Jesteśmy społecznością, która kocha książki

zdecydowanie przerasta mnie kmina zawarta w książce, jej styl, język i wymagana wiedza tła. ale doceniam to do czego nie dorastam.

zdecydowanie przerasta mnie kmina zawarta w książce, jej styl, język i wymagana wiedza tła. ale doceniam to do czego nie dorastam.

Dziś skończyłem pornografię Gombrowicza. Gęsta. Jego gry były mi znane z dzienników, ale tu nabrały wykonania. Zobaczyłem Witolda w działaniu. Dużo przeżyć w tej lekturze. Udało mi się czytać książkę, jakbym czytał autora. Nie wierzyć w postacie, czytać je jak siły, którymi rozdysponowywał Witoldo.

Czytam o Nietzschem i mi się łączą, przy czym, Gombro wygrywa, bo nie dał się szaleństwu, nie popadł w megalomanię, nie uklepał swego bezpieczeństwa w żadnej obcej mocy.

Łączą ich wątki mocy, energii, którymi Nietzsche postrzegał świat, bardziej niż osobami. Wątki moralności, zdającej sobie sprawę z wielości.

Gombro pisze o Wacławie, który nazbyt uwierzył w obiektywizm, w jeden sens zbrodni, która przecież w nim mogła mieć inny posmak niż w Karolu, który ostatecznie zabił tego, który zabił tego, którego miał zabić Karol...

Ta wewnętrzna gra podobna do Kosmosu, ale tu zbyt harmonijnie domknięta, a przez to stokroć bardziej hermetyczna. Wygrali grę znaczeń, którą sami stworzyli. a Natura? co na to Natura? Po co stwarzać gry, gdy dokoła już tyle nierozwiązanych?

Władza.
ale jeśli nie chcesz mieć władzy, wyrzekasz się jej całkowicie, to po co to piszesz? dlaczego to czytasz? i w jakim celu się odzywasz?
Wpływasz tym samym na nurt zdarzeń, więc przestań. pozostań w bezruchu
ale.. takie koryto dla nurtu wykopać, jak to w Pornografii?
pokierować w stronę... no własnie, czego?
nawet nie rozkoszy... to nie egoizm. to nie hedonizm.
To zaspokojenie własnych wariactw. Zniesienie niekoniecznego napięcia, jak pyknięcie w stawach.

Uważaj jakie napięcia wywołujesz, bo znajdą swoje rozwiązanie.

Dziś skończyłem pornografię Gombrowicza. Gęsta. Jego gry były mi znane z dzienników, ale tu nabrały wykonania. Zobaczyłem Witolda w działaniu. Dużo przeżyć w tej lekturze. Udało mi się czytać książkę, jakbym czytał autora. Nie wierzyć w postacie, czytać je jak siły, którymi rozdysponowywał Witoldo.

Czytam o Nietzschem i mi się łączą, przy czym, Gombro wygrywa, bo nie...

Wilber ma tę wadę że wie. Jeśli gość opisuje w języku znaków świadomość jedyną to coś jest nie halo.

Wilber ma tę wadę że wie. Jeśli gość opisuje w języku znaków świadomość jedyną to coś jest nie halo.

warto przetrwać pierwsze, nudne 80 stron, żeby móc wzruszać się na kolejnych.

warto przetrwać pierwsze, nudne 80 stron, żeby móc wzruszać się na kolejnych.

Gombrowicz pisał o Schulzu "jeśli rozpoetyzowanie tej poezji nie zmęczy, to olśni". Mnie zmęczyło.

Gombrowicz pisał o Schulzu "jeśli rozpoetyzowanie tej poezji nie zmęczy, to olśni". Mnie zmęczyło.