Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki, które trafiają w nasze dłonie przez przypadek. Ewidentnie tak było z "biografią" Sylasa. Ktoś pożyczył mi tę książkę, choć nie szczególnie wyrażałem nią wielkie zainteresowanie. Francine Rivers kojarzy mi się z chrześcijańskimi romansami, co niekoniecznie jest tą gałęzią literatury, po którą sięgam najchętniej.

Do tego na okładce znajduje się informacja, że jest to piąta część cyklu. Jednak jest to dość mylące. Po prostu autorka napisała pięć książek, poświęconych pięciu różnym postaciom biblijnym, które nie grają na kartach Słowa Bożego ról pierwszoplanowych. Historia Sylasa jest ostatnią, ale całkowicie niezależną powieścią i zdecydowanie nie musicie wcześniej sięgać po książki poświęcone Kalebowi, Aaronowi, Jonatanowi czy Amosowi.

Rekomendowałbym natomiast znajomość Dziejów Apostolskich (a najlepiej również nowotestamentowych listów Pawła) aby lepiej odnaleźć się w kreowanej przez Francine Rivers historii. Nie do końca wiem jak zaklasyfikować tę książkę. To swoiste biblical-fiction. W oparciu o pojawiające się w Słowie Bożym strzępy informacji, autorka tworzy biografię Sylasa, człowieka z którym stykamy się podczas lektury Biblii, ale naprawdę niewiele możemy o nim powiedzieć.

Autorka nie twierdzi, że opisuje prawdziwą historię Sylasa. Jednak stara się również, aby nie była to wersja niemożliwa, którą wykluczałaby analiza biblijnej narracji. Na ile „biografia” ta jest wiarygodna – ocenić powinniście sami. Czy to możliwe, że Sylas jest opisywanym w ewangeliach majętnym młodzieńcem, który odszedł zasmucony gdy Jezus powiedział mu, iż powinien sprzedać wszystko i rozdać potrzebującym, a następnie Go naśladować? Czy Sylas mógł być wśród tych dwóch uczniów, którzy spotkali Jezusa po zmartwychwstaniu na drodze do Emaus? Czy jednocześnie Sylas mógł być autorem listu do Hebrajczyków?

To wszystko jest możliwe, choć mało prawdopodobne. Szczęśliwie jednak w książce tej autorka mniej skupia się na rozwijaniu wątków wątpliwych, niż na literackim przedstawieniu historii dobrze znanych z Dziejów Apostolskich. Możemy przypomnieć sobie podróże apostoła Pawła oraz pewne wydarzenia i kontrowersje jakie mu towarzyszyły. Robimy to patrząc z perspektywy Sylasa, postaci drugoplanowej, ale niezwykle istotnej w tworzącym się Kościele.

Dla mnie była to przyjemna powtórka z historii powstawania pierwszych społeczności chrześcijańskich. Niewiele mnie w tej książce zaskoczyło, i właściwie się z tego cieszę. Trzeba przyznać, że autorka dobrze się czuje w odmalowywaniu kontekstu kulturowo-historycznego czasów biblijnych. Zdecydowanie może być to powieść, która poszerzy naszą wiedzę.

Jeśli chodzi o sam styl Francine Rivers, to delikatnie rzecz ujmując – nie jest to moja ulubiona autorka. Bardziej cenię treść tej powieści niż jej formę. Moim największym zarzutem wobec historii Sylasa jest to, co wielu uzna za największy atut twórczości Francine Rivers – wplecenie do fabuły wątku romantycznego. Jak już wspomniałem, autorka tworzy przede wszystkim chrześcijańskie romanse. Nie spodziewałem się jednak, że podobny wątek uda jej się dołączyć do historii Sylasa. Cóż, widocznie wystarczająco jej nie doceniłem :)

Mi osobiście mocno to zgrzytało, ale rozumiem, że większość czytelników (a właściwie czytelniczek) oczekuje miłosnego happy endu, gdy sięga po książkę tej autorki. Dlatego przebolałem wątek romantyczny i pozwoliłem Francine Rivers by przeniosła mnie do miejsc, które znam z lektury Dziejów Apostolskich.

Choć książka nie jest wybitna i ma swoje braki, to jednak koniec końców oceniam ją pozytywnie. Skłoniła mnie do kilku naprawdę wartościowych refleksji, a to przecież w książkach cenimy najbardziej. Dlatego polecam, zwłaszcza tym, którzy ufają biblijnym relacjom.

Są takie książki, które trafiają w nasze dłonie przez przypadek. Ewidentnie tak było z "biografią" Sylasa. Ktoś pożyczył mi tę książkę, choć nie szczególnie wyrażałem nią wielkie zainteresowanie. Francine Rivers kojarzy mi się z chrześcijańskimi romansami, co niekoniecznie jest t...

Rozwiń Zwiń

CZAS NA CYFROWY DETOKS

Jest to książka, która powinna być obowiązkową lekturą w szkołach. Każdy powinien się skonfrontować z opisywanym tu problemem. Ponieważ, po prawdzie, to o czym pisze Johann Hari dotyczy wszystkich z nas. Jesteśmy notorycznie okradani i czy coś z tym robimy? Bynajmniej! Jest wręcz odwrotnie – sami dostarczamy niezbędnych informacji największym na rynku złodziejom, aby tym skuteczniej okradali nas z naszej uwagi!

Nie jest to bicie piany. Autor nie robi wideł z igły. Przedstawia rzetelne badania, które pokazują to co ciężko jest przeoczyć, jeśli uda się nam oderwać wzrok od ekranów – jesteśmy na równi pochyłej jeśli chodzi o zdolność skupiania naszej uwagi. Szczycimy się jej podzielnością, ale tak naprawdę nie rozumiemy mechanizmów działania naszego mózgu, dlatego też nie dostrzegamy jak wielką cenę przychodzi nam płacić za to w jaki sposób żyjemy.

Mimo, że książka ta bardzo mnie interesowała i naprawdę wciągnęła, to czytałem ją rekordowo długo. Tłumaczę to tym, że zwyczajnie ciężko było mi się konfrontować z jej treścią, i widzieć co stronę jak łatwo ulegam manipulacjom w moim życiu. Oddaję swoją prywatność „za miskę soczewicy”. Jeśli podejdziecie do lektury tej książki z otwartą głową – prawdopodobnie wielokrotnie będziecie zawstydzeni. Ale gdy pieką nas uszy, jest szansa by coś jeszcze w naszym życiu zmienić. Jestem przekonany, że podstawowym celem jaki przyświecał Johannowi Hariemu, było właśnie to – by choć część czytelników podjęła walkę o odzyskanie siebie i tak bezkarnie rozkradanej uwagi.


Johann Hari zaprasza nas w podróż. Sam zjeździł cały świat, spotykając się z najróżniejszymi autorytetami badawczymi oraz osobami stojącymi za nowymi technologiami. Zebrał pokaźną ilość danych, które nie pozostawiają nam cienia wątpliwości, że naprawdę jesteśmy okradani z uwagi. Demaskuje na łamach swojej książki największych złodziei, a nawet spokojnie się z nimi spotyka i rozmawia. Chyba coś jest na rzeczy, skoro najbliżsi twórców np. Instagrama nie korzystają z tej aplikacji. Po prostu wiedzą jak zostały zaprojektowane poszczególne narzędzia – by zrobić z naszego umysłu sieczkę.

Jednak podróż, w którą zabiera nas autor nie dotyczy tylko i wyłącznie spotkań z autorytetami w opisywanej dziedzinie. Dotyczy ona przede wszystkim opowieści o jego osobistym doświadczeniu, kiedy to postanowił zrobić sobie całkowity detoks od Internetu. Ten eksperyment oraz przyczyny, które go do tego skłoniły, opisane są bardzo dokładnie w pierwszej części książki.

Trzeba oddać Johannowi Hariemu, że ma świetne poczucie humoru, dzięki któremu potrafi przekazać nam nawet suche dane w taki sposób, że ciężko oderwać się od lektury. Czytając tą książkę non-stop coś sobie notowałem i rozmawiałem ze znajomymi o wszystkim czego się z niej dowiedziałem. A było tego naprawdę dużo.

W dalszej części książki autor coraz bardziej odsłania swoje dość radykalne poglądy, które zdecydowanie stawiają go po lewej stronie sceny politycznej. Momentami część ta stawała się dla mnie ciężkostrawna, ale nie przeszkadza mi to ocenić tej książki bardzo wysoko i szczerze wszystkich zachęcać do tego by zapoznać się z wielką pracą jaką wykonał Johann Hari. Przede wszystkim jednak zebrał się na odwagę by pisać o rzeczach niełatwych do przyjęcia. Jesteśmy zbyt łatwowierni i dajemy się wykorzystywać tym, którzy swoje nieczyste intencje potrafią opakować w taki sposób, że wręcz prosimy się o grabież.


To nie tak, że autor atakuje kogokolwiek z nas. Raczej odważył się opisać swoje własne doświadczenie, które prawdopodobnie okaże się bardzo tożsame z Twoimi myślami. Zastanów się czy nie mógłbyś się podpisać pod takim wyznaniem?

„– Docierało do mnie, że jakoś nie potrafię kontrolować tego, jak korzystam z internetu. Łapałem się na tym, że bezmyślnie godzinami śledzę w mediach społecznościowych najdrobniejsze wzmianki o takich wydarzeniach jak wybory prezydenckie w USA, nic tym nie osiągając. Odbijało się to nie tylko na mnie jako na rodzicu, ale też na mojej pracy naukowej. Zdałem sobie sprawę z tego, że moja praca poniekąd polega na tym, że myślę inaczej niż wszyscy. Przebywałem jednak w środowisku, w którym otrzymywałem te same informacje co każdy i myślałem o tych samych rzeczach co inni”.

Ten detoks od sieci wiele dał autorowi. Ale też owocował niezbyt przyjemną autorefleksją:

„Czułem się tak, jakby wszędzie otaczali mnie ludzie nastawieni na nadawanie, nie na odbiór. Przyszła mi nagle do głowy myśl, że narcyzm jest deformacją uwagi, co przejawia się wtedy, gdy kieruje się ją tylko na siebie i swoje ego. Nie mówię tego z poczuciem wyższości. Wstyd mi opisywać, co sobie uświadomiłem w tamtym tygodniu, gdy najmocniej zatęskniłem za internetem. W moim normalnym życiu codziennie – czasami kilka razy dziennie – zaglądałbym na Twittera i Instagram, sprawdzając, ilu mam followersów. Nie interesowałyby mnie aktualności, inne informacje czy plotki, lecz jedynie moje statystyki. Jeżeli liczby by się zwiększyły, cieszyłbym się niczym owładnięty obsesją posiadania pieniędzy sknera, który sprawdziwszy stan swoich akcji, odkrył, że od poprzedniego dnia troszeczkę się wzbogacił. To tak jakbym mówił sobie: „Widzisz? Obserwuje cię coraz więcej ludzi. Liczysz się”. Nie brakowało mi tego, co mają do powiedzenia. Odczuwałem brak samych liczb i poczucia tego, że one rosną.”


Ta książka to alarm. Nie dzieje się dobrze. I nie są to wydumki przewrażliwionego, rozhisteryzowanego socjologa. Wiele danych przytaczanych w tej książce jest zatrważających. Ignorujemy nasze potrzeby. Nie przywiązujemy wagi do sygnałów jakie wysyła nam nasze ciało. A potem dziwimy się, że ciężko jest nam skupić się na czymkolwiek przez dłuższą chwilę. To wszystko jednak jest pokłosiem naszych codziennych decyzji. Kiedy ostatnio dobrze się wyspałeś?

„Dzisiaj czterdzieści procent Amerykanów chronicznie nie dosypia, dostarczając organizmowi mniej niż wynosi niezbędne minimum, czyli siedem godzin snu na noc. W Wielkiej Brytanii, co niewiarygodne, dwadzieścia trzy procent osób sypia po mniej niż pięć godzin. Jedynie piętnaście procent z nas po obudzeniu czuje się rześko. To nowe zjawisko. Od 1942 roku przeciętna ilość przesypianego czasu skróciła się o godzinę. W ciągu minionego stulecia dzieciom ubyło średnio osiemdziesiąt pięć minut snu. Naukowa debata na temat precyzyjnego określenia skali naszej utraty snu wciąż się toczy, ale National Sleep Foundation obliczyła, że długość naszego snu zmalała przez zaledwie sto lat o dwadzieścia procent.”

„Po dwóch nieprzespanych nocach każdy się rozlatuje, może też dojść do tego, gdy sypia się po cztery lub pięć godzin i ciągnie się to przez parę tygodni. Jego słowa coś mi przypomniały: na skraju takiego stanu żyje czterdzieści procent nas.”

„Dlatego wszyscy żyjemy w pośpiechu, wszyscy jesteśmy impulsywni, a za kółkiem łatwo wpadamy w złość. Widać to wszędzie wokoło… Przebadano to i dowiedziono laboratoryjnie: człowiek sądzi, że myśli jasno, ale tak nie jest. O wiele mniej jasno, niż mógłby to robić… Kiedy śpimy lepiej, mnóstwa problemów ubywa… choćby tych z zaburzeniami nastroju, otyłością czy koncentracją… Mnóstwo szkód jest wówczas naprawianych.”


Mógłbym przytoczyć tu wiele fragmentów z tej książki, ale zamiast tego po prostu zachęcam Was, abyście po nią sięgnęli. Ona naprawdę jest warta naszej uwagi. Niech nas zmusi do refleksji.

Na mnie już mocno wpłynęła. Sprawiła, że ode chciało mi się korzystać z mediów społecznościowych. Poświęcam za to więcej czasu na regularny sen i już widzę tego pozytywne efekty. To naprawdę ważna i potrzebna książka!

CZAS NA CYFROWY DETOKS

Jest to książka, która powinna być obowiązkową lekturą w szkołach. Każdy powinien się skonfrontować z opisywanym tu problemem. Ponieważ, po prawdzie, to o czym pisze Johann Hari dotyczy wszystkich z nas. Jesteśmy notorycznie okradani i czy coś z tym robimy? Bynajmni...

Rozwiń Zwiń

Książka Przemysława Słowińskiego i Teresy Kowalik wypełnia pewną lukę na rynku wydawniczym. Mnóstwo mamy już książek, które traktują o konfliktach, jednak nie spotkałem się dotychczas z podobnym tytułem do "Zwierząt na wojnie". Już sam ten fakt wiele nam mówi. Mało kto przejmował się losem zwierząt, w czasach gdy i ludzkie życie zdawało się nie być zbyt wysoko cenione.

Dla przykładu weźmy bezsens I Wojny Światowej, w której zginęły miliony żołnierzy, ostrzeliwujące wzajemnie linie okopów. Przez miesiące front przesuwał się o kilkaset metrów, by zaraz wrócić do poprzedniego miejsca. Jestem wciąż przytłoczony filmem "Na zachodzie bez zmian", który świetnie ilustruje (w oparciu o powieść Ericha Marii Remarque) całą brutalność i głupotę wojny. Kadry z tego filmu zostaną ze mną na długo. Jednak podczas lektury "Zwierząt na wojnie" dotarło do mnie, że niewiele we wspomnianym filmie widziałem zwierząt. Warto jednak uzmysłowić sobie, że samych koni na froncie I Wojny Światowej zginęło ponad 10 milionów!
Są to szokujące liczny. Wojna była nie tylko brzydka. Była również okropnie śmierdząca, ponieważ nikt nie zadawał sobie trudu grzebania martwych zwierząt. Jeśli zdarzyło Wam się kiedyś mijać padlinę przy drodze, zdajecie sobie sprawę, że fetor milionów martwych koni musiał być niewyobrażalny. Tymczasem codziennie statkami sprowadzano ze Stanów Zjednoczonych tysiące nowych zwierząt, by uzupełnić braki na froncie.

Przemysław Słowiński i Teresa Kowalik podają nam mnóstwo informacji, z którymi nie spotkamy się w innych pozycjach dotyczących wojen. Dali głos naszym "braciom mniejszym", jak określał zwierzęta kiedyś święty Augustyn. Cała książka nasączona jest wręcz ciekawostkami. Choć nie wiem czy to najlepsze określenie tych wszystkich informacji, które często są nie tylko szokujące, ale też zatrważające i... dobijające.

Okazuje się, że w obliczu wojny należałoby zrewidować takie pojęcia jak "zezwierzęcenie" oraz "bycie ludzkim". Wielokrotnie zastanawiałem się w trakcie lektury tej książki, kto tak naprawdę jest zwierzęciem?! Bolesną prawdą jest to, że wojna to "zorganizowany obłęd". Ktoś mądrzejszy ode mnie stwierdził kiedyś, że w jej wyniku przegrywają wszyscy, którzy znaleźli się na polu bitwy. Nawet zwycięzcy nie wygrywają. Książka Przemysława Słowińskiego i Teresy Kowalik otwierają nam oczy na to, że wśród przegranych wojen znajdują się również dziesiątki milionów zwierząt.

Książka jest arcyciekawa. Dowiedziałem się z niej mnóstwa rzeczy. Choć w większości jest to pewnie wiedza bezużyteczna, bo nie sądzę bym kiedykolwiek potrzebował przekonać słonia do natarcia na grupę wroga, to jednak pochłonąłem tę książkę bardzo szybko.

Na plus zapisać należy również dużą ilość zdjęć i odwołań do tekstów źródłowych. Wydawnictwo Fronda oddało w nasze ręce solidnie przygotowaną pozycję. Sam styl autorów nie należy może do najwybitniejszych, ale wspiera nas w lekturze. Czasem doskwierały mi niepotrzebne powtórzenia, ale oceniam książkę wysoko.

Zdecydowanie polecam, z tą jednak uwagą, że książka traktuje nie tylko o niebywałym bohaterstwie wybranych zwierząt. Znacznie więcej tu informacji o ich przejmującym cierpieniu i okrucieństwie ludzi.


Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Książka Przemysława Słowińskiego i Teresy Kowalik wypełnia pewną lukę na rynku wydawniczym. Mnóstwo mamy już książek, które traktują o konfliktach, jednak nie spotkałem się dotychczas z podobnym tytułem do "Zwierząt na wojnie". Już sam ten fakt wiele nam mówi. Mało kto przejmował...

Rozwiń Zwiń

Lubię sięgać po kryminały nieznanych mi autorów, jednak powinienem być już na tyle mądry, by wiedzieć, że "Bestseller platformy Amazon" nie jest najlepszą rekomendacją, która obiecuje nam wybitną książkę. Miano bestsellera zbyt łatwo dziś zdobyć, ponieważ nie dotyczy ono najlepiej sprzedających się pozycji! Chodzi po prostu o sprzedaż określonej ilości egzemplarzy. Dla przykładu, by stać się bestsellerem New York Timesa, wystarczy sprzedać 5 tysięcy książek. Nie jest to wielkie wyzwanie w kraju liczącym ponad 330 milionów mieszkańców. Sami możecie dokonać obliczeń... Nie powinno nas dziwić, że niemalże każda książka jest bestsellerem.

Wracając jednak do Ciphera, bestsellera platformy Amazon, odnosi się wrażenie, że napisany on został z nadzieją, że wkrótce Netflix wykupi prawa do ekranizacji tego kryminału. Cały scenariusz jest gotowy i nie będzie wymagał nawet zbytniego wysiłku przy adaptacji go na netflixowe standardy. Isabella Maldonado zadbała o odpowiednią reprezentację mniejszości etnicznych. Główna bohaterka jej opowieści jest latynoską. Byłą wicedyrektorką FBI jest silna Afroamerykanka, która była oczywiście uciskana zewsząd i nikt nie dawał jej szans na awans, ale swoją ponadprzeciętną pracą i wytrwałością pokazała innym miejsce w szeregu. Postaci najmniej pozytywne to - o dziwo! - biali mężczyźni. Cipher - chory psychicznie przestępca, odpowiedzialny za mordowanie tabunów bezbronnych kobiet - jest silnym, białym mężczyzną.

Chciałoby się stwierdzić, że to nic zaskakującego. Przecież czytelnicy chcą czytać o silnych kobietach, które dokopują mężczyznom znęcającym się nad słabszymi. Z każdą jednak stroną coraz bardziej przeszkadzał mi nadmiar amerykańskiego patosu, który serwuje nam autorka. Jest chyba coś w mentalności mieszkańców USA, że wszystko musi być największe. Stąd też sprawą Ciphera bardzo szybko żyje cały świat.

I tu moim zdaniem autorka nieco przeszarżowała. Bo skoro całe biuro FBI deleguje wszystkie środki by namierzyć jednego człowieka, to naprawdę ta książka powinna być znacznie krótsza. Tymczasem wciąż pozostaje on nieuchwytny, i bez przeszkód podróżuje po całych Stanach, jednocześnie regularnie kontaktując się ze społeczeństwem za pomocą mediów społecznościowych. Całkowicie tego nie kupuję...

Jest w tej historii kilka absurdalnych momentów, o których nie wspomnę w tym miejscu, ponieważ byłyby to spoilery. Uwierzcie mi po prostu, że autorka zapędziła się kilka razy w kozi róg i postanowiła wybrnąć z tej sytuacji po najmniejszej linii oporu. Szkoda...

Książkę czyta się szybko i wciąga, bo takie są przecież kryminały, ale trudno mi ocenić ją wysoko. Główna bohaterka - agentka specjalna Nina Guerrera - jest nie tylko przerysowana, ale w moim odczuciu po prostu niesympatyczna. Rozumiem, że traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa i młodości mogły ją skrzywić, jednak w takiej sytuacji nie powinna być dopuszczona do pracy w terenie.

Moim największym zarzutem jest jednak ten ciężkostrawny patos. O ile przywykłem do pewnych nieścisłości w kryminałach i przymykam oko na to, że zazwyczaj gdy autor nie ma świeżych pomysłów, decyduje się, że telefony komórkowe nagle się rozładowują albo tracą zasięg, to jednak styl Isabelli Maldonado był dla mnie wyzwaniem:

"- Zrobiłam to, ponieważ Biuro cię potrzebuje. - Postukała się palcem wskazującym w klatkę piersiową. - I mnie też. - Nina nie odpowiedziała, więc Shawna kontynuowała podniesionym głosem: - FBI to organizacja, w której większość wciąż stanowią biali mężczyźni. Kiedy mnie przyjmowali, niewiele kobiet pracowało jako pełnoprawne agentki. Wyobraź sobie, jak zareagowali na czarnoskórą kobietę. Podobnie jak ty, pracowałam ciężej niż inni, żeby udowodnić swoją wartość. Stacjonowałam na gównianych posterunkach, brałam gówniane sprawy i używałam gównianego sprzętu, ale schowałam dumę do kieszeni i po latach pracy zdobyłam pozycję, dzięki której mogłam przecierać szlaki innym. Tak właśnie było w twoim przypadku i nie mam zamiaru za to przepraszać. - Ciężko westchnęła."

I może nie ma potrzeby więcej tu pisać (ciężkie westchnięcie). Kryminał brutalny i wulgarny. Jest wiele lepszych na rynku, które mógłbym polecić w tej kategorii.
"Cipher" pomyślany jest jako rozpoczęcie cyklu, ale nie polubiłem się na tyle z głównymi bohaterami aby towarzyszyć im w kolejnych częściach.
Choć nie ukrywam, że jestem ciekaw jaką sprawę wymyśli im Isabella Maldonado, skoro już pierwsza angażowała całe Stany Zjednoczone... A zdaje się, że każda kolejna powinna być tylko większa...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Lubię sięgać po kryminały nieznanych mi autorów, jednak powinienem być już na tyle mądry, by wiedzieć, że "Bestseller platformy Amazon" nie jest najlepszą rekomendacją, która obiecuje nam wybitną książkę. Miano bestsellera zbyt łatwo dziś zdobyć, ponieważ nie dotyczy ono najlepie...

Rozwiń Zwiń

Mam troszkę problem z jednoznaczną oceną tej książki. Trzeba przyznać, że mnie wciągnęła, bo trudno było się oderwać od lektury. Z drugiej jednak strony po przeczytaniu ostatniego zdania sporo było we mnie irytacji, ze względu na pewne naciągnięcia, o których nie chcę pisać zbyt otwarcie, aby nie psuć Wam ewentualnej przygody z tym thrillerem.

Klaudia Muniak "wpadła mi w oko" już jakiś czas temu, za sprawą naprawę niezłych okładek, które zdobią kolejne jej powieści. Wiem, że powód dość przyziemny, ale to dlatego zdecydowałem się na lekturę "Domu obok". Okładka znów przykuwa uwagę, do tego tłoczenia i kolory - cóż, nie ukrywam, że jestem okładkową sroką. Chciałem mieć tę książkę na półce.

Lektura wciąga od pierwszych stron. Ma naprawdę dobre, mocne otwarcie. Od początku tchnie grozą i czujemy, że zaraz wydarzy się coś złego. "Dom obok" świetnie zdał test pierwszych 15 minut. Po kwadransie nie miałem ochoty odłożyć książki. Polubiłem główną bohaterkę, a fakt, że przemieszcza się między Gdańskiem i Warszawą, dwoma miastami w których żyłem, był tylko dodatkową zachętą do lektury.

Im dalej jednak w las, tym więcej drobnych niedociągnięć. Jest naprawdę cienka granica, która sprawia, że niektóre kryminały chcemy polecać innym, a inne były dla nas jakimś przerywnikiem i są po prostu "do zapomnienia". Nie napiszę, że "Dom obok" to zła książka. Ale drobne detale sprawiają, że nie będę jej wciskał wszystkim moim znajomym.

Przede wszystkim nie kupuję prezentowanych przez Klaudię Muniak działań operacyjnych policji. To jest problem kryminałów, których akcja toczy się współcześnie, że autor ma zagwozdkę co zrobić z wszędobylskimi telefonami komórkowymi. Zazwyczaj (i tak jest również w tym przypadku) musi dość prędko rozładować się ich bateria. Jednak jestem przekonany, że pierwsze co robi policja w przypadku poszukiwania zaginionej osoby, to sprawdzenie danych z jakiego miejsca logował się po raz ostatni telefon. Również po ponownym uruchomieniu - loguje się on do sieci. Tu ten fakt został zignorowany. I choć ufam, że inne kwestie Klaudia Muniak sprawdzała, zwłaszcza te medyczne - to jednak nie mogę przeboleć, że kwestia logowania telefonu została zupełnie pominięta.

Po zakończeniu książki miałem też żal do autorki, że celowo wyprowadza nas w pole. Nie wchodzę w szczegóły, aby nie był to spoiler. Nawet nie chodzi o to, że zostałem wprowadzony w błąd. Tego się spodziewam, gdy sięgam po kryminały. Jednak w przypadku powieści Agathy Christie, nawet gdy mnie "oszukuje" to jednak wiem, że uważny czytelnik może domyślić się prawdy kryjącej się za daną zbrodnią. Mistrzyni gatunku ukrywa w fabule detale, które możemy odnaleźć. Cóż, autorka "Domu obok" mogłaby brać przykład z Agathy Christie. Niestety, ale próżno szukać tu w fabule wskazówek, które w trakcie lektury skierują nas na odpowiednie tory.

Jest zatem kilka rzeczy, które mi w lekturze najnowszej książki Klaudii Muniak zgrzytały. To dobra książka. Szybko się ją czyta i naprawdę wciąga. Nie jest jednak pozbawiona wad.
Mam mocno mieszane uczucia po lekturze. Są lepsze kryminały na rynku.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Mam troszkę problem z jednoznaczną oceną tej książki. Trzeba przyznać, że mnie wciągnęła, bo trudno było się oderwać od lektury. Z drugiej jednak strony po przeczytaniu ostatniego zdania sporo było we mnie irytacji, ze względu na pewne naciągnięcia, o których nie chcę pisać zbyt otwarcie, ...

Rozwiń Zwiń

Odnoszę wrażenie, że wśród braci czytelniczej panuje przekonanie, że książki Jane Austen są przeznaczone dla kobiet. Zdaje się, że opinię tę podzielają również wydawnictwa, ponieważ okładki jej książek toną zazwyczaj w subtelnych kwiatach. Podobnie jest z powieścią Natalie Jenner. Gdybym ocenił książkę po okładce, pomyślałbym, że to nie jest pozycja dla mnie. Jeszcze by mnie ktoś zobaczył w autobusie jak czytam książkę przyozdobioną kwiatami i motylami, z zachętą Pam Jenoff, że jest to powieść „urocza i ponadczasowa”. Czy wypada mężczyźnie czytać takie książki? Czy powinienem ukryć ją w okładce jakiegoś porypanego kryminału, gdzie trup gęsto się ściele?

Powoli wyrastam z tego, że podoba mi się to co powinno mi się podobać. Zmęczony obecnymi trendami, coraz częściej tęsknię do czasów minionych. Tęsknię za tym co „urocze i ponadczasowe”. Nie lubię wyścigu na wulgarność i brutalność jaki obserwuję we współczesnej literaturze. Dlatego z chęcią sięgnąłem po kremową, kwiatową okładkę. Chciałbym przenieść się do rzeczywistości kreowanej przez Jane Austen. A wyniki sprzedażowe tej książki i fakt, że doczekała się już tłumaczenia na piętnaście języków, wskazują najlepiej, że nie jestem w tych pragnieniach odosobniony.

Choć zdaję sobie sprawę, że znakomitą większość odbiorców tej powieści stanowią czytelniczki, to jestem przekonany, że nie jest to książka jedynie dla kobiet. To bilet do Anglii lat czterdziestych, z którego wszyscy mogą skorzystać. Autorka ulokowała akcję swojej książki w bardzo konkretnym, specyficznym momencie historii. Był to czas wielkiej biedy i licznych, świeżych jeszcze ran, które dopiero miały stać się bliznami na duszy kolejnego pokolenia. Jednocześnie jednak jest to ten moment w dziejach kiedy zwyciężyło dobro. Kiedy nadzieja na lepsze jutro urzeczywistniła się na oczach tych, którzy przez lata otrzymywali tylko złe informacje. To właśnie w takim kontekście Natalie Jenner umieszcza swoich bohaterów.

„Towarzystwo Jane Austen” składa się z ośmiu osób. To wyjątkowa mieszanka, która potwierdza jedynie, że twórczość tej wielkiej autorki nie jest zarezerwowana tylko dla kobiet. Oto w małej wiosce przeplatają się losy osób, których nic na pierwszy rzut oka nie łączy. Z czasem okazuje się jednak, że klejem tej arcyciekawej grupy jest miłość do twórczości Jane Austen. W skład tego towarzystwa wchodzą osoby w różnym wieku i o różnym statusie społecznym. Jest tu nastoletnia dziewczyna, ale również ceniony prawnik i lekarz. Mamy tu rolnika i słynną aktorkę.

W książce poznajemy losy kolejnych bohaterów. To jak zostali wykreowani przez Natalie Jenner nie pozostawia nam złudzeń – ona również kocha książki Jane Austen. Pisze lekko, wzorując się (ale nie kopiując) na tej wielkiej autorce. Sprawa jest dość prosta – jeśli proza Jane Austen sprawia wam przyjemność, koniecznie sięgnijcie po tę powieść. Spędzicie z nią naprawdę przyjemne chwile.

Na koniec drobna uwaga. Natalie Jenner założyła, że sięgając po „Towarzystwo Jane Austen” dość dobrze znamy już jej twórczość. Dlatego w powieści tej znajdziecie odniesienia do najsłynniejszych powieści angielskiej pisarki. Polecam odświeżyć sobie te klasyczne lektury nim zasiądziemy do stołu w towarzystwie miłośników jej twórczości.

Polecam!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Odnoszę wrażenie, że wśród braci czytelniczej panuje przekonanie, że książki Jane Austen są przeznaczone dla kobiet. Zdaje się, że opinię tę podzielają również wydawnictwa, ponieważ okładki jej książek toną zazwyczaj w subtelnych kwiatach. Podobnie jest z powieścią Natalie Jenner. Gdybym o...

Rozwiń Zwiń

Są książki, które czytamy dla przyjemności. Są też takie, które warto przeczytać, bo mogą coś wnieść do naszego życia, ale niekoniecznie ich lektura daje nam „frajdę”. Osobiście staram się sięgać po nie naprzemiennie. Często czytam coś lekkiego, czysto rozrywkowo. Mierzę się jednak również z pozycjami, które mają karmić te kilka szarych komórek, które wciąż się nie poddały.

Co za radość, gdy okazuje się, że „mądra” książka okazuje się czasem być również przyjemną lekturą. Tak zdecydowanie jest z „Mentalnością zwiadowcy” Julii Galef. Choć nie mam wątpliwości, że w wielu przestrzeniach życiowych bardzo się rozmijamy (wynika to pośrednio z lektury), to muszę szczerze przyznać, że wykonała kawał świetnej pracy przygotowując swoją książkę. Mało tego – „Mentalność zwiadowcy” ma potencjał by zmienić nas na lepsze, a to już chyba wystarczający powód by się z tą pozycją zapoznać.


EPOKA POST-PRAWDY

O czym jest książka Julii Galef? Odpowiada w niej na pytanie zawarte w podtytule: „Dlaczego, niektórzy ludzie widzą rzeczy jasno, a inni nie”?

Bo przecież obserwujemy to w naszym życiu. Jedni ludzie zamykają się w swojej bańce i nie dopuszczają do siebie nowych informacji, a inni potrafią przyznać się do błędu i zrewidować swoje (nawet silne) stanowisko. Do kogo nam bliżej? Z kim wolimy przebywać? No i co zrobić, aby stawać się jak ludzie, którzy budzą w nas więcej szacunku?

Żyjemy w dobie post-prawdy. Nieraz o tym słyszałem, że nie liczy się prawda per se, ale to kto i w jaki sposób przekaże daną informację. Wystarczy obejrzeć serwisy informacyjne, albo przejrzeć publikacje skłóconych ze sobą obozów politycznych, by dotkliwie się o tym przekonać. Przez to, niektórzy twierdzą, że nie da się dojść do prawdy. Żyjemy w czasach, które nastąpiły „po epoce prawdy”, kiedy to z lubością szukano empirycznego potwierdzenia głoszonych poglądów. Kto miałby dziś czas, siły i umiejętności, aby przesiać wszystkie dostępne informacje?! Dlatego wielu się poddało i po prostu coraz bardziej okopuje na swoim stanowisku.

Ale czy musi tak być?

„Niezależnie od tego, jaki cel sobie postawiliście, przypuszczalnie istnieje sposób na jego osiągnięcie, który nie wymaga od was wiary w rzeczy nieprawdziwe. Od tej pory za każdym razem, kiedy usłyszycie, że warunkiem szczęścia, motywacji albo wpływu jest oszukiwanie samego siebie, powinniście sceptycznie unieść brew. Do każdego celu prowadzi wiele dróg, z których część wcale nie wymaga oszukiwania się. Ich znalezienie może wymagać nieco więcej uwagi i wprawy, ale na dłuższą metę się opłaca.”


SZUKAJ PRAWDY

Julia Galef zauważa, że nie musimy poddawać się tym trendom. Nadal można aktywnie dochodzić do prawdy. Jest to nasza decyzja i intencjonalne działanie, składające się z wielu małych wyborów każdego dnia.

Nie powinno być to niczym rewolucyjnym, ale w pewnym sensie takie jest. „Mentalność zwiadowcy” wzywa nas do stałego poszukiwania obiektywnej prawdy i weryfikowania przyjętych dawniej poglądów. To co jednak jest jeszcze mniej popularne w obecnych czasach, to wysoki poziom kultury i poszanowania dla drugiej strony, do których zachęca nas autorka.

Cieszę się, że trafiłem na książkę, która w taki wyważony sposób zachęca mnie do tego by otworzyć się na światopogląd „wrogich obozów”. Skoro prawda nie boi się weryfikacji, nie ma powodu by od razu sięgać po broń ofensywną. Dlaczego mamy wytaczać najcięższe działa, zamiast po prostu w spokoju się wzajemnie wysłuchać i sprawdzić czy gdzieś się nie pomyliliśmy. Choć Julia Galef byłaby tym najpewniej mocno zaskoczona, to jej postawa przywiodła mi na myśl opis mieszkańców Berei, który pojawia się w Dziejach Apostolskich: „Byli szlachetniejsi od tych w Tesalonikach. Przyjęli oni Słowo z całą otwartością i codziennie badali Pisma, sprawdzając, czy rzeczywiście tak się rzeczy mają” (Dzieje 17,11).


KORYGUJ SWÓJ KURS

Czasem ludzie stają się niewolnikami swoich dawniejszych poglądów. Idą w zaparte, nawet jeśli ewidentnie widać, że gdzieś w swoich wcześniejszych słowach przeszarżowali. Ze smutkiem to obserwowałem choćby w okresie pandemii. Nasłuchałem się wielu dziwnych poglądów, a niektórzy naprawdę w swoich opiniach nie brali jeńców. Zabrakło im jednak później odwagi, aby się zatrzymać i za niektóre stwierdzenia przeprosić. Przecież ludzką rzeczą jest się mylić. Niestety przyznanie się do błędu to już inna para kaloszy.

„Zdarza mi się zacząć podejrzewać w trakcie sporu, że mogę nie mieć racji. Nie jest to zbyt przyjemna konstatacja. Kusi wyparcie tej myśli z głowy i skupienie się na zachowaniu twarzy. W takich sytuacjach przypominam sobie, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło: przyznanie się, że nie miałam racji, zwiększy moją wiarygodność, ponieważ pokażę, że nie trzymam się kurczowo swoich racji tylko po to, żeby mieć rację. Można to uznać za inwestycję w swój przyszły potencjał perswazyjny”.

Julii Galef udało się znaleźć kilka przykładów spektakularnej zmiany. Ludzie, którzy zachowali „mentalność zwiadowcy”, tzn. szczerze szukali prawdy, a nie utwierdzenia się w swoich założeniach, potrafili zmienić swoje poglądy. Można zrobić to z klasą i warto się tego uczyć. Paradoksalnie to nie nieomylność najbardziej ujmuje innych. Dużo więcej sympatii przysporzy nam to jeśli potrafimy przyznać się do naszych uchybień.

„Uznanie słabości naszej strony może przekonująco pokazać przedstawicielom strony drugiej, że nie jesteśmy tylko bezmyślnie powtarzającymi dogmaty fanatykami i że być może warto nas wysłuchać.”

Dlatego warto regularnie korygować nasz kurs. Aby to robić, stale powinniśmy weryfikować nasze poglądy, zamiast po prostu ich bronić.


SPORO DO PRZEMYŚLENIA

„Mentalność zwiadowcy” to jedna z tych książek, które zmuszają nas do zastanowienia się nad samym sobą. Obfituje w ciekawe spostrzeżenia oraz anegdoty, które pomogą lepiej nam zapamiętać myśli autorki. Czyta się to szybko i przyjemnie.

Oto kilka fragmentów, które sobie zaznaczyłem aby do nich wrócić:

Aby zmaksymalizować szanse na nauczenie się czegoś z niezgody, należy słuchać ludzi, którzy ułatwiają, a nie utrudniają nam otwarcie się na ich argumenty. Ludzi, których lubimy albo szanujemy, nawet jeżeli się z nimi nie zgadzamy. Ludzi, z którymi mamy jakiś wspólny fundament intelektualny lub aksjologiczny, nawet jeżeli nie zgadzamy się z nimi w innych kwestiach. Ludzi, których uważamy za rozsądnych, którzy przyjmują do wiadomości niuanse i niejednoznaczność i którzy argumentują w dobrej wierze.

Wysłuchanie poglądów, z którymi się nie zgadzamy, i potraktowanie ich na tyle poważnie, abyśmy mieli szanse na zmianę zdania, wymaga wysiłku umysłowego i emocjonalnego, a przede wszystkim cierpliwości. Musimy być gotowi powiedzieć sobie: „Wydaje mi się, że ta osoba nie ma racji, ale może źle ją oceniam — sprawdźmy to” albo: „Nadal się nie zgadzam, ale może z czasem zacznę dostrzegać potwierdzenie tego, co ona mówi”.

Problem polega na tym, że tożsamość uszkadza umiejętność jasnego myślenia. Utożsamianie się z jakimś przekonaniem budzi w nas poczucie, że musimy być gotowi go bronić, co nas motywuje do skupiania uwagi na dowodach potwierdzających to przekonanie. Odruchowo odrzucamy argumenty, które odbieramy jako atak na nas samych albo pozycję naszej grupy. W myśleniu tożsamościowym pytania empiryczne, na przykład „Jak duże są korzyści zdrowotne z karmienia dziecka piersią?”, zamieniają się w znacznie bardziej nacechowane emocjonalnie pytania, które trudno się na chłodno analizuje: Czy jestem dobrą matką? Czy jestem dobrą feministką? Czy znajomi będą mnie osądzali? Czy „moja strona” wybroniła się, czy została upokorzona?

Trudno jest kogoś nakłonić do zmiany zdania, kiedy okazuje mu się moralną i intelektualną wyższość. Jak to ujęła Megan McArdle: „Zajęło mi wiele lat pisania w internecie, aby poznać niemal żelazne prawo komentowania: w im lepsze samopoczucie wprawia cię twój przekaz, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że przekonasz kogoś innego”

Pomyślcie o tym, jak się czujecie dzień po szczególnie wytężonym treningu. Bolą was wszystkie mięśnie, ale czy to niewątpliwie nieprzyjemne doznanie nie jest też w jakimś sensie satysfakcjonujące? Ból mięśni przypomina, że zrobiliście coś trudnego, co na dłuższą metę wam się opłaci. Jeśli macie mentalność zwiadowcy, to tak samo czujecie się po uświadomieniu sobie, że musicie zmienić zdanie. Rzecz nie w tym, że zwiadowcy zmiana zdania przychodzi z łatwością: nadal nas trochę uwiera, że popełniliśmy błąd albo że osoba, z którą się spieraliśmy, miała rację. Ale ten lekki dyskomfort służy za przypomnienie, że żyjemy zgodnie z własnymi standardami, że stajemy się silniejsi. Uczucie to staje się przyjemne na takiej samej zasadzie, na jakiej obolałe mięśnie mogą być przyjemne dla kogoś, kto dba o formę.


WERDYKT

Zdecydowanie polecam Wam lekturę „Mentalności zwiadowcy”.

Co prawda widać, że książka pisana była pod amerykańskiego odbiorcę, ponieważ wiele ilustracji jest zaczerpniętych z tamtego obszaru i autorka zakłada, że posiadamy podstawowe informacje dotyczące np. wojny Północy z Południem albo dzisiejszego podziału między Republikanami i Demokratami, jednak nie sprawia to, że książka jest mniej czytelna. Te same mechanizmy, które obserwujemy za wielką wodą, są obecne i u nas. Jedynym minusem może być chyba tylko to, że w kilku miejscach przekład z angielskiego na polski jest nieco siermiężny – np. autorka opisuje mema o psie, który siedzi przy stole w płonącym pomieszczeniu, a w tłumaczeniu czytamy o karykaturze rysunkowego psa.

Są to jednak mało istotne detale. Książka jest po prostu bardzo dobra i naprawdę warto po nią sięgnąć.


Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Są książki, które czytamy dla przyjemności. Są też takie, które warto przeczytać, bo mogą coś wnieść do naszego życia, ale niekoniecznie ich lektura daje nam „frajdę”. Osobiście staram się sięgać po nie naprzemiennie. Często czytam coś lekkiego, czysto rozrywkowo. Mierzę się jednak również...

Rozwiń Zwiń

Literatura skandynawska ma się dobrze. Coraz chętniej sięgam po książki, które powstały na dalekiej północy, ponieważ zdecydowanie odpowiada mi tamtejsze poczucie humoru. Jeśli szukacie czegoś zabawnego i lekkiego, koniecznie sięgnijcie po „Rok zająca” Arrto Paasilinna lub powieść Jonasa Jonassona „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął”.

Powieść Annette Bjergfeldt pod pewnymi względami przypomina powyższe tytuły. Jest zabawna i pełna absolutnie niespodziewanych zwrotów akcji. Można powiedzieć, że momentami wręcz absurdalna, ale w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Akcja rozwija się wartko, a pióro autorki jest na tyle lekkie, że co jakiś czas nas łaskocze… Myliłby się jednak ten, kto pomyślałbym, że „Gdy życie zsyła hipopotama” jest lekturą łatwą i przyjemną.


TRUDNY MIX

Bo literatura skandynawska ma też swoje drugie oblicze. Często porusza tematy ciężkie, o których wolimy milczeć. Dobry humor występuje tu obok choroby, śmierci i samotności. Annette Bjergfeldt łączy w swojej powieści to co zabawne, z tym co niebywale smutne.

Jeśli miałbym wymienić te książki, które najbardziej rozbiły mnie emocjonalnie w ostatnim czasie, to królują wśród nich właśnie skandynawskie powieści. To co zrobiła ze mną Ulla-Lena Lundberg w „Lodzie” ciężko opisać (choć próbowałem to zrobić w recenzji). Również „Oprzyj swoją samotność o moją” Klary Hveberg długo będzie we mnie siedzieć. Annette Bjegfeldt łączy te najsmutniejsze historie, z tymi najbardziej zabawnymi i zwariowanymi. To trudny mix…

Ale może to jest właśnie sekretem tego, że ta debiutancka powieść szturmem zdobyła szczyty list bestsellerów. Ponieważ choć bawi, to nie unika tego co boli…


SPECYFICZNA SAGA

„Gdy życie zsyła hipopotama” można zaklasyfikować jako sagę. Nieczęsto powstają one w obecnych czasach, bo kto miałby czas poznawać dzieje kolejnych pokoleń danej rodziny?! Ale to właśnie proponuje nam autorka. Choć główną bohaterką jest Esther oraz jej siostra Olga, to opowiadana historia zaczyna się znacznie, znacznie wcześniej.

Podoba mi się dynamika pierwszych rozdziałów. Ten background, który opowiedziany jest w przezabawny i ciepły sposób, pozwala nam odpowiednio uchwycić motywacje i charakter bohaterów w dalszej części powieści.

Annette Bjergfeldt proponuje nam naprawdę rozbudowaną historię. W dobie gdy na siłę nadmuchuje się książki niewiele znaczącą treścią albo pustą przestrzenią na szerokich marginesach, tu sięgamy po naprawdę monumentalną powieść. Towarzyszymy Esther w jej życiu, pełnym wzlotów, ale i bolesnych upadków.


GDY ŻYCIE DAJE W KOŚĆ

„Zawsze, gdy ktoś umiera, pieczołowicie rzeźbimy w nagrobku daty urodzenia i śmierci. Lecz jedyną rzeczą, jaka się naprawdę liczy, jest ta mała kreska pomiędzy nimi”.

Ta powieść pieczołowicie opisuje te małe kreski. To historie, które pozwalają wierzyć, że trwa sezon cudów. To historie o poszukiwaniu Miłości Stulecia. Ale to również historie, które poddają w wątpliwość pewnego rodzaju sprawiedliwość dziejową i rodzinną.

Bo czemu jednym wszystko się układa i posiadają wszelkie talenty z urodzenia, podczas gdy drudzy mają nieproporcjonalne ciała i wszystko przychodzi im z trudem? Czemu jednych wszyscy kochają, a drugich spotyka zranienie za zranieniem? Jak to jest, że czasem życie zsyła nam nawet nie cytryny, ale hipopotama? Co z tym zrobić?

Jeśli spodziewacie się znaleźć konkretne odpowiedzi na powyższe pytania, to możecie się rozczarować. Obawiam się, że ani główna bohaterka, ani autorka powieści, nie mają dla nas lepszej rady niż akceptacja naszego losu. Nie mówię, że to błąd. Jednak wierzę, że jest w życiu coś więcej. Więcej niż odkryła Esther. Coś co mogłoby oszczędzić jej wiele bólu i frustracji…


WERDYKT

I to w zasadzie mój jedyny zarzut wobec tej niecodziennej sagi.

Książkę czyta się świetnie. Doceniam kunszt autorki, to jak genialnie pisze o muzyce i malarstwie, przenosząc na karty powieści swoje własne doświadczenia z różnymi dziedzinami sztuki.

Ale pomimo tego dynamika narracji w drugiej części spada. Losy Esther i jej reakcja na życie momentami przytłaczają. I choć można uznać to za bezkompromisową szczerość autorki, która nie stara się nas przekonać, że „wszystko zawsze się dobrze ułoży”.

Jednak czytanie o tym jak wszystko się doszczętnie chrzani – to inna para kaloszy. Choć Annette Bjergfeldt pisze w sposób zabawny i ciepły, to jednak opisuje katastrofę za katastrofą. Książka staje się niebywale wręcz smutna. Choć po pierwszych rozdziałach chciałem ją polecać wszystkim, to jednak dalsza część historii zmusiła mnie do zrewidowania tych planów.

To dobrze napisana książka, ale żałuję, że nie tchnie większym sensem. Ciężko było mi czytać o tym jak życie daje w kość głównej bohaterce. Możecie pomyśleć, że takie jest życie. Rzecz w tym, że niezależnie od tego czy zsyła nam ono cytryny, czy nawet hipopotama – nie musi takie być. Może być znacznie lepsze, bogatsze i celowe, jeśli odnajdziemy sens poza nami samymi.

Polecam, bo to kawał dobrej literatury, ale z zastrzeżeniem, że nie jest to powieść „równa”. Ma świetne fragmenty, ale również te słabsze, skąpane w przytłaczającym smutku.


Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Literatura skandynawska ma się dobrze. Coraz chętniej sięgam po książki, które powstały na dalekiej północy, ponieważ zdecydowanie odpowiada mi tamtejsze poczucie humoru. Jeśli szukacie czegoś zabawnego i lekkiego, koniecznie sięgnijcie po „Rok zająca” Arrto Paasilinna lub powieść Jonasa J...

Rozwiń Zwiń