Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Polowanie” autorstwa Patricii Briggs przeczytałam na raz. Choć książka nie wciągnęła mnie od pierwszych stron i czułam ogromny niedosyt, całość oceniam naprawdę bardzo pozytywnie. Pierwszy tom pokochałam całym sercem, jednak wiem, że książki autorki nie zawsze, przynajmniej w moim odczuciu, są równe. Tak było w przypadku serii z Mercedes Thompson, którą uwielbiam, a nie zachwycała mnie w każdym momencie.

“Polowanie” to drugi tom serii Alfa i Omega, który porwał mnie w wir przygody pod koniec lektury. Ostatnie 150 stron pochłonęłam w kilka chwil i nie mogłam się oderwać. Budowanie napięcia przez większość książki nie należy do moich ulubionych zabiegów, ale kiedy skończyłam czytać, zupełnie zapomniałam o rzeczach, które nieco mi nie pasowały. Całokształt zgrał się idealnie i wszystko miało sens.

W tej części sporo się dzieje, ale muszę zaznaczyć, że ten tom jest bardzo krótki bo ma tylko 310 stron! Jest to książka do schrupania na jeden wieczór i pozostawia po sobie ogromny niedosyt. Żałuję, że nie mam pod ręką kolejnych części, po które mogłabym sięgnąć. Bo te 310 stron spokojnie można by mnożyć razy dwa.

Jestem bardzo ciekawa wątku Anny - Omegi. Fascynuje mnie jej postać i cieszę się, że powoli możemy obserwować jej rozwój. W sumie to ona zaskakuje mnie w tej książce najbardziej, ma swoje zdanie i podejmuje akcje. Choć przeszła przez piekło i z pewnością rany długo się w niej nie zagoją, daje z siebie wszystko i jeszcze więcej.

W “Polowaniu” pojawia się mnóstwo nowych postaci, naprawdę ogrom wilkołaków, ale przyplątają się też stare, poczciwe wampiry oraz Pradawni. Wątek magii i Szarych Panów jest jednym z moich ulubionych. W książkach Patricii znajdziemy wszystko, od wilkołaków po magiczne stworzenia, duchy, zmiennokształtnych czy wiedźmy. Zestawienie idealne dla mnie!

“Polowanie” autorstwa Patricii Briggs przeczytałam na raz. Choć książka nie wciągnęła mnie od pierwszych stron i czułam ogromny niedosyt, całość oceniam naprawdę bardzo pozytywnie. Pierwszy tom pokochałam całym sercem, jednak wiem, że książki autorki nie zawsze, przynajmniej w moim odczuci...

Rozwiń Zwiń

“Pas Ilmarinena” pióra Marcina Mortki to książka fantastyczna, przy której nie sposób się nudzić. Autor jest mistrzem w kreowaniu bohaterów tak różnych, że nie sposób ich nie lubić. Nawet tych najgorszych z najgorszych, których ma się ochotę ukatrupić już na samym początku książkowej znajomości.

“Pas Ilmarinena” od @wydawnictwosqn, swoją premierę ma 25.01, czyli jutro i miałam ogromną przyjemność przeczytać ją wcześniej. Bardzo lubię twórczość Marcina Mortki, który i tym razem wywarł na mnie duże wrażenie. Autor zabierze nas do mroźnej Finlandii ogarniętej wojną, a ta nie wita nikogo z otwartymi ramionami.

Na świecie istnieją rzeczy, których nie da się logicznie wytłumaczyć, a wielu ludzi wypiera sam fakt ich istnienia. Magia, od dawna zapomniana istnieje obok, a obdarzone mocą jednostki, często nie zdają sobie z tego sprawy. Jednak istnieje pewne tajemnicze miejsce nazywane Biblioteką, w której skrywane są wielkie sekrety. Niektóre tak wielkie, że nawet osoby pracujące dla tej instytucji o nich nie wiedzą.

Michael Tayne, wyciągnięty ze swojej bezpiecznej bańki i wrzucony w wir wydarzeń, o które wcale nie prosił, znajduje się na misji z góry przegranej. Nikt nie wierzy w jej powodzenie, choć każdy marzy o tym, aby wszystko się udało. Trudny charakter Michaela nie ułatwia mu nawiązywania znajomości, nie mówiąc już o jakichkolwiek przyjaźniach. Przyparty do muru decyduje się wywiązać z zadania, a zawziętość i sprawy osobiste nie pozwalają mu odpuścić.

W odległym kraju spotka nie tylko demony w ludzkiej skórze, ale i takie siejące tylko spustoszenie. Napotka rzeczy niemożliwe do wyobrażenia, mroczne i przerażające, a Biblioteka powoli będzie odkrywać przed nim swoje sekrety.

“Pas Ilmarinena” to fantastyczna książka i pomimo ciężkiego klimatu, nie zabraknie w niej humoru oraz charyzmatycznych postaci, jedynych w swoim rodzaju. Marcin Mortka stworzył genialne postacie, tak różne i wyjątkowe, że nie wiem, którą polubiłam bardziej.

“Pas Ilmarinena” pióra Marcina Mortki to książka fantastyczna, przy której nie sposób się nudzić. Autor jest mistrzem w kreowaniu bohaterów tak różnych, że nie sposób ich nie lubić. Nawet tych najgorszych z najgorszych, których ma się ochotę ukatrupić już na samym początku książkowej znajo...

Rozwiń Zwiń

“Kodi” zachwycił mnie od pierwszej chwili, kiedy tylko zobaczyłam jego malowniczą okładkę i nie zawiódł mnie do ostatniej strony.

Choć album liczy sobie ponad 170 stron, nie uświadczycie w nim wiele tekstu i zapewniam Was, że przeczytacie go z prędkością światła. Przepiękne ilustracje zatrzymają jednak na dłuższą chwilę i pozwolą cieszyć się swoją przyjemną i ciepłą kreską, na którą chce się patrzeć i patrzeć.

“Kodi” to cudowna opowieść o przyjaźni Katii i jej niedźwiedzia, w którą naturalnie nikt nie chce uwierzyć, ale są tacy co wierzą i zrobią wszystko, aby ona przetrwała. Niestety życie nie zawsze układa się według naszego planu i rzuca kłody pod nogi, ale zarówno Kodi jak i Katia są zdeterminowani, aby pewnego dnia spotkać się ponownie. Samotny niedźwiedź zrobi wszystko, by dotrzeć do swojej przyjaciółki i choć wszystko wydaje się nierealne, przeszkody nie są mu straszne. Jednak czy los będzie na tyle łaskawy?

“Kodi” to komiks niezwykle wzruszający, pięknie wydany i zilustrowany, a historia niedźwiedzia i dziewczynki chwyta za serce. Nie potrzeba tutaj słów i skomplikowanych dialogów, czasem jeden obraz wyraża zdecydowanie więcej. Album bardzo mi się spodobał i z ogromną przyjemnością po niego sięgnęłam. Z uwagą przyglądałam się detalom i ilustracją, kolorystyka jest ciepła i delikatna, idealnie oddaje klimat opowieści i dynamicznych wydarzeń. Nie sposób nudzić się przy tym komiksie, nastrój jest jednak melancholijny, a historia daje do myślenia.

“Kodi” zachwycił mnie od pierwszej chwili, kiedy tylko zobaczyłam jego malowniczą okładkę i nie zawiódł mnie do ostatniej strony.

Choć album liczy sobie ponad 170 stron, nie uświadczycie w nim wiele tekstu i zapewniam Was, że przeczytacie go z prędkością światła. Przepiękne ilustracje za...

Rozwiń Zwiń

Kiedy zaczęłam czytać “Vamps” od @wydawnictwojaguar, z początku byłam bardzo rozczarowana, ale za chwilę okazało się, że książka już się skończyła. Jak do tego doszło, nie wiem. Bawiłam się świetnie i choć język na pierwszych stronach mocno mnie zdziwił, pochłonęłam całość w kilka chwil.

Już dawno nie czytałam takiej lekkiej książki i choć fabuła nie jest odkrywcza, było mi tego trzeba i z przyjemnością sięgnę po kolejną część. Podobało mi się to, że akcję dostajemy na dzień dobry. Nie ma tutaj czasu na wstęp, filozofię czy zbędne rozważania. Zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń i razem z Dillonem poznajemy całą historię, bo jesteśmy nieświadomi zupełnie tak jak i on. Biedny chłopak o wszystkim dowiedział się tak naprawdę z dnia na dzień, a ja nie zdradzę Wam nic więcej niż to co jest napisane na okładce książki.

Dillon jest damprem, czyli półwampir, półczłowiek i ojciec ukrywał to przed nim całe życie. Chłopak nagle trafia do elitarnej akademii dla wampirów gdzie musi stawić czoła najlepszym z najlepszych, a także nauczyć się tego, jak w ogóle wampirem być. Jest przerażony, samotny i wyjątkowy, ale wszystko w swoim czasie. Jedną z większych tajemnic w książce jest wątek matki Dillona, ale uwierzcie mi, że chłopak jest tak samo ciekawy i zdeterminowany jak czytelnicy, aby poznać prawdę.

Książka jest lekka i szybko się ją czyta, a rozwój akcji jest tak dynamiczny, że nie sposób się nudzić. Ja dałam się jej pochłonąć w pozytywny sposób, nie zmęczyła mnie, a dała pozytywnego kopa dzięki niewymagającej fabule i ciekawych bohaterach. Poczułam się jak za czasów liceum i dobrze było wrócić do wampirycznego świata z motywem szkoły. Jak wiecie, gdzie szkoła, akademia tam i ja, a faza na krwiopijców nigdy mnie nie opuściła.

Kiedy zaczęłam czytać “Vamps” od @wydawnictwojaguar, z początku byłam bardzo rozczarowana, ale za chwilę okazało się, że książka już się skończyła. Jak do tego doszło, nie wiem. Bawiłam się świetnie i choć język na pierwszych stronach mocno mnie zdziwił, pochłonęłam całość w kilka chwil.
...

Rozwiń Zwiń

“Scholomance. Lekcja trzecia. Złote Enklawy” pióra Naomi Novik od @dom_wydawniczy_rebis to książka, którą przeczytałam w dwa dni. Gdybym miała więcej czasu to pewnie szybciej bym ją skończyła, ale tak naprawdę wcale nie chciałam przewrócić ostatniej strony i rozstać się z bohaterami serii. Jeśli nie chcesz zepsuć sobie przyjemności z czytania, omiń moją opinię. Jest to bowiem trzeci i ostatni tom serii, dlatego ciężko pisać tutaj ogólnikami.

Trzeci tom to bardzo brutalne domknięcie trylogii. To o czym marzą wszyscy czarodzieje okraszone jest krwią, kłamstwem, cierpieniem i złem, przed którym wszyscy uciekają i boją się najbardziej. Tę potworną tajemnicę odkrywa El, która wraz ze swoimi sojuszniczkami i niespodziewanymi sprzymierzeńcami stara się ujawnić. Jednak ślepi czarodzieje nie chcą wcale, aby pielęgnowane przez lata kłamstwa nagle ujrzały światło dzienne.

Po opuszczeniu Scholomance i uratowaniu wszystkich dzieci, zwabione złowrogi zostały zmiecione z powierzchni ziemi. Niosące grozę Paszczory nadal pałętają się po świecie, ale w końcu istnieje ktoś, przed kim uciekają. Świadoma swojej rosnącej potęgi El stara się zrozumieć otaczający ją świat i stek bzdur jakimi byli karmieni ludzie obdarzeni magicznymi zdolnościami. Czy te wszystkie dzieciaki naprawdę musiały umierać w Scholomance? Jakim kosztem i w imię czego? Codzienna walka ze śmiercią, życie w strachu i ciężka praca dla Enklaw tylko po to, aby komuś żyło się lepiej.

“Scholomance” to świetna seria, w której główna bohaterka El, bardzo dużo opowiada. Nie znajdziecie tutaj dialogów na każdej stronie, a przemyśleń dziewczyny będzie naprawdę sporo. W tej części nie pojawi się także Scholomance, nie w takiej formie w jakiej znaliście ją z poprzednich dwóch tomów. Wiele tajemnic wyjdzie na jaw, mnóstwo świetnych sekretów, których w ogóle się nie spodziewałam. Jestem zauroczona tą serią i była to świetna przygoda. Żałuję, że takie książki nie ciągną się w nieskończoność. Wszak mają ogromne pole do popisu.

“Scholomance. Lekcja trzecia. Złote Enklawy” pióra Naomi Novik od @dom_wydawniczy_rebis to książka, którą przeczytałam w dwa dni. Gdybym miała więcej czasu to pewnie szybciej bym ją skończyła, ale tak naprawdę wcale nie chciałam przewrócić ostatniej strony i rozstać się z bohaterami serii....

Rozwiń Zwiń

“Darkfever” to książka, która nie będzie miała u nas łatwo. Ludzie zapominają, że nie jest to nowość, a jedynie nowe wydanie ze świetnym i równie nowym tłumaczeniem. Oryginał ukazał się już w 2006 roku, a cała seria cieszy się dużą popularnością, niestety nie u nas. Kiedy tylko zaczęły napływać pierwsze recenzje, podniósł się lament. Oczywiście każdy obóz będzie poklepywał się po plecach, ale najważniejsze jest to, że to autor decyduje co i jak napisze, dla kogo są książki i jacy będą jego bohaterowie. Książek dla dzieci nie pisze się wszak dla dorosłych, tak samo jak książek dla dorosłych nie pisze się z myślą o dzieciach, czy nastolatkach! Autor nie ma wpływu na to kto sięgnie po jego książkę, tak samo jak nikt nie ma wpływu na to, że nastolatkowie oglądają filmy 18+.

Naprawdę nie rozumiem świętego oburzenia, komentarzy i argumentów, które totalnie do mnie nie trafiają. Książka 18+ ma to oznaczenie z konkretnego powodu. Pojawiają się wulgaryzmy, przemoc, brutalność i wszystko to co dorośli potrafią zrozumieć i odróżnić od fikcji. W dodatku “Darkfever” to urban fantasy, jeszcze raz podkreślam “FANTASY”, gdzie pojawiają się Fae (elfy) i inne stworzenia obdarzone przeróżnymi mocami. Zarówno te dobre jak i złe. Światy przeplatają się ze sobą, a niczego nieświadomi ludzie żyją obok potworów. Pierwszy tom to nic w porównaniu z kolejnymi i boję się o przyszłość tej serii. Czytałam ją lata temu i jest mi jej szkoda, tak samo jak jest mi przykro, że zbiera takie, a nie inne komentarze. Mogę powiedzieć, że powstała moda na oczernianie każdej książki, w której pojawia się wulgarność, poniżanie kobiet w pewnych kręgach (uzasadnione w książce) i choć nie ma w niej przyzwolenia na przemoc, pojawiają się słowa oburzenia. Dla mnie zupełnie bezpodstawne!

Skoro czytelnicy piszą, że teraz jest moda na upodlenie kobiet i romantyzowanie bad boyów (przypominam, że książka jest z 2006), to ja napiszę, że modne zrobiły się dramy, które podbijają konta na instagramie. Bo tak właśnie jest.

“Darkfever” to książka, która nie będzie miała u nas łatwo. Ludzie zapominają, że nie jest to nowość, a jedynie nowe wydanie ze świetnym i równie nowym tłumaczeniem. Oryginał ukazał się już w 2006 roku, a cała seria cieszy się dużą popularnością, niestety nie u nas. Kiedy tylko zaczęły nap...

Rozwiń Zwiń

“Thunderhead” to książka, którą pochłonęłam i nawet nie wiem kiedy się skończyła. A to jak się skończyła to już inna kwestia. Akcja porwała mnie do tego stopnia, że gdybym tylko mogła, w ogóle nie odłożyłabym drugiego tomu Kosiarzy. Ta seria znajdzie się na pewno na podium moich ukochanych, co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

Autor nie ma litości dla swoich czytelników. Nie ma także litości dla samych bohaterów, a to co dzieje się w “Thunderhead” przyprawiło mnie o ból głowy i zawroty. Bardzo podoba mi się “postać” tytułowa. Jest to byt, brzydko nazywany komputerem, który posiadł świadomość i to on decyduje o ludzkości i świecie. Jednak nie tak do końca, bo nie ma żadnego wpływu na Kosiarzy, Kosodom oraz nie może rozmawiać z Bezmanierowcami. Istnieje jeszcze kilka wyjątków, nad którymi Thunderhead nie ma żadnej władzy, a że jest tak zmyślną istotą, za nic w świecie nie złamie swoich zasad. Podoba mi się jego kreacja, ale momentami brzmi bardzo, bardzo niepokojąco. Jego samotność przytłacza, a posada przygniata.

W jego idealnym świecie pojawiła się rysa, która w końcu zamieniła się w pajączka i większe pęknięcie. Choć wszechpotężny Thunderhead chciałby pomóc, nie może nic zrobić i jedynie patrzeć w milczeniu i niewypowiedzianym bólu. Czy znajdzie kiedykolwiek ujście swoich stłamszonych emocji?

Fabuła mknie do przodu jak szalona, co chwilę się coś dzieje i nie ma czasu na rozmyślania czy refleksje. Podczas lektury towarzyszyły mi zwroty takie jak: “Co? Jak to? ; ??? ; !!!!” i tak dalej. Książkę czytałam z zapartym tchem i jednocześnie mnie ona przeraża, ale niemiłosiernie intryguje i wciąga. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu, bo nie mam pojęcia co zaserwuje nam autor. I choć boję się tego, to najchętniej czytałabym tę książkę już teraz, zaraz.

“Thunderhead” to książka, którą pochłonęłam i nawet nie wiem kiedy się skończyła. A to jak się skończyła to już inna kwestia. Akcja porwała mnie do tego stopnia, że gdybym tylko mogła, w ogóle nie odłożyłabym drugiego tomu Kosiarzy. Ta seria znajdzie się na pewno na podium moich ukochanych...

Rozwiń Zwiń

“Zasada Trójek” to nie tylko szalone ilustracje, ale pełna smutku i głębokich problemów historia osadzona w świecie, w którym kiedyś istniała nieskończoność. Istniała do pewnego momentu, kiedy to Drugie Bóstwo uznało, że idea skończoności jest świetna i przekonało pozostałe dwa Bóstwa, aby tego spróbować. Domyślcie się co się wydarzyło. Otóż PUFF! się wydarzyło.

W komiksie otrzymujemy cały bukiet przeróżnych postaci, bohaterzy są wyjątkowi, mają swoje pasje, ambicje, pragnienia i problemy. Pojawi się tutaj głęboka depresja, miłość, zapomniana przyjaźń i chorobliwe dążenie do upragnionego celu. Niektóre stworzenia posiadają specyficzne moce, a także mordercze zapędy. Nie obędzie się bez brutalnych i krwawych scen walk, a także wspaniale narysowanego świata.

“Zasada Trójek” ma 189 stron i jest naprawdę potężnym komiksem. Wydany został w dużym formacie i miękkiej okładce. Jestem pod wrażeniem fantastycznego świata, który jest naprawdę magiczny i jedyny w swoim rodzaju. Nie jest to jednak komiks dla każdego, mnie bardzo się spodobał, a im dziwniej tym ciekawiej! Brawo!

“Zasada Trójek” to nie tylko szalone ilustracje, ale pełna smutku i głębokich problemów historia osadzona w świecie, w którym kiedyś istniała nieskończoność. Istniała do pewnego momentu, kiedy to Drugie Bóstwo uznało, że idea skończoności jest świetna i przekonało pozostałe dwa Bóstwa, aby...

Rozwiń Zwiń

“Kosiarze” to książka, która zostanie ze mną na bardzo długo. Czytało mi się ją fantastycznie, choć nie wiem czy mogę użyć tego określenia w stosunku do tej pozycji ze względu na niektóre sceny. Niemniej, nie mogę doczekać kolejnego tomu.

“Kosiarze” to nowa wizja świata, w której ludzie pokonali śmiertelność. Nikt nie umiera z powodu wypadków, nie mówiąc już o tak przyziemnej sprawie, jaką jest śmierć ze starości. Starość? Jaka starość! Tutaj możesz być 300 latkiem w ciele 25 latka, ale niestety. Nie wszystko złoto co się świecie. Aby nie dopuścić do przeludnienia, ludzkość wpadła na pomysł, że sami będą dokonywać żniw w sposób dogodny dla Kosiarzy.

W świecie Kosiarzy nie ma wojen, nie ma rządów, nie ma samobójstw, chorób, a wszyscy są szczęśliwi i żyją w bańkach bez ambicji i bez stresu. Cała wiedza jest dostępna dla ludzkości i czuwa nad nią Thunderheard. W szeregach Żniwiarzy nie dzieje się dobrze, ludzie są tylko ludźmi, a korupcja zawsze znajdzie szczelinę, rozłam i wedrze się wszędzie.

Bohaterami książki jest para nastolatków, którzy zostali wrzuceni w ten ponury, mroczny i przykry świat. Odbieranie życia jest wstrząsające i choć koniecznie w świecie wykreowanym przez autora, wciąż pełne okrucieństwa i brutalności. Każdy Żniwiarz prowadzi własny sposób zbiorów i działa według ustalonego szablonu. Jednak nie każdy z nich jest dobry i zapewni szybką śmierć.

“Kosiarze” to książka pełna brutalności, z mnóstwem zwrotów akcji, świetnie wykreowanymi bohaterami o różnych i interesujących charakterach. Każdy z nich bardzo się wyróżnia i niezwykle łatwo wczuć się w klimat tej pozycji. Jednak kiedy nas pochłonie, przeczołga tak samo jak zachwyci.

“Kosiarze” to książka, która zostanie ze mną na bardzo długo. Czytało mi się ją fantastycznie, choć nie wiem czy mogę użyć tego określenia w stosunku do tej pozycji ze względu na niektóre sceny. Niemniej, nie mogę doczekać kolejnego tomu.

“Kosiarze” to nowa wizja świata, w której ludzie ...

Rozwiń Zwiń