Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli tak to wiecie, że autorka za swoją twórczość zbierała wówczas skrajne opinie. Od zachwytów po totalnie kiepskie noty w recenzjach. I chociaż teraz napisała książkę opartą na motywie zemsty to sama nie skorzystała z tej opcji i zaserwowała czytelnikom świetny thriller. Mi co prawda jej debiut się podobał, ale sądzę, że „To, co nie nasze” zdecydowanie przypadnie do gustu wszystkim thrilleromaniakom.
Bezsprzecznie ta pozycja to książka z rodzaju tych nieodkładalnych. Trzyma w napięciu od pierwszych stron i osobiście zarwałam dla niej noc, a ja już nie czytam po nocach. Chociaż może to zasługa tego, że historię dwóch par, którym zaginęły córki czyta się naprawdę szybko, a fabuła porywa od pierwszej strony. W dodatku te zwroty akcji, które pojawiają się non stop sprawiają, że czujemy niedosyt i koniecznie musimy poznać zakończenie. Autorka wprowadziła nas w świat skomplikowanych relacji i emocji prowokując do przemyśleń na temat tego, czy można zbudować szczęście na cudzym nieszczęściu.
Siłą napędową tej książki jest nowa umiejętność Soni Rosa do tworzenia silnych postaci, ale także sposób, w jaki przedstawia ona ich wewnętrzne konflikty i rozterki. Główni bohaterowie są niezwykle wiarygodni i ja osobiście byłam w stanie poczuć ich słabości oraz pragnienia. Historia poruszyła szereg ciężkich tematów takich jak miłość, utrata dziecka oraz to, że czasem trzeba zastanowić się nad tym o czym się marzy, bo możemy to dostać.

Podsumowując to co napisałam na początku. „To, co nie nasze” to wciągająca i głęboko poruszająca historia.

Jeśli tak to wiecie, że autorka za swoją twórczość zbierała wówczas skrajne opinie. Od zachwytów po totalnie kiepskie noty w recenzjach. I chociaż teraz napisała książkę opartą na motywie zemsty to sama nie skorzystała z tej opcji i zaserwowała czytelnikom świetny thriller. Mi co prawda je...

Rozwiń Zwiń

Co robicie, kiedy książka was nudzi? Odkładacie, a może brniecie do końca?

Osobiście zawsze czytam do końca książkę, którą zaczęłam. Trochę z poczucia obowiązku, a trochę z powodu chęci poznania zakończenia. Niejednokrotnie żałowałam tego podejścia, ale zawsze staram się zauważyć te dobre strony np. warsztat autora.

Wprawieni w boju thrilleromaniacy sięgając po „Ostre małe cięcia” autorstwa Tiny Baker będą zawiedzeni. Nie znajdziecie tutaj ani mocnych wrażeń ani fragmentów pobudzających emocje. Tak właściwie poznając historię Debs i Marca zaczną się nudzić. Miał być klimat domestic noir, a wyszedł klimat polskiej patologii chociaż historia w ogóle nie ma nic wspólnego z Polską. Czułam się jakbym czytała o bogatej Karynie oraz przepracowanym Sebiksie, którzy nie potrafią ze sobą rozmawiać. Ona docenia bogate życie jakie on zapewnia jej i dzieciom, a on tak właściwie nie lubi nic poza seksem z nią. Oczywiście to bardzo spłycona wersja, ale niewiele ponadto znajdziecie w fabule tej książki. Poza fabułą mamy też bardzo poplątaną linię czasową. Najpierw jesteśmy w teraźniejszości, później w przeszłości Debs, by przeskoczyć do przeszłości Marcusa, a po drodze zahaczyć o wspomnienia jego mamusi. W pewnym momencie można się zgubić w tym do którego brzegu chciała dopłynąć ta historia.

Nie ocenię tutaj warsztatu autorki, bo i ciężko to ocenić, kiedy nie mówi się po angielsku, ale sądzę, że tłumacz wykonał kawał dobrej roboty. I tylko dlatego ta książka zasługuje na 3/10.

Co robicie, kiedy książka was nudzi? Odkładacie, a może brniecie do końca?

Osobiście zawsze czytam do końca książkę, którą zaczęłam. Trochę z poczucia obowiązku, a trochę z powodu chęci poznania zakończenia. Niejednokrotnie żałowałam tego podejścia, ale zawsze staram się zauważyć te dobr...

Rozwiń Zwiń

Mieliście kiedyś tak, że książka leżała u was na półce i mimo pierwotnej chęci przeczytania nagle stwierdziliście, że wam się nie chce, że pewnie będzie nie dla was?

Mi zdarza się to dość rzadko, ponieważ zawsze staram się wybrać książki zarówno do recenzji jak i prywatnie, które pasują moim wstępnym kryteriom, ale czasem nagle te kryteria ulegają niespodziewanej zmianie. Tym razem zmusiłam się do sięgnięcia po Zaginione z Willowbrook i o matko! Jaki to jest sztos literatury współczesnej! Żałuję, że tak długo dałam się zwodzić uczuciu, że to nie będzie to, bo ta książka okazała się strzałem w dziesiątkę.

Ellen Marie Wiseman napisała wstrząsającą i przerażająca historię opartą na faktach, ponieważ państwowy ośrodek dla dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi w Nowym Jorku działał naprawdę. Główną bohaterką jest Sage Winters, która od kilku lat żyje z przekonaniem, że jej siostra bliźniaczka nie żyje. Pewnego wieczoru prawda na ten temat wychodzi na jaw, a Sage marząca o wyrwaniu się z domu ojczyma postanawia odnaleźć zaginioną na terenie ośrodka siostrę. Dziewczyna jednak nie bierze pod uwagę tego, że pracownicy przybytku mogą wziąć ją za Rosemary. W tym momencie rozpoczyna się walka o przetrwanie w koszmarze.

Historia poruszona przez autorkę realnie opisuje przedsionek piekła, które przeżywali pacjenci psychiatryczni w latach 70-tych. Opisane tu upokorzenia społeczne, odrzucenie oraz brutalność tych, którzy mieli przecież pomóc sprawiają, że ta właściwie fikcyjna historia wkrada się w duszę i funduje czytelnikowi emocjonalny rollercoaster. Zwłaszcza kiedy i my zmagamy się z problemami tego typu. Mnie osobiście ciężko było czytać tę historię bez nerwów, a mimo to dość szybko dałam się porwać skonstruowanej przez autorkę intrydze kryminalnej. Poza tym, że ubolewałam nad przedstawionym bardzo sugestywnie losem pacjentów, to bardzo chciałam dowiedzieć się co przydarzyło się Rosemary.

Mieliście kiedyś tak, że książka leżała u was na półce i mimo pierwotnej chęci przeczytania nagle stwierdziliście, że wam się nie chce, że pewnie będzie nie dla was?

Mi zdarza się to dość rzadko, ponieważ zawsze staram się wybrać książki zarówno do recenzji jak i prywatnie, które pasują m...

Rozwiń Zwiń

„Ciepło” to najlepsze słowo by opisać najnowszą książkę Moniki Sygo. Kiedy czytałam tą historię czułam, że zaczyna otulać moje serce, myśli i pragnienia. Czułam też wiarę w to, że jutro będzie lepsze, że z czasem wszystkie puzzle układanki wskoczą na swoje miejsce tylko nieraz trzeba na to odrobinę zaczekać. Ta sielska historia jest jak bluszcz, bo kiedy rozłoży swe pędy w Twojej głowie nieprędko ją wyplewisz. Zresztą drogi czytelniku – nie będziesz chciał.

„Nad ranem” to historia o przyjaźni bezinteresownej, ale i tej toksycznej. O pierwszej prawdziwej miłości i tej, której powinno się unikać, zawiedzionych nadziejach i tym, że tylko szczerość pozwoli utrzymać nam wszystko w ryzach. To też historia, która roztoczy wokół czytelnika ukradkowe spojrzenia, nieśmiałe uśmiechy, subtelny dotyk, skradzione pocałunki i możliwość odkrycia uczuć na nowo. Często właśnie tych naszych, które od lat przykryte są w sercu wielką warstwą kurzu. Czyż nie takie powinny być książki? Trafiające do naszego serca…

Uwielbiam sposób pisania Moniki Sygo od momentu, kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po jej debiut. Wówczas rozwaliła moje serce na miliony kawałków i zafundowała mi poważny emocjonalny rollercoaster. I kiedy zobaczyłam, że napisała książkę młodzieżową czułam, że muszę po nią sięgnąć, bo należy mi się od niej coś przyjemnego. Zaczęłam „Nad ranem” i miałam ochotę udusić autorkę, bo ta młodzieżówka przypomniała mi o wszystkim. Tylko, że tym razem ten rollercoaster był delikatny, przyjemny i obracał się wokół moich wspomnień do których lekko się uśmiechałam. Od pierwszej strony przepadłam i pragnęłam tylko tego, by dowiedzieć się co kryje się za następną stroną. Nagabywałam też Monikę o to, kiedy będzie druga część, bo musi być już teraz, natychmiast, w tym momencie.

„Ciepło” to najlepsze słowo by opisać najnowszą książkę Moniki Sygo. Kiedy czytałam tą historię czułam, że zaczyna otulać moje serce, myśli i pragnienia. Czułam też wiarę w to, że jutro będzie lepsze, że z czasem wszystkie puzzle układanki wskoczą na swoje miejsce tylko nieraz trzeba na to...

Rozwiń Zwiń

Mieliście kiedyś przerwę od powieści obyczajowych, bo poczuliście, że to już nie to ? Że błądzicie z autorami wokół jednej fabuły z różnymi bohaterami?

Przyznam wam szczerze, że tylko Szarańska jest w stanie od pierwszych stron wywołać u mnie wzruszenie. Ta kobieta wdziera się słowami bezprecedensowo w mój umysł i zakotwicza wiele skrajnych emocji z którymi później przez jakiś czas muszę sobie radzić. Od dłuższego czasu rzadziej sięgam po książki obyczajowe, ale zawsze gdy do nich wracam okazuje się, że Szarańska wydała coś nowego, więc z przyjemnością łapię za jej twórczość. Ani razu się nie zawiodłam, a tym razem w wir zaczytania porwał mnie opis powstającego dopiero co obrazu. To w jaki sposób autorka maluje słowem…

Maria po bolesnym rozwodzie mierzy się z niemocą twórczą. Do tej pory malowane przez nią obrazy zapewniały byt kobiecie i jej córce. Z pomocą przychodzi jej kuzynka, a zarazem najlepsza przyjaciółka Renata. I gdyby tylko Maria wiedziała, że czasem wąż wije się wokół nas…

„"Ludzie są jak wydarte strony. Każda ma znaczenie dla opowieści. Wystarczy, że zaginie jedna z nich, a opowieść staje się niekompletna."”

I kiedy Renata okazuje się kolejną wyrwaną stroną w życiu Marii kobieta w zbiegu różnych okoliczności wyjeżdża na wieś do malowniczych Granic. Wynajęty dom w samotni miał być lekiem na jej niemoc twórczą. Czy okaże się również lekiem na rozdarte życie? A może to granice Marii zostaną przekroczone?

Malarka wiosennych łąk to powieść, która otula nas słowem, by za chwilę zakotwiczyć w naszym sercu na stałe. Wrażliwość przelana przez autorkę na strony tej książki porwie każdego. Zwłaszcza jeśli dziś czujesz, że to nie jest Twój dzień, że nie chce Ci się oddychać ta historia będzie właśnie dla Ciebie. Nawet jeśli zawalił Ci się dziś świat to pamiętaj, że nigdy nie jest za późno, by wyjechać do Granic i po prostu żyć!

Mieliście kiedyś przerwę od powieści obyczajowych, bo poczuliście, że to już nie to ? Że błądzicie z autorami wokół jednej fabuły z różnymi bohaterami?

Przyznam wam szczerze, że tylko Szarańska jest w stanie od pierwszych stron wywołać u mnie wzruszenie. Ta kobieta wdziera się słowami be...

Rozwiń Zwiń

Jestem ciekawa ile osób odeszło z mojego profilu @krytyk.literacki (wcześniej lady_obliviate), ponieważ ostatnio wrzucam głównie recenzje książek z cięższym klimatem. I chociaż powoli wracam do obyczajówek to uważam, że Kozioł Przemysława Kowalewskiego jest debiutanckim hitem, więc osoby, które po odejściu przeoczą tą recenzję powinny ŻAŁOWAĆ, bo ja żałuję, że nie mogę przeczytać tej książki po raz pierwszy 10 razy, ale wyjątkowo czytałam aż dwa, żeby wyłapać wszystkie niuanse niedostrzeżone w czytelniczym szale.

Rzadko przez tyle dni zabieram się do recenzji. Z reguły wiem co napisać po pierwszym rozdziale, bo niesie mnie recenzencki vibe, ale ta książka jest tak dobra, że boję się ją zmaltretować moimi słowami. Historia oparta jest na faktach, a dokładniej na aktach sprawy Ireny Jarosz i morderstw człowieka nazwanego Rzeźnikiem z Niebuszewa. Smaczkiem dla mnie było to, że od prawie dwóch lat mieszkam w Szczecinie, a nigdy w żaden sposób nie interesowała mnie historia tego miasta. W tej książce otrzymałam sporo faktów, które przy okazji przyciągnęły mnie do samej miejscowości.

Pisząc o klimacie tej książki nie mogłam pominąć researchu na temat lat 50-tych XX wieku, które były okropnie ciężkim czasem dla Polaków. Nasz kraj zniszczony po wojnie znajdujący się pod władzą sowietów stał nad przepaścią. Problem z żywnością, a zwłaszcza z tak niezbędnym w tamtych latach mięsem był jedną z palących bolączek, bo o ile władza żywiła się za trzech, o tyle szary Kowalski ledwo wstawał do pracy. Nic dziwnego, że tajemnicze promocje na pożywienie skusiły wiele osób. W szpitalach coraz częściej pojawiają się pacjenci z początkowo nieznaną chorobą, a lekarze załamują ręce nad diagnozą, bo jaka by nie była infekcja nieuchronnie doprowadza do śmierci. Milicjanci rozpoczynają śledztwo po zgłoszeniu otrzymanym przez lekarza Szymona Ferenca. Oczywiście temat nie mógł zagrozić władzy, więc został utajniony. Powołano specjalną jednostkę przypisaną wyłącznie tej sprawie, którą zaczyna dowodzić Ugne Galant z pomocą Barbary Romanowskiej. Czy przypuszczenia Szymona Ferenca co do tego, że chorobę powoduje kanibalizm są słuszne? Jaki wpływ na sprawę będą miały akta z przeszłości?

Historia opisana przez autora była pełna zwrotów akcji, a przy tym tak wciągająca, że za pierwszym razem pochłonęłam ją w jedną noc. I chociaż autor operuje słowem przystępnie to przy tak szybkim czytaniu pominęłam sporo faktów do których wróciłam za drugim razem. Opisy w tej książce są wyjątkowo mocne i makabryczne, a przez to powodują gęsią skórkę co jest zdecydowanym plusem. Wyobraźnia działa od pierwszych stron. I o ile wcześniej pisałam pozytywnie o innych debiutach to zaufajcie mi, że ten jest wyjątkowo udany i w tym roku nie będzie już lepszego, a może i Kozioł przyćmi książki wydane w następnych latach. Nie traćcie czasu, rzućcie wszystko i chodźcie czytać Kozła, bo to fabuła 10/10!

Jestem ciekawa ile osób odeszło z mojego profilu @krytyk.literacki (wcześniej lady_obliviate), ponieważ ostatnio wrzucam głównie recenzje książek z cięższym klimatem. I chociaż powoli wracam do obyczajówek to uważam, że Kozioł Przemysława Kowalewskiego jest debiutanckim hitem, więc osoby, ...

Rozwiń Zwiń

„Sierociniec Janczarów” autorstwa Piotra Gajdzińskiego to książka o której ciężko mi cokolwiek napisać. Z jednej strony bardzo czekałam na to, żeby przyszła do mnie z wydawnictwa od pierwszego momentu, kiedy ją zobaczyłam, a z drugiej okazało się, że to nie to czego się spodziewałam. Czy jestem zawiedziona? Z pewnością nie, ale zachwytu także nie poczułam.

Ta książka mogłaby być nieszablonową opowieścią o zakamarkach chorego umysłu mającego na celu oczyszczenie świata z grzechu i zła, gdyby tylko dotyczyła księdza na którego zbrodniach opierała się część współczesnej fabuły. Po dodaniu jednak współczesnych poszukiwań prawdy przyznam, że nie było już tak obiecująco. I o ile fragmenty pamiętnika księdza Franciszka czytałam z wypiekami na twarzy, o tyle trochę męczyłam się przy śledztwie dziennikarza Rafała Terlikowskiego, gdzie momentami czułam, że główne skrzypce gra polityka, a nie morderstwo młodej dziewczyny wzorowane na dawnych krwawych dziejach Wolsztyna. No i zabrakło mi niebezpieczeństwa w drodze do rozwiązania zagadki. Niby jakieś było, ale raptem jedno przeszukanie domku, który zamieszkiwał oraz liche groźby w stronę jego córki.

Z rozżaleniem przyznam, że gdyby całość opierała się na latach przedwojennych i życiu księdza Franciszka to debiut kryminalny autora dostałby ode mnie 10/10. Mnogość zawirowań politycznych sprawiła jednak, że linia fabularna dziennikarza była dla mnie przytłaczająca i pomimo dużego potencjału zostaje 7-/10. Zresztą odniosłam wrażenie, że dużo się działo, a potem nagle cyk, cyk szybkie zakończenie pozostawiające ogromny niedosyt.

„Sierociniec Janczarów” autorstwa Piotra Gajdzińskiego to książka o której ciężko mi cokolwiek napisać. Z jednej strony bardzo czekałam na to, żeby przyszła do mnie z wydawnictwa od pierwszego momentu, kiedy ją zobaczyłam, a z drugiej okazało się, że to nie to czego się spodziewałam. Czy j...

Rozwiń Zwiń

Muszę przyznać, że Osiemnastka to moje drugie spotkanie z książkami Doroty Glicy i chociaż jej twórczość nie jest pozycją, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony, to jej książki czyta się szybko i lekko, bo mimo wszystko wciągają.

Książka opiera się na tragicznej śmierci Kai Kazimierskiej w trakcie 18 nastych urodzin kolegi z klasy nastolatki. Tragedia została zakwalifikowana przez policję jako nieszczęśliwy wypadek, a śledztwo dość szybko zamknięte. Na jaw jednak wychodzi pamiętnik nastolatki, przez który jej siostra nabiera podejrzeń co do wydarzeń tragicznej w skutkach nocy. Julka rozpoczyna śledztwo, a o pomoc prosi dziennikarkę Joannę Kot.

Czy faktycznie za śmiercią Kai stoi brawura oraz upojenie alkoholowe? Czy ta pozornie łatwa sprawa ma drugie dno? Jakie tajemnice może skrywać przed bliskimi nastolatka?

Autorka starała się zbudować napięcie wokół śmierci dziewczyny poprzez stopniowe odkrywanie kolejnych faktów i tajemnic. I o ile w umiejętny sposób prowadzi czytelnika śladem intryg o tyle niestety w przypadku tej książki nie ma typowego dla thrillerów psychologicznych boom. Osiemnastkę ratują ciekawe zwroty akcji, chociaż dość szybko zrozumiałam kim będzie tajemniczy M.

Duży plus muszę dołączyć za to, że do samego końca nie spodziewałam się, w jaki sposób nastąpi finał. Pomimo starannego ułożenia wątków i pierwotnej przewidywalności ostatni rozdział nieźle mnie zaskoczył i pozostawił niedosyt.

Podsumowując: dla wprawionych koneserów thrillerów i kryminałów będzie to książka na szybki wieczór. Dla początkujących w gatunku czytelników będzie to wciągająca od pierwszych stron pozycja. Jak dla mnie 7-/10.

Muszę przyznać, że Osiemnastka to moje drugie spotkanie z książkami Doroty Glicy i chociaż jej twórczość nie jest pozycją, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony, to jej książki czyta się szybko i lekko, bo mimo wszystko wciągają.

Książka opiera się na tragicznej śmierci Kai Kazim...

Rozwiń Zwiń