ich smaki, a co najważniejsze ich zapach, z tym że niekoniecznie pamiętamy ich nazwy.

Czy tym razem tak się stanie, jeśli chodzi, o kuchnię regionalną na to pytanie należy udzielić odpowiedzi samemu, gdyż spotkamy się z różnymi wypowiedziami dotyczącymi z nazwami przyrządzanych dań pochodzących z kuchni regionalnej, a z czasem odtwarzanych na nowo?

Zanim zapoznałam się z książką Pana Łukasza Konika pt. ''Kuchnia regionów'' oglądałam programy kulinarne z jego udziałem, w których nie tylko potrafi w ciekawy sposób dobrać słowa, ale ma w sobie to coś pozytywnego i energicznego, że obserwuje się jego poczynania kulinarne z należytą mu uwagą.

Odwaga, serce, uśmiech, pozytywne nastawienie, próbowanie każdego z wykonanych dań to nie lada wyzwanie dla kucharza, który umie wnieść coś nowego i stanowi prawdziwą ucztę kulinarną dla smakosza kuchni regionalnej, o której warto rozmawiać i ją promować.

Warto podkreślić aspekt historyczny 16 województw i co jest w nich charakterystycznego zaprezentowanego umiejętnie przez autora pod względem kulinarnym.

Podoba mi się to, że jeśli w zamieszczonym przepisie jest podany składnik, którego ja nie znam, z nazwy to autor wyjaśnia w sposobie przyrządzenia, do czego on służy i kiedy go można dodać do dania pod koniec, w trakcie lub na sam początek.

Zaprezentowane zdjęcia regionalnych potraw będą stanowiły doskonałą zachętę, aby je wykonać, a następnie je zasmakować.

Elementem, na który warto, zwrócić jest, uwagę w tej książce jest to, że została ona przetłumaczona na język angielski, a jak wiadomo, kuchnia regionalna powinna być znana poza granicami, a jej smakiem powinni zachwycać się ci, którzy nie poznali jego walorów do tej pory.

Książka ta została wydana estetycznie pod każdym możliwym względem.

Pan Łukasz Konik to przykład cierpliwego nauczyciela, przyjaciela, a przede wszystkim podróżnika lubiącego praktykować w kuchni regionalnej, a czytelnikom ofiaruje, przepisy ufając im, że z pasją odtworzą, wykonując, dzielnie kulinarną misję, jaka została powierzona, że przyrządzą tak samo, jak w autorskim przepisie.

Wydawnictwu Duszpasterstwa Rolników dziękuje za podarowanie mi egzemplarzu książki Pana Łukasza Konika pt.'' Kuchnia regionów''.

Warto przeczytać tę książkę.

Jak już ostatnio zdążyliśmy zauważyć, że kuchnia polska nie ma przed nami tajemnic, chociaż dokonują, się wciąż to nowe zmiany nawet nie wiemy kiedy, ale może i dobrze, bo możemy odkrywać nowe i nieznane nam potrawy, ich smaki, a co najważniejsze ich zapach, z tym że niekoniecznie pamięt...

Rozwiń Zwiń

Twórczość Pani Alicji Długołęckiej jest mi dobrze znana ze wcześniejszej czytanej przeze mnie publikacji książkowej napisanej we współpracy ze Zbigniewem Lwem – Starowiczem pt. ''Edukacja seksualna'' która to mi się spodobała, gdyż można do niej stale powracać niezależnie od posiadanego wieku.

Tym razem chciałam się przekonać, jak autorka działa w pojedynkę, gdyż nie każdy z podjętych w tej książce dobranych trudnych tematycznie zagadnień trafia się z należytym uznaniem przez czytelnika.

Podejmując się wyzwania czytelniczego książki pt. ''Przypływ. O emocjach i seksualności dojrzałych kobiet'' autorstwa Pani Alicji Długołęckiej spodziewałam się tego, że to będzie niełatwe zapoznać się z przeżyciami kobiet, które doświadczyły tak wiele w okresie menopauzy, ale co najważniejsze co wówczas czuły, czy można przyzwyczaić się do tego stanu, co stwarza największy problem dla nich w tym czasie?

Uważam, że samo zrozumienie lub próba chęci zobaczenia jak ma się ten stan kobiet, u których przebiega, różnie stanowi wyczyn od strony psychologicznej dla nich samych.

Z ogromnym zaangażowaniem autorka podjęła się mocnego przedsięwzięcia, które wymagało od niej odpowiedniego przygotowania od strony zawodowej, gdyż musiała być praktycznie słuchaczem, analizować wypowiedzi rozmówczyń, wczuć się w ich rolę, a nie zawsze można spotkać z kobietami, które chcą podzielić się z innymi tym, co mają w sobie pięknego, ponieważ jak wiemy, życie z doświadczeń przekazanych nam z pokolenia na pokolenie nie kończy się po 30,40,lecz trwa nadal.

Poznając, 10 historii o tych niezwykłych kobiet dowiadujemy się nich wiele cennych informacji, jakie są na co dzień, ich emocje, przeżycia, o akceptacji siebie, o poznawaniu tematyki związanej z cielesnością, reakcji zmysłów na nadchodzące zmiany jej dotyczące bezpośrednio.

Każda z przedstawionych 10 historii opisuje nam coś innego, ale dzięki temu uzyskujemy wizerunek kobiecości i udowadniania nam to, że nie ma się czego wstydzić i znikną nam obawy, które mogą wydawać się na pewnych etapach nie do pojęcia.

Książka ta będzie stanowiła zarys wiedzy przekazywanej w prosty sposób na temat kobiecości, który nada nowy sens w życiu nie tylko kobietom, ale ich partnerom pragnącym aktywnie im pomagać, aby były szczęśliwe i czuły się kochane i potrzebne w tych z czasem nie zawsze do zaakceptowania od razu chwilach.

Jedynym minusem w tej książce stanowiącym utrudnienie podczas czytania jest zamieszczona mała zbyt mała czcionka.

Wydawnictwu Znak dziękuje za podarowanie mi przeczytania egzemplarzu książki pt. ''Przypływ. O emocjach i seksualności dojrzałych kobiet'' autorstwa Pani Alicji Długołęckiej

Polecam przeczytać tę książkę.

Twórczość Pani Alicji Długołęckiej jest mi dobrze znana ze wcześniejszej czytanej przeze mnie publikacji książkowej napisanej we współpracy ze Zbigniewem Lwem – Starowiczem pt. ''Edukacja seksualna'' która to mi się spodobała, gdyż można do niej stale powracać niezależnie od posiadanego w...

Rozwiń Zwiń

Są takie powieści, które mają w sobie wyjątkową moc wciągania czytelnika, aby poznawał losy bohaterów opisanych przez bohaterów i bacznie mógł być ich również uważnym obserwatorem lub niestety pomimo najszczerszych chęci nie wzbudzają zainteresowania. Należy zrozumieć czytelnika, bo to on jest najważniejszy, gdyż tworzy się z myślą o jego potrzebach.

Czytając, opis treści zamieszczony na końcu okładki zastanawiałam się, jacy będą główni bohaterowie, czy ich polubię, czy będę mogła zrozumieć płynący z niej przekaz, co mi się w niej spodoba najbardziej, a co nie, gdyż też taka może sytuacja się wydarzyć podczas zapoznawania się z toczącą się w tej powieści akcją.

Postanowiłam dowiedzieć się czegoś więcej na temat twórczości Pani Weiny Dai Randel, której to nie miałam okazji do tej pory poznać, ale dzięki możliwości przeczytania książki pt. ''Ostatnia róża Szanghaju'', która od samego początku wzbudzała we mnie zaufanie, gdyż lubię czytać powieści, w których zawarta jest nie tylko trafnie dobrana tematyka mająca związek koniecznie z miłością, ale walka, wytrwałość, odwaga, szczerość, wojna, ale poszukiwanie tego czegoś, na co nie mamy wpływ, ale możemy dokonać zmiany, czy jej się uda, to wyzwanie wykonać na medal musiałam podjąć to niełatwe dla mnie wyzwanie czytelnicze.

Muszę z uznaniem przyznać, że nie zawsze jest tak, że spotykają się ze sobą dwa różne światy, których dzieli wspólna pasja do muzyki, a jedyną barierą do pokonania jest status społeczny, który bywa w takich sytuacjach niestety bezwzględny.

Tych dwojga występujących w tej powieści głównych bohaterów polubiłam od samego początku, kibicowałam im uczuciu, które to nie zawsze spotykało się od razu z akceptacją.

Ernest dzięki temu, że ma talent do grania, umie do siebie przyciągnąć, a przede wszystkim jest w nim delikatność, wrażliwość, pracowitość, dobro, serdeczność, ale pojawia się w środku cierpienie z powodu korzeni, w których dorastał.

Aiyi potrafi kochać, nie lubi przemocy, kocha słuchać muzyki, ale nikt nie jest tak bliski jej sercu, jak ona i chłopak, który uratował jej życie, a potem pozwoliła mu rozwinąć muzyczne skrzydła nie tylko z powodów zawodowych, ale poczuła do niego wyjątkową więź porozumienia, którą nie każdy rozumie, bo Ernest jest obcokrajowcem, a on tylko wie, co się czuje, będąc nim.

Uważam, że powieść ta powinna, być dla niektórych państw lekcją kultury dobrych manier dotyczącej akceptacji bez względu na to, co łączy ludzi niezależnie od ich pochodzenia.

Książka ta składa się z 92 rozdziałów.

Powieść ta podobała mi się pod każdym możliwym względem.

Wydawnictwu Znak dziękuje za możliwość przeczytania książki pt. ''Ostatnia róża Szanghaju'' autorstwa Pani Weiny Dai Randel.

Warto przeczytać tę powieść.

Są takie powieści, które mają w sobie wyjątkową moc wciągania czytelnika, aby poznawał losy bohaterów opisanych przez bohaterów i bacznie mógł być ich również uważnym obserwatorem lub niestety pomimo najszczerszych chęci nie wzbudzają zainteresowania. Należy zrozumieć czytelnika, bo to on ...

Rozwiń Zwiń