Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było chore. Dziękuję za uwagę.

To było chore. Dziękuję za uwagę.

'𝙿𝚘𝚠𝚒𝚎𝚍𝚣𝚒𝚎ć 𝚖𝚊𝚝𝚌𝚎, ż𝚎 𝚓𝚎𝚓 𝚍𝚣𝚒𝚎𝚌𝚔𝚘 𝚗𝚒𝚎 ż𝚢𝚓𝚎 - 𝚍𝚘 𝚝𝚎𝚐𝚘 𝚗𝚒𝚎 𝚙𝚛𝚣𝚢𝚐𝚘𝚝𝚞𝚓𝚎 ż𝚊𝚍𝚗𝚎 𝚜𝚣𝚔𝚘𝚕𝚎𝚗𝚒𝚎.'

🌿 Komisarz Sonia Kranz przenosi się z Wrocławia do Mieroszowa, małego miasta, które ma być dla niej tylko życiową poczekalnią. Kobieta chce je opuścić jak najszybciej; wyznacznikiem ma być wyjście na prostą z prywatnych tarapatów. Jednak wszystko zmienia sprawa zamordowanej nastolatki, która bardzo przypominała córkę komisarz...

🌿 To druga książka autorki, którą przeczytałam i jest znacznie lepsza od poprzedniej! 'W cieniu góry' nie zapadło mi jakoś szczególnie w pamięć, ale kojarzę że nie była to fabuła moich marzeń. W wypadku 'Pomroki' jest znacznie lepiej. Już teraz czekam na kolejną część serii!

🌿 'Pomroka' to naprawdę dobry kryminał, choć dużo było w nim obyczaju. Jednak to połączenie bardzo dobrze zagrało! W kilku momentach serce szybciej mi zabiło i było to spowodowane przywiązaniem emocjonalnym do głównej bohaterki, Soni.

🌿 Podskórnie czułam, że rozwiązanie sprawy morderstwa nie jest w tym wszystkim najważniejsze i wcale mi to nie przeszkadzało *nie jest spychane na drugi plan - co to, to nie!*. Portrety psychologiczny pojedynczych postaci czy też społeczeństwa zamieszkującego dany teren, wgłębienie się w historię Dolnego Śląska *jego wielokulturowości* - to nadawało głębi fabule.

🌿 Pikanterii wszystkiemu dodawały jeszcze śledztwa z przeszłości; ta nutka niepewności czy tworzą spójną całość z tym współczesnym prowadzonym przez komisarz Kranz była intrygująca.

🌿 'Pomroka' nie wyrwie z kapci, ale to dobra książka. Polecam dla tych, którzy chcą zacząć z kryminałem bądź szukają czegoś lżejszego z tego gatunku 💚

'𝙿𝚘𝚠𝚒𝚎𝚍𝚣𝚒𝚎ć 𝚖𝚊𝚝𝚌𝚎, ż𝚎 𝚓𝚎𝚓 𝚍𝚣𝚒𝚎𝚌𝚔𝚘 𝚗𝚒𝚎 ż𝚢𝚓𝚎 - 𝚍𝚘 𝚝𝚎𝚐𝚘 𝚗𝚒𝚎 𝚙𝚛𝚣𝚢𝚐𝚘𝚝𝚞𝚓𝚎 ż𝚊𝚍𝚗𝚎 𝚜𝚣𝚔𝚘𝚕𝚎𝚗𝚒𝚎.'

🌿 Komisarz Sonia Kranz przenosi się z Wrocławia do Mieroszowa, małego miasta, które ma być dla niej tylko życiową poczekalnią. Kobieta chce je opuścić jak najszybciej; wyznacznikiem ma być wyjście na pr...

Rozwiń Zwiń

W audiobooku to ta historia była całkiem niezła. Należy do tych lżejszych, bez większych dramatów *choć można się też powkurzać, a wrażliwcy mają na czym popłakać*. Wiem, że dość szybko o tym wszystkim zapomnę, ale pewnie wysłucham kolejnych części, jeśli tylko zostaną wydane. W końcu nie ma zbyt dużo serii o trojaczkach 😂👌🏻

W audiobooku to ta historia była całkiem niezła. Należy do tych lżejszych, bez większych dramatów *choć można się też powkurzać, a wrażliwcy mają na czym popłakać*. Wiem, że dość szybko o tym wszystkim zapomnę, ale pewnie wysłucham kolejnych części, jeśli tylko zostaną wydane. W końcu nie ...

Rozwiń Zwiń

"𝐅𝐞𝐰 𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬 𝐚𝐫𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐭𝐡 𝐝𝐲𝐢𝐧𝐠 𝐟𝐨𝐫, 𝐛𝐮𝐭 𝐥𝐨𝐯𝐞 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐚𝐥𝐰𝐚𝐲𝐬 𝐭𝐨𝐩 𝐭𝐡𝐞 𝐥𝐢𝐬𝐭."

🧛🏻‍♂️Po zakończeniu 'Filthy Rich Vampire' nie mogłam się doczekać kolejnej części. To było guilty pleasure, które spowodowało, że śmiałam się w głos, a to bardzo rzadko mi się zdarza. 'FRV. Drugi rytuał' zaczęłam czytać jak tylko wpadł mi w ręce i... to już było rozczarowanko😭

🧛🏻‍♂️ Podobało mi się mniej niż pierwsza część, chyba dlatego, że domyśliłam się użytych rozwiązań właśnie podczas lektury wcześniejszej książki *a bardzo nie chciałam mieć racji🙈*

🧛🏻‍♂️ Poza tym, sądziłam że cała trylogia będzie aż przesycona napięciem seksualnym, którego bohaterowie nie będą w stanie się pozbyć - w końcu Thea to zakazany owoc. Niestety, tak to się nie potoczyło. Miałam nadzieję, że scena zbliżenia będzie taką wisienką na torcie, eh...

🧛🏻‍♂️ Tak mniej więcej od połowy książki, nasza zakochana para korzysta w pełni z sezonu godowego i reszta zdarzeń stanowi tylko tło. Na dodatek, autorka odpięła wrotki co do samej postaci Thei. Miałam wrażenie, że już nic mnie nie zdziwi, ale jednak się tak stało. Nie wierzyłam własnym oczom🤦🏻‍♀️

🧛🏻‍♂️ To nie jest tak, że nic mi się nie podobało, ale tak wysoko postawiłam w swojej głowie poprzeczkę dla tej kontynuacji, że wpadłam w swoją własną pułapkę. Na pewno przeczytam kontynuację, ponieważ jestem niesamowicie ciekawa jak to wszystko się skończy.

"𝐅𝐞𝐰 𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬 𝐚𝐫𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐭𝐡 𝐝𝐲𝐢𝐧𝐠 𝐟𝐨𝐫, 𝐛𝐮𝐭 𝐥𝐨𝐯𝐞 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐚𝐥𝐰𝐚𝐲𝐬 𝐭𝐨𝐩 𝐭𝐡𝐞 𝐥𝐢𝐬𝐭."

🧛🏻‍♂️Po zakończeniu 'Filthy Rich Vampire' nie mogłam się doczekać kolejnej części. To było guilty pleasure, które spowodowało, że śmiałam się w głos, a to bardzo rzadko mi się zdarza. 'FRV. Drugi rytuał' zaczęłam czytać...

Rozwiń Zwiń

𝙱𝚒𝚎𝚛𝚣, 𝚌𝚘 𝚍𝚊𝚓ą. 𝚁ó𝚋, 𝚌𝚘 𝚖𝚞𝚜𝚒𝚜𝚣. 𝙽𝚒𝚎 𝚣𝚊𝚍𝚛ę𝚌𝚣𝚊𝚓 𝚜𝚒ę 𝚝𝚢𝚖, 𝚌𝚣𝚎𝚐𝚘 𝚗𝚒𝚎 𝚣𝚖𝚒𝚎𝚗𝚒𝚊𝚜𝚣.

💫 Zmiennokształtni, łowcy, czarodzieje, wilkołaki i wampiry. Wszyscy mają swoje miejsce w jednej szkole. W Mallaroy. Alea Lanford dość niespodziewanie przekonuje się, że wcale nie jest człowiekiem. Jednak do wyżej wspomnianej placówki wyjeżdża jej siostra bliźniaczka, Erin. Człowiek wśród magicznych. Bo czego nie robi się dla ukochanej osoby?

💫 Nie wiem jak mam ocenić przygodę z tą książką. Na pewno trwała długo: 'Mallaroy' czytałam prawie dwa miesiące🙈 Nie mogłam się w nią wciągnąć. Przeczytałam pierwsze pięćdziesiąt i najzwyczajniej w świecie ją odłożyłam. Nie zaciekawiła mnie na tyle bym chciała jak najszybciej poznać całą historię.

💫 Fabuła jednocześnie podobała mi się i nie podobała. Była interesująca i nudna. Mogę ją opisać samymi oksymoronami🤷🏻‍♀️

💫 Na prawie pięciuset stronach nie dzieje się za wiele. Mamy wątek Erin w Mallaroy i wątek Alei będącej wybawieniem/bronią swojej rasy. Większość akcji dzieje się w szkole, więc chcąc nie chcąc, tkwimy przy boku Erin. Czy to złe? Raczej nie, choć jej nie polubiłam.

💫 Dość szybko dochodzi do zalążka trójkąta miłosnego: mamy poczciwego wilkołaka oraz przystojnego, wampirzego arystokratę, który trzyma w ryzach wszystkich uczniów. Już teraz jestem niemalże pewna z kim skończy nasza mała oszukistka🤣 I miałam trochę dość 'walki' o klucz. Odczułam to jako taką typową zapchajdziurę🤷🏻‍♀️

💫 Wyrażenie 'Wielkie Niebezpieczeństwo' nadal mnie śmieszy. Nie mam pojęcia, czy na etapie tej części autorka już wiedziała co nim będzie.

💫 Czy będę czytała kolejne części? Raczej nie. Najpewniej będę tylko sprawdzała czy moje przypuszczenia się sprawdzą🤫

𝙱𝚒𝚎𝚛𝚣, 𝚌𝚘 𝚍𝚊𝚓ą. 𝚁ó𝚋, 𝚌𝚘 𝚖𝚞𝚜𝚒𝚜𝚣. 𝙽𝚒𝚎 𝚣𝚊𝚍𝚛ę𝚌𝚣𝚊𝚓 𝚜𝚒ę 𝚝𝚢𝚖, 𝚌𝚣𝚎𝚐𝚘 𝚗𝚒𝚎 𝚣𝚖𝚒𝚎𝚗𝚒𝚊𝚜𝚣.

💫 Zmiennokształtni, łowcy, czarodzieje, wilkołaki i wampiry. Wszyscy mają swoje miejsce w jednej szkole. W Mallaroy. Alea Lanford dość niespodziewanie przekonuje się, że wcale nie jest człowiekiem. Jednak do wyże...

Rozwiń Zwiń

“𝗬𝗼𝘂 𝘄𝗲𝗿𝗲 𝗹𝗼𝗼𝗸𝗶𝗻𝗴 𝗮𝘁 𝗺𝗲 𝘁𝗵𝗲 𝘄𝗮𝘆 𝘆𝗼𝘂 𝗮𝗿𝗲 𝗻𝗼𝘄. 𝗝𝘂𝘀𝘁 𝗹𝗶𝗸𝗲 𝘁𝗵𝗮𝘁. 𝗜 𝗱𝗶𝗱𝗻’𝘁 𝘄𝗮𝗻𝘁 𝗶𝘁 𝘁𝗼 𝗲𝗻𝗱.”

🐐 Takiego slow-burnu nie powstydziłaby się nawet Zapata! Jednak w przypadku Adalyn i Cam,  zachowywali się oni jak zakochana para z kilkuletnim stażem, a jeszcze się nie pocałowali. Enemies *z enemies to lovers* to dość szybko porzucamy, ale mi to nie przeszkadzało bo momentami było czuć, że to na siłę🤦🏻‍♀️ Btw, Cameron miał jakieś dziwnie zapędy w macaniu twarzy Adalyn🤡

🐐 Co mi się nie podobało? To jak Adalyn trafiła do Green Oak - cała sytuacja została zbyt wyolbrzymiona. Dodatkowo, było za mało sportu jak na trenowanie dziecięcej drużyny piłkarskiej. C'mon! Nawet ich mecze były pomijane. Jeszcze było kilka rozdziałów, które kończyły się dość szokująco, a następny zaczynał się tak, jakby poprzednie wydarzenia nie miały miejsca. Było to trochę konfundujące.

🐐 Scena z zajęć ceramiki spowodowała u mnie takie ciarki żenady, że aż musiałam odłożyć książkę. Zostawiam to filmowi 'Uwierz w ducha' i udaję, że to nie miało miejsca.

🐐 Nie lubię melodramatyzmu, a ostatnie 50 stron już ostro o to zahacza, ale wtedy wjechały zagrania rodem z latynoamerykańskiej telenoweli, a mam do nich słabość od czasów podstawówki, i świetnie się bawiłam!🤣

🐐 Co do tłumaczenia, dużo było takich czystych kalek z angielskiego np. śnie-rożki, zamiast snow cone. To brzmi tak surrealistycznie, że nie mogę tego wyprzeć z głowy. Albo tłumaczenie imion kotów🐈‍⬛ Willow została Wierzbą, a Pierogi *jaki piękny polski akcent🤣* to Pieróg🤷🏻‍♀️

🐐 Ogólnie książka jest bardzo cytatogenna i łatwo byłoby ją przenieść na mały lub wielki ekran. Wyszłaby taka komedia romantyczna przy której można się odprężyć.

🐐 Podsumowując ten cały wywód - bawiłam się całkiem nieźle, choć musiałam sobie ponarzekać. To była najlepsza książka Armas, którą czytałam.

“𝗬𝗼𝘂 𝘄𝗲𝗿𝗲 𝗹𝗼𝗼𝗸𝗶𝗻𝗴 𝗮𝘁 𝗺𝗲 𝘁𝗵𝗲 𝘄𝗮𝘆 𝘆𝗼𝘂 𝗮𝗿𝗲 𝗻𝗼𝘄. 𝗝𝘂𝘀𝘁 𝗹𝗶𝗸𝗲 𝘁𝗵𝗮𝘁. 𝗜 𝗱𝗶𝗱𝗻’𝘁 𝘄𝗮𝗻𝘁 𝗶𝘁 𝘁𝗼 𝗲𝗻𝗱.”

🐐 Takiego slow-burnu nie powstydziłaby się nawet Zapata! Jednak w przypadku Adalyn i Cam,  zachowywali się oni jak zakochana para z kilkuletnim stażem, a jeszcze się nie pocałowali. Enemies *z enemies ...

Rozwiń Zwiń

“𝒀𝒐𝒖𝒓 𝒉𝒆𝒂𝒓𝒕 𝒉𝒂𝒔 𝒄𝒍𝒂𝒘𝒔, 𝒇𝒊𝒓𝒆-𝒃𝒓𝒆𝒂𝒕𝒉𝒆𝒓. 𝑩𝒖𝒕 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒔𝒐𝒖𝒍?” 𝑯𝒊𝒔 𝒆𝒚𝒆𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒎𝒊𝒏𝒆, 𝒂𝒈𝒍𝒐𝒘 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒂𝒇𝒇𝒆𝒄𝒕𝒊𝒐𝒏 𝑰 𝒘𝒂𝒔𝒏’𝒕 𝒔𝒖𝒓𝒆 𝑰 𝒘𝒂𝒏𝒕𝒆𝒅 𝒐𝒓 𝒅𝒆𝒔𝒆𝒓𝒗𝒆𝒅. “𝑺𝒐𝒇𝒕 𝒂𝒔 𝒔𝒊𝒍𝒌.”

💜 Fia na dworze swojego wuja zyskała przydomek 'dzika księżniczka'. Po śmierci rodziców czuła się jak wyrzutek i nie potrafiła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca. Kiedy natrafiła na więźnia w pałacowych lochach,  pozwoliła, aby jej serce przejęło kontrolę nad rozumem. Pomogła mu uciec, nie wiedząc, kim tak naprawdę jest...

💜 Ella Fields miała u mnie czystą kartę, ponieważ jeszcze nie trzymałam w rękach jej książek. Dobre romantasy zawsze jest u mnie mile widziane, ale w tym przypadku chciałabym o nim zapomnieć. Ta historia wykończyła mnie w tylu momentach, że nawet nie jestem w stanie ich zliczyć🙈

💜 Połączenie fae, wampira i smoka w jednego bohatera to już było dla mnie za dużo *ewidetnie autorka nie mogła się zdecydować na jednej gatunek🤦🏻‍♀️* Wiedziałam, że od linijki z tą informacją już nic mnie nie zdziwi i miałam takie 'whatever, niech się dzieje co chce'. Fields złapała za dużo srok za ogon i nie wyszło to dobrze.

💜 Od pewnego momentu całą akcją są sceny zbliżeń. I z tym miałam problem, ponieważ było tego za dużo. Nie przepadam też za narracją. Miałam kłopoty z ogarnięciem całej historii ze względu na niejasną narrację. Niektóre przeskoki czasowe sprawiały, że czułam się, jakbym przegapiła jakiś rozdział, np. Fia przygotowuje się do wyjazdu na Mroczny Dwór, a następnie już tam jest bo zemdlała🤷🏻‍♀️

💜 Czułam chaos w całej tej historii. Lubię jak w fantasy pojawia się mapka krainy, w której dzieje się akcja - wtedy lepiej mogę sobie wszystko wyobrazić. Tego mi tutaj brakowało.

“𝒀𝒐𝒖𝒓 𝒉𝒆𝒂𝒓𝒕 𝒉𝒂𝒔 𝒄𝒍𝒂𝒘𝒔, 𝒇𝒊𝒓𝒆-𝒃𝒓𝒆𝒂𝒕𝒉𝒆𝒓. 𝑩𝒖𝒕 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒔𝒐𝒖𝒍?” 𝑯𝒊𝒔 𝒆𝒚𝒆𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒎𝒊𝒏𝒆, 𝒂𝒈𝒍𝒐𝒘 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒂𝒇𝒇𝒆𝒄𝒕𝒊𝒐𝒏 𝑰 𝒘𝒂𝒔𝒏’𝒕 𝒔𝒖𝒓𝒆 𝑰 𝒘𝒂𝒏𝒕𝒆𝒅 𝒐𝒓 𝒅𝒆𝒔𝒆𝒓𝒗𝒆𝒅. “𝑺𝒐𝒇𝒕 𝒂𝒔 𝒔𝒊𝒍𝒌.”

💜 Fia na dworze swojego wuja zyskała przydomek 'dzika księżniczka'. Po śmierci rodziców czuła się jak wyrzutek i nie potrafiła znaleźć dla sie...

Rozwiń Zwiń

𝗛𝘂𝗺𝗮𝗻 𝗺𝗶𝗻𝗱𝘀 𝗮𝗿𝗲 𝗺𝗼𝗿𝗲 𝗳𝘂𝗹𝗹 𝗼𝗳 𝗺𝘆𝘀𝘁𝗲𝗿𝗶𝗲𝘀 𝘁𝗵𝗮𝗻 𝗮𝗻𝘆 𝘄𝗿𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗯𝗼𝗼𝗸 𝗮𝗻𝗱 𝗺𝗼𝗿𝗲 𝗰𝗵𝗮𝗻𝗴𝗲𝗮𝗯𝗹𝗲 𝘁𝗵𝗮𝗻 𝘁𝗵𝗲 𝗰𝗹𝗼𝘂𝗱 𝘀𝗵𝗮𝗽𝗲𝘀 𝗶𝗻 𝘁𝗵𝗲 𝗮𝗶𝗿.

👻 Tak jak poprzednio, kreska Meddings przypadła mi do gustu. Była przyjemna dla oka, nieobciążona niepotrzebnymi szczegółami *choć muszę przyznać, że jeśli nie byłam wystarczająco skupiona to bohaterowie mi się mylili🙈*

👻 W tym tomie jeszcze bardziej odczułam, że nie jestem targetem tego komiksu🙃 Niektóre momenty, aż wstyd się przyznać, ale mnie przynudzały. Czasami bohaterowie wydawali się odrobinę za płytcy *nie potrafię określić tego innym słowem*. Wiem, że te dziesięć lat temu *lub więcej* wyciągnęłabym większą liczbę wniosków niż teraz. Bo było okej, ale bez tego wrażenia ciepłej kołderki i plasterka na zszargane serduszko💔

👻 Doceniam, że na końcu książki wymienione są organizacje oferujące pomoc okołopsychologiczną 🧡

𝗛𝘂𝗺𝗮𝗻 𝗺𝗶𝗻𝗱𝘀 𝗮𝗿𝗲 𝗺𝗼𝗿𝗲 𝗳𝘂𝗹𝗹 𝗼𝗳 𝗺𝘆𝘀𝘁𝗲𝗿𝗶𝗲𝘀 𝘁𝗵𝗮𝗻 𝗮𝗻𝘆 𝘄𝗿𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗯𝗼𝗼𝗸 𝗮𝗻𝗱 𝗺𝗼𝗿𝗲 𝗰𝗵𝗮𝗻𝗴𝗲𝗮𝗯𝗹𝗲 𝘁𝗵𝗮𝗻 𝘁𝗵𝗲 𝗰𝗹𝗼𝘂𝗱 𝘀𝗵𝗮𝗽𝗲𝘀 𝗶𝗻 𝘁𝗵𝗲 𝗮𝗶𝗿.

👻 Tak jak poprzednio, kreska Meddings przypadła mi do gustu. Była przyjemna dla oka, nieobciążona niepotrzebnymi szczegółami *choć muszę przyznać, że jeśli nie byłam wystarc...

Rozwiń Zwiń

To była najlepsza część! Mam nadzieję, że nie ostatnia, choć epilog może to troszkę zwiastować.
Uwielbiam tę serię i Sznurówka jak zawsze ma miejsce w moim serduszku 💕

To była najlepsza część! Mam nadzieję, że nie ostatnia, choć epilog może to troszkę zwiastować.
Uwielbiam tę serię i Sznurówka jak zawsze ma miejsce w moim serduszku 💕

𝑰’𝒎 𝒑𝒓𝒐𝒈𝒓𝒂𝒎𝒎𝒆𝒅 𝒕𝒐 𝒓𝒖𝒏 𝒂𝒍𝒍 𝒊𝒏𝒔𝒖𝒍𝒕𝒔 𝒐𝒏 𝒂 𝒍𝒐𝒐𝒑 𝒊𝒏𝒔𝒊𝒅𝒆 𝒎𝒚 𝒃𝒓𝒂𝒊𝒏 𝒇𝒐𝒓𝒆𝒗𝒆𝒓 𝒖𝒏𝒕𝒊𝒍 𝒕𝒉𝒆 𝒆𝒏𝒅 𝒐𝒇 𝒕𝒊𝒎𝒆.

🌺 Mateńko kochana... Na samym początku chciałam sobie pogratulować, że przetrwałam te 376,5 stron *podziękowania sobie odpuściłam*. Teraz wiem, że gdybym porzuciła ją w połowie to nie miałabym czego żałować🤷🏻‍♀️

🌺 Już po kilkunastu stronach wiedziałam, że nie polubię Sadie, ale to jeszcze niczego nie przesądzało. Okej, była narratorką, ale tu zawsze chodzi o historię i jak wszystko zostanie poprowadzone. I niestety, czuję, że bezpowrotnie straciłam kilka cennych godzin swojego życia.

🌺 Jack pojawia się w życiu naszej bezrobotnej Sadie i zachowuje się niczym wróżka chrzestna - zapewnia jej dach nad głową, momentami zachowuje się jak służący i jeszcze wprowadza poprawki w swoim mieszkaniu by dziewczynie jak najlepiej rozwijało się własną firmę *wtedy nawet nie są razem!*. Po stu stronach nie byłam w stanie wyobrazić sobie tej dwójki razem jako zakochaną parę.

🌺 Jednak to jest najmniejszy problem. Miałam wrażenie, że Jack nie ma żadnej osobowości. Jedyne co wyłapałam to nieśmiałość, ale do 'grumpy' to daleka droga. Siedzi całymi dniami w swojej nerdowskiej piwnicy i tyle. Aha, autorka wysłała go do fryzjera by Sadie zrozumiała, że on wcale nie jest jak inni nerdzi i kawał z niego ciacha. C'mon!

🌺 Nie zaliczę, ile razy widziałam słowa milenialsi *w tej pisowni* , tank top i arkusz kalkulacyjny. Jednak najgorsze jest niezdecydowanie w tłumaczeniu przezwisk Jacka, które wymyśla Sadie bo *cytuję!* jego imię ma za mało sylab i jej to nie pasuje. Są to gry słowne, które w dosłownym tłumaczeniu nie miałby sensu, ale ja nawet nie wiem jak je przeczytać. Takim cudem mamy Jacka *Dżaka?* Placka, Jacka *Dżaka* Gacka bądź Diamentowego Jacka. Nieprzetłumaczony został Jackalope oraz Jack Jackpot i to ma przysłowiowe ręce i nogi.

🌺 Co jeszcze mi przeszkadzało? Bohaterowie non stop piją alkohol. Rozumiem, że wszystko jest dla ludzi, ale tam procenty leją się hektolitrami.

𝑰’𝒎 𝒑𝒓𝒐𝒈𝒓𝒂𝒎𝒎𝒆𝒅 𝒕𝒐 𝒓𝒖𝒏 𝒂𝒍𝒍 𝒊𝒏𝒔𝒖𝒍𝒕𝒔 𝒐𝒏 𝒂 𝒍𝒐𝒐𝒑 𝒊𝒏𝒔𝒊𝒅𝒆 𝒎𝒚 𝒃𝒓𝒂𝒊𝒏 𝒇𝒐𝒓𝒆𝒗𝒆𝒓 𝒖𝒏𝒕𝒊𝒍 𝒕𝒉𝒆 𝒆𝒏𝒅 𝒐𝒇 𝒕𝒊𝒎𝒆.

🌺 Mateńko kochana... Na samym początku chciałam sobie pogratulować, że przetrwałam te 376,5 stron *podziękowania sobie odpuściłam*. Teraz wiem, że gdybym porzuciła ją w połowie to nie miałabym czeg...

Rozwiń Zwiń