Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię nieoczywiste szlaki. Bardzo lubię czytać. A na dokładkę (jeszcze bardziej) lubię Włochy, zwłaszcza północne regiony.
Połączenie tego wszystkiego powinno dać coś absolutnie wspaniałego. Małżeństwo Beaty i Pawła Pomykalskich właśnie to nam obiecują w swoim przewodniku. Choć zdecydowanie jest to pozycja ciekawa, to jednak pozostawia też pewien niedosyt.

RACZEJ DODATEK DO PODRÓŻY NIŻ PRZEWODNIK

Sięgając po "Włochy nieoczywiste" powinniście mieć świadomość, że nie jest to typowy przewodnik. Jeśli postanowilibyście poruszać się po tym pięknym kraju, bazując jedynie na wiedzy przekazywanej przez Beatę i Pawła Pomykalskich, moglibyście nie tylko zejść z utartych szlaków. Zabraknie Wam również wielu kluczowych informacji, które znajdujemy zazwyczaj w przewodnikach.
Ja cierpiałem nieco ze względu na nieczytelną dla mnie strukturę kolejnych rozdziałów. Choć trzeba pochwalić autorów za to, że kolejne miejsca podzielone są na regiony, i każdy taki dział jest poprzedzony mapką, to jednak czytając już o konkretnym obszarze, nie znajdziemy tam często podstawowych informacji. Zakładam, że nie taki był pomysł na ten przewodnik. Ale ja osobiście cieszyłbym się, gdybym dostał np. rekomendację miejsca do jedzenia, parkowania i informację co jest kluczowe do odwiedzenia dla każdego z opisanych miejsc.

Nie jest tak, że informacje te się nie pojawiają. Brakuje mi jednak pewnej struktury i powtarzalności. Czasem przeczytamy tylko o jednym muzeum, a w przypadku innej miejscowości po prostu opis jego powstania. Są to zazwyczaj rzeczy ciekawe, ale dla bardziej "ułożonych" podróżników, którzy podchodzą metodycznie do planowania swoich podróży, ten brak struktury może być problematyczny. To raczej zbiór dodatkowych wskazówek do zaplanowanej już trasy, niż punkt wyjścia dla naszej wycieczki.

BLOG PODRÓŻNICZY VS. PRZEWODNIK

W trakcie lektury miałem wrażenie, że czytam bloga z podróży, a nie przygotowany dla wszystkich przewodnik. Nie jest to zarzut. Lubię blogi podróżnicze. Autorzy dzielą się tym co widzieli, przeżyli, polecają. Forma prowadzania narracji wskazuje właśnie na ich minione doświadczenia. Więcej jest tu stwierdzeń typu: "Później wybraliśmy się zobaczyć..." niż "Planując podróż w tym regionie, koniecznie zaplanuj kilka godzin na zwiedzanie tego miejsca...".

Dla jednych będzie to wadą, a dla innych zaletą. Jeśli klasyczne przewodniki są dla Was zbyt suche, pozbawione osobistych wrażeń autorów, to "Włochy nieoczywiste" mogą być skrojone właśnie pod Wasze oczekiwania. Jest tu wiele ciekawostek. Naprawdę kilka spraw zupełnie mnie zaskoczyło, choć opisują miejsca, które miałem okazję już odwiedzić.
Z drugiej strony zdziwiłem się, że pewne istotne sprawy zostały tu pominięte. Związane jest to pewnie również z niewielką objętością tego przewodnika. Wpisy są dość lapidarne, bardziej przypominające te z blogów podróżniczych, niż książkowych opracowań.

PIĘKNE ILUSTRACJE

Trzeba oddać autorom, że zadbali o stronę wizualną swojego przewodnika. Znajdziecie tu sporo świetnych zdjęć. Najbardziej cieszą mnie ujęcia z drona, które pozwalają spojrzeć na Włochy właśnie w sposób nieoczywisty. Mam wrażenie, że północ tego kraju, choć w ogóle jest piękna, to jeszcze więcej zyskuje z perspektywy "lotu ptaka".

Polecam Wam przewodnik Beaty i Pawła Pomykalskich. Zwłaszcza tym, którzy posiadają już podstawową wiedzę o tym urokliwym regionie. "Włochy nieoczywiste" faktycznie mogą Was zainspirować, aby zejść z utartych szlaków i odkryć to, co większość turystów nieświadomie omija. To świetny przewodnik "uzupełniający" dla podróżników.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Lubię nieoczywiste szlaki. Bardzo lubię czytać. A na dokładkę (jeszcze bardziej) lubię Włochy, zwłaszcza północne regiony.
Połączenie tego wszystkiego powinno dać coś absolutnie wspaniałego. Małżeństwo Beaty i Pawła Pomykalskich właśnie to nam obiecują w swoim przewodniku. Choć zdecydowan...

Rozwiń

Zwiń

Co tu dużo pisać... C.S. Lewis był geniuszem.

Tak naprawdę aby to dostrzec, potrzebna jest znajomość Pisma Świętego. Gdy czytałem Opowieści z Narni jako dziecko, nie wychwyciłem tej bogatej symboliki, z której korzystał autor. Ukrył on tu wiele cennych skarbów. Przybliża prawdy o niebie, korzystając z pięknych ilustracji.
"Ostatnia bitwa" sprawiła, że spociły mi się oczy, zwłaszcza gdy zrozumiałem gdzie autor zmierza. To ostatnie przeniesienie się do Narni bohaterów, z którymi zdążyłem się zaprzyjaźnić. Ostatnie i ostateczne.

Czytajcie Narnię i dawajcie ją do czytania dzieciom - niech ten piękny, wartościowy świat, pobudza ich wyobraźnię i kształtuje serducha!

Co tu dużo pisać... C.S. Lewis był geniuszem.

Tak naprawdę aby to dostrzec, potrzebna jest znajomość Pisma Świętego. Gdy czytałem Opowieści z Narni jako dziecko, nie wychwyciłem tej bogatej symboliki, z której korzystał autor. Ukrył on tu wiele cennych skarbów. Przybliża prawdy o niebie,...

Rozwiń

Zwiń

Piękne wydanie, zgodne z chronologią powstawania poszczególnych części, a nie opisywanych wydarzeń :)

Wspaniale spędzony czas, powrót do młodości.
No i te ilustracje - prawilne. Warto mieć na półce :)

Piękne wydanie, zgodne z chronologią powstawania poszczególnych części, a nie opisywanych wydarzeń :)

Wspaniale spędzony czas, powrót do młodości.
No i te ilustracje - prawilne. Warto mieć na półce :)

CZY BIBLIA MÓWI O UFO?

„Plan Archontów” jest książką zdecydowanie niszową. Ciężko znaleźć bardziej rozbudowaną opinię na jej temat w polskojęzycznym Internecie, bo i do niewielu odbiorców ona dotrze. Nawet jeśli fizycznie się to stanie (mimo niewielkiego, jednorazowego wydania w roku 1993), to jej treść może być niezrozumiała i w tym sensie „nie docierać” do czytelnika.

Trudno „Plan Archontów” jednoznacznie zaklasyfikować. Z jednej strony jest to science-fiction czy też fantasty. Nie można jednak stwierdzić, że typowe dla tego gatunku. Ponieważ łączenie motywu UFO, inteligencji pozaziemskiej i biblijnego spojrzenia na zapowiadane działania antychrysta, nie jest czymś codziennym. Dave Hunt robi to umiejętnie, choć momentami brakuje mu nieco finezji jakiej oczekujemy od literatury.


FBI, CIA, KGB i UFO

Zatem jest to science-fiction, ale nie do końca. Jest to też powieść sensacyjna, zawierająca wszystkie elementy jakie kojarzymy z filmami akcji z lat 80-tych i 90-tych. Są tu zatem pościgi, strzelaniny, sztuki walki, źli Rosjanie i dobrzy Amerykanie. Są w końcu wszystkie najważniejsze agencje rządowe i aż roi się od agentów FBI, CIA oraz KGB. Są tajne bazy szkolące się w walce parapsychologicznej. No i w końcu są też obcy, istoty spoza ziemi, które poruszają się niezidentyfikowanym obiektem latającym.

Książka naturalnie się zestarzała, bo Dave Hunt pisał ją przeszło 30 lat temu, jednak zrobiła to całkiem zgrabnie. Wcale nie przeszkadza to w lekturze. Przynajmniej mnie nie raziły anachronizmy. Opisuje wydarzenia należące bez wątpienia do fantastycznych, które dzieją się w chwili kiedy społeczeństwo nie było jeszcze stale „on-line”. Dzieją się rzeczy niebywałe, ale informacje przekazuje się zostawiając wiadomości w recepcji hotelu. Media (nie w rozumieniu prasy i stacji telewizyjnych, ale ludzi o zdolnościach mediumistycznych) komunikują się z tytułowymi Archontami za pomocą umysłu, ale nikt nie nosi przy sobie komórki. Choć nie jest to celowy zabieg (bo jak wspomniałem książka ta została napisana w epoce przed-internetowej) to podczas lektury czułem podobny „vibe” jaki udało się wykreować scenarzystom serialu „Stranger Things”. Podobne czasy i badania nad zdolnościami parapsychologicznymi przeprowadzane w tajnych ośrodkach rządowych nie pozwalają uciec od pewnych skojarzeń, choć tu podobieństwa w zasadzie się kończą.

COŚ WIĘCEJ NIŻ ROZRYWKA

Nie może być zresztą inaczej, ponieważ Dave Hunt miał inny cel niż dostarczenie nam po prostu rozrywki. Choć można podejrzewać, że chciał czytelnika zaniepokoić, to nie robi tego z zamiłowania do mrożących krew w żyłach opowieści. Rzeczywistość potrafi być bardziej przerażająca niż fikcja literacka. Autor wplata w powieść swoje przekonania dotyczące końca świata, które bazują na studiowaniu Biblii. On rzeczywiście wierzy w kreślony przez siebie scenariusz!

Oczywiście jest to jakiś wariant, jak mogą rozgrywać się wydarzenia poprzedzające koniec świata. Opiera się on jednak bardzo solidnie o biblijne proroctwa. Tu „Plan Archontów” przypomina całą 12-tomową serię „Czasy Ostateczne” autorstwa Tima LaHaye i Jerry B. Jenkinsa, wydawaną swego czasu przez Vocatio. Tam też nie brakuje pościgów, agentów CIA i FBI oraz bohaterów, którzy przeciwstawiają się działaniom antychrysta. Sam poziom literacki też pozwala wymienić te pozycje obok siebie. Słowem – jeśli podobała wam się wspomniana seria, prawdopodobnie wciągnie was również „Czas Archontów”. Tak było przynajmniej w moim przypadku.


TRAKTAT FILOZOFICZNO-TEOLOGICZNY

Chociaż jest to debiut powieściowy Dave Hunta, nie jest to początek jego przygody z pisarstwem. Okazuje się, że nawet ja miałem już przyjemność wcześniej czytać książkę, w której powstaniu miał udział. Wspierał Rabi R. Maharaja przy pisaniu jego autobiografii „Śmierć Guru”. Możliwe, że to właśnie zetknięcie się z tym nawróconym na chrześcijaństwo wyznawcą hinduizmu, miało wpływ na kształt niektórych fragmentów „Planu Archontów”. Dave Hunt nie ma wątpliwości co do istnienia bytów duchowych. Rzecz w tym, że coś co nazwiemy wzniośle „bezcielesnymi inteligencjami na wysokim szczeblu ewolucji” może być w istocie po prostu tym co Biblia określa jako demony.

Możecie „nie kupować” scenariusza wymyślonego przez Dave Hunta. To (dosłownie, choć nietypowo) literatura fantastyczna. Jednak nie można odmówić logiki argumentom jakie wkłada w usta bohaterów swojej powieści. Dlatego „Plan Archontów” staje się fragmentami nie tyle literaturą science-fiction, co bardziej traktatem filozoficzno-teologicznym. Mamy tu reinterpretację historii Adama i Ewy. Dysputy dotyczące ludzkiej wolności. Opisaną koncepcję Nowego Światowego Porządku, który ma doprowadzić do powszechnego pokoju. W końcu pytanie o to jaką cenę bylibyśmy gotowi zapłacić za obietnicę szczęścia. Jest o czym myśleć.

Zostawiam was z trzema cytatami. Przypominam, że książkę napisano ponad 30 lat temu!

„Przede wszystkim pamiętaj, że wszystko, co mówisz czy piszesz, ma mieć pozytywny wydźwięk. Wszystkie problemy dzisiejszego świata wynikają z faktu, że rasa bogów zamieszkujących tę planetę złapała się w stworzoną przez siebie pułapkę. Uwikłali się w beznadziejną spiralę negatywnych myśli, która obniżyła w nich poczucie własnej wartości. Ludzkość musi się nauczyć kreować nową rzeczywistość poprzez moc pozytywnego myślenia”.

„Nowa religia światowa będzie ekumeniczna, obejmująca wszystkie wyznania, z wyjątkiem naturalnie tych, które roszczą sobie prawa do monopolu na prawdę. Są miliony chrześcijan, którzy nie stanowią żadnego problemu, rozumiejąc, że Chrystus, wbrew temu, co mówi Biblia, nigdy nie twierdził, że jest jedyną drogą, lecz przedstawicielem wszystkich dróg. Tacy bez trudu dopasują się do Nowego Porządku. Natomiast fundamentaliści o ograniczonych horyzontach, czy to chrześcijanie, muzułmanie, Żydzi, czy kto inny, jeśli dobrowolnie nie porzucą swoich bardzo krępujących, negatywnych dogmatów, wówczas trzeba będzie naturalnie przedsięwziąć inne środki. Stawką jest pokój na świecie. Ograniczone sekciarstwo nie może stanąć mu na drodze”.

„Jeśli taka >>wolność<< by istniała to stalibyśmy się ofiarami niczym niepohamowanych działań innych ludzi, które bez wątpienia bywałyby często przeciwne naszym interesom. Prawdziwa wolność może istnieć jedynie w ramach praw, które ją definiują. Posłuszeństwo prawom naturalny pozwala latać samolotem lub szybowcem, podróżować na Księżyc, posługiwać się energią atomową. Posłuchaj! Przecież wszystkie najwspanialsze osiągnięcia ludzkości powstały dzięki posłuszeństwu prawom, które rządzą fizycznym wszechświatem, dzięki współdziałaniu z tymi prawami, a nie zwalczaniu ich. Istnieją również prawa moralne i duchowe, których trzeba przestrzegać. Ten fatalny omam, że możemy sobie pozwalać na wszystko i łamać te prawa, to przyczyna wszystkich naszych bolączek”.


„Plan Archontów” szczerze polecam. Nie jest to książka, która zasługuje na literackie nagrody, ale jest to zdecydowanie lektura, która wciąga i daje do myślenia. To jedna z tych pozycji, która zostanie w twoich myślach na dłużej.

CZY BIBLIA MÓWI O UFO?

„Plan Archontów” jest książką zdecydowanie niszową. Ciężko znaleźć bardziej rozbudowaną opinię na jej temat w polskojęzycznym Internecie, bo i do niewielu odbiorców ona dotrze. Nawet jeśli fizycznie się to stanie (mimo niewielkiego, jednorazowego wydania w roku 199...

Rozwiń

Zwiń

moja krótka recenzja :

https://atypowy.com/2021/07/01/smierc-guru-rabi-r-maharaj-28-2021/

moja krótka recenzja :

https://atypowy.com/2021/07/01/smierc-guru-rabi-r-maharaj-28-2021/