Jesteśmy społecznością, która kocha książki

TJ Klune został jednym z moich ulubionych autorów już po kilku rozdziałach „Wilczej pieśni”. Od czasu jej przeczytania wiem, że muszę poznać każdą książkę z jego dorobku. Teraz nadszedł czas na „Kruczą pieśń”, czyli drugą część z serii Green Creek.

Tym razem głównym bohaterem jest Gordo, czarownica rodziny Bennettów. Wraz z nim cofamy się w czasie, dowiadujemy się co nieco o jego dzieciństwie; tym, jak stał się czarownicą i znienawidził swego ojca; o trzyletniej podróży, którą odbył z Joem, Carterem i Kellym i jak bardzo ich ona zbliżyła (jej fragmenty poznaliśmy z perspektywy Oxa w „Wilczej pieśni”). I wreszcie – widzimy, jak zacieśniał więź z Markiem.

Tylko czy ją zacieśnił? Jak potoczyła się ich historia?

To zaledwie połowa książki. Później zrównujemy się linią czasową z wydarzeniami, na których zakończyła się „Wilcza pieśń” i kontynuujemy nierówną walkę z nowym zagrożeniem.

Co ja mam Wam powiedzieć? No kocham tę serię! Nawet jeśli „Krucza pieśń” nie wzruszyła mnie aż tak bardzo, jak „Wilcza”, a Gordo irytował co nie miara (naprawdę chłopie, masz czterdzieści lat, weź się ogarnij), to bawiłam się fantastycznie i każdą kolejną stronę chłonęłam z zachwytem. A do tego ubawiłam się setnie! Carter i Rico to moi dwaj ulubieńcy, którzy potrafią rozładować atmosferę nawet w najmniej sprzyjających warunkach i podadzą pomocną dłoń, gdy trzeba (i gdy nie trzeba także :P).

Kocham bohaterów z Green Creek, kocham motyw odnalezionej rodziny, kocham miłość, jaka płynie z tych opowieści. Sama historia też mnie wciągnęła i bałam się, co wydarzy się na końcu i w jaki sposób tym razem autor złamie mi serce. A końcówka... już nie mogę się doczekać kontynuacji, bo działo się, że ho ho!

Jak zwykle u Klune’a, ta książka to kopalnia pięknych cytatów. Dwa z nich znajdziecie na kafelkach. Mogę czytać i czytać jego książki, naprawdę. Nikt tak jak on nie maluje słowem i nie sprawia, że w historię wpada się całym sobą.

Jeśli lubicie motyw odnalezionej rodziny, wilkołaków, nie przeszkadza Wam prostacki humor (w końcu to w większości banda facetów, czego się spodziewaliście? 😉) i jedna scena erotyczna, (którą zawsze można pominąć, choć jest tam element ważny dla fabuły), to nie wahajcie się i sięgajcie po tę książkę. Ja będę polecać tę serię zawsze i nie mogę się doczekać kolejnych części (a są jeszcze dwie! ❤️).

Ps. Na stronie sklepu wydawnictwa można znaleźć darmowe opowiadanie “Pieśń miłości”, które czyta się po „Kruczej pieśni”.

TJ Klune został jednym z moich ulubionych autorów już po kilku rozdziałach „Wilczej pieśni”. Od czasu jej przeczytania wiem, że muszę poznać każdą książkę z jego dorobku. Teraz nadszedł czas na „Kruczą pieśń”, czyli drugą część z serii Green Creek.

Tym razem głównym bohaterem jest Gordo, ...

Rozwiń

Zwiń

"Żmija i skrzydła nocy" Carissy Broadbent to książka, na którą czekałam z niecierpliwością. Chciałam przeczytać ją już dawno, ale stwierdziłam, że skoro ma ukazać się w Polsce - poczekam.

Oraya jest człowiekiem w królestwie wampirów - jako dziecko została uratowana przez Vincenta, króla Domu Zrodzonych z Nocy. Teraz ma wziąć udział w Kejari - turnieju organizowanym w Księżycowym Pałacu, którego zwycięzca będzie mógł otrzymać błogosławieństwo od królowej Nyaxii. Dotarcie do finału nie jest jednak łatwe - szczególnie gdy jest się jedynym człowiekiem pośród wampirów, i do tego smakowitym kąskiem... 

Nie mogłam się wgryźć w tę historię i nie wiedziałam, co mi nie pasuje - wszędzie wokół same zachwyty! Dopiero później zaczęły pojawiać się relacje, jak bardzo ludziom nie pasuje tłumaczenie - i to było to. Toporne zdania, dziwny szyk - no nie zagrało to. Niektórym przeszkadza takie coś bardziej, innym mniej. W połowie książki przerzuciłam się na wersję angielską i historia mnie pochłonęła.

Na szczęście!

Nie jest to oczywiście nic odkrywczego - ot, wampiry, turniej, ona i on, walka o życie. 

Zacznę od tego, co mi się mniej podobało: słabo wytłumaczony świat. Mamy dużo nazw, jakieś moce, ale w sumie nie zostało to do końca przedstawione, nie ma konkretnych zasad, według których działa magia. Druga rzecz to wampiry - w których nie było nic wampirycznego prócz faktu, że piły krew. Tak naprawdę mogły być dowolną inną rasą i po prawdzie ja miałam przed oczami fae, zwłaszcza ze względu na skrzydła, które mieli bohaterowie.

Sama historia na szczęście siadła mi świetnie. Czy była nieprzewidywalna? No nie do końca... Raczej większości można było się spodziewać, jeśli zbierało się okruszki po drodze. Jednak końcówka - nie był to może plot twist na plot twistami, ale zostało to tak zakręcone, że faktycznie wystąpiło chwilowe zacięcie mózgu. Ostatnie 100 stron sprawia, że zdecydowanie chce się sięgnąć po kontynuację.

"Żmija i skrzydła nocy" nie jest książką odkrywczą, ale przyjemną w odbiorze, zwłaszcza że bohaterowie są naprawdę dobrze wykreowani. Waleczna Oraya, która ma serce na właściwym miejscu; Raihn z zagadkową przeszłością, który tak naprawdę jest kochanym psiakiem do tulenia. Najbardziej chyba jednak polubiłam szaloną Mische🤭

Romans - jest przyjemny, relacja bohaterów rozwija się powoli i jest bardzo wiarygodna. Tylko... No, sami się przekonacie 🤭

Ja przepadłam dla tej historii i szczerze ją Wam polecam - szkoda tylko, że tłumaczenie nie było lepsze.

"Żmija i skrzydła nocy" Carissy Broadbent to książka, na którą czekałam z niecierpliwością. Chciałam przeczytać ją już dawno, ale stwierdziłam, że skoro ma ukazać się w Polsce - poczekam.

Oraya jest człowiekiem w królestwie wampirów - jako dziecko została uratowana przez Vincenta, króla D...

Rozwiń

Zwiń

„Czarodziejka z ulicy Reymonta” była moim pierwszym spotkaniem z piórem Magdaleny Kubasiewicz – mimo że z półki spogląda na mnie z wyrzutem cała seria o Jagodzie Wilczek. Tak, dotrę i do Ciebie, moja droga.

Książka podzielona jest na trzy opowiadania. W pierwszym wraz z Nataszą „Lady” Ladowską, studentką Collegium Magicae, udajemy się na obóz badawczy do Sławieńczy. Tam dziewczyna musi dzielić pokój ze znienawidzoną Agniesią – śliczną, uzdolnioną i sympatyczną czarodziejką. Obydwie nie są zadowolone ze swojego towarzystwa, jednak już wkrótce będą musiały połączyć siły z kolegami ze studiów – Dobromirem, Grzesiem i Alkiem – bowiem we wsi dzieją się dziwne rzeczy...
W drugim opowiadaniu główne skrzypce gra Dobromir (<3!), w trzecim zaś ponownie towarzyszymy Lady. Historie są oddalone od siebie w czasie, można więc przeczytać pierwszą z nich, a potem wziąć się za „Czarodziejkę z ulicy Grodzkiej”.

Spotkanie z ekipą z Krakowa (w którym mieści się uczelnia) uważam za bardzo udane! Polubiłam ich wszystkich, choć mym serduchem zawojował mrukliwy Złomir Dobromir. Kartki same się przewracały, a akcja niesamowicie wciągała.

Ta książka to opowiadania, więc nie można się po nich spodziewać większego rozbudowania historii bohaterów – dostaliśmy smakowite kąski, a jeśli mamy ochotę po więcej, możemy sięgnąć po pełną powieść w uniwersum.

Jeśli chodzi o same opowiadania, dwa pierwsze podobały mi się niesamowicie, zaś trzecie trochę mniej. Czegoś mi w nim zabrakło – może właśnie kolegów Lady 😉

Z niecierpliwością czekam na kolejne perypetie studentów akademii magicznej!

„Czarodziejka z ulicy Reymonta” była moim pierwszym spotkaniem z piórem Magdaleny Kubasiewicz – mimo że z półki spogląda na mnie z wyrzutem cała seria o Jagodzie Wilczek. Tak, dotrę i do Ciebie, moja droga.

Książka podzielona jest na trzy opowiadania. W pierwszym wraz z Nataszą „Lady” Lad...

Rozwiń

Zwiń

„Czarodziejka z ulicy Grodzkiej” to pełna opowieść o studentach Collegium Magicae, której akcja ma miejsce po pierwszym opowiadaniu „Czarodziejki z ulicy Reymonta”. Polecam Wam zapoznać się najpierw z tym opowiadaniem (a najlepiej z całą książką😉 ), wtedy pewne okoliczności wydarzeń będą dla Was jaśniejsze.

Magdalena Kubasiewicz bardzo zgrabnie tka opowieść o Nataszy „Lady” Ladowskiej – utalentowanej czarodziejce, studentce trzeciego roku magii praktycznej, która nie do końca potrafi odnaleźć się wśród ludzi. Jest zamknięta w sobie i niezbyt pewna siebie, ale dzięki Agnieszce i ich wspólnej przeszłości (Czarodziejka z ulicy Reymonta”) zaczyna powoli wychodzić ze skorupy i doceniać swoje umiejętności...

...a te zdecydowanie jej się przydadzą, gdy po imprezie inaugurującej nowy rok akademicki jej współlokatorka nie wraca do akademika. Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu Olka nie raz znikała na kilka dni, jednak jej nieobecność niepokojąco się przedłuża. Zaniepokojona Lady rozpoczyna śledztwo, do którego włącza Agnieszkę, specjalizującą się w magii teoretycznej, oraz Dobromira „Złomira”, który ma naprawdę anielską cierpliwość do dziewcząt i za mroczną posturą czarownika kryje dobre serce.

Ta opowieść porwała mnie od pierwszych stron i naprawdę szkoda, że jest ich tak niewiele – zaledwie 300! Z chęcią poczytałabym więcej – zwłaszcza o moim ulubieńcu, Dobromirze. Mam nadzieję, że doczekamy się książki, w której to on będzie grał pierwsze skrzypce!

Styl pani Magdaleny jest niezwykle plastyczny i przez książkę wspaniale się płynie. Niewymuszone poczucie humoru wywołuje uśmiech na twarzy, a świetnie wykreowani bohaterowie sprawiają, że chce się do nich wracać. Poznajemy tutaj kilka szczegółów z przeszłości Lady i Agnieszki, ale nie wszystkie zostały wyjawione, co sprawia, że czytelnik nabiera ochoty na więcej.

Akcja jest wartka, nie ma większych przestojów. Jedyna rzecz, która troszkę mi przeszkadzała i mogłaby zostać usunieta przez redakcję, to powtórzenia pewnych informacji dotyczących bohaterów.

Bawiłam się niezmiernie dobrze i czekam na kontynuację!

PS. Nie wiem jak Wy, może to przez to, że moje dziecko często ogląda „Zakochanego kundla”, ale gdy czytałam sformułowanie „Panno Lady”, słyszałam je w głowie głosem psów z tej bajki 🙈

„Czarodziejka z ulicy Grodzkiej” to pełna opowieść o studentach Collegium Magicae, której akcja ma miejsce po pierwszym opowiadaniu „Czarodziejki z ulicy Reymonta”. Polecam Wam zapoznać się najpierw z tym opowiadaniem (a najlepiej z całą książką😉 ), wtedy pewne okoliczności wydarzeń będą d...

Rozwiń

Zwiń