Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla tego blasku, dla błysku w tych małych ślepiach, mogę dostawać po mordzie choćby codziennie!

Dla tego blasku, dla błysku w tych małych ślepiach, mogę dostawać po mordzie choćby codziennie!

Dowiesz się, że jeśli coś mówię, to po coś, że słowa mają wielką moc. A te, których się nie dotrzymuje szczególnie. […] Za niedotrzymane słowo ktoś musi zapłacić. Zawsze.

Dowiesz się, że jeśli coś mówię, to po coś, że słowa mają wielką moc. A te, których się nie dotrzymuje szczególnie. […] Za niedotrzymane słowo ktoś musi zapłacić. Zawsze.

Pod­cho­dzę bli­żej i kładę dłoń w miej­scu serca. Przy­ci­skam ją do jego klat­ki pier­sio­wej. – Masz coś, co na­le­ży do mnie. – Opla­ta moją talię i przy­cią­ga do sie­bie. – Ze­ga­rek? Idiot­ka! Efe­sto śmie­je się i od­su­wa moją rękę od swo­jej pier­si. Przy­glą­dam się pal­com. Opusz­ki są czer­wo­ne. – Serce. – Świ­dru­je mnie wzro­kiem. – Pa­mię­tasz, jak po­wie­dzia­łaś, że go nie mam? – Po­ta­ku­ję. – Mia­łaś rację. A wiesz, dla­cze­go? – Pa­trzy na moją dłoń ubru­dzo­ną jego krwią. – Bo trzy­masz je w gar­ści, Etno.

Pod­cho­dzę bli­żej i kładę dłoń w miej­scu serca. Przy­ci­skam ją do jego klat­ki pier­sio­wej. – Masz coś, co na­le­ży do mnie. – Opla­ta moją talię i przy­cią­ga do sie­bie. – Ze­ga­rek? Idiot­ka! Efe­sto śmie­je się i od­su­wa moją rękę od swo­jej pier­si. Przy­glą­dam się pal­com. Opusz­ki są czer­wo­ne. – Serce. – Świ­dru­je mnie wzro­kiem. – Pa­mię­tasz, jak po­wie­dz...

Każda blizna, wspomnienia, zarówno te dobre, jak i złe stworzyły mnie takiego, jakim jestem teraz. Nie jestem dumny z każdej rzeczy, którą zrobiłem, wiele bym zmienił – gdybym mógł, ale nie mogę.

Każda blizna, wspomnienia, zarówno te dobre, jak i złe stworzyły mnie takiego, jakim jestem teraz. Nie jestem dumny z każdej rzeczy, którą zrobiłem, wiele bym zmienił – gdybym mógł, ale nie mogę.

Przyłożył ostrze do twarzy. Takie zimne, będące gwarancją ukojenia. Idealne gdy ogień trawi duszę. Gdy chce ona wyskoczyć, rozerwać żebra, uwolnić się. Gdy chce się jej pomóc.

Przyłożył ostrze do twarzy. Takie zimne, będące gwarancją ukojenia. Idealne gdy ogień trawi duszę. Gdy chce ona wyskoczyć, rozerwać żebra, uwolnić się. Gdy chce się jej pomóc.

Kochał ją w milczeniu. W ciszy, która otulała go ramionami i mimo że nie pamiętał już tego uczucia, gdy ciepłe ręce go obejmowały, wyobrażał sobie to, jako bezkresną przyjemność.

Kochał ją w milczeniu. W ciszy, która otulała go ramionami i mimo że nie pamiętał już tego uczucia, gdy ciepłe ręce go obejmowały, wyobrażał sobie to, jako bezkresną przyjemność.

I gdybym wówczas wiedział, że życie to suma oddechów, częściej przykładałbym ucho do jej piersi. Zamiast odwracać się do niej plecami, gdy zasypialiśmy, patrzyłbym na unoszącą się kołdrę, słuchałbym śmiesznego świstu, który zawsze wydobywał się z jej nosa, kiedy wypuszczała powietrze.

I gdybym wówczas wiedział, że życie to suma oddechów, częściej przykładałbym ucho do jej piersi. Zamiast odwracać się do niej plecami, gdy zasypialiśmy, patrzyłbym na unoszącą się kołdrę, słuchałbym śmiesznego świstu, który zawsze wydobywał się z jej nosa, kiedy wypuszczała powietrze.

Otacza cię cisza. Niemal czujesz, jak jej ręce zaciskają się na twojej głowie. Są jak obręcz. A z każdą mijającą, ulotną chwilą zaciska się ona coraz mocniej, coraz bardziej.

Otacza cię cisza. Niemal czujesz, jak jej ręce zaciskają się na twojej głowie. Są jak obręcz. A z każdą mijającą, ulotną chwilą zaciska się ona coraz mocniej, coraz bardziej.