Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Główny bohater Wiktor Tilszer, dziennikarz, niegdyś korespondent przebywający często w Afryce. W 1996 roku przeżył wielką podróż usianą przygodami nie zawsze przyjemnymi. Znajdował się w centrum wojen, był świadkiem ludobójstwa. Smaczku jego wyprawom dodał płomienny romans z Afrykanką. Po latach syn dziennikarza, Marcin, chcąc zaznać również przygód, o których naczytał się w książkach swego ojca, wylatuje do Afryki, aby podążać jego śladami. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że ślad po nim zaginął. Przepadł. Chłopak zapadł się pod ziemię. Nie pozostało nic innego jak zostawić ciężarną żonę, chorą córkę i ruszyć za synem z innego związku. Jak pomyślał tak zrobił. Na Czarnym Lądzie rozpoczyna misję zwiadowczo poszukiwawczą. Okazuje się, że jego ex jest wielką szychą, ale że po ich związku niesmak pozostał, to na dwoje babka wróżyła, czy miłość z przeszłości zechce pomóc czy raczej się zemścić.
I tak Tilszer szuka swej latorośli napotykając po drodze trudności niczym James Bond!

Większość lektury ma miejsce w Afryce i wiem, że autor bardzo sumiennie przygotował się, żeby nakreślić nam jej klimat. Ja uwielbiam książki z Afryką w tle, tu czułam trochę niedosyt kontynentu. Natomiast co do fabuły kryminalnej, to może być ona zaskoczeniem, bo jest dość nieprawdopodobna i chyba zanadto jamesbondowska (wymyśliłam słowo) jak na zwykłego człowieka.

Czyta się przyjemnie, mnie trochę dłużył się początek. Później akcja idzie migiem.
Lekka lektura na lato.

#marcinmeller#czerwonaziemia#agryka#thriller#lisicaczyta#bookstagram#ktoczytażyjepodwójnie#bookslover#wydawnictwowab#recenzja

Główny bohater Wiktor Tilszer, dziennikarz, niegdyś korespondent przebywający często w Afryce. W 1996 roku przeżył wielką podróż usianą przygodami nie zawsze przyjemnymi. Znajdował się w centrum wojen, był świadkiem ludobójstwa. Smaczku jego wyprawom dodał płomienny romans z Afrykanką. Po ...

Rozwiń Zwiń

Któż nie zna Márqueza? Kocham bardzo i żałuję, że niczego już nie napisze. To jeden z moich ukochanych pisarzy. Ale pozostawił po sobie ogromną spuściznę i jestem wdzięczna za to dziedzictwo kulturowe nam pozostawione.
Tym razem biorę na tapet „O miłości i innych demonach”. To dość krótka powieść, ale jak zwykle w przypadku Márqueza, kompletna.
W 1949 roku młody Márquez zostaje wysłany na teren dawnego klasztoru, gdzie likwidowane są krypty sprzed 200 lat. Przy ekshumacji jednej z nich, wypływa lawina miedzianych włosów, mierząca 22 metry. Doświadczenie to pobudza fantazję Márqueza i pisze on historię miłości opętanej Siervy Marii i Cayetana Delaury, który to ma odprawić egzorcyzmy i uwolnić duszę dziewczyny od demonów. Dziewczynka, jest postacią niezwykłą. Odrzucona przez rodziców, odnajduje się w zupełnie innym świecie. Wszystko zmienia się, gdy kąsa ją wściekły pies. Dziewczynka nie reaguje na ugryzienie, jak pozostałe ofiary. Ale jej losy zupełnie przestają być takie, jak do tej pory. Zmianie uleganie tylko jej życie, ale życie wielu osób.

Márquez, jak wiadomo, to jeden z największych mistrzów słowa, dlatego jak zawsze w swoich powieściach czaruje klimatem i pięknym językiem. Budzi ciekawość i zaprasza czytelnika do „tańca”.

Uwielbiam jego twórczość i chyba ponownie wrócę do jego książek, które przeczytałam już lata temu.
Ach Mistrzu! Brak tu Ciebie…

#gabrielgarciamarquez#omiłościiinnychdemonach#powiesc#mistrzslowa#kochamczytac#ksiazkitozycie#bookstagrampl#bookslover

Któż nie zna Márqueza? Kocham bardzo i żałuję, że niczego już nie napisze. To jeden z moich ukochanych pisarzy. Ale pozostawił po sobie ogromną spuściznę i jestem wdzięczna za to dziedzictwo kulturowe nam pozostawione.
Tym razem biorę na tapet „O miłości i innych demonach”. To dość krótka ...

Rozwiń Zwiń

„Tęsknota” powieść mająca miejsce w Burundi. Bohaterem głównym i narratorem snujący opowieść jest chłopiec. Pół Rwandyjczyk po matce i pół Francuz, mieszkający w przytulnej dzielnicy cudzoziemców. Kiedy sytuacja w Rwandzie przybiera zły bieg. A każdy z nas wie, jaki on był, Gabriel, nie wie jeszcze, że jego beztroskie dzieciństwo dobiega właśnie drastycznie końca. Kiedy w Rwandzie ma miejsce rzeź, jego matka jedzie tam, aby odnaleźć rodzinę, to co zastaje na miejscu odmienia ją na zawsze. Z pięknej, walecznej kobiety, pozostaje wrak. Działania wojenne docierają także do Burundi. Chłopiec za wszelką cenę odpycha od siebie widmo przemocy i wojny. Nie godzi się na to, żeby agresja i walka, stała się substytutem zabawy. Jednak śmierć i wojna wdzierają się bezlitośnie w jego poukładane, radosne życie, zabierając dzieciństwo, nie pozostawiając wyboru czy chce się w niej brać udział czy nie.

Książka pokazuje jak wojna potrafi zmienić człowieka i jak ogromne piętno odciska na wszyskich, kogo dotknie. Wszystko, co piękne zostaje wspomnieniem. Każe angażować się i obrać stronę, po której sie stanie. Nie można być neutralnym. Zawsze wybór jest konieczny. Zabiera niewinność i niszczy marzenia.
Książka dość interesująca, ale mam wrażenie, że temat został delikatnie muśnięty, dość powierzchownie. Nie poruszyła mnie aż tak, choć świat widziany oczami dziecka, to zawsze interesujący zabieg pisarski.
Polecam umiarkowanie

„Tęsknota” powieść mająca miejsce w Burundi. Bohaterem głównym i narratorem snujący opowieść jest chłopiec. Pół Rwandyjczyk po matce i pół Francuz, mieszkający w przytulnej dzielnicy cudzoziemców. Kiedy sytuacja w Rwandzie przybiera zły bieg. A każdy z nas wie, jaki on był, Gabriel, nie wi...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem czy to ładnie tak porównywać, ale moim zdaniem Paweł Radziszewski, kocha takie klimaty jak Jakub Małecki i Radek Rak. I takie jak ja. „Pomiędzy” to bajka o polskiej wsi, zaburzonej we mgle i przyprawionej ludzkim losem, który niejednokrotnie wcale bajką nie jest. Wieś u Radziszewskiego bywa okrutna, pijana, brutalna, ale i napędzana kołem czasu. Żyjąca zgodnie z naturą, porami roku. Ludzie nie zawsze znajdują szczęśliwe zakończenie. Miłość może mieć różne oblicza i nie zawsze przynosi ukojenie i akceptację ze strony społeczeństwa. Opinia publiczna może być źródłem ogromnych tragedii, a władza wyrokiem na niewinnych. Ale wszystko to akceptowane jest w tej wsi Radziszewskiego z pokorą i bez większego zdziwienia. Życie nigdy nie jest czarne, ani białe. Zwykle jest takie pomiędzy.
Pomiędzy szczęściem, a nieszczęściem.
Pomiędzy nienawiścią, a miłością.
Pomiędzy kłamstwem, a prawdą.
Pomiędzy śmiercią, a życiem.
„(…) Jesteś gdzieś pomiędzy.
-Czy to źle?
-Nie, ale też nie ma w tym niczego dobrego. Zresztą to nie twoja wina. Tak po prostu jest i nic z tym nie zrobimy, ani ja, ani ty”.

Bajkę snują nam korzenie, ogień, woda, kamienie i mgła. Historie scalają Cyganie, którzy niczemu się nie dziwią, bo już widzieli wszystko i pokornie przyjmują, co przynosi świat.
Radziszewski świetnie prowadzi narrację, pokazując, że to on decyduje o tym czy będzie jak w bajce, czy może wręcz przeciwnie. Wybiera rozwiązania, z którymi można się kłócić, bo przecież zawsze chciałoby się dobrego dla bohatera. Nie zawsze dostaniemy to, czego żądamy i bardzo dobrze, bo lektura dzięki temu nabiera jeszcze większej wartości. Książka nie jest „pomiędzy”. Jest wspaniała.
@pawel.r.adziszewski gratulację wspaniałego debiutu. Cudownie było być w bajce utkanej przez Ciebie.
Pora wziąć się za kolejną książkę autora. Can’t wait!

#pomiędzy#pawełradziszewski#sqn#książka#literaturapolska#bookstagrampl#polishblog#ktoczytatenżyjepodwójnie#kochamcytac#lisicaczyta

Nie wiem czy to ładnie tak porównywać, ale moim zdaniem Paweł Radziszewski, kocha takie klimaty jak Jakub Małecki i Radek Rak. I takie jak ja. „Pomiędzy” to bajka o polskiej wsi, zaburzonej we mgle i przyprawionej ludzkim losem, który niejednokrotnie wcale bajką nie jest. Wieś u Radziszews...

Rozwiń Zwiń

Zanim wystygnie kawa, musisz wrócić z przeszłości. W przeciwnym razie zostaniesz duchem uwięzionym we wspomnieniach. Czy czas stygnięcia napoju jest wystarczający, żeby w przeszłości wypowiedzieć niewypowiedziane? Nasycić się tym, co nie zostało nigdy widziane?
Czy warto wracać, jeśli i tak nie będzie to miało wpływu na teraźniejszość i nie będzie w stanie jej zmienić?
A może taka podróż, mimo że nie zmieni wydarzeń w teraźniejszości, będzie potrafiła poruszyć w człowieku strunę, która odmieni jego?

Kawiarnia w Tokio, jedna z najstarszych, jak mówią ludowe podania, potrafi przenosić ludzi w czasie. Jednak zasad jest tak wiele, aby mogło do tego dojść, że niewielu się na nią decyduje. Każdy prawie chciałby powiedzieć coś, czego nie zdążył lub przemilczeć wypowiedziane.

Uwielbiam literaturę japońską i bardzo byłam ciekawa tej pozycji. Element fantasy, ma moim zdaniem, skłaniać do refleksji nad biegiem ludzkiego życia. Nad tym, czy wystarcza nam tu i teraz, czy jednak mamy skłonność i potrzebę nagięcia rzeczywistości, żeby mieć wpływ na nasz los.

A Ty? Próbował_byś się przenosić w czasie?
Czy nie chcesz poprawić niczego i godzisz się z losem?
Jakkolwiek byś zdecydował_, pamiętaj, wypij zanim wystygnie kawa… inaczej nie będzie już odwrotu…

P.s. Czy nazwisko autora miało wpływ na powieść i tytuł? ;)
P.p.s. W przygotowaniu „Opowieści z kawiarni” tego autora, gdzie spotkamy bohaterów „Zanim wystygnie kawa” oraz nowych.

Polecam

Zanim wystygnie kawa, musisz wrócić z przeszłości. W przeciwnym razie zostaniesz duchem uwięzionym we wspomnieniach. Czy czas stygnięcia napoju jest wystarczający, żeby w przeszłości wypowiedzieć niewypowiedziane? Nasycić się tym, co nie zostało nigdy widziane?
Czy warto wracać, jeśli i ta...

Rozwiń Zwiń

Festiwal absurdów, tak chyba mogę nazwać życie w PGRze. Osiedle buduje bibliotekarz, zamiast cegieł dostaje dwa wagony książek, połowa mieszkańców, która się nie załapała na przydział, okupuje ciemne piwnice, popijając bimber.
Marzena, Jacek i Seweryn, dorastają w takim właśnie świecie. W PGRze, gdzie wydawać by się mogło, że życie ma ustalony porządek, ale i tam czas zmian wkrada się, powodując zamieszanie i szok. Żegnając dzieci kończące szkołę, dyrektor powiedział im, że już na zawsze zostanie w nich PGR. Zostały nim niejako skażone. I coś w tym jest, bo nawet próba wyrwania się ze wsi kończy się powrotem. Gdzieś w każdym z tamtych młodych ludzi, PGR zapuścił korzenie i nie zamierza przestać osaczać.
Życie w PGRze, choć trudne, było jednak przewidywalne i znajome. Brutalność i alkoholizm nie były niczym budzącym zdziwienie. Zachowania patologiczne były łatwo usprawiedliwiane, a sytuacje niekomfortowe zamiatane pod dywan. Zmiany nie były mile widziane, bo powodowały zamęt w uporządkowanym chaosie ;) a znajomy chaos jest lepszy niż nowy porządek.

Paweł Radziszewski zgrabnie kreśli nam losy bohaterów żyjących w PGRze. Młodych, którzy pragną innego życia i starych, którzy nowego się boją.
Podział na ludzi żyjących w piwnicach i tych na górze, jest dla mnie symbolem rozłamu społeczeństwa i tego jak łatwo nam przymknąć oczy na niedolę człowieka. Szaracy, żyjący w piwnicach, to ludzie, którym do życia potrzebny jest tylko alkohol i misja, której celem jest budowanie schronu przed zbliżająca się wojną. Misja jest oczywiście fikcyjna. Czy Szaraki domyślają się, że to wymyślone zadanie mające na celu powstrzymanie ich przed wyjściem na powierzchnię? Być może są tego świadomi, ale życie na powierzchni nie jest w stanie zaoferować im tego, co posiadają pod ziemią-życia, które jest przewidywalne i znajome. Ludzie w blokach natomiast, pozornie dostosowują się do nowych standardów, ale ich dusze są także szare. Dopuszczają się nikczemnych czynów i dyskryminują tych, którym miejsca na górze zabrakło.
Może tak NIE POWINNO być, że człowiek człowiekowi wilkiem. Może NIE POWINNO tak być, że po zamknięciu PEGerów ludzie nie wiedzieli, co ze sobą począć? Może NIE POWINIEN ten PGR farbować ludziom krwi na szaro?

NIEPOWINNOŚĆ, to druga powieść Pawła Radziszewskiego. Przeczytałam od razu, gdy się ukazała, żeby zaspokoić ciekawość, jak poradził sobie autor z ciężarem wydawania drugiej książki. „Pomiędzy” była dla mnie strzałem w dychę i tym razem się nie zawiodłam. Zdecydowanie @pawel.r.adziszewski wkroczył do grona moich ulubionych polskich pisarzy.

Festiwal absurdów, tak chyba mogę nazwać życie w PGRze. Osiedle buduje bibliotekarz, zamiast cegieł dostaje dwa wagony książek, połowa mieszkańców, która się nie załapała na przydział, okupuje ciemne piwnice, popijając bimber.
Marzena, Jacek i Seweryn, dorastają w takim właśnie świecie. W ...

Rozwiń Zwiń

Ostatnio recenzowałam „1984” Orwella. Tutaj mam propozycję dla opornych lub tych, do których treść przedstawiona graficznie bardziej trafia, dla wielbicieli komiksów lub ciekawych innego oblicza jednej z najważniejszych powieści XX wieku.

Kreska Fido Nestiego robi wrażenie i sprawia, że genialne dzieło Orwella możemy przeczytać/zobaczyć w innej odsłonie.

#komiks#comics#georgeorwell#1984#klasyka#powieściXXwieku#lisicaczyta#ksiazka#bookstagrampl#bookstagram#book#writer#powiescgraficzna#fidonesti#wydawnictwojaguar

Ostatnio recenzowałam „1984” Orwella. Tutaj mam propozycję dla opornych lub tych, do których treść przedstawiona graficznie bardziej trafia, dla wielbicieli komiksów lub ciekawych innego oblicza jednej z najważniejszych powieści XX wieku.

Kreska Fido Nestiego robi wrażenie i sprawia, że g...

Rozwiń Zwiń