Jesteśmy społecznością, która kocha książki

🌻 RECENZJA PATRONACKA 🌻

,,Mówienie nic czasami mówi najwięcej". Emily Dickinson

,,Zaklęta w ciszy" Urszuli Gajdowskiej to harmonijne i niezwykle przyjemne w odbiorze połączenie powieści obyczajowej i romansu historycznego. Niezapomniana i wyjątkowa pod wieloma względami opowieść, rozgrywana w barwnej scenerii arystokratycznej Anglii i Królestwa Polskiego z początków XIX wieku, w subtelny sposób chwyta za serce i wygrywa na jego strunach najczulsze z melodii.

A wszystko to za sprawą małej, zalęknionej dziewczynki, której okrutny los nie szczędził bolesnych doświadczeń i utraty tego, co w życiu dziecka najbardziej wartościowe - obecności rodziców, ich miłości i związanego z tym nieodłącznie poczucia bezpieczeństwa.
Jej zagadkowa przypadłość, cechująca się niemożnością artykułowania wypowiedzi w obecności obcych, nie znajduje wśród innych zrozumienia i akceptacji, z wyjątkiem obdarzonej ogromną empatią guwernantki. Kiedy więc o istnieniu Evangeline dowiadują się jej przyrodni bracia i przejmują nad siostrą opiekę, nie ma mowy, by najlepiej komunikująca się z nią Florence, musiała się z dziewczynką rozstać. Obie trafiają zatem pod dach najstarszego z synów hrabiego, rozpoczynając tym samym zupełnie nowy rozdział życia, obfitujący w zaskakujące zwroty akcji i szereg niebezpieczeństw, ale przede wszystkim w systematyczne próby przezwyciężenia barier w komunikowaniu się Evie ze światem.

I właśnie owa terapia, której bohaterka zostaje poddana, to najciekawszy i najbardziej wartościowy aspekt całej historii. Autorka, z podziwu godnym znawstwem zagadnienia, przeprowadza nas przez kolejne etapy przełamywania dziecięcego lęku oraz socjalizowania małej damy w świecie pełnym skomplikowanych umów społecznych, konwenansów i zasad. Ujmującym jest fakt, iż w powolny, acz satysfakcjonujący proces, angażowanych jest pięciu dorosłych mężczyzn, którzy krok po kroku, wykazując się cierpliwością i wyrozumiałością, zyskują zaufanie siostry, przenikają do jej świata i udzielają życzliwego wsparcia, co nie pozostaje bez wpływu na efekty terapii.

Przedstawienie problemu tzw. mutyzmu wybiórczego u dziecka oraz schematu postępowania terapeutycznego (który autorka konsultowała ze specjalistką w tym zakresie) sprawiło, iż książka stanowi cenną wskazówkę dla rodziców czy nauczycieli dzieci zmagających się z tego rodzaju zaburzeniem. Sama autorka nie kryje też, że jest mamą dziecka z mutyzmem i kiedy tylko może, dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem w tym względzie.

Mimo poważnej treści, powieść czyta się lekko i bardzo przyjemnie, a wątek romansu i konieczności dokonania wyboru między braćmi, wywołuje u czytelnika szeroki wachlarz emocji. Podsycają je sceny dochodzącej do głosu namiętności, przemieszanej z wewnętrznymi skrupułami, nutką obawy przed łamaniem obowiązujących konwenansów, ale także uczuciem zazdrości oraz sytuacjami zewnętrznego zagrożenia. Zagadka ,,zaklęcia w ciszy" ma bowiem swoje podłoże w okolicznościach o charakterze kryminalnym, wiążąc się również z odkryciem skarbu legendarnych korsarzy. Nie brakuje zatem scen mrożących krew w żyłach i charakterystycznego dla romansów Urszuli - poczucia humoru.
Z dumą patronuję też pięknej książce i polecam gorąco jej lekturę 😘. Liczę też na kontynuację, ponieważ kreacja czterech tak wyjątkowych dżentelmenów aż się prosi o własne uczuciowe perypetie. Wspaniale byłoby również śledzić dorastanie Evie, jej wprowadzenie do towarzystwa i podboje sercowe.

🌻 RECENZJA PATRONACKA 🌻

,,Mówienie nic czasami mówi najwięcej". Emily Dickinson

,,Zaklęta w ciszy" Urszuli Gajdowskiej to harmonijne i niezwykle przyjemne w odbiorze połączenie powieści obyczajowej i romansu historycznego. Niezapomniana i wyjątkowa pod wieloma względami opowieś...

Rozwiń Zwiń

,,Nic nie może przecież wiecznie trwać..." - niby mamy świadomość nieuchronności pewnych zdarzeń, nieustannie dokonujących się zmian w naszym otoczeniu i w nas samych, a jednak, kiedy stajemy przed koniecznością rozstania, pożegnania, zamknięcia pewnych rozdziałów życia, towarzyszy nam szereg emocji.

Jak to jest u was? Czy szybko zapominacie o tym, co było i z optymizmem patrzycie w przyszłość, czy może lubicie ją rozpamiętywać, wracać wspomnieniami, a to, co nowe budzi w was raczej niepokój niż podekscytowanie? Pewnie bywa różnie... 🤔

Chciałabym podzielić się z wami kilkoma spostrzeżeniami na temat powieści, którą w ostatnim czasie objęłam patronatem medialnym, a której treść jest mi bardzo bliska. ,,Niedokończony list" to ciepła, pełna wzruszeń opowieść o życiu i jego odcieniach, gorzkich rozczarowaniach, poczuciu straty, ale i szansie na nowy, satysfakcjonujący początek.

Ewa Szymańska snuje opowieść o matce i córce - kobietach, w życiorysach których odnajdujemy spore analogie. Niestety młodszej z nich przyjdzie się o tym przekonać dopiero po śmierci matki i powrocie do rodzinnej miejscowości. Odnalezienie pisanego jej ręką listu, urywającego się w kluczowym momencie, stanowi punkt wyjścia do podjęcia działań, mających na celu odkrycie prawdy skrywanej przez rodziców przez niemal cztery dekady.
Relacjom matki i córki zawsze brakowało wyraźnej bliskości, dzieliła je wprawdzie nienamacalna, a jednak doskonale wyczuwalna bariera. Krok po kroku, wraz z Martą zaczynamy odkrywać jej istotę i znacznie lepiej rozumieć motywacje kierujące Elżbietą.

Niezwykle ważnym elementem całej historii są wspomnienia - nadają tej powieści specyficzny, nostalgiczny klimat. Pozwalają powrócić Marcie do chwil, które być może z perspektywy czasu zinterpretuje już w innym świetle.

Moją ciekawość wzbudziły szczególnie rozdziały poświęcone Elżbiecie. Ich akcja rozgrywa się w latach PRL-u, początkach Solidarności oraz w stanie wojennym, czyli okresie, który po trosze pamiętam z wczesnego dzieciństwa. Miałam więc okazję powrócić pamięcią do realiów tamtych lat i skonfrontować je z własnymi wspomnieniami.
Poruszyły mnie dylematy, z którymi zmagała się bohaterka, jej lęki, poczucie ciągłego wewnętrznego rozedrgania i ambiwalencji uczuć. I choć nie pochwalam decyzji o zachowaniu rodzinnego sekretu przed córką, jestem w stanie to zrozumieć. Wzruszyły mnie natomiast obrazy i przejawy ojcowskiej miłości, ukazane przez autorkę, a potwierdzające wyjątkowe więzi łączące ojców z ich córkami (ich dowody obserwuję w domowym zaciszu na co dzień).

Powieść opowiada też o miłości, która przychodzi, kiedy się jej nie spodziewamy, kiedy rozczarowanie i ból zdrady nie pozwala mieć nadziei, że jeszcze wszystko przed nami. Jest więc wielowątkowa, a jej największym atutem jest to, że skłania do refleksji: nad własnym życiem, relacjami rodzinnymi, potrzebą dokonywania zmian w hierarchii wartości, gdy owo życie przynosi chorobę, cierpienie czy śmierć.
Polecam serdecznie😘

,,Nic nie może przecież wiecznie trwać..." - niby mamy świadomość nieuchronności pewnych zdarzeń, nieustannie dokonujących się zmian w naszym otoczeniu i w nas samych, a jednak, kiedy stajemy przed koniecznością rozstania, pożegnania, zamknięcia pewnych rozdziałów życia, towarzyszy n...

Rozwiń Zwiń

Z twórczością autorki zetknęłam się wcześniej przy lekturze ,,Kształtu serca", obejrzałam też ekranizacje jej książek z cyklu ,,Dolina Baztan" i śmiało mogę powiedzieć, że polubiłam ten sposób snucia opowieści - podszyty pewnym niepokojem, tajemnicą, mrokiem czającym się w ludzkim umyśle czy duszy.

,,Zanim przyjdzie potop" to fascynujący thriller psychologiczny o pogoni za nieuchwytnym seryjnym mordercą, biorącym na cel młode, miesiączkujące kobiety. Powieść bazuje na autentycznej historii zwyrodnialca, określanego przez brytyjską prasę Biblijnym Johnem, który nigdy nie został ujęty, a jego sprawa pozostaje nierozwiązaną po dziś.

Czytelnik otrzymuje dopracowaną w każdym aspekcie autorską wersję zdarzeń z udziałem Johna i depczącego mu po piętach szkockiego inspektora Noaha Sheringtona. Wspomniany śledczy, wykazując się ogromną determinacją oraz wykorzystaniem metod śledczych, opartych na analizie behawioralnej i profilowaniu, odkrywa personalia mordercy i śledząc go, jest o włos od zatrzymania. O włos, ponieważ nieszczęśliwe zrządzenie warunków atmosferycznych i co ważniejsze - stanu zdrowia inspektora, umożliwiają ucieczkę Johna. Na światło dzienne wypływają jednak nowe, porażające fakty o jego zbrodniach. Dostarczają cennych informacji, które zostaną skrzętnie wykorzystane w dalszym pościgu, który już na własną rękę podejmie Noah, kładąc na szali własne zdrowie.

Podążając za mordercą inspektor trafia do hiszpańskiego Bilbao, co w diametralny sposób wpłynie na jego dalsze życie. Fascynująca jest jego niezłomność i samozaparcie graniczące z brawurą. Ujęcie Johna i doprowadzenie do tego, by zapłacił za swoje zbrodnie staje się swoistą misją, ale i obsesją. Na szczęście to też okres, w którym zachodzą zmiany w postrzeganiu samego siebie - ciągła gonitwa, podporządkowanie wszystkiego pracy, pozbawiły przecież Noaha tego, co w życiu najistotniejsze: bliskości, więzi przyjacielskich, prawdziwej miłości. Tu, paradoksalnie w obcym miejscu, w Bilbao życie osobiste wzbogaci się o nowe odcienie, zapoczątkuje coś istotnego, nad wyraz cennego. To zatem także opowieść o zmaganiu się z życiem, dokonywaniu wyborów, doświadczaniu tego, co nowe, otwieraniu się na przyjaźń i miłość.

Ważną częścią powieści jest psychologiczne portretowanie mordercy, analizowanie wpływu jego traumatycznej przeszłości, chorych stosunków rodzinnych na późniejsze postrzeganie i traktowanie kobiet. Odkrywamy stopniowo kolejne karty jego życiorysu, zaskakuje nas jego przebiegłość, inteligencja w działaniu, opanowanie do perfekcji wywierania wpływu na innych. I mimo wszystko żal nam tego niewinnego chłopca, którego życie w innych okolicznościach mogłoby potoczyć się zupełnie innym, pozbawionym degeneracji torem.
Muszę jeszcze wspomnieć o ogromnej ilości ciekawych informacji o warunkach społeczno - politycznych Kraju Basków z lat siedemdziesiątych XX wieku i wcześniej, nakreśleniu bogatego miejscowego kolorytu Bilbao, przerażającego obrazu żywiołu wody, niosącej zniszczenia niczym symboliczny potop.

Czytajcie i przekonajcie się sami, czy w wersji Redondo ów Biblijny John został schwytany, a Noah dopiął swego - polecam serdecznie! 😘

Z twórczością autorki zetknęłam się wcześniej przy lekturze ,,Kształtu serca", obejrzałam też ekranizacje jej książek z cyklu ,,Dolina Baztan" i śmiało mogę powiedzieć, że polubiłam ten sposób snucia opowieści - podszyty pewnym niepokojem, tajemnicą, mrokiem czającym się w ludzki...

Rozwiń Zwiń

,,Cygański diabeł" to trzeci tom cyklu powieściowego ,,Co za para" Melisy Bel, którego postaciami są dawni wychowankowie sierocińca, prowadzonego przez jedną z bohaterek poprzedniej serii autorki - mowa o ,,Niepokornych" (gorąco polecam ich lekturę).

Tym razem mamy do czynienia z emanującym witalnością i siłą charakteru (o przystojnej, nieco egzotycznej, bo cygańskiej aparycji, nie wspomnę) właścicielem londyńskiego klubu bokserskiego Marcusem Hunterem. Kiedy pewnego dnia staje w obronie młodziutkiej Sary, dręczonej i upokarzanej przez kuzyna, nawet nie przypuszcza, że za kilka lat jego losy splotą się nierozerwalnie właśnie z jej osobą. Uciekająca przed przemocą i gwałtem zdesperowana Sara staje przed Hunterem, prosząc o lekcje samoobrony. Nietypowa prośba, poparta urokiem dziewczyny w potrzebie, nie pozwala bohaterowi wyartykułować stanowczego ,,nie". Może sama zrezygnuje po pierwszej lekcji? W końcu to tylko niepozorna niewiasta. Czyżby się jednak srodze pomylił?

Doceniam ciekawy pomysł na fabułę i zestawienie osobowości postaci. Są one wyraziste, mocno osadzone w realiach życia z powodu warunków, w jakich przyszło im dorastać, a jednocześnie z głęboko utajonym pragnieniem prawdziwej bliskości z drugim człowiekiem. Uczucie, jakie połączy oboje, nie wybuchnie w jednej chwili, będzie stopniowo ewoluować, zaliczać upadki i wzloty, dostarczając wielu emocji. W momentach zagrożenia, niebezpiecznych knowań, bohaterowie będą mogli wykazać się tym, co w nich najbardziej wartościowe.

Sara walczy o siebie, o własną przyszłość i nie wzdraga się przed przekraczaniem stawianych jej płci granic. Jest zdeterminowana i nie poddaje się zwątpieniu. Marcus zaś, właśnie dzięki niej, odkrywa te rejony własnego serca i duszy, których istnienia nawet w najśmielszych snach nie podejrzewał.

To także opowieść o przyjaźni i zasadzkach, które trzeba pokonać, gdy tylko jedna strona zaczyna odczuwać coś więcej lub w oparciu o istniejącą zażyłość zakłada, że sama przyjaźń to dobry powód, by zawrzeć związek małżeński.

Sporo w powieści, typowych dla książek Melisy zabawnych dialogów i utarczek słownych pomiędzy bohaterami płomiennego romansu. Mam też wrażenie powrotu do bardziej wysublimowanego przedstawiania intymnych scen, co bardzo mnie cieszy.
Nie mogę się doczekać kolejnej części - zdaje się, że jej bohaterką będzie pewna zdeklarowana miłośniczka koni. 😘

,,Cygański diabeł" to trzeci tom cyklu powieściowego ,,Co za para" Melisy Bel, którego postaciami są dawni wychowankowie sierocińca, prowadzonego przez jedną z bohaterek poprzedniej serii autorki - mowa o ,,Niepokornych" (gorąco polecam ich lekturę).

Tym razem mamy do czyni...

Rozwiń Zwiń

Jako fanka serii o Bridgertonach Julii Quinn nie mogłam darować sobie lektury ,,Kroniki Towarzyskiej Lady Whistledown". Na lekturze zbiorku opowiadań autorki i jej koleżanek po piórze spędziłam bardzo przyjemne popołudnie i wieczór, który w konsekwencji jeszcze trochę się przedłużył. Nie miałam ochoty rozstawać się z bohaterami do ostatniej strony.

Sam pomysł na tę pozycję okazał się bardzo trafiony. Cztery romantyczne opowieści (autorstwa Suzanne Enoch, Karen Hawkins, Mii Ryan oraz samej Quinn) zostały stworzone pod wspólnym szyldem gazetki plotkarskiej, wydawanej z ogromnym powodzeniem przez tajemniczą przedstawicielkę angielskiej socjety, ukrywającą się pod pseudonimem Lady Whistledown. Choć opowiadania te można czytać w przypadkowej kolejności, nie są całkowicie od siebie niezależne - bohaterom zdarza się bywać na tych samych spotkaniach towarzyskich, ,,wpadać" na siebie w różnych okolicznościach czy być świadkami ważnych wydarzeń z ich życia. Nad całokształtem i zgodnością szczegółów fabularnych czuwała Julia, czyli twórczyni postaci Lady Whistledown, stąd każda opowieść poprzedzona jest zapiskiem z jej gazetki - w nieodmiennie specyficznym, lekko ironicznym i dowcipnym tonie, dowodząc spostrzegawczości i talentu do analizowania złożoności ludzkiej psychiki.

Każda z historii przenosi nas do Londynu z 1813 r., tworząc okazję do śledzenia miłosnych zawirowań i uczuciowych perypetii czterech rezolutnych młodych dam oraz ich zalotników. Miłość przychodzi niezapowiedziana, zaskakując, innym razem kiełkuje powoli na podatnej glebie przyjaźni, zmuszając do rewizji dotychczasowych oczekiwań, przekonań czy planów. Wzajemna fascynacja prowadzi niejednokrotnie do przekraczania ustalonych w ramach savoir-vivre'u granic i łamania stereotypów. Zawsze jednak miłość pokonuje trudności, a romans kończy się happy endem - jest miło, uroczo, pięknie, czyli dokładnie tak, jak lubimy w tego typu literaturze.
Polecam serdecznie 😘

Jako fanka serii o Bridgertonach Julii Quinn nie mogłam darować sobie lektury ,,Kroniki Towarzyskiej Lady Whistledown". Na lekturze zbiorku opowiadań autorki i jej koleżanek po piórze spędziłam bardzo przyjemne popołudnie i wieczór, który w konsekwencji jeszcze trochę się przedłużył. ...

Rozwiń Zwiń

Nie jestem zagorzałą fanką tego typu literatury, ale po poprzedniej książce Kacpra bardzo byłam ciekawa, czy ponownie zaskoczy mnie wizja wykreowanego przez niego świata i czy atmosfera mroku wywoła mrowienie na skórze.

Kiedy wraz z Kasią, młodą pielęgniarką, przekraczamy próg oddziału onkologicznego typowego miejskiego szpitala, by podjąć w nim pracę, nawet nie przypuszczamy, z wyzwaniami jakiej natury przyjdzie się jej tam zmierzyć. Podejrzewamy oczywiście, że dziewczynie trudno będzie na co dzień patrzeć na cierpienie innych, szczególnie tych najmłodszych i towarzyszyć im w procesie odchodzenia, tymczasem największym problemem dziewczyny stanie się jej ciekawska natura oraz apodyktyczna, nie znosząca sprzeciwu oddziałowa, której podopieczne w tajemniczych okolicznościach odbierają sobie życie. Dodatkowo, podczas nocnych dyżurów, w korytarzach szpitala dzieją się dziwne rzeczy, słychać mrożące krew w żyłach odgłosy, a pupilki oddziałowej chronią się przed niewiadomym zagrożeniem sekretnym medykamentem. Wszystko wskazuje na to, że personel łączy straszliwa tajemnica i to właśnie ją, za wszelką cenę, pragnie odkryć Kasia. Co z tego wyniknie, do jakich prawd dotrze, przeczytacie sami, mocno przecierając oczy ze zdumienia.

Mając w pamięci debiut Kacpra wiedziałam, że fabuła będzie mocno zakręcona, że wytoczy ciężkie działa - nic nie będzie sztampowe i nie zabraknie kontrowersji. Jest mrok, jest strach przed nieznanym, przerażające rytuały i wstrząsające ich konsekwencje. Jest ogromna dawka obrzydliwości i zniesmaczenia w zachowaniach ludzi, którzy dla własnych korzyści materialnych czy zaspokajania perwersyjnej chuci przekraczają elementarne zasady człowieczeństwa i krzywdzą innych.

Nie brakuje elementów zaskoczenia - sama główna bohaterka raz mnie irytowała swoim lekkomyślnym i nieostrożnym działaniem, innym razem mocno zastanawiała - coś mi ciągle w niej nie pasowało, nie mogłam pojąć, co tak naprawdę zmotywowało ją do podjęcia akurat tej pracy, czemu w domowym zaciszu rolę ofiary zastępowała rolą swoistego kata i czemu w dramatycznym momencie tak niewiele było w niej wyrzutów sumienia. Prawda okazała się zadziwiająca, podobnie jak wszystkie inne sekrety w finale.
Jeśli lubicie takie niepokojące historie, akcje rozgrywające się w mrocznych miejscach, wiążące się ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, to to jest książka dla was. Polecam😘

Nie jestem zagorzałą fanką tego typu literatury, ale po poprzedniej książce Kacpra bardzo byłam ciekawa, czy ponownie zaskoczy mnie wizja wykreowanego przez niego świata i czy atmosfera mroku wywoła mrowienie na skórze.

Kiedy wraz z Kasią, młodą pielęgniarką, przekraczamy próg oddziału on...

Rozwiń Zwiń

Padliście kiedyś ofiarą przemocy rówieśniczej w szkole (fizycznej lub psychicznej, a może obu)?

W powieści ,,Rain. Spraw, by cienie stały się światłem" głównym wątkiem są właśnie tego rodzaju problemy. Agresja słowna, zastraszanie, upokarzanie czy rękoczyny to codzienność 16-letniego Jace'a, bohatera przejmującej historii, opowiedzianej przez Kasię Wycisk. Wrażliwy i utalentowany poetycko chłopak, wyróżniający się oryginalnym wyglądem i stylem bycia, nijak nie spotyka się z akceptacją środowiska szkolnego, któremu przewodzi pewna wyraźnie uprzywilejowana grupa. Trudnej sytuacji nie pomaga fakt, iż Jace nie broni się, chce po prostu przetrwać, przeczekać, ponieważ fizyczny sprzeciw, podjęcie walki, może przekreślić jego plany na przyszłość - zniszczyć mu niezbędną, nienaganną opinię. Wszystko ulega zmianie, gdy w klasie pojawia się nowa uczennica - Maya nie ulega łatwo wpływom, a bolesne wspomnienia z poprzedniej szkoły nie pozwalają jej być obojętną wobec cierpienia innych. Co z tego wyniknie, doczytajcie sami.

,,Rain" to powieść młodzieżowa w najlepszym wydaniu, bliska problemom młodych ludzi, przeżywanym przez nich emocjom, rozterkom, dylematom. Opowieść o prawdziwej przyjaźni, zdolnej do największych poświęceń, o tym, jak trudno zaufać innym, gdy codzienność nie szczędzi bolesnych razów oraz o nadziei, która mimo wszystko gdzieś tam, w poranionym wnętrzu, jeszcze się tli.

To także historia pierwszej miłości, która goi rany, daje siłę, by otworzyć się przed drugim człowiekiem, poczuć się wartościowym, mimo zupełnie odmiennych komunikatów i obelg rzucanych pod swoim adresem. Jak każde jednak uczucie, tym bardziej to budowane z ogromną ostrożnością, zostanie narażone na próbę - czy bohaterom uda się wyjść z niej zwycięsko, czas pokaże.

Polubiłam lekkie pióro Katarzyny Wycisk już od pierwszej części tej serii. Ups, nie wspomniałam, że ,,Rain" jest trzecim tomem cyklu zatytułowanego ,,Niepokonani" (a jego akcja toczy się przed wydarzeniami z ,,Epi" i ,,Freak"), podzielonym na dwie części. Premiera tej drugiej już niebawem.

Sięgnęłam po ten tom z racji swojego zawodu - jako nauczyciel bywam świadkiem zjawiska prześladowania jednych uczniów przez drugich i zawsze reaguję w takich sytuacjach, bo nie wyobrażam sobie innej możliwości. Uważam, że Kasia bardzo wiarygodnie ukazała wspomniany problem i jego skutki, stąd z czystym sumieniem polecam lekturę jej książki. Jedyne, co wolałabym to to, by akcja rozgrywała się w naszych polskich realiach. Z drugiej strony dzieki temu, że bohaterowie powieści uczęszczają do niemieckiej szkoły, miałam okazję zapoznać się z tamtejszym systemem edukacji. Z przyjemnością sięgnę po część drugą, bo pierwsza zakończyła się dość dramatycznie. 😘

Padliście kiedyś ofiarą przemocy rówieśniczej w szkole (fizycznej lub psychicznej, a może obu)?

W powieści ,,Rain. Spraw, by cienie stały się światłem" głównym wątkiem są właśnie tego rodzaju problemy. Agresja słowna, zastraszanie, upokarzanie czy rękoczyny to codzienność 16-letniego...

Rozwiń Zwiń

Akcja powieści ,,Jeśli jutra nie będzie" Marii Paszyńskiej dotyczy wydarzeń związanych z wybuchem i przebiegiem powstania w getcie warszawskim, którego symbolem są żółte żonkile.

To opowieść, którą czyta się z rosnącym zainteresowaniem, poczuciem, że osoby będące jej bohaterami, stają się nam coraz bliższe, a ich historie wkradają się niepostrzeżenie w nasze umysły i chwytają za serce. Autorka w wyjątkowo sugestywny i obrazowy sposób przedstawia tragedie rodzin i jednostek, które po wzniesieniu muru getta zmuszone są do diametralnych zmian w swoim życiu i dostosowania się do kolejnych ograniczeń i pogarszających się warunków życia. Są to w przeważającej większości przypadków warszawiacy żydowskiego pochodzenia, ale również Polacy z mieszanych małżeństw, którzy nie wyobrażają sobie rozstania z najbliższymi.

Konieczność częstych przeprowadzek, sukcesywne zagęszczanie ludności getta wskutek napływów nowych mieszkańców, narastające trudności ze zdobyciem pożywienia, rozwijające się choroby, a przede wszystkim uczucie ciągłego zagrożenia, determinują różnego typu zachowania mające na celu przetrwanie. Stąd kwitnie proceder szmuglowania żywności, leków, imania się najróżniejszych zajęć, w tym także najbardziej hańbiących czy zasługujących na potępienie.

Co niezwykle ujmujące, autorka ukazała również inną twarz getta - młodych, którzy na przekór wszystkiemu starali się czerpać z życia to, co najpiękniejsze i najbardziej cenne: przyjaźnili się, angażowali w pomoc innym, przeżywali pierwsze miłości. Żyli najpiękniej, jak potrafili w tych okrutnych czasach, ze świadomością, że jutro może już nigdy nie nastąpić.

Nie brakuje w powieści rozdzierających scen, przejmujących gestów i zachowań, niewypowiedzianych uczuć i tęsknot. Stąd lekturze towarzyszyć będzie szereg emocji, również niekłamany podziw dla odwagi i bohaterstwa ludzi, którzy zdecydowali się na straceńczą walkę z okupantem.

Gorąco polecam wam sięgnięcie po książkę - z pewnością skłoni was do refleksji nad życiem i jego dylematami. 😘

Akcja powieści ,,Jeśli jutra nie będzie" Marii Paszyńskiej dotyczy wydarzeń związanych z wybuchem i przebiegiem powstania w getcie warszawskim, którego symbolem są żółte żonkile.

To opowieść, którą czyta się z rosnącym zainteresowaniem, poczuciem, że osoby będące jej bohaterami, sta...

Rozwiń Zwiń

Na tapecie drugi tom bestsellerowego cyklu ,,Wallflowers" Lisy Kleypas pt. ,,Jesienne zauroczenie". Tym, którzy nie kojarzą tej serii podpowiadam, że skupia się na osobach czterech przyjaciółek, które na balach londyńskiego towarzystwa zwykle ,,podpierają ściany", inaczej mówiąc, z różnych względów nie wzbudzają powszechnego zainteresowania płci odmiennej. Zawierają więc sekretny układ, w ramach którego, wykorzystując wrodzony spryt i kobiece sztuczki, podejmują próby upolowania utytułowanych mężów.

W ,,Jesiennym zauroczeniu" romantyczna intryga dotyczy Lilian, młodej Amerykanki, której potrzeba niezależności oraz zachowania (nierzadko wykraczające poza sztywne ramy konwenansów) stanowią spore utrudnienie w realizacji matrymonialnych planów. Początkowo nie obejmują one bynajmniej wyniosłego i aroganckiego lorda Westcliffa, ale niebiosa mają najwidoczniej odmienne w tym względzie plany - wszak ,,od nienawiści do miłości tylko jeden krok". Nim jednak będzie ostatecznie wykonany, nie zabraknie okazji do słownych potyczek, nieporozumień i zdarzeń, które przyprawią o uczuciowy zawrót głowy.

Lektura lekka i przyjemna, barwnie opisująca koloryt XIX-wiecznej angielskiej socjety w zestawieniu z nieco bardziej liberalną śmietanką towarzyską Ameryki. Akcja prowadzona ciekawie, z nieco przewidywalną w pierwszej części intrygą, nabierającą jednak tempa i rumieńców, a nawet sporej dawki dramaturgii przy zbliżaniu się do jej finału.
Postaci nakreślone na zasadzie ,,trafił swój na swego", zdecydowane, świadome swojej wartości, starają się przeciągnąć linę na swoją stronę, z czego wynikają zabawne sytuacje i dialogi. Nie brakuje też dodatkowego ogniwa w łańcuchu podsycającym emocje, czyli rywala, który sporo namiesza.

Słowem - świetna rozrywka dla miłośniczek romansu historycznego; zgrabne połączenie obyczajowości, romantyzmu i namiętności , przyprawiającej o żywsze bicie serca. Polecam gorąco 😘.

Na tapecie drugi tom bestsellerowego cyklu ,,Wallflowers" Lisy Kleypas pt. ,,Jesienne zauroczenie". Tym, którzy nie kojarzą tej serii podpowiadam, że skupia się na osobach czterech przyjaciółek, które na balach londyńskiego towarzystwa zwykle ,,podpierają ściany", inaczej mó...

Rozwiń Zwiń