Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja rozumiem, czemu ta książka napisana jest tak jak jest - pisała to piętnastolatka na wattpadzie. Książki na wattpadzie cechują się tym, że autorki/autorzy nie wiedzą, gdzie zmierzają ze swoją historią, więc jest pełno rozdziałów tak zwanych zapychaczy, a stylistyka i język raczej leżą.
Ale, na miłość boską, w momencie, w którym postanawia to wydać wydawnictwo jako prawdziwą książkę, to ja się pytam GDZIE BYŁ, KURWA, REDAKTOR?! Wziął razem z korektorem pieniądze i pojechał na Majorkę?! Chyba, bo nie widzę innego wytłumaczenia, dlaczego nie wykonali swojej pracy. Tutaj należało powiedzieć "to do wyjebania, to do wyjebania, to do przepisania, to do poprawienia, to do wyjebania", a nie ściągnąć prosto z wattpada i do druku. 🤡 Zarobilibyście tyle samo, a może i więcej, gdyby ktoś przysiadł na chwilę nad tym do edycji. No ale po co, jak i tak się sprzeda...

Ja rozumiem, czemu ta książka napisana jest tak jak jest - pisała to piętnastolatka na wattpadzie. Książki na wattpadzie cechują się tym, że autorki/autorzy nie wiedzą, gdzie zmierzają ze swoją historią, więc jest pełno rozdziałów tak zwanych zapychaczy, a stylistyka i język raczej leżą.
A...

Rozwiń

Zwiń

"Wespertyną" byłam zainteresowana nie tylko z konceptu, ale i mojej sympatii do autorki - jej inną powieść, "Magię Cierni" (wraz z towarzyszącą jej nowelką), wręcz pokochałam, a i przy debiutanckm tytule, "An Enchantment of Ravens", również dobrze się bawiłam (choć nie aż tak jak na tej wcześniej wymienionej). Toteż musiałam sprawdzić "Wespertynę"! Jak się plasuje ona w tym rankingu? Gdzieś pomiędzy "Magią Cierni" a "An Enchantment of Ravens". I już mówię dlaczego.

Pierwszym co przychodzi mi na myśl, gdy myślę o "Wespertynie", jest jej niesamowity, mroczny i gotycki klimat oraz unikatowy systemem magiczny i religijny! Autorka po raz kolejny bierze pozornie nudny koncept (no bo kto by chciał czytać o zakonnicy?!) i przerabia go z takim twistem, że w zafascynowaniu odkrywamy coraz to kolejne elementy świata przedstawionego.
Drugą kwestią jest ilość akcji! Nie mamy czasu na nudę, cały czas coś się tu dzieje i mimo że fabuła jest dość prosta, ciężko się od niej oderwać; oddziałuje na wyobraźnię i wciąga w ten świat jeszcze bardziej. Głównie jest to zasługa nietuzinkowych postaci, a przede wszystkim relacji między Artemizją i opętującym ją upiorem. Gdzieś w całym tym poczuciu grozy to właśnie dzięki tej dwójce mamy parę okazji głośno się zaśmiać. Każda ich interakcja wywołuje emocje, nie da się przejść obok obojętnie.

Skoro same tu wypisuję ochy i achy, to czemu "Wespertyna" nie przebiła "Magii Cierni"? Cóż... właśnie o to chodzi, że nie jestem tego w stanie stwierdzić. Po prostu czegoś mi zabrakło. Jakiegoś takiego... przytupu na koniec? Albo może postaci, którą bym absolutnie pokochała? Bo choć Artemizję i upiora bardzo polubiłam, to jednak nie są to postacie na tym samym poziomie co Elizabeth, Nathaniel i Silas...

Na koniec taki smaczek: bardzo podobała mi się wiadomość płynąca z książki. Że często, zanim pomożemy komuś, musimy najpierw pomóc sobie. 💚
W skrócie? Książkę oczywiście polecam! Bawiłam się na niej naprawdę dobrze, na długo zostanie mi w pamięci i nie mogę się doczekać, czym też jeszcze autorka nas zaskoczy.

[Współpraca z wydawnictwem Vesper]

"Wespertyną" byłam zainteresowana nie tylko z konceptu, ale i mojej sympatii do autorki - jej inną powieść, "Magię Cierni" (wraz z towarzyszącą jej nowelką), wręcz pokochałam, a i przy debiutanckm tytule, "An Enchantment of Ravens", również dobrze się bawiłam ...

Rozwiń

Zwiń

"Necronomicon" znany w popkulturze (i tak samo reklamowany) jest jako tajemnicze dzieło o nieznanym autorze, choć wiemy, że napisał je H. P. Lovecraft na potrzeby swoich opowiadań, w których jawi się jako mroczna księga, zawierająca niebezpieczną i zakazaną tajemną wiedzę magiczną. I jako koncept jest genialna. Niestety jako utwór sam w sobie... nieszczególnie się broni. Nie powiem, momentami była inspirująca do stworzenia swojej wersji takiej fikcyjnej księgi magicznej, ale poza tym nie znalazłam w niej nic interesującego. Dzięki pięknej okładce świetnie prezentuje się na półce i w gruncie rzeczy to tyle. Nie wiem szczerze powiedziawszy, czego się spodziewałam... Że faktycznie poczuję jakiś dreszczyk? Że faktycznie będzie sprawiała wrażenie tejemniczej, zakazanej księgi? A tymczasem bardziej to uczucie zaniepokojenia mieszającego się z zaciekawieniem wywołują u mnie bardzo oczywiście fejkowe filmiki z poszukiwania duchów na youtube... 😬

"Necronomicon" znany w popkulturze (i tak samo reklamowany) jest jako tajemnicze dzieło o nieznanym autorze, choć wiemy, że napisał je H. P. Lovecraft na potrzeby swoich opowiadań, w których jawi się jako mroczna księga, zawierająca niebezpieczną i zakazaną tajemną wiedzę magiczn...

Rozwiń

Zwiń

Od dziecka uwielbiam programy przyrodnicze oraz od lat interesuję się i martwię katastrofą klimatyczną, tym w jakim stanie jest nasza planeta i dokąd zmierza. Choć nie jestem mocno aktywistycznie zaangażowana, staram się na małe sposoby jak najmniej do zmian klimatycznych dokładać, a może i czasem nawet im przeciwdziałać. Stąd bardzo ciekawa byłam książki "Jak zmienić wszystko. Młodzi na ratunek planecie", która twierdzi, że inspiruje i podsuwa pomysły, jak walczyć z negatywnymi skutkami zmian klimatu. Czy faktycznie tak jest? Cóż... i tak i nie.

Książka ta napisana jest naprawdę przystępnym językiem, angażującym, dopasowanym by i starszy i młodszy czytelnik czytał z zainteresowaniem. Pochłonęłam ją chyba w dwa dni i to z momentami przerwy by się nad pewnymi fragmentami dłużej zastanowić. W wielu aspektach jest to świetna pozycja dla osób, które w temacie zmian klimatycznych są kompletnie zielone. Wielu aspektach, ale nie wszystkich.

"Jak zmienić wszystko" miało potencjał, by być tytułem świetnym, niestety jednak końcowo pozostawia trochę do życzenia. Przede wszystkim porusza za dużo wątków. Tak, problem katastrofy klimatycznej jest wielowątkowy, jednak jako książka dla początkujących powinna skupić się na głównych i najważniejszych aspektach tego tematu. Dorzucanie wszystkiego, ale nie zagłębianie się w problemy, tylko takie liźnięcie ich, sprawia, że dopiero odkrywający temat czytelnik może się zagubić i w sumie nie wiedzieć o czym jest ta książka, co mu chce przykazać i jak ma zacząć "zmieniać wszystko". Chcąc należycie o tym wszystkim opowiedzieć książka musiałaby być z trzy razy dłuższa, albo mieć kontynuację - tom, w którym te drugorzędne problemy byłyby lepiej wyeksponowane i poruszone. Dodatkowo przez to nie starcza czasu na te główne przyczyny problemu i albo są pominięte, albo ledwo wspomniane (jak np. przemysł hodowlany).

Z powyższego akapitu może brzmieć, że uważam tę książkę za słabą, ale nie, absolutnie nie, po prostu widzę, że mogłaby być znacznie lepsza, ma nieco niewykorzystany potencjał, mimo to jednak jest wartościowa. Wiele fragmentów jest naprawdę trafnych, inteligentnych i spostrzegawczych. Przekazuje dużo ciekawych i ważnych informacji w przystępny sposób. Zawiera zdjęcia (dużo większe wrażenie robiłyby w kolorze, niestety po taniości są czarno-białe, nie tylko w wersji polskiej), by pewne rzeczy nam lepiej ukazać. Polecam, choć jak mam być szczera... więcej motywacji i inspiracji wyniosłam z pierwszego sezonu "Nasza Planeta", do obejrzenia którego ogromnie zachęcam. Do "Jak zmienić wszystko" nie zniechęcam, ale i nie namawiam. Można sporo dobrego z niej wynieść, ale jeśli miałabym polecić tylko jedną, jedyną książkę w tej tematyce, nie byłaby to ta.

Od dziecka uwielbiam programy przyrodnicze oraz od lat interesuję się i martwię katastrofą klimatyczną, tym w jakim stanie jest nasza planeta i dokąd zmierza. Choć nie jestem mocno aktywistycznie zaangażowana, staram się na małe sposoby jak najmniej do zmian klimatycznych dokładać, a może ...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka to wehikuł czasu, fabuła jak z tysięcy fanfików i innych wattpadowych opowiadań lat 2010-2014... Bohaterowie papierowi jak mało gdzie, język i styl porażka...

Ta książka to wehikuł czasu, fabuła jak z tysięcy fanfików i innych wattpadowych opowiadań lat 2010-2014... Bohaterowie papierowi jak mało gdzie, język i styl porażka...

No co tu dużo mówić, klasyk nie bez powodu. Książka, którą absolutnie każdy powinien przeczytać.

No co tu dużo mówić, klasyk nie bez powodu. Książka, którą absolutnie każdy powinien przeczytać.

Jak myślicie, jak byście się zachowali, gdybyście nagle, za pstryknięciem palców, stracili całą pamięć? – Na to właśnie pytanie muszą sobie odpowiedzieć bohaterowie "Never Never" Tarryn Fisher i Colleen Hoover. A właściwie nie tyle muszą na to pytanie odpowiedzieć, co odnaleźć się w takiej rzeczywistości. Brzmi przerażająco? I to jak.

Sam koncept na książkę jest jak dla mnie genialny. Taka sytuacja... coś niewyobrażalnego. Odblokował mi ten pomysł chyba jakiś strach. Bo mam wrażenie, że stracić wszystkie, ale to absolutnie wszystkie wspomnienia... to tak jakby stracić samego siebie. Bo czyż to nie właśnie ze wspomnień się składamy? Z naszych doświadczeń życiowych? Czy gdyby wszystkie zostały nam nagle odebrane, zachowywali byśmy się jak zawsze, czy kompletnie inaczej?
Na te i wiele innych pytań "Never Never" próbuje odpowiedzieć i przyznam szczerze, ciekawie podchodzi do tematu. Zostajemy wrzuceni na głęboką wodę i razem z bohaterami powieści nie mamy bladego pojęcia co się dzieje. Początkowe odkrywanie tajemnicy wciągnęło mnie niesamowicie, strony przewracałam jedna za drugą i przypomniałam sobie za co tak lubię książki Tarryn (CoHo wcześniej nic nie czytałam jeszcze). Tylko no właśnie, początkowo...

"Never Never" to tak naprawdę nie jedna książka, a trzy. Ten wewnętrzny podział wcale nie jest podziałem tylko wewnętrznym, po prostu dzięki polskiemu wydawcy mamy tę historię zawartą w jednym tomie, a nie dzieloną na trylogię po sto stron na część, jak to miało miejsce oryginalnie za granicą. I oj dzięki ci Moondrive za to, bo gdybym miała czekać na tom drugi i jeszcze nie daj Boże za niego zapłacić, to coś by mnie trafiło. Dlaczego? Ponieważ część druga to największy, najpotężniejszy syndrom drugiego tomu, z jakim się spotkałam. Poza samiuteńką końcówką całe te sto stron nie wnosi NIC do fabuły. NIC. A do tego praktycznie powtarza wszystko z pierwszego tomu. Możnaby to wywalić i zrobić dylogię. Oczywiście przekonujemy się o tym po trzeciej części, po skończeniu całości, kiedy przewracamy ostatnią stronę a multum wątków nie miało zakończenia albo choćby w połowie nie zostały wyjaśnione. Mam tyle pytań... Nie wiem czy autorki się pokłóciły w trakcie prac nad tą historią, tylko kontrakt zobowiązywał je do skończenia trylogii, więc po łebkach to zrobiły... ale tak to właśnie wygląda. Wiele, naprawdę wiele wątków, które wydawały się być ważnymi (ba! bez nich sporo rzeczy nie miałoby miejsca), zostało po prostu urwanych. A szkoda, bo naprawdę mnie te wątki i wszystkie tajemnice ciekawiły. Jestem tak sfrustrowana tym, że nie dostaliśmy prawie na nic żadnych odpowiedzi... Bo ta książka mogła być świetna. Świetna. A tak jest... średniakiem. Nie powiem, że jest zła, bo nie jest. Czyta się ją szybko i przyjemnie, od początku wciąga, bohaterowie są w porządku, a zagadka intrygująca. Odpowiedź na nią wcale też nie taka zła. Ale no cholera! Ta część druga, która jest praktycznie powtórzeniem pierwszej, z małą zmianą zakończenia, i trzecia, która nie wyjaśnia prawie nic z poprzednich, ciągną książkę mocno w dół. Jak można było tyle pytań pozostawić bez odpowiedzi, tyle wątków pozaczynanych i niedokończonych?! Przez to nawet nie wiem czy część to dziury logiczne, czy może coś niedopowiedzianego... Szkoda, po prostu szkoda.

W skrócie więc, czy polecam? Hmm... to zależy czego szukacie. Czegoś co was chwyci i nie pozwoli o sobie zapomnieć? Tutaj tego nie ma. Przyjemnej rozrywki na wieczór, bez zbędnego zastanawiania się? Wtedy tak. O ile nie denerwujecie się zbyt mocno, jak ja, gdy końcowo nic nie jest wyjaśnione.
Przez większość czasu (poza tą drugą częścią) bawiłam się na "Never Never" naprawdę dobrze. Szkoda tylko tego zmarnowanego potencjału, to chyba boli mnie najbardziej, i chyba dlatego taki lekki rant poszedł na tę książkę. Ale nie mogę powiedzieć, że jest to zła pozycja. Nie odradzam, ale też nie namawiam.

[Współpraca z wydawnictwem Moondrive]

Jak myślicie, jak byście się zachowali, gdybyście nagle, za pstryknięciem palców, stracili całą pamięć? – Na to właśnie pytanie muszą sobie odpowiedzieć bohaterowie "Never Never" Tarryn Fisher i Colleen Hoover. A właściwie nie tyle muszą na to pytanie odpowiedzieć, co odnaleźć si...

Rozwiń

Zwiń

Unpopular opinion: moja najmniej lubiana książka TJR (wciąż świetna, ale nie ulubiona xd).

Unpopular opinion: moja najmniej lubiana książka TJR (wciąż świetna, ale nie ulubiona xd).

Lubię takie niekonwencjonalne sposoby narracji, do tego cała ta historia... bardzo dobra książka, po prostu.

A po serialu, który spłycił bohaterów i historię, jeszcze bardziej doceniłam książkę XD

Lubię takie niekonwencjonalne sposoby narracji, do tego cała ta historia... bardzo dobra książka, po prostu.

A po serialu, który spłycił bohaterów i historię, jeszcze bardziej doceniłam książkę XD